লেতেৰা মৰণ...

লেতেৰা মৰণ…

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা৷ তেতিয়া বোধহয় আমি চতুৰ্থ বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ৷ ছয় নম্বৰ হোস্টেলৰ পৰা আমি জাক পাতি ক্লাচ কৰিবলৈ যাওঁ৷ আজি-কালিৰ দৰে বাছত উঠি ক্লাচ কৰিবলৈ যোৱা নিয়ম আমাৰ সময়ত নাছিল৷ সেই দহ মিনিটমান সময় বাৰে-বিংকৰা কথা পাতি পাতি যাওঁ৷ কোনে কি কয়, কথাৰ একো লাগ-বান্ধ নাথাকে৷ সেই পদ-যাত্ৰা আচলতে বেচ উপভোগ্য আছিল আমাৰ সকলোৰে বাবে৷

আজিকালিৰ কথা ক’ব নোৱাৰো, চেচলেল বোলা বস্তুটো হ’লে আমাৰ বাবে অতি ভয়াবহ আছিল৷ গোটেই বিষয়টোৱেই আছিল ৰহস্যময়৷ কি কৰিলে কি ফলা-ফল ভোগ কৰিব লগা হ’ব পাৰে সেই বিষয়ে নানা জনৰ নানা মত৷ অধ্যাপক সকলৰ বিষয়ে নানা ধৰণৰ আখ্যন-উপাখ্যান আদি জন-শ্ৰুতি হিচাবে চলি আহিছিল আৰু এটাৰ পাছত এটাকৈ ভৰ্তি হোৱা বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ সকলোৰে সৌভাগ্য ঘটিছিল সেই আখ্যান-উপাখ্যানৰ মৌ-ৰস পান কৰাৰ৷ সেই জনশ্ৰুতিৰ সুফল ভোগ কৰিবলৈ পাইছিলো মই অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়লৈ অহাৰ আগতে৷ অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা মোৰ ককাইদেৱে এটা ৰং চঙীয়া চোলা চিলাইছিল কিন্তু চেচনেলৰ ভয়ত পিন্ধিবলৈ সাহস নকৰি মোকে পিন্ধিবলৈ দিছিল৷ অৱশ্যে অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়লৈ অহাৰ পাছত সেইটো পিন্ধাৰ সাহস ময়ো গোটাব পৰা নাছিলো৷

তেনে এজন বিশেষ ভাবে সুখ্যাতিপ্ৰাপ্ত অধ্যাপকৰ ঘৰৰ আগেৰেই আমি নিতৌ খোজ কাঢ়ি কলেজলৈ যাব লাগে৷ তেখেতৰ বিষয়ে আখ্যান অনেক৷ প্ৰেক্টিকেল পৰীক্ষাত কোনোবাই যদি কয়, “চাৰ এইটো নোৱাৰো, বেলেগ এটা দিয়ক”, তেখেতে লাহেকৈ, অতি মৰম লগাকৈ হেনো কয়, “ঠিক আছে, অহা বছৰ ভালদৰে পঢ়ি আহিবাদেই৷”, মানে, সেইবাৰলৈ চেটেপ, প্ৰেক্টিকেলত বেক৷ শুনিবলৈ পোৱা যায় যে পঞ্চম বাৰ্ষিকত তেখেতে পঢ়োৱা বিষয় এটাত হেনো এবাৰ প্ৰায় গোটেইখিনি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়েই বেক পাব লগা হৈছিল৷ তেখেতে হেনো কাৰোবালৈ চাই মিচিকিয়া হাঁহি মৰা মানে কথা বিষম, মানে বেক পোৱাটো সুনিশ্চিত৷ এনেবোৰ ভয়াবহ আখ্যন শুনাৰ পাছত তেখেতৰ ঘৰৰ সম্মুখত কথা পতাৰ সাহস কোনো পগলা কুকুৰে কামোৰা ছাত্ৰইহে কৰিব পাৰিব৷ সেয়েহে, তেখেতৰ ঘৰৰ ওচৰ পালে ইমান পৰে হাঁহি-খিকিন্দালি কৰি অহা যুবক সকল নিমাত হৈ তল-মূৰকৈ পাৰ হৈ যায়৷ সেই ত্ৰিশ চেকেন্ড সময় পাৰ নহয় হে নহয়৷

