মাত্ৰ এটা ফোন কল..

১৯৬৮ চনত আমাৰ পিতৃৰ আকস্মিক মৃত্যু হোৱাৰ পাছত সেই কণমানি অৱস্থাৰ পৰা আমাক তুলিতালি ডাঙৰ কৰিলে আমাৰ মাতৃয়ে, অকলে, কৰো সহায় নোলোৱাকৈ৷ মায়ে আমাক মাজে সময়ে কৈছিল, " মাক-দেউতাক কি বস্তু বা ল'ৰা-ছোৱালী মাক-দেউতাকৰ কাৰণে কিমান মূল্যবান সেইকথা তহঁতে এতিয়া নুবুজ, যেতিয়া নিজে বাপেক হ'বি, তেতিয়া বুজিবি৷" আমি কথাবোৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিছিলো৷

সময় বাগৰি গ'ল, মই দুটা ল'ৰাৰ বাপেক হ'লো৷ ডাঙৰ ল'ৰাটো অলপতে চাকৰিত যোগ দিবলৈ ঘৰ এৰি যাব লগা হ'ল৷ এতিয়া সিহঁতৰ জোৰদাৰ প্ৰশিক্ষণ চলি আছে৷ কেৱল দেওবাৰে আবেলি সময়ত আমাক ফোন কৰিবলৈ সুযোগ তথা অনুমতি পায়৷ শ্ৰীমতীয়ে গুৱাহাটীত আৰু মই ৰাজস্থানত সপ্তাহৰ সেই সময়খিনিৰ বাবে আগ্ৰহেৰে বাট চাই থাকো ল'ৰাটোৰ মাত এষাৰ শুনিবলৈ৷

কিছুদিন আগতে, প্ৰশিক্ষণৰ অংশ হিচাবে ল'ৰাটোক এটা বিশেষ শিবিৰলৈ লৈ যোৱা হৈছিল৷ আমি জানিব পৰা মতে সেই শিবিৰৰ সময় চোৱা শাৰীৰিক আৰু মানসিক ভাবে অতি কঠিন আৰু প্ৰত্যাহ্বানমূলক৷ আমি চিন্তাত আছিলো ৷ শ্ৰীমতী নিজে কিডনী ৰোগী, ল'ৰাৰ চিন্তাত খাব-শুব নোৱাৰা হৈ পৰিল৷ কাৰো লগত কথা-বতৰা পাতিবৰো মন নোহোৱা হ'ল৷ আনকি মোৰ লগত ফোনত কৰা বাৰ্তালাপো অতি চমু হৈ পৰিল৷ বুকুত কিবা এটা অচিন বিষে আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে৷

আজি দেওবাৰ৷ আবেলি ফোনটো বাজি উঠিল৷ সিফালৰ পৰা ল'ৰাৰ মাত ভাহি আহিল৷ মনটো ভাল লাগি গ'ল৷ সুধিলো, "মাক ফোন কৰিলা নে?" সি কৰিলো বুলি ক'লে৷ কিছুসময় পাছত ল'ৰাৰ স'তে বাৰ্তালাপ শেষ হ'ল৷ লগে লগে শ্ৰীমতীক ফোন কৰিলো৷ অতি উৎসাহেৰে ভৰা মাত৷ বুকুৰ অচিন বিষটোও নোহোৱা হোৱা বুলি জনালে৷ মনটো ভাল লাগিল৷

কিছুসময় পাছত, সদায় ওলোৱাৰ দৰে সন্ধিয়া খোজ কাঢ়িবলৈ ওলাই গ'লো৷ মনটো পাতল পাতল লাগি আছিল৷ হঠাতে মোৰ নিজৰ মালৈ মনত পৰিল৷ মনত পৰিল মায়ে কোৱা সেই কথাখিনিলৈ, "" মাক-দেউতাক কি বস্তু বা ল'ৰা-ছোৱালী মাক-দেউতাকৰ কাৰণে কিমান মূল্যবান সেইকথা তহঁতে এতিয়া নুবুজ, যেতিয়া নিজে বাপেক হ'বি, তেতিয়া বুজিবি৷" জেপলৈ হাতখন আগবাঢ়ি গ'ল৷ ফোনটো উলিয়াই লৈ মাৰ নম্বৰটো ডায়েল কৰিলো৷ সিফাল পৰা, বঙাইগাওঁত থকা মোৰ মাৰ মাতটো ভাহি আহিল৷ মোৰ ফোন পাই যে অতিশয় আনন্দিত বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল৷........মাত্ৰ এটা ফোন কল.....