বাণপ্ৰস্থ….

মনত পৰেনে সেই আবেলি

আমিযে ৰুইছিলো

কণমানি গছপুলিটি;

আবেলিৰ বেলিটিয়ে মৰা

মিচিকিয়া হাঁহি,

বাঁহলৈ বুলি জাক পাতি উৰা

এজাক চৰাইৰ কলকলনি?

প্ৰতিদিনে পুৱাতে উঠি

পুলিটিক পানী দিছিলা

বেলিৰ প্ৰখৰ ৰ’দৰ পৰা

সযতনে আৱৰি ৰাখিছিলা৷

দিন বাগৰি গৈ মাহ পাৰ হ’ল,

বছৰ বাগৰি গৈ অতীত হ’ল,

পুলিটি এতিয়া বৰ গছ হ’ল৷

সুদুৰৰ চৰাইবোৰ আহি আজি

তাৰেই কোলাত দেখোন 

বাঁহ সাজিছেহি;

প্ৰখৰ ৰ’দলৈ 

তাৰ আৰু ভয় নাই

ৰ’দত ভাগৰি পৰা বাটৰুৱাই

তাৰেইচোন ছাঁত আজি জিৰায় ৷

আহা,

তাৰ ছাঁতে বহি আজি ক্ষন্তেক জিৰাওঁ,

আকৌ এবাৰ কথা পাতো

তাৰ সতে

তাৰেই ভাষাৰে৷