মাহী আৰু হাঁহি

মাহী আৰু হাঁহি

গুৱাহাটীত তিনিগৰাকী মাহী থাকে৷ 

তাৰে এগৰাকী মাহীৰ ঘৰলৈ প্ৰায়েই গৈছিলো কটন কলেজ আৰু অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ত৷ মাহীৰ ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ স’তে আমি প্ৰায় সমনীয়া হোৱা বাবে, একেলগে উমলি-জামলি ডাঙৰ হৈছিলো বুলি ক’ব পাৰি৷ পঢ়া-শুনাত আমাৰ ফলাফল খুব ভাল হৈছিল বাবে মহা-মাহীহঁতে আমাক লৈ বৰ গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছিল৷

কালক্ৰমত আমি চাকৰি কৰিবলৈ ল’লো৷ মই সোমাই পৰিলো অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত, এজন প্ৰবক্তা হিচাবে৷ ইতিমধ্যে মাহীৰ সৰুটো ল’ৰাও ডাঙৰ হৈ আহিল৷ সি পঢ়া-শুনা নকৰে, কেৰম, ক্ৰিকেট আদি খেলি ঘূৰি ফুৰে, তাৰ যে কি হ’ব? মহা-মাহীৰ খুব চিন্তা৷ মই মহাক এদিন ক’বলৈহে পালো, 

“চিন্তা নকৰিব, খেলি থাকিব দিয়ক, সি ভালেই হ’ব,” মহা একেবাৰে জাঙুৰ খাই উঠিল৷ মোকেই গালি পাৰিব ধৰিলে ল’ৰাটোৰ হৈ ওকালতি কৰা বুলি৷ 

ল’ৰাটো এদিন অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ হৈ পৰিল৷ মোৰেই ছাত্ৰ৷ মহা-মাহীক ক’লো, “এতিয়া সি মোৰ ছাত্ৰ, আপোনালোকে একো নক’ব আৰু৷”

সময় বাগৰি গ’ল৷ ল’ৰাটিয়ে ভালদৰেই পাছ কৰিলে৷ মহা-মাহীৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিল৷ ভাল চাকৰি পালে৷ এটাৰ পাছত এটাকৈ চাকৰি সলাই সলাই বিদেশ পালেগৈ৷ তাক লৈ সকলোৱে গৌৰৱবোধ কৰিবলৈ ধৰিলে৷

মাহীৰ ঘৰলৈ যোৱাটো কম হৈ আহিল, নিজৰ পৰিয়ালক লৈ ব্যস্ত হৈ পৰিলো৷ প্ৰায় দুবছৰ মান বিৰতিৰ পাছত এদিন মাহীৰ ঘৰলৈ গ’লো৷ নান ধৰণৰ কথা বতৰা চলিল৷ কিবা এটা কথা প্ৰসঙ্গত মাহীয়ে মন্তব্য কৰিলে, “ ইমান ভাল ৰিজাল্ট কৰি তোৰনো কি হ’ল?”

মই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি মনে মনে থাকিলো৷

ঘৰলৈ  ওভটাৰ সময়ত বাৰে বাৰে মনটোক আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে, মাহীৰ মন্তব্যটোৱে৷ 

“ এৰা, মোৰনো কি হ’ল? মই অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ এজন সাধাৰণ শিক্ষকহে হ’লো৷ আমেৰিকা, অস্ট্ৰেলিয়া আদি দেশত কাম কৰিবলৈ যোৱা সকলহে আচল মানুহ৷” চিন্তা  কৰি কৰি কেতিয়া আহি  মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদত প্ৰবেশ কৰিলো গমকে নাপালো৷ 

হাত-মুখ ধুই , নিশাৰ আহাৰ খাই, পঢ়া মেজত বহি পৰিলো৷ 

“অহাকালি হীট-ত্ৰেন্সফাৰৰ ক্লাচ আছে৷” মনত পৰিল৷ 

কিতাপ দুখনমান মেলি লৈ, হাতত কাগজ কলম লৈ ক্লাচ-নোট বনোৱাত ব্যস্ত হৈ পৰিলো৷ মুখত বিৰিঙি উঠিল এটি হাঁহি৷ 

সংজ্ঞাবিহীন হাঁহি৷