Dousing the fire...

A driver was asked after he had won the best driver award in some competition,

“What is the secret of your success as a driver?”

He replied with a naughty smile,

“It is very simple. Consider all other drivers in the world to be insane while driving your car.”

Sounds too simplistic, but it carries lots of weight and meaning.

It is true, as some advertisement says, “The roads are full with idiots.” 

One will face the challenge to control one’s temper and patience while driving. But, we do not gain anything by losing our temper while driving.

Road rage is a common phenomenon in any country these days. Just a fit of anger can ruin our entire life.

Before I start driving my car, I tell myself, “You are going to control your temper. Do not come down to the level of the street fighters.”

After all, the way we drive, reflects our personality.

We may not have control over others and over some situations, but we can definitely control ourselves. It is easier said than done, though.

Here are some tips on driver courtesy from http://www.racv.com.au

Be courteous and share the road:

• Allow other drivers to merge or change lanes easily.
• Only use your horn as a warning sound and do not use it out of frustration.
• Always try to stay relaxed and concentrate on your own driving and safety rather than the behaviour of others.
• Don't gesture to other drivers or engage in arguments.
• Be forgiving of other drivers’ mistakes.
• Don't take your personal frustration out on the road.
• Be aware of the needs of other drivers, and all other road users like pedestrians, cyclists, motorcyclists and heavy vehicles.

भारतीय नारा

मेरा दोस्त योरोप से लौटा
कूछ ही दिन हुआ
कहता है जगह है निराला
चाहिये सबको देखना|
फ्रांस, सुईजारलेन्ड, हलेन्ड, इंलेन्ड
या जर्मेनी का क्या कहना
एक बार नहीं देखा अगर
जीवन रह जायगा अधूरा|
जाने दो यार ,मैंने सोचा,
इनकी बातों में मत आना
अब तक शिमला ही नही देखा

श्रीनगर, दार्जिलिं या पुना|

छोटे मोटे गाँव या शहर
जहा रहता है देश मेरा
जब तक सबको नहीं देखा
कैसे लगाऊँ भारतीय नारा?

Thinking differently...

It is said, "Morning Shows the day", meaning, morning gives the indication about the day to follow.
In a lighter vein, I put this question to my friends: " Which part of the day is Morning and which part is the actual day?"

I received few very interesting answers, some of them are witty too.

"For me morning starts when I leave bed and ends when I put my signature in my office. Worst part of the morning session is to prepare and drop my kid in his school.On a holiday morning never happens/dies", answered Sanjib Deuri.

And Tarakeswar Das was pragmatic, "Jab Akh Kholey Tabhi Savera....Good Morning...." When you open your eyes, it is morning.... 

"Jab jaago tabhi savera". to me the DAY begins with the start of first responsibility accomplished in any platform based on the age ." commented Subhralin Thakuria. 

For Soumendra Bandopadhyaya morning and day were almost synonymous.

Batukeswar Datt Khandelwal was at his poetic best to comment,

“MORNING” is a good time to “REMEMBER
all the sweet things & all sweet persons in your “LIFE
so wake up with your “SWEET MEMORIES” 

And Vishwamani Seth summarized in two words, "Wee Hours. 
                                         

Shankar Tayung described poetically, "I think morning ends the moment you wash your hands after breakfast! Day begins when you cross the gates of your house.
Evening begins when you take a muna and go to the vegetable market!
Night begins with a peg of Royal Stag and ending up in sleep! 

Really interesting responses, aren't they? 

Some household tips collected from the net..

To peel the sweet potato faster:
'Boil them, and then immediately soak in cold water for a few minutes. The peeling will be much easier.'

To clean your mirror to look as good as new:
'To clean the mirror so it will look new and shiny, clean first with regular cleaning material to remove the dirt and dust layers. Then mix a glass of vinegar with a quarter cup of water and use some newspaper to gently clean the mirror. After that go over that wet area with a fresh and dry newspaper. The mirror will look as new.

To boil potato faster:
'Peel one side of each potato before you boil them, and they'll be ready much faster. To keep peeled potatoes in their fresh white color, soak them in cold water and add a few drops of vinegar before putting in the fridge.

To stop ants invading your kitchen:
Ants hate cucumbers. Find the ant hole and leave cucumber skin next to it, they won't poke their little heads out!

To make nice, clear ice:
If you want clear ice, just boil the water before you freeze them and keep them isolated, it's the other particles in the water that makes it look dirty.'

To get off the chewing gum stuck on your cloth?
'If you have chewing gum stuck to your clothes, put them in the freezer for about an hour. Then you should be able to simply remove the frozen chewing gum by hand.'

