প্ৰথম খেলিলো হকী, একো নাথাকিল বাকী..

প্ৰথম খেলিলো হকী, একো নাথাকিল বাকী..

(বন্ধু স্বৰ্গীয় অনুপম দাসলৈ ক্ষমা প্ৰাৰ্থনাৰে)

১৯৭৯ চন৷ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ তেতিয়া (সেই সময়ত প্ৰথম বাৰ্ষিক নাছিল)৷ কলেজ সপ্তাহৰ আগে আগে বিভিন্ন প্ৰতিযোগিতাসমূহ আৰম্ভ হ’ব ধৰিছে৷ মোৰ হোষ্টেল, ৬ নং ছাত্ৰাবাসত থকা চোমা, ৰেমা, নিকি আৰু ফানা ভাল হকী খেলুৱৈ৷ জীৱনত প্ৰথম হকী খেল দেখিছো৷ তেওঁলোকৰ পৰা হকীৰ নিয়মবোৰ শিকি লৈ হোষ্টেলতে আবেলি মাজে মাজে খেলিবলৈ লৈছো৷ একো কৰিব নোৱাৰিলেও ভাল বেগেৰে দৌৰিব পাৰো তেতিয়া৷

সেই সময়ত কলেজত আন্ত: শ্ৰেণী, আন্তঃ ছাত্ৰাবাস আৰু আন্তঃ বিভাগ হকী প্ৰতিযোগিতা হয়৷ আমাৰ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকৰ প্ৰথমখন খেল পৰিল আগৰ বছৰৰ চেম্পিয়নদলটোৰ লগত৷ তেতিয়া তেওঁলোক চতুৰ্থ বাৰ্ষিক৷ তেওঁলোকৰ গ’লকীপাৰ ৰবীন বসুমতাৰী কলেজদলৰো গলকীপাৰ৷ ফানাও সেই দলত৷ অতি শক্তিশালী দল৷ আমি মিজো বন্ধুকেইজনৰ লগ লৈ দল এটা বনালো৷ কোনোমতে এঘাৰজন হ’ল৷ 

ডিমাপুৰৰ অনুপম দাসে ক’লে,

: ময়ো খেলিম৷ মই গ’লকীপাৰ খেলো৷

সেইমতে অনুপম দাসক গ’লকীপাৰ হিচাবে লৈ আমি দল গঠন কৰিলো৷

খেল আৰম্ভ হ’ল৷ আমি থিতাপি লোৱাৰ আগতেই বিপক্ষই দিলে এটা গ’ল৷ তাৰপাছত অলপ সময় যুঁজ দিলো৷ কিন্তু কোনোমতেই দাদাসকলক বাধা দিব নোৱাৰিলো ৷ আকৌ এটা গ’ল হ’ল অতি অনায়াসে৷ আমাৰ পৰাজয় সুনিশ্চিত যেন লাগিল৷ তথাপি হাৰ নামানি খেলি থাকিলো৷ হাফ টাইম হ’বলৈ পাঁচ মিনিটমান আছে৷ আমাৰ “ডি”ৰ ভিতৰত বল৷ সকলোৱে মিলি বিপক্ষক বাধা দিয়াৰ চেষ্টা চলাই আছো৷ তেনেতে বিপক্ষ দলে আমাৰ গললৈ ল’লে চট ৷ আমাৰ গ’লকীপাৰ অনুপম দাসে ফুটবলৰ গ’লকীপাৰে ব’ল ধৰাৰ নিচিনাকৈ মাটিত বাগৰি পৰি বলটো সাৱটি ধৰিলে৷ লগে-লগে ৰেফাৰীৰ হুইচেল৷ পেনাল্টী স্ট্ৰ’ক৷ আৰু এটা গ’ল খালো৷ স্ক’ৰ হ’ল ৩-০….

হাফ টাইম হ’ল৷ ইমানপৰে খেল চাই থকা, আমাৰ লগত একেলগে পঢ়া নৱকোৱঁৰ আৰু কমল দাস (দুয়ো সেই সময়ৰ বিখ্যাত ৰঞ্জী খেলুৱৈ, কমল দাস এতিয়াও ভালদৰেই ক্ৰিকেটৰ সৈতে জড়িত) আমাৰ ওচৰ চাপি আহিল৷ 

নৱ কোৱঁৰে মোক দুষাৰমান গালি শুনাই ক’লে,

: এইটো কি টীম বনাইছ? আমাক নক’লি  কিয়? ভাল টীম বনাই দিলোহেতেন নহয়..

