চাৰিজন নিৰপৰাধী অপৰাধী...

চাৰিজন নিৰপৰাধী অপৰাধী..

১৯৭৭ চন৷

কটন কলেজত আমাৰ প্ৰাক বিশ্ববিদ্যালয় বিজ্ঞান শ্ৰেণীৰ তিনিটা শাখা আছিল৷ পৰিসংখ্যা বিজ্ঞান বিষয় পঢ়া সকল “ক” শাখাত, জীৱ বিজ্ঞান পঢ়া সকল “গ” শাখাত আৰু আমি অতিৰিক্ত গণিত লোৱাবোৰ “খ” শাখাত৷ তিনিওটা শাখাৰ ভিতৰত আমাৰ শাখাটো সকলোতকৈ উৎপতীয়া আছিল৷ আমাৰ উৎপাতত অতীষ্ঠ হৈ পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ অধ্যাপক বৰগোহাঁঞিচাৰে এবাৰ মন্তব্য কৰিছিল:

“স্মাৰ্ট হোৱা ভাল, কিন্তু ওভাৰ স্মাৰ্ট হোৱাটো বেয়া৷”

আমাৰ শ্ৰেণীত অতি চোকা, শান্ত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীও আছিল আৰু অতিপাত চোকা কিন্ত দুষ্টালি কৰি ভাল পোৱা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীও আছিল৷

আমাৰ দুষ্টালিয়ে চৰম সীমা পালেগৈ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকত৷ ইংৰাজী পঢ়াবলৈ অহা অধ্যাপিকা এগৰাকীৰ শ্ৰেণীত বিভিন্ন ধৰণৰ কাৰুকাৰ্য চলিবলৈ ধৰিলে৷ সকলোৱে তেখেতক এটা উপনামেৰে মাতিবলৈ ল’লে৷ তেখেতে ৰোলকল কৰা সময়ত কিছুমানে বাহিৰৰ পৰাই “য়েচ মাডাম” বুলি কৈ আঁতৰি যায়৷ কিছুমানে “য়েচ মাডাম” বুলি কয় আৰু তেখেতৰ সম্মুখেৰেই কোঠাৰ পৰা বাহিৰ ওলাই যায়৷ তেখেতে পাঠদান আৰম্ভ কৰে৷ পিছপিনৰ পৰা কোনোবাই মুখ বন্ধ কৰি “ মমমমমমমহহহহহ” বুলি শব্দ এটা কৰে৷ গোটেই কোঠাটো ৰজনজনাই যায় কিন্তু কোনে শব্দ কৰিছে ধৰিব নোৱাৰি৷ তেখেতে এবাৰ দুবাৰ গালি পাৰিলে৷ কিন্তু কোনো ফল নহ’ল৷ সেই গোঁ-গোৱাঁই শব্দ কৰা কামটো বেছিহে হ’বলৈ ধৰিলে৷

তেনেদৰে দুদিনমান পাৰ হ’ল৷ দুষ্টালি কৰা বিলাকৰ সাহসো দিনে-দিনে বাঢ়ি গ’ল৷ তেখেতক দূৰত দেখিলেও আমাৰ মাজৰ দুই-এজনে হাত বাউল দি “ ঐ ……” বুলি মাতিবলৈ ধৰিলে৷

তেখেত আমাৰ শ্ৰেণীলৈ  নহা হ’ল৷

এদিন ইংৰাজী পঢ়াবলৈ আহিল আন এগৰাকী অধ্যাপিকা৷ আগতে দেখা মনত নপৰে৷ হয়তো নতুনকৈ আহিছিল৷ দেখিবলৈ শান্ত-শিষ্ট, অতি ভদ্ৰ, অমায়িক মহিলা এগৰাকী৷ তেখেত আহি বিশেষ একো পাতনি নেমেলি পঢ়াবলৈ আৰম্ভ কৰিছেহে মাথোন, তেনেতে পিছপিনৰ পৰা কোনোবাই কৰি দিলে সেই শব্দটো৷ তেখেত ৰৈ গ’ল৷ অলপ সময় আমাৰ ফালে চালে৷ তাৰপাছত ক্ষুৰধাৰ ভাষাৰে গালি পাৰি আমাক সকলোকে থকা-সৰকা কৰিলে৷ কিন্তু কোনোবাই আকৌ কৰি দিলে সেই শব্দ ৷