To drive away rats:
'Spill some black pepper where ever you find mice or rats, they'll take one sniff and head for the hills!'

If your hair has lost its luster and spark:
'If you want luster in your hair (personally I prefer distinguished grey hair), add a spoon of vinegar and then wash really well. The luster and shine will reappear!'

If you spill ink on your shirt:
'Get some toothpaste and rub it on the ink stains. Then let it completely dry and take it to the wash. If you acted fast enough, you just may get a clean shirt back.'

How to cut onions without getting watering in your eyes?
There are several ways. First you can cut the onions under cool water, and surprisingly  chewing gum while cutting will sometimes lower the need for tears.
You can also light a candle near the cutting board, the fire burns the gases that cause your eyes to water.

Collected from the yahoo group http://groups.yahoo.com/group/enjoythemasti

অভিজ্ঞতাৰ সঁফুৰা .. Abhigotar Xofura: A Little Personal attention..

অভিজ্ঞতাৰ সঁফুৰা .. Abhigotar Xofura: A Little Personal attention..

A Little Personal attention..

My son had never joined any coaching classes nor had any home tutors. I encouraged my son to be self-reliant in his studies from the very beginning. He used to come to me for help only when the situation turned desperate for him, otherwise, he studied everything all by himself.

He had been very good in social studies, science and English but could never do very well in mathematics. It is strange, since usually students who are good in science are good in mathematics also.Whatever may be the reason, he was never comfortable with his maths. My initial response was to get angry with him and rebuke him for his poor performance in that subject but it made the matter worse. Finally, I decided to take it easy and advised him to work hard and come to me whenever he feel like clearing any doubts. He hardly came to me and continued to study all by himself. 

When he reached the tenth standard I started getting a bit worried as he could score only fifty something out of hundred in the first two tests in maths. I encouraged him to work even harder. He did. Then came his third and last test before the finals. One fateful day, he returned from school totally downcast. His maths papers had been returned and he could score only 61 out of 100. I could sense his feeling of depression. The finals are only about three months away, time was running out. I knew, it was time for me to take charge of the situation.

The next day, I gave him a model question paper to solve in a simulated examination. He took the examination in right earnest. I checked the papers and his performance was in the expected line. I conducted few more examinations and found out his areas of weaknesses, sat down with him to sort out the related problems in those areas. He fully cooperated like an obedient boy. I continued to conduct examinations for him and he started showing improvements. After about fifteen tests, he scored 96. I knew, he had gained confidence.

The final board examinations started on schedule and the D-day arrived, the day for maths examination. He was very very nervous. I drove him to his examination center and could see him gulping frequently. We did not talk on the way. I had the confidence deep inside me that he would do well to score at least 80% in that subject. And he did. 

A little personal attention to find out the weak areas and to help him improve in those areas did the trick. 

I wish, all the schools did that for their students.

মোৰ প্ৰথম ফোন কল

১৯৬৮ চনৰ কথা৷ বছৰৰ আৰম্ভণিতে দেউতা শ্বিলঙলৈ বদলি হোৱাত আমি তিতাবৰৰ পৰা শ্বিলং পাওঁগৈ৷ তেতিয়া মেঘালয় গঠন হোৱা নাছিল৷ শ্বিলং অসমৰ ৰাজধানী হৈ আছিল৷ নতুন ঠাই, নতুন পৰিবেশৰ লগত খাপ খাই পৰিলো সোণকালেই৷

নিউ কেন্সেস্ট্ৰেচৰ শঙ্কৰদেৱ বিদ্যাপীঠৰ তৃতীয়শ্ৰেণীত মোক নাম লিখাই দিয়া হ'ল৷ মোক লৈ মুঠতে ১৬ জন ল'ৰা-ছোৱালী৷ পাঁচ জন ল'ৰা, বাকী কেইগৰাকী ছোৱালী৷ চাৰিখন বেঞ্চত চাৰিজনকৈ বহিব লাগে৷ বাণী, অপূৰ্ব, হেমেন আৰু মই একেলগে এখন বেঞ্চত বহোঁ, বাকীজন ল'ৰা , ছোৱালীৰ লগত বহে৷ স্বাভাবিকতে আমাৰ চাৰিজনীয়া গোটটোৰ মাজত যথেষ্ট ঘনিষ্ঠতা৷

বাণী আৰু অপূৰ্বৰ দেউতাকে চৰকাৰী অফিচত কাম কৰে, হেমেনৰ দেউতাক কিন্ত বৰ ডাঙৰ মানুহ৷ অসম চৰকাৰৰ এজন মন্ত্ৰী৷ তেখেতসকলৰ বাসস্থান স্কুলৰ পৰা বেছি দুৰ নহয়৷

