At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Thursday 20 August 2015

পাতল ভাজি.. তাকে খাম আজি

পাতল ভাজি.. তাকে খাম আজি

প্ৰায় ত্ৰিশবছৰমান আগৰ কথা৷ প্ৰথম মুম্বাইলৈ গৈছো৷ লগত থকা কেইজনো প্ৰথমবাৰৰ বাবেই মুম্বাইলৈ গৈছে৷ গৈ ধৰমশালা এটাত উঠিলো৷ সন্ধিয়া ওলাই গৈ হঠাতে ব্যস্ত বজাৰৰ পৰা মুকলি ৰাজপথ এটা দেখিলো৷ তাৰ কিছু দূৰৰ পৰাই সাগৰ৷ পথৰ কাষে-কাষে চকুৰে মনিব পৰালৈকে শাৰী-শাৰীকৈ লাইট৷ অভিনৱ দৃশ্য৷ প্ৰায় দুমিনিটমান স্তব্ধ হৈ একে ঠাইতে ৰৈ থাকিলো৷ লগৰ এজনে কলে, “মেৰিন দ্ৰাইভ, কুইনচ নেকলেচ…”
মুম্বাই আৰু মেৰিন দ্ৰাইভ৷ শুনিছিলো৷ আজি দেখিলো৷ হেঁপাহ পলুৱাই উপভোগ কৰিলো সেই মায়াময় পৰিৱেশ৷

নিশাৰ আহাৰ খাবলৈ সাধাৰণ ৰেষ্টোঁৰা এখনত সোমালো৷ বোৰ্ড এখনত খোৱা-বস্তুৰ তালিকাখন লিখি থোৱা আছিল৷ প্ৰায় সকলোবোৰ নামেই অচিনাকী৷ কিবা এটা অৰ্ডাৰ দি খালো৷ কোনোমতে ক্ষুধা নিবাৰণ হ’ল ৰাতিটোৰ বাবে৷

পিছদিনা ৰাতিপুৱা আকৌ একেখন ৰেষ্টোঁৰাত সোমালো৷ ইতিমধ্যে আমি দুজনমানে অলপ চিনি পাব ধৰিছো কোনবিধ কি বস্তু৷ আমি কিবা এবিধ বস্তুৰ অৰ্ডাৰ দিলো৷ 

লগৰ এজন কিন্তু অলপ ব্যতিক্ৰম আছিল৷ তেওঁ লিষ্টখন চালে, কান্দা ভাজি, ….., পা্তল ভাজি….আৰু অৰ্ডাৰ লবৰ বাবে কাষত ৰৈ থকা ল’ৰাজনলৈ চাই ক’লে,

“এক প্লেট পাতল ভাজি…”

“ মাত্ৰ পাতল ভাজি? আৰু একো নালাগে?” ল’ৰাজনে আচৰিত হৈ সুধিলে৷

“ নালাগে, মই একপ্লেট  পাতল ভাজিয়েই খাম৷”

কিছুসময় পাছত আমাৰ খোৱাবস্তুবোৰ আহিল৷ কিন্তু পাতল ভাজি অৰ্ডাৰ দিয়াজন ৰৈ থাকিল৷

অলপ পাছত ল’ৰাজনে এখন ডাঙৰ প্লেটত পাতল ভাজি লৈ আহি আমাৰ লগৰীয়াজনৰ সম্মুখত থ’লে৷ আমি সকলোৱে পাতল ভাজিনো কি চালোঁ৷

চাই দেখো, প্লেটখনত কেৱল হালধীয়া পানী আৰু মাজতে এডোখৰ আলু, যেন সাগৰৰ মাজত এটা দ্বীপহে৷ অৰ্ডাৰ দিয়াজনে আমাৰ ফালে চাই লাজতে সেমেনা-সেমেনি কৰিব ধৰিলে৷ 

পাতল ভাজি লৈ অহা ল’ৰাজনে ক’লে,

“ এইটো অকলে কেনেকৈ খাব? মই দীঘল পাওৰুটি এটা লৈ আহিছো৷ তাৰ লগতে খাওঁক৷”

বেচেৰা লগৰীয়াজনে পাওৰুটিটো হাত পাতি ল’লে বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে৷ তাৰপাছত এডোখৰ ভাঙি ডুবাই দিলে “পাতল ভাজি”ত৷


