मेरा दोस्त.....

कुछ ही दूरी पर रहता है मेरा दोस्त
इस महान शहर में जिसका नहीं कोई अन्त
फिर भी दिन धल जाता है, सप्ताह भाग चलता है
पता चलने से पहले ही साल बीत जाता है|

ऄेार मैं मेरे पुराने दोस्त का चेहरा देख ही नहीं पाता
क्योंकि ये जीवन का तेज, भयानक दौड, व्यस्तता|
वह जानता है, मैं आज भी उसे पसन्द करता हूँ उतना ही
जितना करता था मैं जब बजाता था उसका घर की घटीं |

ऄेार वह बजाती मेरी, लेकिन तब हम छोटे थे
मगर अब हम है व्यस्त ऄेार थके हुए
थक गए है एक मूर्ख खेल खेलते खेलते
थक गए अपना नाम कमाने की कोशिश करते करते |

कहता हूँ, '' मैं कल ही जिमि से भेंट करूँगा
दिखाने के लिये की मैं अब भी उसे नहीं भूला"|
लेकिन कल आता है ऄेार चला जाता है कल
ऄेार हम दोनों के बीच दूरी बढ़ती है हर पल|

दूरी है मीलों की, हो कर भी इतनी पास
आपका टेलिग्राम सर, जिमि चल बसा आज
ऄेार अंत में वही हमें मिलता हैं , लायक है हम उसीका
कुछ ही दूर में एक दोस्त, जो गायब हो गया
--------------------------------------------------------------
Translated from original English poem written by Anders Lim

এজন বন্ধু... a friend

Something is seriously wrong..

I have interviewed many people from many states and have developed this impression that something is seriously wrong with our education system. Most of the candidates I interviewed could not answer simple fundamental questions.

The other day, a candidate who is a mechanical engineer could not even define the term “WORK” or “Mechanical Equivalent of heat” .

The next day’s experience was even shocking. 

A candidate came to face the interview. His academic records are excellent: 90% in High school (State Board), 86% in Higher Secondary (CBSE) and 80% in BTech.. I felt happy to get such a brilliant young man as a teacher for my students.

I started with the question: 

“How or why does a body float in water or in any liquid?” 

He replied, “Because of buoyancy force.” 

“On what factor does the buoyancy depend?” I asked…He could not answer. 

I asked back, “Why does a needle sink in water but the ship float?”  

And to that his answer was, “The needle has lesser density as compared to the ship.”

I asked, “What is the density of steel/iron, approximately?”

About 1.4 kg/cubic meter, he replied

“And density of mercury?”, I got curious to know his answer.

“1.2 kg/cubic meter” was his reply

“And the density of water?” I asked not losing my cool.

“1000 kg/cubic meter”, he replied correctly for the first time.

So, according to this brilliant mechanical engineer, water is 1000 times heavier than steel.

I could not decide whether to cry or laugh... 

A win win situation?

Read this story somewhere and found it very interesting…

A devout old lady was asked by her young grand son,

“Grandma, you believe in Jesus Christ. Are you sure that he is going to save you? What if his promises turn out to be false?”

The old lady smiled and replied,

“I believe whatever Jesus says.

As far as your question is concerned, I see it this way:

If what Jesus has promised becomes true, I am going to be the gainer, since I have trusted in Him and I’ll be saved. And even if his promises turn out to be false, I have nothing to lose since I am leading a good life following Him and I’ll have no regrets.

But, my son, if what Jesus says is true, what will happen to you if you do not trust Him now?”

A very interesting logic indeed….. I have no idea what the young man did.

A strong lady...

She is a  house maid ,  a middle-aged woman. She talks very little, comes on time, cooks my meals and leaves silently. 

She is a widow, her husband died four years ago. She has only a young adopted son. She is educated and can read, write and speak English. Her husband was a rich man and she has lots of property but after her husband’s death some other people are enjoying the benefits of that property and she had been fighting it out in the court of law.

The other day, I overheard her speaking to some one over phone, most probably the person against whom she had had the legal fight. I understood from the conversation that she had won the case and things were to be settled officially in front of some government authority the next day. I was amazed at the way she spoke over phone. 