বাণী আৰু অপূৰ্বৰ ঘৰলৈ প্ৰায়েই গৈছিলো পানীখোৱা ছুটীৰ সময়ত, হেমেনৰ ঘৰলৈ যাবলৈহে সুযোগ বিচাৰি আছিলো৷ মন্ত্ৰীৰ ঘৰ বা কেনেকুৱা হয়, চাবৰ বৰকৈ মন গৈছিল৷

এদিন সুযোগ মিলিল৷ হেমেনেই কিবা কামত মোক ঘৰলৈ মাতিলে৷ মইও সোণালী সুযোগ পালো৷ ছুটীৰ পাছত পোনে পোনে হেমেনৰ ঘৰ পালোগৈ৷ প্ৰকান্ড চোহদটোত সোমাই ক্ষন্তেক থৰ লাগি ৰ'লো৷ হেমেনে গোটেই ঘৰটো দেখুৱালে৷ হেপাহ পলুৱাই চালো৷ হঠাতে চকু গ'ল এচুকত থকা টেলিফোনটোলৈ৷

"তোমালোকৰ ঘৰত টেলিফোন আছে? তুমি টেলিফোন কৰিব জানানে? ", মই আগ্ৰহেৰে সুধিলো৷
"জানোতো৷ তোমালোকৰ ঘৰত নাই নেকি?", সি সুধিলে৷
"নাই, দেউতাৰ অফিচতহে আছে৷ মই টেলিফোন কৰি পোৱা নাই আজিলৈকে৷" অলপ আক্ষেপভৰা সুৰেৰে মই ক'লো৷
"ঠিক আছে৷ মই আজি তোমাক ফোন কৰিম, তুমি দেউতাৰ অফিচত গৈ ৰৈ থাকিবা অলপ পাছত৷" হেমেনে সহানুভূতি দেখুৱাই ক'লে৷
"পিছে, দেউতাৰ নম্বৰটোবা কি?" মই অলপ চিন্তা কৰি ক'লো৷
"মই উলিয়াই ল'ব পাৰিম৷ তুমি সোনকালে গৈ ৰৈ থাকাগৈ৷" হেমেনে আশ্বাস দি ক'লে৷

মই প্ৰায় লৰ ধৰিলো দেউতাৰ অফিচলৈ৷ দেউতাৰ অফিচটো স্কুলৰ পৰা আমাৰ ঘৰলৈ যোৱা বাটতে পৰে৷ বিশ মিনিট মান পাছত দেউতাৰ অফিচ পালো ৷ অফিচ পাই দেউতাক দেখা দিলো৷ তাৰ পাছত দুৱাৰ মুখত চুচুক চামাক কৈ ৰৈ থাকিলো৷ দেউতা নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷

মোৰ সময় নাযায়হে নাযায়৷ ফোনটোও নাবাজেহে নাবাজে৷ তেনেদৰে প্ৰায় আধাঘন্টামান পাৰ হ'ল৷ মাজতে দেউতাই মোৰ ফালে প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চালে৷ মই অলপ ভয়ে ভয়ে বেলেগ ফালে চাই পঠিয়ালো৷ ভাবিলো, হেমেনে কিজানি নম্বৰটো বিচাৰি নাপালে৷ নহলে কিজানি পাহৰি গ'ল৷হতাশ হৈ পৰিব ধৰিলো৷

তেনেতে দেউতাৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ দেউতাই ৰিচিভাৰটো তুলি ল'লে৷ মই দুৰৈৰ পৰাই কাণ পাতি ৰ'লো৷ কিবা অলপ কথাৰ আদান-প্ৰদান হ'ল৷ তাৰপাছত দেউতাই মাত দিলে,
"অ' সোনকন (মোৰ ঘৰত মতা নাম), তোৰ ফোন৷"
মই ধুমুহাৰ দৰে কোঠাত প্ৰবেশ কৰি ৰিচিভাৰটো দেউতাৰ হাতৰ পৰা লৈ কাণখন লগাই ৰৈ থাকিলো৷ দেউতাই মোৰ ফালে চাই ক'লে, "হেল্লো বুলি ক আকৌ৷"
মই লাহেকৈ ক'লো, "হেল্লো"৷
সিফালৰ পৰা মাত এটা ভাহি আহিল৷
"হেমেন, অ' হেমেন৷" হেমেনৰ মাকে হেমেনক চিঞৰি চিঞৰি মাতিছে বুলি বুজিলো৷

