বাটে-ঘাটে.... নতুন প্ৰজন্মৰ অতপালি

ডিচেম্বৰ মাহৰ কোনো এক ৰাতিপুৱা৷ তেতিয়া মই অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত শিক্ষকতা কৰি আছো৷

বৰপেটাৰ পৰা বেচৰকাৰী বাচ এখনেৰে গুৱাহাটীলে গৈ আছিলো৷ সন্মুখৰ দুৱাৰমুখৰ চীটটোতে বহি আহিছিলো৷ জাৰকালিৰ ৰাতিপুৱাৰ চেঁচা বতাহৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ খিৰিকীখন জপাই লৈ আয়নাৰে বাহিৰলৈ চাই গৈছিলো৷ বেচ ভালেই লাগিছিল পৰিবেশটো৷

মুকালমুৱা পাৰহৈ বাচখন কিছুদুৰ আগবাঢ়ি গৈ কোনো এখন সৰু ঠাইত ৰৈ গ'ল৷ দুজনমান ডেকা বাচখনৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিল৷ এজনে মোলৈ চাই তলৰ পৰাই ক'লে৷
" খিৰিকীখন নমাই দিয়ক৷ ইয়াত ধৰি ওলমি যাব লাগে৷"

মই লাহেকৈ ক'লো, " দুৱাৰমুখত ওলমি যাব নালাগে৷ ভিতৰত ঠাই আছে৷ উঠি আহক৷" 

ডেকাজনে ক্ষন্তেক মোৰ ফালে চালে৷ যেন মই তেওঁক অপমানহে কৰিলো, এনে ভাবেৰে৷
হঠাতে প্ৰচন্ড ঘোঁচা এটা মাৰি খিৰিকীৰ গ্লাচখন ভাঙি দিলে৷ তলকিবই নোৱাৰিলো৷ তাৰপাছত ভঙা গ্লাচখনৰ মাজেৰে এখন হাত ভিতৰলৈ ভৰাই দি  বাচখনৰ বেৰত ধৰি ওলমি দিলে৷ মই অবাক হৈ ৰলো৷

মোৰ ফালে বীৰৰ ভাবেৰে চাই ডেকাজনে ক'লে, "এতিয়া ঠান্ডা বতাহ খাই খাই যাওক৷"

তলত থিয় হৈ থকা ডেকাকিছুমানেও মোৰ ফালে আঙুলি টোৱাই কিবাকিবি কৈ আছিল৷ বাছৰ ভিতৰৰ বাকী মানুহবোৰে নিমাত হৈ চাই আছিল৷ এগৰাকী বৃদ্ধাই মাত্ৰ মাত লগোৱা কাণত পৰিল,
"এখেতেতো ভাল কথাই কৈছিল৷"

জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে তেনেকুৱা এটা অস্বস্তিকৰ পৰিবেশৰ সন্মুখীন হ'লো৷ এজন অসমীয়া চফল ডেকাক ভাল উপদেশ এটা দিবলৈ গৈ৷

মই মনে মনে থকাই উচিত দেখিলো৷ 

বাচখন চলিবলৈ ধৰিলে৷ প্ৰায় দহ মিনিটমান গৈ হাজো পোৱাৰ আগে আগে বাচখন ৰ'ল৷ বীৰত্ব দেখুউৱা ল'ৰা কেইজনো নামি গ'ল৷ তাতে মোৰ কলেজত কাম কৰা দ্ৰাইভাৰ এজন উঠি আহিল৷ 

মোক দেখি তেওঁ মাত লগালে, "চাৰ , ক'ৰ পৰা আহিল?" 

মইও উত্তৰ দি অলপ সহজ হবলৈ চেষ্টা চলালো৷ 

কোনোবা এজনে দ্ৰাইভাৰজনক কাণত ফুচফুচাই কিবা ক'লে৷ বুজিলো, অলপ আগতে মোৰ স'তে ঘটি যোৱা ঘটনাটোৰ বিষয়েই কৈছে৷ অলপ থমকি ৰৈ দ্ৰাইভাৰজনে আক্ষেপৰ সুৰত ক'লে, "ছাৰ , আজিকালিৰ ল'ৰা বিলাকৰ কথা কি ক'ব? উপায় নাই৷" মই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি মূৰ দুপিয়ালো৷ 

অসমৰ নতুন প্ৰজন্মৰ সোণৰ অসমৰ সোৱাদ এনেকুৱাই৷ মনতে ভাবিলো৷