She was saying something like this:

“I’ll come alone, only my lawyer will be with me. 

I just know two things, you give me back my papers, and I’ll pay you the money then and there…. 

Don’t worry, I am an educated woman. You write in English or Hindi, I’ll follow… 

I have won the case, and now you have no other options

And don’t shout like that.. I can also shout.. etc.. etc..”

I just kept wondering, how education can give confidence to people irrespective of their gender.. Also, how circumstances can make a strong man even out of an Indian lady....

Forgive and forget...

Two words we come across very frequently. Both these words demand some conscious action.

It is said "To err is human." Human beings will err, someone will hurt us , knowingly or unknowingly, intentionally or unintentionally. Even our near and dear ones do that sometime.

We forgive our dear ones for such mistakes in most cases.

We are taught by religious books to forgive others. Forgiving means not holding grudge against the erring person. But, the real struggle starts when the question of forgetting the incident arises.

It is easy to say that we have forgiven so and so for his /her wrongdoings against us but it is difficult to forget the incident totally.

Sometimes, we remember the incident and take pride in the fact that in spite of the wrongdoing, we had forgiven a particular person.. so we are great..It pampers our ego.

That is why, true forgiveness demands forgetting of the whole episode.

Convinced after a long time..

My friend Dhanalakshmi Ayer belongs to South India but did her schooling in Guwahati, Assam, my home city. We are batch mates in the sense that we appeared in our High School Leaving Certificate examination in the same year. Some of her school friends became my class mates in Cotton College, Guwahati and we became good friends. After the Pre-University examination in 1978, we went in different directions, some became doctors, some engineers, some professors and many went abroad.

My contact with most of them were restored , only a few years ago, through a yahoo group created exclusively for us, the 1976 batch mates in Cotton College. Old memories were relieved, we became virtual school children again and new friendships were also established.

This is how I and Dhanalakshmi Ayar came to know each other through internet. It was about 5 years ago and the contacts were alive through yahoo and face book.

Only recently, I along with my wife and son visited Chennai and went to meet my friend at her residence at Adyer. We came face to face for the first time. It was a short visit and after a satisfying meeting and breakfast, we left for Assam.

The other day, my wife called me excitedly to inform that Dhanalakshmi Ayer had called her from Chennai and they had a very long chat…

“Internet friendship and face book is not that bad...” she commented.

ঈশ্বৰৰ নিজৰ দেশত অসম...

God's Own Country কেৰালাৰ বন্ধু এজনে এবাৰ কৈছিল যে কেৰেলাৰ বনুৱা, চাকৰ-বাকৰ আদি হেনো সকলো অসমৰ৷ কথাষাৰ শুনি ভাল লাগিছিল নে বেয়া লাগিছিল আজিও বুজি পোৱা নাই৷ কিন্তু অলপতে হোৱা অভিজ্ঞতা এটা উল্লেখ নকৰি নোৱাৰো৷ 

বিশেষ কাৰণত সপৰিয়ালে কেৰালালৈ গৈছিলো৷ পায়ানুৰ বুলি সৰু ঠাই এখনত তিনিদিন কটাই ৰেলেৰে চেন্নাইলৈ আহিবলগীয়া আছিল৷ পায়ানুৰ সৰু স্টেচন, মাত্ৰ দুমিনিট ৰেলখন ৰয়৷ আমাৰ বয়-বস্তু অনেক৷ ইমান কম সময়ৰ ভিতৰত ৰেলত উঠিব পাৰিম নি নোৱাৰিম তাকে চিন্তা কৰি আছিলো৷ 

ৰেলৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থাকোঁতে ডেকা এজনলৈ চকু গ'ল৷ দেখাত অসমীয়াযেন লাগিল৷ মোৰ ল'ৰাজনে কথা পাতিব ধৰিলে৷ অসমৰ ডেকা, শিৱসাগৰৰ ওচৰত ঘৰ, মিলিটাৰী কাম কৰে, পায়ানুৰতে থাকে, ছুটীত ঘৰলৈ আহিছে৷ ভাল লাগিল৷