হেমেন আহিল৷ ফোনটো ল'লে আৰু তপৰাই ক'লে.
"অ' মাখন, তুমি যে ফোন কৰিবলৈ কৈছিলা , কৰিলো৷" সেইখিনিকে কৈ মই কিবা কোৱাৰ আগতেই  হেমেনে ফোনটো থৈ দিলে৷মইও ফোনটো যথাস্থানত থৈ দেউতাক হেমেনৰ পৰিচয় দিলো৷

মনটো আনন্দতে উথলি উঠিল৷ যেন পৃথিবীহে জয় কৰিলো, এনেকুৱা লাগিল৷

দিন পাৰ হ'ল৷ সেই বছৰৰে ডিচেম্বৰ মাহৰ ৮ তাৰিখে দেউতাৰ আকস্মিক মৃত্যু হোৱাৰ পাছত আমিও শ্বিলং এৰি থৈ বৰপেটা পালোহি৷

হেমেনৰ লগত আৰু মুখা-মুখি হোৱাৰ সুযোগ মিলা নাই৷ ক'ত, কেনেদৰে আছে নাজানো৷ এতিয়া হাতে হাতে মোবাইল ফোন হ'ল৷ হঠাতে মোবাইলত যদি হেমেনৰ পৰা ফোন এটা পালোহেতেন, কিমান যে ভাল লাগিলহেতেন!!!!

Love thy neighbor

“Love thy neighbor”, says one of the Ten Commandments in the Bible. 

Love is patient, it overlooks the shortcomings of others, it forgives and it covers everything. When we love someone, we would never do anything to harm him/her, rather would try to do only the best for the person.

The principle is applicable in our day to day lives. 

When we park our cars, do we consider the inconvenience it might create to others?

If we love our neighbors, we would think many times before creating that noise pollution while celebrating our cultural functions using unnecessarily noisy sound systems that rob many a person of their sleep which is their natural right. 

If we love our neighbors, we would not throw that garbage on the road, on the roadside. The Principle becomes more important for people living in Flats sharing many common facilities. 

The list of examples is endless.

The change must come from within. Such a change in attitude can only change our surroundings, our society and our world.

एक नाम....

हर शाम आठ बजे आता है मेरा दूधवाला
सर्दी हो या बर्षा, या हो मौसम सुहाना|

चाय अद्रकवाली या दही हर रोज बनता
एक रोज न आने से सब कुछ उल्टा-पूल्टा|

बोला एक दिन उसे, भाई नम्बर बता अपना
नम्बर लिया, फिर पुछा , क्या नाम लिखूँ तेरा?

हँस कर बोला, वह भोला-भाला, लिख दो दूधवाला
मैंने पूछा, अरे भाई , कुछ नाम भी तो तेरा होगा ?

कहा उसने , नामसे क्या होता, हूँ मैं दूधवाला,
फिर भी अगर चाहते हो, गोपाल नाम है मेरा |

चला गया वह गाड़ी चलाके, मैं सोच में डूबा,
लोगों के लिये वह है सिर्फ एक दूधवाला|

शायद किसीने नाम भी नहीं पुछा होगा उसका,
ह्म भी भूल जाते हैं, नाम होता है दूधवाला का|

