নৈশ ফুটবল.. উৰি গ’ল বল !!

নৈশ ফুটবল.. উৰি গ’ল বল !!

১৯৮৮ চন৷ তেতিয়া  আই আই টি, মাদ্ৰাজত এম. টেক. কৰি আছো৷ কৃষ্ণা হোষ্টেলত থাকো৷ কৃষ্ণা আৰু কাবেৰী হোষ্টেলত পি. এইচ. ডি. আৰু এম. টেক. কৰা জ্যেষ্ঠ ছাত্ৰসকল থাকে৷ খেলা-ধূলা কৰা ছাত্ৰ বেছি নাই৷

মাদ্ৰাজ আই. আই. টি.ত বিভিন্ন ধৰণৰ খেল প্ৰতিযোগিতা হৈছিল৷ তাৰে এটা আছিল “চিক্স এ চাইড” ফুটবল প্ৰতিযোগিতা৷ প্ৰতিটো দলত ছজনকৈ খেলুৱৈ থাকে৷ কোনো অফ চাইড নাই৷ বাকী নিয়ম একেই৷

এদিন ৰাতি ভাত খোৱাৰ পাছত মালায়ালী ছাত্ৰ এজনে আহি সুধিলে,

: দাস, আপুনি অসমৰ৷ নিশ্চয় ফুটবল খেলে..

মই ৰসিকতা কৰি উত্তৰ দিলো,

: মই কেবল বলটো গোৰ মাৰি দিব জানো আৰু দৌৰিব জানো…

: ডেট ইজ এনাফ… সেয়ে যথেষ্ট…

মালায়ালী ছাত্ৰজনে উত্তৰ দিলে৷

মই সৰুতে লগ-সমনীয়াৰ লগত কেতিয়াবা কেতিয়াবা ফুটবল খেলিছিলো যদিও হাইস্কুল পোৱাৰ পাছত আৰু কেতিয়াও খেলা নাছিলো বুলি ক’ব পাৰি৷ ফুটবল খেলুৱৈৰ শাৰীতযে কেতিয়াও নপৰো৷ তথাপি মালায়ালী ছাত্ৰজনৰ কথাত অলপ উৎসাহ পালো৷ ছাত্ৰজনে ক’লে,

: আপুনি আমাৰ হোষ্টেলৰ “খ” দলত খেলিব লাগিব৷ আজি ৰাতি খেল আছে৷ ছিক্স এ চাইড খেল৷ আপুনি ফুল বেক৷

মই মানি ল’লো৷ ভালো লাগিল৷ জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে কোনোবাই মোক নিজে আগবাঢ়ি আহি দলত স্থানত দিছে৷ তাতে আকৌ ফুটবল দলত৷

ৰাতি চাৰে আঠমান বজাত আমি খেলপথাৰ পালোগৈ৷ লাইটৰ পোহৰত গোটেইখন দিন যেন পোহৰ হৈ আছিল৷ আমাৰ খেল কোনোবা এটা বি. টেক. হোষ্টেলৰ “ ই” দলৰ লগত৷ সৰু-সৰু ল’ৰা৷ মোতকৈ দহবছৰমান সৰু হ’ব বয়সত৷ তাতে মই অলপ ব্যায়াম, ভাৰোত্তোলন আদি কৰিছিলো বাবে শৰীৰৰ আকাৰ তুলনামূলকভাবে সকলোতকৈ ডাঙৰ৷ প্ৰকাণ্ড ভৰি আৰু কলাফুল৷ অসমৰ মানুহৰ কলাফুল এনেও ডাঙৰ৷

মোক বুজাই দিয়া হ’ল৷ মোৰ কাম ফুল বেক৷ বলটো বিপক্ষৰ গ’ল পোষ্টৰ আগত থিয় দি থকা আমাৰ খেলুৱৈ দুজনলৈ মাৰি পঠিয়াব লাগিব যেতিয়াই মই বল পাওঁ৷ কোনো অফ চাইড নাই৷ আৰু বিপক্ষৰ দলৰ কোনোবাই বল লৈ আহিলে যেনে-তেনে বলটো বাহিৰলৈ মাৰি দিলেই হ’ব৷

খেল আৰম্ভ হ’ল৷ মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম প্ৰতিযোগিতামূলক ফুটবল খেল৷ বি. টেক. পঢ়া সৰু-সৰু ল’ৰাবিলাকে চিঞৰ বাখৰ আৰম্ভ কৰিলে৷ এজন বল লৈ আগবাঢ়ি আহিল আমাৰ গ’লৰ ফালে৷ মই খেদি গ’লো৷ মোক দেখিয়েই বোধকৰো ভয় খালে৷ বলটো এৰি দিলে৷ বাহিৰৰ পৰা কোনোবাই চিঞৰিলে,

: ঐ বডি বিল্ডাৰ..

