ভুল কাৰ?

ভুল কাৰ?

২০০৬ চনৰ জুলাই মাহমানৰ কথা ৷ জালুকবাৰীত থাকোঁ তেতিয়া, অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদত ৷ এদিন আবেলি জৰুৰী ফোন এটা পালোঁ, দৌলাশালত থকা অসম আৰক্ষী বেটেলিয়নৰ পৰা ৷ মোৰ ভাইবোৱাৰী এগৰাকীয়ে তেতিয়া তাতে কাম কৰিছিল ৷ মাত্ৰ এদিন আগতে শ্ৰীমতীক লৈ গৈছিল, তাতে দুদিনমান ৰাখিবলৈ বুলি ৷ হঠাতে শ্ৰীমতীৰ গা বেয়া হোৱাত মোলৈ ফোন আহিল ৷ তেতিয়া মই কলেজতে আছোঁ ৷ বেগা-বেগিকৈ ঘৰলৈ আহি গাড়ীখন লৈ ওলালোঁ দৌলাশাললৈ বুলি ৷ তেতিয়া আবেলি চাৰিমান বাজিছে ৷ 

আবেলি সেইখিনি সময়ত বৰ ভিৰ হয় ৷ এনেও বেয়া খবৰটো পাই মনটো উগুল-থুগুল লাগি আছিল ৷ যিমান পাৰো নিজক নিয়ন্ত্ৰণ কৰি, অতি ধৈৰ্যেৰে গাড়ী চলাই প্ৰায় দহমিনিটমান পাছত শৰাইঘাটৰ দলংখন পাওঁ পাওঁ হ’লো ৷ দলঙলৈ প্ৰায় এশমিটাৰমান আছিল বোধকৰো ৷ তেনেতে সম্মুখীন হ’লো আৰক্ষীৰ দল এটাৰ ৷ কোনোবা এজন বিষয়াৰ তত্বাৱধানত তেওঁলোকে এখন এখনকৈ গাড়ীবোৰ ৰখাই পৰীক্ষা কৰি আছে ৷ মোকো ৰখাবলৈ ইঙ্গিত দিলে ৷ অলপ বিৰক্তিৰ ভাবেৰে গাড়ীখন ৰখাই বাওঁফালৰ খিৰিকিৰ আইনাখন নমাই দিলো ৷ বিষয়াগৰাকীয়ে ভিতৰলৈ জুমি চাই মোক দেখিয়েই কৈ উঠিল,

“অ’ চাৰ, নমস্কাৰ ৷ আপোনাক চিনি পাইছো ৷ আজিকালি ক’ত আছে ?”

মই হ’লে তেখেতক চিনি নাপালোঁ ৷ কিন্তু মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি উত্তৰ দিলো,

“জালুকবাৰীত আছোঁ ৷”

“ক’লৈ যায়?”

“দৌলাশালৰ বেটেলিয়নলৈ গৈ আছো ৷” মইও উত্তৰ দিলো ৷

“ভাল চাৰ, যাওক ৷” বুলি কৈ মোক বিদায় দিলে বিষয়াজনে ৷ মইও নিজ বাট ল’লো ৷

গোটেই ঘটনাটোত মই বৰ ৰস পালো ৷ বিষয়াজনেনো মোক কোন বুলি ভাবিলে ধৰিব নোৱাৰিলোঁ ৷ আৰু মইও আচলতে একো মিছা কথা কোৱাও নহল ৷ 

পিছে “অশ্বত্থামা হত কিন্তু ইতি গজ”ৰ নিচিনা হ’ল নেকি কথাটো সেইটোহে বুজি নাপালো ৷