पापा सा बन जाऊँगा

सभी मुझे तब प्यार करेंगे, जब अच्छा बन जाऊंगा

जल्दी-जल्दी पढ़ लिख मैं भी, पापा सा बन जाऊंगा

दीदी मेरी प्यारी-प्यारी, पढ़ने में आगे-आगे

कक्षा में अब्बल आती है, जल्दी से सोये जागे

आलस नहीं जरा भी उसमें, कार्य रोज का रोज करें

माने कहना सदा बड़ों का, देर न कर फौरन भागे

दीदी सी फुर्ती अपना कर, सुखद भविष्य बनाऊंगा

दादा उंगली पकर पास के, पार्क रोज  ले जाते हैं

दादा-मैं दोनो मस्ती में, छिपम-छेपाई करते हैं

गीत सुनाते हैं दादा जब, मैं झूमा करता हूँ

वही पार्क में दोस्त मेरे भी, मस्ती से भर जाते हैं

होकर बड़ा एक दिन मैं भी, कविता गीत सुनाऊँगा

मैं दादीका कचरा-बचरा, माँ की आँखों का तारा

लाड़ सभी करते, अंकल-आन्टी का हूँ प्यारा-प्यारा

बुआ के दिल की ध ड़कन, घोड़ा मेरा बन जाती हैं

मेरे घर के सब कहते हैं, मैं हूँ घर का उजियारा

टीचर कहती अच्छे अंकों से ही, अच्छा बन पाऊँगा

अब छूट्टी लग गई हमारी, नाना के घर जायेंगे

नाना-नानी , मामा-मामी, जगह-जगह ले जायेंगे

तरह-तरह का मन पसन्द, खाना पीना तो होगा ही

खेल-खेल, आवा-जाही में खुशियों से भर जायेंगे

दादा-दादी के आदर्शों पर चल, बड़ा कहाऊँगा

A poem by Janakavi Dr Raghunath Misra of Kota, Rajasthan

বানান শিক্ষা আৰু ক্ষমা ভিক্ষা..

পঢ়া-শুনাত সৰুৰে পৰা ভালেই আছিলো৷ দেউতাই বিচাৰিছিল যাতে সদায় পৰীক্ষাত প্ৰথম হওঁ৷ দেউতাক সন্তুষ্ট কৰিবলৈকে মনপুতি পঢ়িছিলো৷ দেউতাৰ অনুশাসন অতি কঠোৰ আছিল বাবে প্ৰায়েই দেউতাৰ হাতত চেকনিৰ কোব খাব লগা হৈছিল, কিন্তু স্কুলত তেনে অভিজ্ঞতা প্ৰায় নাছিল৷ স্কুলত চেকনিৰ কোব খাব লগা হোৱাটো মোৰ বাবে প্ৰচন্ড অপমানজনক কথা আছিল৷ তিতাবৰ অভ্যসন বিদ্যালয়ত ১৯৬৪ চনৰ পৰা ১৯৬৮ চনৰ আৰম্ভণিলৈকে পঢ়া দিনবোৰলৈ মনত পেলালে মাত্ৰ দুটা ঘটনাই মনলৈ আহে, চেকনিৰ কোব খোৱাৰ৷

খ শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা৷ বাইদেউ এগৰাকীয়ে সাহিত্য পঢ়ায়৷ পাঠ্য-পুথিখনৰ নাম আছিল আৰ্হিপাঠ৷ খ শ্ৰেণীত আমাক যুক্তাক্ষৰ শিকোৱা হৈছিল৷ প্ৰায়েই বোৰ্ডত বানান লিখিবলৈ দিছিল বাইদেউ গৰাকীয়ে৷ নোৱাৰিলে হাতত, পিঠিত চেকনিৰ চেটেপ চেটেপ মাৰ পৰিছিল৷ প্ৰায় সকলোৱেই এদিন নহয় এদিন তাৰ সোৱাদ ল’বলৈ পাইছিল৷ মই ভালেমান দিন সাৰি আছিলো৷ বাইদেউ শ্ৰেণীকোঠাত সোমালেই আমাৰ বুকু কঁপিছিল৷ 

এদিন বাইদেৱে আমাক বোৰ্ডত বানান লিখিবলৈ মাতিলে, এজন এজনকৈ৷ দুজন মানে পাৰিলে, কেইজনমানে চেকনিৰ কোব খালে৷ আমি বাকীবোৰ বলি দিবলৈ নিয়া ছাগলীৰ দৰে থৰহৰি কম্পমান হৈ চাই থাকিলো৷ হঠাতে মোৰ নামটো ভাহি আহিল বাইদেউৰ মুখৰ পৰা৷ মই অলপ সাহস গোটাই বোৰ্ডৰ ওচৰলৈ গৈ হাতত চকমাটি এডোখৰ তুলি লৈ বাইদেউলৈ চালো৷

বাইদেৱে ক’লে, “লিখা, শক্তিশালী৷” 

মই অলপো দ্বিধাবোধ নকৰাকৈ বোৰ্ডত লিখি দিলো, “শক্তিশালি”৷ 

লিখা হ’লত বাইদেউৰ পিনে চালো৷ বাইদেৱে গহীন ভাবে ওচৰলৈ মাতিলে৷ তাৰপাছত হাত পাতিবলৈ ক’লে৷ হাতৰ তলুৱাত কেইটা কোব পৰিল মনত নাই৷ লাজে অপমানে কাণ-মূৰ ৰঙা হৈ পৰিল৷ তলমূৰকৈ আহি নিজৰ ঠাইত বহি পৰিলো৷ 