যথা সময়ত ৰেলখন আহিল৷ মই ডাঙৰ বেগ এটা লৈ প্ৰথমে জাপ মাৰি উঠিলো৷ মোৰ ল'ৰাজনে কিবা কোৱাৰ আগতেই শিৱসাগৰৰ ডেকাজনে এটা এটাকৈ বেগ-চুটকেচবোৰ উঠাই দিলে৷ নিমিষতে কাম সমাধা হ'ল আৰু আমি বহি পৰিলো৷ ডেকাজনৰো চীট আমাৰ লগতে পৰিল৷ ভাল লাগিল৷ অসমীয়াতে কথা পাতি চেন্নাই অভিমুখে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলো৷ 

কিছুসময় পাছত ডেকা এজনে পানীৰ বটল আদি বেচিবলৈ আহিল৷ আমি নিজৰ মাজত আলোচনা কৰি কিবা-কিবি কিনিলো৷ কিমান টকা হ'ল বুলি হিন্দীতে সুধিলো কিন্তু আমাক আচৰিত কৰি ডেকাজনে অসমীয়াতে উত্তৰ দিলে৷ চিপাঝাৰৰ ল'ৰা৷ ৰেলতে কাম কৰি আছে৷ ল'ৰাজনে ক'লে, আৰু অসমীয়া ডেকা আহি আছে আপোনালোকৰ ওচৰলৈ, খোৱা বস্তু বেচিবলৈ৷ আমি বাটচাই ৰ'লো৷ কিছুসময় পাছত ডেকা এজন আহিল, খোৱা-বস্তুৰ সম্ভাৰ এখন লৈ৷ এইবাৰ আমি অসমীয়াতেই কথা আৰম্ভ কৰিলো৷ ডেকাজনেও অসমীয়াৰে উত্তৰ দিলে৷ 

সন্ধিয়া, নিশাৰ আহাৰৰ বাবে অৰ্ডাৰ নিবলৈ আন এজন ডেকা আহিল৷ তেওঁ পোনচাটেই আমাক অসমীয়াতে সুধিলে, ৰাতি কি খাম বুলি৷ এনেহেন লাগিল যেন আমি কেৰালাত নহয়, অসমতহে আছো৷

লগত বহি থকা শিৱসাগৰৰ ডেকাজনলৈ চাই ক'লো, 

" অসমৰ মানুহেৰে কেৰালা ভৰি আছে দেখোন, ভাল লাগি গ'ল৷"

"লাজ হে লাগে, গোটেই চাকৰ-বাকৰবোৰহে অসমীয়া৷ আনকি বংগ-উৰিষ্যাৰ পৰা অহা বনুৱাবোৰকো ইয়াত অসমীয়া বুলিহে কয়", ডেকাজনে মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি ক'লে৷

তথাপি মোৰ মনটো ভাল লাগিল৷ 

এটা দীঘল যাত্ৰা এটা খোজেৰেইটো আৰম্ভ হয়!!

Little Commom Sense..

I had returned home after a gap of about four months. My son grimly declared that my favorite PC was out of order. 

"What's the problem?", I asked.

"It simply doesn't start', he replied. 

I felt bad since surviving without the PC would be difficult. 

I am not a computer expert. I cannot repair it.

" Have to call my trusted computer man Bikash", I thought.

Before calling Bikash I just wanted to check the problem. And one fine morning, when I was alone at home, I started my job. I switched on the UPS, then the computer which gave me the indication that the PC had started but the monitor does not work. 

I checked the monitor whether it was switched on. It was. 

"The problem is somewhere else", I talked to myself. I started checking the connections one by one. All connections seemed alright. At last I checked the power supply to the monitor and I could find that the connection from the adapter was loose. "Probably, this is the problem", I assured myself and reconnected the cable to the adapter. and low and behold, the monitor started working.

My son never checked the connections and just had declared the computer to be out of order. If I were not there, he would have called some experts who would have charged him few hundred rupees to fix the BIG problem....

Some times common sense is what we require most.