বলটো কাঢ়ি লৈ মই বিপক্ষৰ পিনলৈ মাৰি দিলো৷ আমাৰ এজনে ধৰিলে৷ কিন্তু গ’ল দিব নোৱাৰিলে৷ খেল চলি থাকিল৷ মোৰো আত্ম-বিশ্বাস লাহে-লাহে বাঢ়ি গ’ল৷ কোনেও কাকো গ’ল দিব পৰা নাই৷

হাফ-টাইম হ’ল৷ অলপ জিৰণি পালো৷ তাৰপাছত আকৌ সেই একেই একেই দৌৰা-দৌৰি৷ অতি আমোদজনক কথা যে বিপক্ষ দলে আমাৰ গ’ললৈ এটাও ছট লব নোৱাৰিলে৷ মোক দেখিয়েই সকলোৱে ভয় খায় বুলি বুজিলো৷ কিন্তু অতি দুখৰ কথা যে আমাৰ দলেও এটাও গ’ল দিব নোৱাৰিলে৷

নিৰ্দ্ধাৰিত সময় শেষ হ’ল৷ খেল দ্ৰ৷ এইবাৰ হ’ব টাই ব্ৰেকাৰ৷ তিনিটা তিনিটা পেনাল্টী ছট মাৰিব দুয়ো দলে৷ মোকো এটা ছট ল’বলৈ কোৱা হ’ল৷ মই আপত্তি কৰিলো৷ আগতে কেতিয়াও খেলিয়েই পোৱা নাই৷ তাতে আকৌ টাইব্ৰেকাৰৰ পেনাল্টী৷ মোক সকলোৱে আশ্বাস দি ক’লে,

: চিন্তা নকৰিব৷ বিৰাট জোৰত মাৰি দিব৷ গ’লকীপাৰে ধৰিবই নোৱাৰিব৷

ময়ো মান্তি হ’লো৷ বুকুখনে কিন্তু ধান বানিছে৷

পেনাল্টী ছট লোৱা আৰম্ভ হ’ল৷ প্ৰথমে মাৰিলে তেওঁলোকে৷ তাৰপাছত আমাৰ এজনে৷ তেওঁলোকৰ তিনিওজনে মাৰিলে আৰু আমাৰ দুজনে মাৰিলে৷ তেওঁলোকৰ এজনে গ’ল কৰিলে আৰু আমাৰ দুজনে এটাও গ’ল দিব নোৱাৰিলে৷ অৰ্থাৎ তেওঁলোক আগবাঢ়ি থাকিল ১-০ ত৷ একেবাৰে শেষত পৰিল মোৰ পাল৷ সম্মুখত বিপক্ষৰ গ’ল কীপাৰ৷ ভৰিৰ আগত বল৷ মই দাঁত-মুখ কামুৰি সৰ্ব-শক্তি প্ৰয়োগ কৰি মাৰি দিলো বল৷ বল আগবাঢ়িল তীব্ৰ বেগে৷ বিপক্ষৰ গ’লকীপাৰে লৰ-চৰেই নকৰিলে , বল ধৰিবলৈ কোনো চেষ্টা নকৰিলে ভয়তে৷ সকলোৱে ভাবিলে গ’ল….

কিন্ত বলটো ক’ত?

প্ৰচণ্ড আঘাত সহিব নোৱাৰি বলটো গ’লপোষ্টৰ ওপৰেৰে উৰি গৈ দূৰৰ আন্ধাৰত বিলীন হৈ গ’ল৷ আমাৰ জয়লাভৰ আশাৰো সিমানতে সামৰণি পৰিল৷

বিষাদমনে আমি ওভতি আহিলো৷

কিন্তু জন্ম হ’ল এজন নতুন ফুটবল খেলুৱৈৰ…

ভাবিলো “ গছ নোহোৱা ঠাইত এৰাই বৰগছ..”