: কোনে খেলে নাজানো নহয়৷ যিয়ে আগবাঢ়ি আহিছে তাকে লৈ টীম বনালো আৰু

ময়ো উত্তৰ দিলো৷

: সেইটো কি গ’লকীপাৰ? ক’ত পালি তাক? তাক নমাই দে৷ মই গ’লকীপাৰ হ’ম৷

কমল দাসে ক’লে৷

: ময়ো খেলিম, হাফত নহলে বেকত৷

নৱ কোৱঁৰে ক’লে৷

তিনি গ’ল খাই আছো৷ হাৰিম যে খাটাং৷ গতিকে লগৰীয়াৰ আৰু গালি খোৱাতকৈ কথাবোৰ মানি লোৱাই ভাল বুলিলো৷

অনুপমৰ পৰা পেড, গ্লাবচ আদি খুলি লৈ কমল দাসে পিন্ধি ল’লে গ’লকীপাৰ হ’বলৈ৷ নব কোৱঁৰকো দলত লৈ ল’লো৷

খেল আৰম্ভ হ’ল৷ কমল দাস অতিশয় প্ৰতিভাশালী৷ যিকোনো খেলত পাকৈত৷ বেডমিন্টন, ফুটবল আদিও ভীষণ ভাল খেলে ক্ৰিকেটৰ ওপৰিও৷ কিন্তু হকী ইমান ভাল খেলে বুলি কল্পনাই কৰা নাছিলো৷ গ’লকীপাৰ হিচাবে কমল দাসে আৰু এটাও গ’ল নোখোৱাটো সুনিশ্চিত কৰি পেলালে৷ কেবাটাও বিপদৰ পৰা আমাক ৰক্ষা কৰিলে৷ আমাৰো সাহস বাঢ়িল৷ 

বিপক্ষই আমাক হয়তো অলপ অৱজ্ঞাৰ ভাবেৰে লব ধৰিছিল৷ এবাৰ বলটো লৈ ৰাইট আউটত খেলা ৰবীন দাসে দৌৰ দিলে বিপক্ষৰ গ’লৰ পিনে৷ মইও লেফ্ট আউটত সমানে সমানে দৌৰি থাকিলো আনটো ফালেৰে৷ ৰবীনে তীব্ৰ বেগে মাৰি দিলে বলটো বিপক্ষৰ গ’ললৈ৷ গ’লকীপাৰ ৰবীন বসুমতাৰীয়ে ভৰিৰে ৰখালে যদিও ভালদৰে ক্লিয়াৰ কৰিব নোৱাৰিলে৷ ইতিমধ্যে বাওঁ দিশৰ পৰা মইও আহি পালো৷ মোৰ সম্মুখতে পৰিল বলটো৷ লাহেকৈ বলটো ঠেলি দিলো৷ বিশ্বাসেই নহ’ল৷ ৰেফাৰীয়ে  হুইচেল মাৰিলে৷  গ’ল…. দলৰ হৈ প্ৰথম গ’লটো কৰাৰ সৌভাগ্য মোৰেই হ’ল৷

খেল আৰম্ভ হ’ল৷ আমি দুগূণ উৎসাহেৰে খেলিবলৈ ধৰিলো৷ নব কোঁৱৰক পাৰ কৰি বিপক্ষ দলে বল নিব নোৱাৰা যেনেই হ’ল৷ ইমান পৰে প্ৰতিৰক্ষাত মন দি থাকিব লগা হোৱা চোমাই সকাহ পাই আক্ৰমণত মন দিব পাৰিলে আৰু অলপ পাছতে পৰিশোধ কৰিলে আন এটা গ’ল৷ স্ক’ৰ হ’ল ৩-২….

আমাৰ উংসাহ বাঢ়ি গ’ল৷ খেলি থাকিলো মৰণপণ কৰি৷ ইতিমধ্যে দাদাহঁত ভাগৰি পৰিছে আমাৰ লগত দৌৰি দৌৰি৷ কিছু সময় পাছত আমি কৰিলো তৃতীয়টো গ’ল৷

আমাক আৰু কোনে পায়৷ নতুন শক্তি পালো সকলোৱে৷ ইতিমধ্যে পোহৰ কমি আহিব ধৰিছে৷ খেল শেষ হ’বলৈও বেছি সময় নাই৷ বিপক্ষ দলৰ উপৰ্যুপৰি আক্ৰমণ প্ৰতিহত হৈ থাকিল আৰু কোনোবা এটা পাকত খুব সম্ভৱ নব কোঁৱৰ বল লৈ সোমাই পৰিল বিপক্ষৰ “ডি”ৰ মাজত৷ দুয়ো দলৰ মাজত তুমল উত্তেজনা ৷ তাৰপাছত কেনেদৰে কোনে গ’ল কৰিলে মনত নাই৷ আৰু ক্ষন্তেক পাছতেই ৰেফাৰীয়ে দীঘলীয়া হুইচেল মাৰি খেলৰ সমাপ্তি ঘোষণা কৰিলে৷ 

আমি আনন্দত আত্মহাৰা৷ এনে লাগিল যেন অলিম্পিকৰ গ’ল্ড মেডেলহে পালো৷  

ফাইনেলতো আমিয়েই বিজয়ী হ’লো৷

প্ৰথম গ’ল পৰিশোধ কৰা বাবেই বোধহয় মোক হোষ্টেলৰ দলতো স্থান দিয়া হ’ল৷ ইলেক্ট্ৰিকেল ব্ৰান্সৰ দলতো স্থান পালো৷ আৰু তিনিওটা দলেই হ’লগৈ চেম্পিয়ন৷ 

মই অৱশ্যে আৰু এটাও গ’ল কৰিব নোৱাৰিলেও জীৱনত প্ৰথম আৰু শেষ বাৰৰ বাবে “ত্ৰিপল ক্ৰাউন” লাভ কৰাৰ সোৱাদ পালো৷

তাকেই আজিও আস্বাদন কৰি ভাল লাগে৷