পাখি মেলা মন.. তিতাবৰৰ দুৱৰি বন…

“পাখি পাখি এই মন, পাখি লগা মোৰ মন.…” জুবিন গাৰ্গৰ সুমধুৰ গীতটো বাজি উঠিলে মোৰ মনটো উৰা মাৰে সুদুৰ তিতাবৰলৈ য’ত মোৰ দেউতাৰ অধিক স্মৃতি সাঙুৰ খাই আছে৷ মোৰো মধুৰ শৈশৱৰ বাৰে-ৰহণীয়া অভিজ্ঞতাৰ মেটমৰা ভাৰখনত তিতাবৰৰ দিনবোৰৰেই অৰিহণা বেছি৷ 

নগাৱঁৰ শেনচোৱাত থাকোতে বিহুৰ সময়ত দুই এদল বিহুমৰা ল’ৰা ঘৰলৈ অহা মনত পৰে৷ কিন্তু তিতাবৰ পোৱাৰ লগে লগে বিহুৰ সোৱাদেই সলনি হৈ গ’ল৷ প্ৰথমবাৰৰ বাবে বিশেষ ধৰণৰ বিহু-হুচৰিৰ স’তে পৰিচয় ঘটিল৷ দলে দলে হুচৰিৰ দলবোৰ ঘৰলৈ বিহু মাৰিবলৈ আহে৷ বিশেষকৈ স্বনামধন্য খগেশ্বৰ গগৈদেৱৰ হুচৰিদলৰ ঢুলীয়া চেওঁ মোৰ বাবে বিশেষ আকৰ্ষণ আছিল৷ মিহিৰাম শইকীয়া হাইস্কুলৰ ওচৰত আয়োজিত বিহু সন্মিলনীত ভিন ভিন ঠাইৰ পৰা অহা বিহুৱা সকলৰ নাচ হেপাহ পলুৱাই চাওঁ৷ ঘৰলৈ আহি অকলে অকলে বিহু নাচ অভ্যাস কৰো৷ ঘৰে ঘৰে হুচৰি মাৰি ফুৰা দলবোৰৰ পিচে পিচে ঘুৰি ফুৰো৷ বিশেষকৈ এটা কথা মোৰ ভালদৰে চকুত পৰিল৷ নাচনিবোৰে যেতিয়া বিহু নাচে তেতিয়া মাটিৰ পৰা ভৰিখন ওপৰলৈ নুঠে৷ ভৰিবোৰ এটা বিশেষ কিটিপেৰে মাটিত চোচোৰাই চোচোৰাই নিয়ে আৰু তেনেদৰে নাচনিবোৰে এটা বৃত্তৰ পৰিধিত ঘুৰি থাকে, ঘড়ীৰ কাঁটাৰ দিশত৷ ফলস্বৰুপে চোতালৰ বন বিলাক এফালে বেঁকা হৈ পৰে, ঠিক সেই দিশত৷ মই ভৰিবোৰলৈ ৰ’ লাগি চাই থাকো৷ আজৰি সময়ত মইও ঘৰত অকলে অকলে সেই অভ্যাস কৰি সফল হ’লো মাটিত ভৰি চোচোৰাই নাচিবলৈ৷ কিন্তু কাৰো আগত মোৰ বিহু নাচৰ স্ব-আৰ্জিত পাৰদৰ্শিতা দেখুউৱাৰ সুযোগ পোৱা নাছিলো৷

সোণকালেই সুযোগ আহিল৷ তেতিয়া মই প্ৰথম শ্ৰেণীত৷ বিহু ওচৰ চাপি আহিল৷ কাছজানৰ লক্ষ্য, ৰেচম পামৰ সন্মুখত থকা মহেন্দ্ৰ, তাঁতী গাৱঁৰ ৰাতুল আৰু অনেক লগ-সমনীয়াই সেইবাৰ এটা হুচৰিৰ দল গঠন কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিলে৷ মোকো লগ ললে৷ এঘৰৰ চোতালত গোট খাই আমি আখৰা কৰিব ধৰিলো৷ সুযোগ পাই মইও নিজৰ নাচৰ পাৰদৰ্শিতা প্ৰদৰ্শন কৰিলো৷ সকলো মুগ্ধ হ’ল আৰু মই হৈ পৰিলো আমাৰ দলটোৰ প্ৰধান নাচনি৷ প্ৰধান নাচনিৰ সন্মানেই বেলেগ৷ 