তাৰ পাছত বাইদেৱে মাতিলে ছোৱালী এজনীক৷ আমাৰ স্কুললৈ নতুনকৈ আহিছিল৷ ছোৱালীজনীয়ে পোনে-পোনে বোৰ্ডৰ ওচৰলৈ গৈ ধুনীয়া আখৰেৰে লিখি দিলে, “শক্তিশালী”৷ বাইদেৱে শলাগিলে৷ তাই গৌৰৱৰ ভাবেৰে আহি নিজৰ ঠাইত বহি পৰিল৷ মই ইতিমধ্যে হাতৰ তলুৱাৰ কোবকেইটাৰ কথা পাহৰি গৈছিলো৷ আমাৰ মাজলৈ অহা সেই ছোৱালীগৰাকীয়েহে দুগালত দুটা প্ৰচন্ড “শক্তিশালী”চৰ শোধোৱা যেন লাগিল৷ গালখন বহুদিনলৈকে ফৰ ফৰাই থকা যেন লাগিছিল৷ 

সেইদিন ধৰি কেতিয়াও আৰু সেই বানান ভুল কৰা মনত নপৰে৷ সঁচাকৈয়ে শক্তিশালী বানান শিক্ষা প্ৰণালী৷

দ্বিতীয়টো ঘটনা মনত পৰিলে আজিও মনটো বিদ্ৰোহী হৈ উঠিব খোজে৷ তেতিয়া বোধকৰো মই প্ৰথম শ্ৰেণীত৷ 

পানীখোৱাছুটীৰ পাছত আমাৰ খেল-ধেমালিৰ পিৰিয়ড আছিল৷ আমি নিজৰ পচন্দ মতে কিবা-কিবি খেলি আছিলো৷ ছোৱালী কেইজনীমানে স্কিপিং কৰি আছিল৷ সৰুৰে পৰা মইও স্কিপিং কৰি খুব ভাল পাইছিলো৷ মই হাতত স্কিপিঙৰ ৰচী লৈ থকা ছোৱালী এজনীৰ ওচৰ চাপি গৈ ৰচীডাল খুজিলো৷ কোনো আপত্তি নকৰাকৈ ছোৱালীজনীয়েও ৰচীডাল মোলৈ আগবঢ়াই দিলে৷ 

হাতত ৰচীডাল মই ল’বলৈহে পালো, হঠাতে ক’ৰবাৰ পৰা চাৰ এজন আহি মোক ডবা পিট দিলে৷ লাজ-অপমান-যন্ত্ৰণাত আধামৰা যেন হ’লো৷ মোক কি কাৰণে তেনেদৰে নিষ্ঠুৰ ভাবে প্ৰহাৰ কৰা হ’ল বুজিও নাপালো৷ হয়তো ল’ৰাই স্কিপিং কৰিব নাপায় বুলি চাৰজনে ভাবিছিল৷ নাইবা হয়তো, ল’ৰা হৈ মই ছোৱালীৰ পৰা খেলৰ সামগ্ৰী খুজিবলৈ যোৱাটো চাৰজনৰ দৃষ্টিত অপৰাধ আছিল৷ মোৰ দোষ কি, সেইটো মোৰ বাবে ৰহস্য হৈয়েই থাকিল৷ 

দিন বাগৰি গ’ল৷ স্কিপিং কৰিবলৈ কিন্তু এৰি নিদিলো৷ 

কালক্ৰমত কটন কলেজ পালোঁহি৷ কলেজ সপ্তাহৰ সময়ত হোৱা বিভিন্ন প্ৰতিযোগিতাৰ মাজত স্কিপিং প্ৰতিযোগিতাও আছিল৷ অৱশ্যে কেৱল ল’ৰাৰ বাবেহে৷ মইও যোগদান কৰিলো৷ মোৰ প্ৰদৰ্শন ভালেই হৈছিল৷ অলপৰ কাৰণেহে পুৰস্কাৰ পোৱাৰ পৰা বঞ্চিত হ’লো৷ সেইদিনা পিছে তিতাবৰৰ সেই চাৰজনৰ কথা বাৰে বাৰে মনত পৰিছিল৷ ভাবিছিলো, প্ৰতিযাগিতাত প্ৰথম হোৱা, এক মিনিটত ১৮০ বাৰ স্কিপিং কৰা মণিপুৰী ছাত্ৰজনে স্কিপিং কৰা সময়ত যদি চাৰজনে আগতে কেতিয়াবা দেখিলেহেতেন, কিজানিবা মোৰ পিঠিত তেখেতৰ চেকনিৰ এটাও কোব নপৰিলেহেতেন৷ 