“মমমমমমমমহহহহহহহ”

এইবাৰ তেখেতে ৰণচণ্ডী মূৰ্ত্তি ধৰিলে৷ সকলোৰে পিনে চালে৷ তাৰপাছত একেবাৰে পিছৰ বেঞ্চত বহি থকা ল’ৰা চাৰিজনক ফেৰ পাতি ধৰি ক’লে,

“ ইউ ষ্টেণ্ড আপ…. অল ফ’ৰ অব ইউ..”

সেই শেষৰ বেঞ্চত বহি থকা চাৰিওজন ছাত্ৰ ভয়ে-ভয়ে থিয় হ’ল আৰু ভেবা লাগি বাইদেউৰ পিনে চাই থাকিল৷

“মই কি শিকাই আছো?”

বাইদেৱে তেওঁলোকক সুধিলে৷

সেই চাৰিওজনে মুখেৰে একো নামাতি বাইদেউৰ ফালে অঁকৰাৰ দৰে চাই থাকিল৷ বাইদেৱে তেওঁলোকক জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে গালি পাৰিলে চৈধ্য পুৰুষ উদ্ধাৰ কৰি৷

চাৰিওজনে নিমাতে সকলো শুনি থাকিল৷ আমিও ভয়তে পেপুৱা লাগিলো৷

তাৰপাছত কিবা-কিবি অলপ শিকাই বাইদেউ গ’লগৈ৷

আমি সেই চাৰিজন ছাত্ৰৰ ওচৰ পালোঁগৈ৷ গোটেই কেইজন অতি শান্ত-শিষ্ট, চোকা ল’ৰা৷ তাৰে দুজনে চূড়ান্ত পৰীক্ষাত প্ৰথম দহজনৰ মাজত স্থানো পালেগৈ৷ দুয়ো আজিকালি আমেৰিকাত থাকে৷ আন এজন অতি নামজ্বলা অধ্যাপক৷ চতুৰ্থজন সফল অভিযন্তা৷ তেওঁলোকে শ্ৰেণীত দুষ্টালি কৰা বা সেই শব্দটো কৰা বুলি কল্পনাই কৰিব নোৱাৰি৷ তেওঁলোক চাৰিজনে হয়তো তাৰ আগতে আৰু পাছলৈও তেনেকুৱা গালি কেতিয়াও খোৱা নাই আৰু খাবলগা হোৱা নাই৷ কিন্তু তেওঁলোকৰ কোনেও বাইদেৱে সোধা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিব নোৱাৰিলে কিয়? সেইবাবেহে তেওঁলোকক সন্দেহ কৰা হ’ল৷

ক্ষন্তেক পাছতে উৰহী গছৰ ওৰ পালো৷ তেওঁলোক চাৰিওজনে ইংৰাজীৰ শ্ৰেণীত একেবাৰে শেষৰ বেঞ্চত বহি পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ প্ৰেক্টিকেল নোটবুক লিখি আছিল৷ গতিকে শ্ৰেণীত কি ঘটি আছিল গমেই নাপায়৷ গতিকে বাইদেউকনো কি সাহসত কয় তেওঁলোকে পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ প্ৰেক্টিকেল লিখি থকা বুলি৷ তেতিয়া আকৌ ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰা যেনহে হ’লহেতেন৷

আমিও বৰ ৰস পালো গেটেই ঘটনাটোত৷ 

সেই দুষ্টালি কৰা বন্ধুবোৰক কিয় জানো আজিও বৰকৈ মনত পৰে৷ ভাল লাগে মনত পেলাই৷ আৰু দুয়োগৰাকী বাইদেউলৈকো শ্ৰদ্ধা জনাই ক্ষমা মাগিবলৈ মন যায়, সকলোৰে হৈ৷