বিহু আহিল৷ আমিও ঘৰে ঘৰে বিহু মাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷ ঘৰে ঘৰে গৃহস্থৰ পৰা পোৱা টকাবোৰ কোনোবা এজনে সযতনে জমা কৰি গ’ল৷ আমাৰ নিজৰ ঘৰলৈও বিহু মাৰিবলৈ আহিলো৷ নাচি নাচি ভাগৰ লাগি গ’ল৷ ভিতৰৰ পৰা কোনো ওলাই নাহে হে নাহে মাননি দিবলৈ৷ মোৰ নাচি নাচি ভাগৰত লালকাল অৱস্থা৷ অৱশেষত যেনিবা দাদাহঁত ওলাই আহিল হাতত তামোল-পাণৰ বটা লৈ৷ পাচত মোক দাদা এজনে কলে, “তইনো কিমান নাচিব পাৰ, তাকে আজি আমি চালো৷” পেটে পেটে মোৰ খং উঠিছিল যদিও মিচিকিয়াই হাঁহি মনে মনে থাকিলো৷

তাৰ পিচদিনা আবেলি পৰত আমি ওলাই গ’লো মাধপুৰ তিনি আলিৰ পিনে৷ ঘৰে ঘৰে বিহু মাৰি গৈ গৈ দত্ত চাৰৰ ঘৰতো বিহু মাৰিলোগৈ৷ চাৰৰ আগত বিশেষ উৎসাহেৰে নাচিলো৷ তাৰ পাছত বিহু মাৰি মাৰি গৈ থাকিলো দুৰলৈ৷ কেতিয়া ৰাতি হ’ল গমেই নাপালো৷ ৰাতি ৯ টা মান বাজিলত আমি সম্বিত ঘুৰাই পালো৷ ঘৰলৈ উভটিব লাগে বুলি কোনোবা এজনে ক’লে৷ আমি আহি পথাৰ এখনত বহিলোহি৷ চাৰিওফালে ঘিটমিটিয়া এন্ধাৰ৷ দুজন মানে বাঁহৰ পাব দুটা মান কাটি, তাতে কেৰাচিন তেল অলপ অলপ ভৰাই শুকান খেৰৰ থিলা মাৰি দি মুখবোৰ বন্ধ কৰি জুইশলা মাৰি খেৰখিনিত জুই লগাই দিলে৷ সেইয়া হ’ল জোৰ৷ 

তেনে জোৰ দুটামান হাতত লৈ, তাৰ পোহৰত আমি পথাৰৰ মাজে মাজে বাট পোনালো আমাৰ ঘৰৰ ফালে৷ কছাৰী গাৱঁৰ পিছপিনেৰে আহি আমি থকা ৰেচম পাম পালোহি৷ হাতত জোৰ লৈ থকা দুজনে মোক ঘৰৰ মুখলৈকে লৈ গ’ল৷ বাকীবোৰ নিলগত ৰৈ থাকিল৷ তেতিয়া ১০ টা মান বাজিছিল ৰাতি৷ ঘৰত মা-দেউতাহঁত উৎকন্ঠাৰে ৰৈ আছিল৷ জোৰৰ পোহৰ দেখি দুৱাৰ মেলি মা বাহিৰ ওলাই আহিল৷ আমাক দেখি গালি পাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ “ইমান ৰাতি ক’ত আছিলা তোমালোক? একো খবৰ-বাতৰি নাই”, ইত্যাদি ইত্যাদি৷ মই তলমূৰকৈ ঘৰ সোমালো , ভয়ে ভয়ে৷ দেউতাই পিঠিৰ ছাল চিঙিব বুলি ভাবিছিলো যদিও দেউতা আচৰিত ভাবে নিমাত হৈ থাকিল৷ মই গৰম পানীৰে ভৰি-হাত ধুই, বাধ্য ল’ৰাৰ দৰে নাকে-কাণে ভাত কেইটামান খাই বিচনাত উঠিলোহি৷ কেতিয়া টোপনি আহিল গমেই নাপালো৷