সেইদিনা, লান্স-ব্ৰেকত আমি হোস্টেলৰ পিনে গৈ আছো৷ অধ্যাপক জনৰ ঘৰৰ ওচৰ পাব ধৰোতেই বিপৰীত দিশৰ পৰা বায়ু বেগে উৰি আহিল হালধীয়া ৰঙৰ বিশেষ ধৰণৰ মটৰ-চাইকেল এখন৷ নতুন ছাত্ৰ এজন আহিছে, ডাঙৰ মানুহৰ ল’ৰা৷ হোস্টেলত নাথাকে৷ অতিপাত ব্যস্ত৷ প্ৰচন্ড বেগেৰে সেই হালধীয়া মটৰ চাইকেলখন চলাই আমাৰ সকলোৰে আগেৰে আহে আৰু নিমিষতে নোহোৱা হৈ যায়৷ তেওঁৰ মুখখনো ভালদৰে দেখাৰ সৌভাগ্য আমাৰ নহয়৷ সেইদিনা সেই অসময়ত কি কাৰণে কলেজলৈ আহিছিল নাজানো, কিন্তু যিটো বেগেৰে আমাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ গ’ল, তাকে দেখি ৰাজীব লোচন শৰ্মা নামৰ আমাৰ সকলোতকৈ ৰসিক বন্ধুজনে মাত নলগাই নোৱাৰিলে৷ৰাজীবে মন্তব্য কৰিলে,

“কেতিয়াবা ই বৰ লেতেৰাকে’ মৰিব দেই৷”

লেতেৰাকে’ মৰিব.. মৰণ মৰণেই, কিনো আৰু লেতেৰা , চাফা আছে? …কথাটো ভাবি বৰ ৰস পালো, স্থান কাল পাত্ৰ সকলো পাহৰি গ’লো আৰু মোৰ স্বভাৱজাত অট্টহাস্য মাৰি মাৰি ক’বলৈ ধৰিলো,

“হা: হা: হা: , লেত্তেৰা মৰণ.. হা: হা: হা:”

আৰু, ঠিক সেই মুহূৰ্তত আমি আছিলো সেই সুপ্ৰসিদ্ধ অধ্যাপকজনৰ ঘৰৰ সম্মুখত৷ মোৰ চকুত পৰিল, অধ্যাপকজন গেটখুলি বাহিৰ ওলাই আহিব ধৰিছে আৰু মোৰ অট্টহাস্য কাণত পৰাত মোৰ ফালে আচৰিত হৈ চাইছে৷

মোৰ মেলা মুখ মেলা হৈয়ে থাকিল৷ বুকুখনে ধান বানিবলৈ ধৰিলে৷ তাৰ পাছত সম্পূৰ্ণ নিমাত হৈ পৰিলো৷ হোস্টেল পোৱাৰ পাছত নানা ধৰণৰ হিচাব নিকাচ কৰিব ধৰিলো৷ অধ্যাপকজনে আমাৰ একো ক্লাচ নাপায়৷ কিন্তু তেখেতৰ ঘৰৰ কাষতে আমাৰ হেড চাৰৰ ঘৰ৷ তেখেতে নিশ্চয় আমাৰ হেড চাৰক কৈ মোক কিবা কৰিব৷ ভয়তে ৰাতি টোপনি নহা হ’ল৷ কিছুদিন তেখেতৰ ঘৰৰ আগেৰে গ’লেও ভীৰৰ মাজত লুকাই লুকাই যোৱা কৰিলো৷

ভাবিলো, সেই মটৰ চাইকেল চলোৱা ডেকজনৰ লেতেৰা মৰণ নহল,  এতিয়া মইহে মৰিলো, লেতেৰা মৰণেৰে৷ দিন পাৰ হৈ গ’ল৷ মইও কোনো বিপদত নপৰাকৈ পাৰ হৈ আহিলো৷ অৱশ্যে লেতেৰা মৰণৰ স্মৃতিয়ে আজিও কেতিয়াবা ভুমুকি মাৰি যায়৷