মনত পৰিলে পিঠিখন এতিয়াও চেকচেকাই উঠে৷

আধুনিক মহিষাসুৰ

তেতিয়া আমি তিতাবৰত থাকো৷ ক-খ শ্ৰেণীমানত পঢ়ি আছো৷

পূজাৰ সময়ত বৰপেটাৰোডলৈ আহিছিলো, মোমাইদেউহঁতৰ ঘৰলৈ৷ আমি পাচোঁজন ভাই-ককাই আৰু প্ৰায় সমনীয়া সৰু মোমাইদেউ দুজন , বয়সত গোটেই কেইজন সৰু সৰু আছিলো৷ বৰপেটাৰোডত তেতিয়া খুব ডাঙৰকৈয়ে দুৰ্গা-পূজা পতা হৈছিল৷ পুজাৰ সময়ত ৰং-বিৰঙৰ বেলুন কিনাটো এটা ডাঙৰ আকৰ্ষণ আছিল আমাৰ বাবে৷

এদিন সৰু মোমাইদেউৰ মূৰত এটা বুদ্ধি খেলালে, অলপ ব্যৱসায় কৰাৰ৷ পূজাৰ বজাৰত বেলুন বেচি দুপইচা উপাৰ্জন কৰাৰ৷ কথামতে কাম৷ আমি সকলোৱে নিজৰ নিজৰ হাতত থকা পাঁচ পইচা, দহ পইচা আদি গোটাই বজাৰৰ পৰা দুপেকেটমান বেলুন কিনি আনিলো৷ তাৰ পাছত আটাইকেইজন লাগি পৰিলো বেলুন ফুলোৱাত৷ এজনে মৰাপাটৰ ঠাৰি দুডাল মান লগ লগাই ক্ৰচ এটাৰ নিচিনা ফ্ৰেম এটা সাজিলে আৰু আমি বেলুনবোৰ ফুলাই ফুলাই তাতে ওলোমাবলৈ ধৰিলো৷ প্ৰায় বিশটামান বেলুন ফুলোৱা হ'ল৷ নানা ৰঙৰ বেলুনেৰে ফ্ৰেমটো ভৰি পৰিল৷ আমিও উৎসাহেৰে আগবাঢ়িলো ওচৰতে থকা ৰেল-স্টেচনটোৰ পিনে, আমাৰ ক্ষুদ্ৰ বেলুন ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰি দুপইচা ঘটিবলৈ৷

স্টেচন পাই আমি সুবিধাজনক ঠাই এডোখৰ বাছি লৈ, মাটিত গোজ মাৰি থিয় কৰি দিলো আমাৰ বেলুনৰ ফ্ৰেমটো৷ মৃদু বতাহত ৰং-বিৰঙৰ বেলুনবোৰ লৰ-চৰ কৰি থাকিল৷ আমিও ঘাঁহনিত বহিলৈ বেলুনৰ গ্ৰাহক অহালৈ অপেক্ষা কৰিব ধৰিলো৷

সৰু-সৰু ল'ৰা-ছোৱালী দুজন মান ওচৰ চাপি আহি বেলুন কেইটালৈ অলপ পৰ চাই থাকিল৷ আমিও আগ্ৰহেৰে সিহঁতলৈ চাই থাকিলো৷ অলপ পাছত সিহঁত আতৰি গ'ল৷ এটা বেলুনো নিকিনিলে৷ আমাৰ মনটো সেমেকি উঠিল৷

তেনেদৰে আধাঘন্টামান পাৰ হৈ গ'ল৷

অলপ দুৰৰ পৰা দুজন ডাঙৰ ডাঙৰ ল'ৰাই আমাৰ ফালে চাই আছিল৷ লাহে লাহে ল'ৰাদুজন আমাৰ ফালে আগুৱাই আহিল৷ আমি অলপ উৎসাহ অলপ উৎকন্ঠাৰে ল'ৰাদুজনলৈ চাই থাকিলো৷ ল'ৰাদুজন একেবাৰে ওচৰ পালেহি৷

"কি কৰিছ তহঁতে? বেলুন বেচিবলৈ আহিছ?" এজনে সুধিলে৷
আমি মূৰ দুপিয়াই সঁহাৰি দিলো৷

"এই ৰঙা বেলুনটোৰ দাম কিমান?" বুলি ল'ৰা এজনে ৰঙা বেলুন এটা হাতেৰে ধৰিলে৷ লগে লগে প্ৰচন্ড শব্দ এটা কৰি বেলুনটো ফাটি থাকিল৷ আমাৰ বুকুবোৰ বিষাই উঠিল৷

"ধেৎতেৰি, এইটো ফাটিল৷ এই হালধীয়াটোৰ দাম কিমান?" বুলি মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি ল'ৰাজনে এইবাৰ হালধীয়া বেলুন এটা হাতেৰে ধৰিলে৷ লগে লগে হালধীয়া বেলুনটোও ফাটি থাকিল৷