Photo cournesy: Rituraj Konwar, The Hindu

মোৰ বিহু মৰাও সেইবাৰলৈ তাতেই শেষ৷ লগৰীয়াবোৰে পিছদিনা মোক মাতিবলৈ নাহিল৷ দুদিনমান পিছত খবৰ দিলেহি ৰাতি ভোজ পাতিছে বুলি ওচৰৰে এঠাইত, বিহু মাৰি পোৱা টকাৰে৷ মোৰহে যোৱা নহ’ল৷ মা-দেউতাৰ অনুমতি ল’বলৈ সাহস গোটাব নোৱাৰিলো৷

তিতাবৰ এৰি থৈ শ্বিলং পালোগৈ৷ তাৰপাছত বৰপেটা৷ ঢোলৰ মাত শুনিলে কিন্তু আজিও হেপাহ পলুৱাই নাচিবৰ মন যায়৷ পাখি লগা মনটো উৰা মাৰে তিতাবৰৰ সেই সোণালী দিনবোৰলৈ৷ চকুত ভাঁহি উঠে নাচনিৰ গচকত বেঁকা হৈ পৰা চোতালৰ সেই বন বোৰলৈ৷ কাণত বাজি উঠে লক্ষ্যই গোৱা বিহুগীতফাঁকিলৈ, “ আমে পাত সলালে, চামে পাত সলালে, ফুলিলে ভেবেলী লতা অ’ আইজনী, তুমি আমাৰ নাচনী, নেনাচো বুলিলে, ওলায় চকুপানী..” 

কিবা এক অবুজ আবেগত সঁচাকৈয়ে চকুপানী ওলায় আজি৷

এখন উৱলি যোৱা ফটো..

পুৰণি ফটোবোৰ চাই থাকোঁতে হঠাৎ চকু গ’ল এখন উৱলি যাব ধৰা ফটোলৈ৷ আচলতে বাতৰি কাকতত প্ৰকাশ হোৱা ফটো এখন৷ সযতনে কাটি লৈ সাঁচি ৰখা এখন ফটো৷ নতুন অসমীয়া আছিল সেই বাতৰি কাকতখনৰ নাম৷ বহুদিন হ’ল, প্ৰকাশ বন্ধ হৈ যোৱাৰ৷ অসমৰ নতুন প্ৰজন্মই সেই কাকতখনৰ চাগে নামেই শুনা নাই৷ 

ফটোখন, অৰ্থাৎ বাতৰি কাকতৰ টুকুৰাটো হাতত তুলি ল’লো আলফুলকৈ৷ ফটোখনলৈ চালো৷ চিনাকী মুখ৷ মনটো উৰা মাৰিলে ১৯৬৮ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহলৈ৷ 

তেতিয়া আমি শ্বিলঙত৷ মই তৃতীয় শ্ৰেণীত৷ সেই মাহৰ ৮ তাৰিখে দেউতাৰ পৰলোক প্ৰাপ্তি ঘটিছিল৷ ২৮ তাৰিখৰ পৰা মোৰ বৃত্তি পৰীক্ষা হ’ব লগীয়া আছিল৷ দেউতাৰ মৃত্যুৰ স’তে কুমলীয়া মনটোক পৰিচিত কৰাই, প্ৰকৃতিস্থ হওঁতেই বহুদিন পাৰ হ’ল৷ ২৮ তাৰিখো ওচৰ চাপি আহিল৷ দেউতাৰ দহা-শ্ৰাদ্ধ আদি যথা সময়ত নিয়ম অনুসাৰে পালন কৰা হৈ গ’ল৷ খবৰ-বাতৰি ল’বলৈ অহা মানুহৰ সমাগমো নোহোৱা হৈ পৰিল৷ আমিও দেউতাই খালী কৰি থৈ যোৱা ঘৰখনত যন্ত্ৰৰ দৰে সময় পাৰ কৰিব ধৰিলো৷ মাজে মাজে নিজকে সকীয়াই দিলো, বৃত্তি পৰীক্ষা ভাল কৰিবই লাগিব বুলি৷ দেউতাৰ আশা আছিল কোনো এজন সন্তানে বৃত্তি পোৱাটো৷ ডাঙৰ দাদা দুজনে সেই আশা পূৰণ কৰিব পৰা নাছিল৷ এইবাৰ আছিল মোৰ পাল৷ কিন্তু দেউতাতো গুচি গ’লগৈ৷ তথাপি দেউতাৰ মনৰ আশা পূৰণ হওক বুলিয়েই প্ৰতিকূল পৰিবেশ আওকাণ কৰিও পঢ়া-শুনা কৰি থাকিলো৷

