বিহুকুৱঁৰী আৰু নাকৰ আঘাট…….

সেয়া হয়তো ১৯৭৮/৭৯ মানৰ কথা ৷ তেতিয়া বিহু মানে লতাশিল, ভৰলু নাইবা নিউফিল্ডৰ বিহুৰ কথাই মনলৈ আহে৷ লতাশিলৰ বিহুকুৱঁৰী প্ৰতিযোগিতাৰ আকৰ্ষণ আছিল সৰ্বাধিক৷ এইচিয়ান ৰাইজ সকলো কোনোমতে পিচ পৰি থকা ভকত নহয়৷ ৰাতি লতাশিলৰ বিহুচাবলৈ যাবৰ বাবে দুখনকৈ বিশেষ বাছৰ আয়োজন কৰা হ’ল সহকাৰী সাধাৰণ সম্পাদকৰ দ্বাৰা৷ এচটিচিৰ ৰঙা বাছ দুখন এইচিয়ানৰ বাপতি সাহোন যেন আছিল তেতিয়া৷ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ লগতে কলেজৰ শিক্ষক-কৰ্মচাৰীৰ পৰিয়ালৰ সদস্য সকলো সাজি-কাচি ওলা্ল৷ প্ৰায় চাৰিখন বাছৰ জোখৰ মানুহেৰে বাছ দুখন ভৰি পৰিল৷ মোৰ সকলোতকৈ প্ৰিয় আসনখন আছিল দ্ৰাইভাৰৰ কাষৰ দীঘল চীটটো৷ ৬ নং ছাত্ৰাবাসত থকা কাৰণে মনে বিচৰা চীটটো পাবলৈ বেচি অসুবিধা নহৈছিল৷ ভীৰ বেছি হ’লে ইঞ্জিনৰ ঢাকনিখনৰ ওপৰত কিছুমান বহে৷ তাতো থাই নহলে কিছুমানে দ্ৰাইভাৰৰ পিছপিনৰ ঠাইখিনিতে নিজৰ বিশাল দেহবোৰ বিশেষ কৌশলেৰে খাপ খুৱাই লৈ যাত্ৰা কৰে৷ মাত্ৰ আধা ঘন্টাৰহে কথা, সকলো চলি যা্য়৷

সন্ধিয়া সোনকালে ভাত-পানী খাই সকলো সাজু হ’ল৷ নিৰ্দ্দিষ্ট সময়ত বাছ দুখন চলিবলৈ ধৰিলে, প্ৰথমতে লাহে লাহে, কিজানি ক’ৰবাত বাটে পথে কোনোবা ৰৈয়েই আছে হেজাৰ আশা বুকুত বান্ধি, লতাশিলৰ বাবে৷ তেনে কাৰোবাক এৰি থৈ যোৱাৰ কল্পনাই কৰিব নোৱাৰি৷ সুন্দৰবড়ীত বাছ দুখনে সুন্দৰ বেগ ল’লে৷ ভৰলু পাৰ হৈ কাছাৰী পালোগৈ অনায়াসে৷ কাছাৰীত ঘোষণা কৰি দিয়া হ’ল যে ৰাতি বাৰ বজাত বাছ উভটিব কলেজলৈ, সকলো যাতে সময়মতে বাছত উঠেহি৷ শুনিবলৈ যেন কাৰো আহৰি নাই, এৰাল চিগা গৰুৰ দৰে সকলোৱে লৰ ধৰিলে লতাশিল পথাৰলৈ৷ চকুৰ পচাৰতে এইচিয়ান সকল বিশাল জনসমুদ্ৰত বিলীন হৈ গ’ল বিহুকুৱঁৰী চাবলৈ, মঞ্চৰ বাহিৰে ভিতৰে৷

ৰাতি ১১মান বজাতে আহি বাছত বহিলোহি মোৰ প্ৰিয় আসনখনত৷ বেছিভাগলোক তেতিয়াও বিহুকুৱঁৰী চোৱাতে মচগুল৷ বাছখন কিন্তু প্ৰায় ভৰি পৰিছে আমাৰ দৰে অলপধতুৱা কিছুমানেৰে৷ দ্ৰাইভাৰৰ কাষৰ চীটটোও ভৰি পৰিল৷ মোৰ সম্মুখত, ইঞ্জিনৰ ঢাকনিখনৰ ওপৰত বহি আছিল কেইটামান সৰু ল’ৰা৷ ৰাতি বাৰ বাজো বাজো৷ বেচেৰাহতক টোপনিয়ে বৰকৈ আমনি কৰি আছিল৷ কাষত বহি থকা বন্ধু এজনৰ লগত কথা পাতি সময় পাৰ কৰিব ধৰিলো, বাৰ বাজি গ’ল যদিও বাছখন চলাৰ কোনো লক্ষণ দেখা নাছিলো৷ অনেক দাদাসকল তেতিয়াও হয়তো বিহুকুৱঁৰী চোৱাতে ব্যস্ত৷ টোপনিয়েও আক্ৰমণ কৰিবলৈ চেগ বিচাৰিবলৈ ধৰিলে৷ হঠাতে মূৰত এটা প্ৰচন্ড আঘাট৷ চকুৰে ধোঁৱা-কুৱা দেখিলো৷ যেন এটা প্ৰকান্ড শিলহে পৰিল মূৰত, এনেকুৱা লাগিল৷ হাতেৰে মুৰটো পিহিবলৈ ধৰিলো৷ হঠাতে চকু গ’ল সম্মুখত বহি থকা সৰু ল’ৰাটোলৈ৷ বেচেৰাই মোৰ ফালে চাই, লাজতে মিচিক মাচাক হাঁহি নিজৰ নাকটো মোহাৰি আছে৷ বুজিবলৈ বাকী নৰ’ল৷ বেচেৰাই টোপনিৰ আমেজতে বাগৰি পৰিছিল মোৰ মূৰৰ ওপৰত আৰু নাকেৰে মোৰ মূৰত কৰিছিল প্ৰচন্ড আঘাট৷ দুয়োৰো টোপনি পলাই ফাট মাৰিলে৷ বিহুকুৱঁৰীৰ কথাও ক’ৰবাত লুকাল৷

সেই ল’ৰা এতিয়া বিশালাকায় ব্যক্তি৷ বাটে-ঘাটে দেখা পালে নাকৰ আঘাটটোহে এতিয়াও মনলৈ আহে৷

ড: মাখন লাল দাস