আমি অস্থিৰ হৈ পৰিলো৷ ল'ৰাজনে হাঁহিমাৰি ক'লে, " কি কথা? চব বেলুন দেখোন হাতেৰে ধৰিলেই ফাটি থাকে?" তাৰপাছত তৃতীয়টো হাতেৰে ধৰিলে ল'ৰাজনে৷ সেইটোৰো একেই অৱস্থা৷ হাততে ফাটি থাকিল৷

হঠাতে আমাৰ মাজৰ এজনে লক্ষ্য কৰিলে, ল'ৰাজনে হাতত ভঙা গ্লাচৰ টুকুৰা এডোখৰ লৈ আছে আৰু বেলুন কিনাৰ ভাও ধৰি আমাৰ বেলুনবোৰ আচলতে ফুটাবলৈহে আহিছে৷ আমাৰ বুজিবলৈ অসুবিধা নহ'ল৷

বাধা দিয়াৰ সাহস গোটোৱাৰ আগতেই ল'ৰা দুজনে আমাৰ চকুৰ আগতে এটা এটাকৈ গোটেই কেইটা বেলুন ফটাই দি ধেকধেকাই হাঁহি হাঁহি আতৰি গ'ল৷ আমি অসহায় ভাবে মাথোন চাই ৰ'লো৷ আমাৰ ব্যৱসায়ৰো কৰুণ পৰিসমাপ্তি ঘটিল৷

অলপ দুৰৈত থকা পূজা-মন্ডপখনলৈ চাই পঠিয়ালো৷ চকুত পৰিল মহিষাসুৰৰ মূৰ্ত্তিটো৷ মনত এনে ভাব হ'ল যেন এইমাত্ৰ বেলুন ফটাবলৈ অহা ল'ৰাদুজন সেই মহিষাসুৰতকৈও ভয়াবহ৷

আমাৰ মাজত এগৰাকী দুৰ্গাৰ অভাৱ বাৰুকৈয়ে অনুভৱ হৈছিল সেই সময়ত৷

The Mahishasura...

Buying colorful balloons of different sizes and shapes makes the Durga Puja celebrations exciting for small children. It is true today as it was true for us during our childhood days. It offers business opportunities to some small time businessmen to make some money by selling balloons and toys during Durga Puja.

It happened long ago, in Barpeta Road, my maternal uncle's place. We had come from Titabar to visit them during our puja holidays. All of us, brothers were small children and two our maternal uncles were also of similar age. Our youngest uncle came up with an idea to make some money by selling balloons. It was an exciting idea. We all agreed and contributing whatever little money we had, purchased few packets of balloon. 

We all started inflating the balloons. One of us made a cross-like structure and we started hanging the inflated balloons to that frame. In no time the frame was full with colorful inflated balloons. There were about twenty of them. If we sell them five paise a piece we would get one rupee, big money during those days.

With lot of enthusiasm we started moving towards the railway station which was only about five hundred meters away.

After reaching the station we found out a place where people could easily locate our small balloon shop. After digging a small hole in the ground, we fixed the cross like stand on it. All of us sat down on the ground and started waiting for our first customer. One or two boys and girls came nearer, looked at the balloons and went away. 

No one came forward to buy any of them. We started feeling depressed. 

Two big boys, about twelve/thirteen years of age, had been watching us from a distance. After sometime, they started moving towards us. We looked at them in anticipation thinking them to be our potential customers. They came closer and stood near to the balloon stand. 

"Are you selling balloons?", one of them asked.

"Yes', one of us replied hesitantly.

"How much for this red one?" the other boy started touching a red balloon and lo and behold, it burst immediately when he touched it.

"Oh, it burst. What about the yellow one?" the boy moved his hand towards a balloon of yellow color and to our horror it also burst as soon as he touched it.

"What is happening? Why do the balloons burst as soon as I try to buy?" the boy said with a mischievous smile on his face. 

The other boy also started giggling. 

We were getting restless. Suddenly some one us noticed a small piece of glass in the boy's hand who had been touching our balloons. We got alarmed and we tried to resist the big boys, but could not. The boys started laughing loudly and burst all our balloons just in front of our eyes. We could do nothing and just watched helplessly. 

After finishing their job, the two boys went away laughing as if they had just conquered the world. 

 We sat on the ground for sometime, totally stunned as if a big tornado had just hit us. 

To me, the two bullies appeared worse than the Mahishasura. 

Sadly enough, we did not have a Durga amidst us.