২৮ তাৰিখ আহিল৷ ঘৰত কোনো উৎসাহ নাই৷ ৰাতিপুৱাই সাজু হ’লো পৰীক্ষাৰ বাবে৷ ওচৰতে শ্বিলং বিদ্যালয়ত পৰীক্ষাকেন্দ্ৰ৷ যথা সময়ত পৰীক্ষা আৰম্ভ হ’ল৷ ভালেই হোৱা যেন লাগিল৷ কিছুদিন পাছত আমি বৰপেটালৈ গুচি আহিলো৷ বৰপেটা বিদ্যাপীঠৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণীত নাম লগাই দিয়া হ’ল মোক৷ মাজে মাজে মনত পৰি থাকিল শ্বিলঙলৈ৷ বৃত্তি পৰীক্ষাৰ ফলাফল বা কেতিয়া ওলায়, নিজেই নিজকে সুধি থাকিলো৷ 

তেনেদৰেই পাৰ হৈ গ’ল কেইটামান মাহ৷ এদিন হঠাতে খবৰটো আহিল, মই হেনো সংযুক্ত খাচীয়া জয়ন্তীয়া পাহাৰজিলাৰ ভিতৰত প্ৰথম স্থান লাভ কৰি বৃত্তি পাইছো৷ প্ৰথমতে নিজৰ কাণকে বিশ্বাস কৰিব পৰা নাছিলো৷

খবৰটোৱে ঘৰলৈ সুখৰ লগতে দুখো কঢ়িয়াই আনিলে৷ দেউতাৰ স্মৃতিয়ে সকলোকে আমনি কৰিলে বাৰে বাৰে৷ মাৰ মোমায়েক এজনে মোক লৈ গ’ল তেখেতৰ চিত্ৰবন নামৰ স্টুডিঅ’লৈ৷ তাতে মোৰ ফটো তোলা হ’ল বাতৰি কাকতত দিবৰ বাবে৷ কিছুদিন পাছত ফটোখন প্ৰকাশ হ’ল৷ ওচৰ-চুবুৰীয়াক অতি আগ্ৰহেৰে ফটোখন দেখুউৱাৰ পাছত সুন্দৰকৈ ফটোখন কাটি লৈ ফটোফ্ৰেম এটাত বন্ধাই থোৱা হ’ল৷

দিন বাগৰি গ’ল৷ চাকৰি-বাকৰি , ঘৰ-সংসাৰ আদিত ব্যস্ত হৈ পৰিলো৷ চাকৰিৰ খাটিৰত ভাই ভাই ঠাই ঠাই হ’লো৷ পুৰণি ফটোখনেও বহু ঠাই সলনি কৰিলে যদিও মোৰ মাই সযতনে বচাই ৰাখিলে৷ এদিন হাতত পৰাত মই নিজৰ ঠাইলৈ লৈ আহিলো৷ তেনেদৰেই দিন বাগৰি গৈ থাকিল৷ লাহে লাহে পুৰণি সামগ্ৰীবোৰৰ আদৰ-যত্ন কমি যাব ধৰিলে৷ ফটোখনো ক’ৰবাত সোমাই পৰিল৷

এদিন হঠাত হাতত পৰিল ফটোখন৷ কেমেৰাৰে ফটো তুলি থ’লো ফটোখনৰ৷ আনৰ বাবে নহলেও মোৰ বাবে এতিয়াও মূল্য আছে ফটোখনৰ৷ মোৰ দেউতাৰ মনৰ আশা পূৰণ কৰাৰ স্বাক্ষৰ৷

Saving that drop…

Some one commented, “The next world war is going to be fought over water.” Water is going to be the bone of contention.

Some people have already been suffering from water scarcity and it will affect more and more people if we do not take appropriate steps.

The other day I saw a newly installed beautiful bath tub in a friend’s house. It is a luxury, no question about that. 

I have read somewhere that it takes about 70 gallons of water to fill a bathtub, so, obviously, showers are generally the more water-efficient way to bathe. And , if we use a low-flow shower-head , we can save 15 gallons of water during a 10-minute shower.

To, me, not using a shower is even better. I still remember my IIT, Madras days. 

It was during the period 1987-89. Chennai was passing through a situation where water was considered to be precious.  Our hostel bath room shower connections were cut off. One had to carry a bucket of water inside the bath room to take bath. It saved lots of water, no doubt. It was not very convenient though. There was no water tap inside the bath room. Otherwise, some one might have wasted water by keeping the tap running while taking bath. As the water tap was outside, one had to satisfy oneself with whatever water he carried inside the bath room. It was a very good step taken by the authorities, no doubt about that.

This is just an example.. 

We can save plenty of water by some simple judicious steps like that

Theory and Practice..

I have never been an athlete. I cannot even think of running a marathon. I have nothing to show as achievement in sports related activities, although I keep lots of interest in them.

I have always encouraged my sons to take part in all sports activities. They have not achieved anything great till now. But, in the process I have learnt a lesson or two from them.

One fine morning, my elder son approached me for permission to join the open marathon to be held in their school that day. It was to be a seven kilometer run open to all students. My son was about eleven or twelve years old at that time, not an ideal age to take part in such type of events as told by an expert to me later. My son was eager, so I gave him the permission to join the race.

I was not qualified to give my son any advice since I had never taken part in marathon race myself. But, as a father I had to encourage my son and give some tips based on whatever little knowledge I had about the event.

Behaving like an experienced athlete, I told him, “Just enjoy the run. Take it easy. After running for about 100 meters you’ll have a strong urge to stop since you’ll start getting tired. But do not stop. Once you stop, you may not be able to run again. Just keep going and going.” 

My son nodded and left for school.

He returned from school in the afternoon very much excited. Before I could ask anything, he declared, “Daddy, I secured fifth position in the marathon and I’ll get some award for that.” 

I was surprised. 

He continued to narrate his experience, 

“Almost the whole school participated in the run. Initially most of them were leading, but after sometime, many of them stopped and started getting into the bus that had been following us. I kept on running, remembering your advice not to stop. I started overtaking others and after sometime I found myself almost alone on the road. After taking a turn suddenly I saw our school building looking at me. When I entered the school compound students and teachers started cheering and clapping for me. Some one of them was shouting, Fifth, Fifth.. Arpit is Fifth…”

My son put into practice my theoretical knowledge however limited it may be. The mental strength he  had shown by not stopping halfway made him successful.  

In the process, he taught me a valuable lesson too.

Keeping the fire burning..

My seventy four year old friend from Nagpur, who visits our college regularly to deliver lectures to the students, never stops learning.  He had been a brilliant student and had retired as a successful geologist and officer from the Geological Survey of India. Even at this age he is as sharp as a razor. He keeps on reading books on various subjects. 

The other day, he asked me, “What is the full form of CDMA and what is GSM?” 

Mr R N Padhi

The two terms are familiar to me but I could not answer him immediately as my knowledge was very very limited. I had to refer to Wikipedia to get some information on these two mobile technologies. Telecommunication is not my field neither his. But I had never bothered to read about them till my friend asked me that question.   

As I was reading about CDMA and GSM in the net, few teachers entered my room at the right moment and came to my rescue.  One among them was an expert in that area and explained the technologies in simple words. My friend kept on asking him related questions and the teacher answered them all. 


I just kept wondering, how can a man at this age remain so inquisitive like a four year old boy!

Suddenly I realized, probably that is the reason why his memory is still so sharp, why he is still so active and enthusiastic, why he does not have ailments that can hamper his movements across the big country like India.

I also read in the net what researchers had found that "Cognitively active persons in old age  2.6 times less likely to develop old age related disorders such as dementia and Alzheimer’s disease than a cognitively inactive person.

Keeping the fire alive is the key, I concluded