আমি মিচিক-মাচাককৈ হাঁহি খোৱাত মন দিলো৷

Monday 10 August 2015

নিশাৰ বীৰ.. উন্নত শিৰ

নিশাৰ বীৰ.. উন্নত শিৰ
১৯৭৬ চন৷ কটন কলেজৰ প্ৰাক-বিশ্ববিদ্যালয় শ্ৰেণীত নাম ভৰ্তি কৰি ফাৰ্ষ্ট মেছত আবাসী হিচাবে থাকিবলৈ লৈছো৷ পুৰণি ছাত্ৰ বা দাদা সকলে ৰাতি নিজৰ ৰুমলৈ মাতি নি চা-চিনাকি হৈ থাকে৷ নানা ধৰণৰ প্ৰশ্ন সোধে৷ ধেমালিও কৰে৷ কেতিয়াবা ভালো লাগে, কেতিয়াবা ভয় লাগে৷ তথাপি কোনো আপত্তি নকৰাকৈ জ্যেষ্ঠসকলৰ আদেশ শিৰোধাৰ্য কৰি সকলো কৰি গৈ আছিলো৷
নবাগত আদৰণি সভা হোষ্টেলত বেলেগকৈ হয়৷ সেইদিনা ৰাতিহে হেনো চা-চিনাকি অলপ বেছিকৈ হয়৷ ভাবি ভয় লাগি আছিল৷
অৱশেষত সেই দিনটো আহি পালে৷ সন্ধিয়া আদৰণি সভা শেষ হ’ল৷ নিমন্ত্ৰিত অতিথি আদি সকলো গ’লগৈ৷ ৰাতি দহমানবজাৰ পৰা আৰম্ভ হ’ল এক বিশেষ কাৰ্যক্ৰম৷ মেডকেল পৰীক্ষা৷ চা-চিনাকিৰ সেইটো হেনো বিশেষ পৰ্ব৷ আমাক এজন এজনকৈ এটা বিশেষ কোঠালৈ মাতি নিয়া হ’ল৷ ভিতৰত হেনো কিবা মেডিকেল কৰা হয়৷  আমি নিজৰ পাল কেতিয়া পৰে বুলি অপেক্ষা কৰি থাকিলো৷

অৱশেষত মোৰ পাল পৰিল৷ কোনে মাতিলে মনত নাই৷ লাহেকৈ ভিতৰ সোমাই গ’লো৷ কোঠাটোৰ ভিতৰৰ লাইটটো জলোৱা নাই৷ বাহিৰৰ পৰা লাইটৰ পোহৰত দেখিলো এখন টেবুলৰ কাষত দুজন চিনিয়ৰ৷ এজন প্ৰাকবিশ্ববিদ্যালয় দ্বিতীয় বাৰ্ষিক আৰু আনজন বি.এ. প্ৰথম বাৰ্ষিকৰ৷

মোক আদেশ দিয়া হ’ল দিগাম্বৰ হ’বলৈ৷ মই নহওঁ বুলি ক’লো৷ আকৌ জোৰকৈ ক’লে৷ মই মান্তি নহ’লো৷

“টেবুলৰ তলত সোমাই থাকা৷” এচুকত থকা টেবুল এখনৰ পিনে আঙুলিয়াই এজনে মোক আদেশ দিলে৷ মই টেবুলৰ তলত সোমাবলৈ আঁঠু কাঢ়ি দেখিলো ইতিমধ্যে আন এজন সোমাই আছে৷ চিনি পালো৷ শিৱসাগৰৰ মৃদুল ৷ তাৰমানে দিগাম্বৰ হ’বলৈ অস্বীকাৰ কৰিলে মৃদুলেও৷ ভাল লাগিল৷

সৰু টেবুলখনৰ তলতে কুচিমুচি দুয়ো সোমাই থাকিলো৷
তাৰপাছত কোন কোন আহিল আৰু কি কি হ'ল চাবলৈ নহ'ল৷ 
কিছুসময় পাৰ হ'ল৷
সোমাই আহিল লক্ষীমপুৰৰ গোকুল৷ লগত চতিয়াৰ ৰূপক৷ চিনিয়ৰ দুজনে আদেশ দিবলৈহে পালে, গোকুলে চিঞৰি চিঞৰি গালি পাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে …. 
“চিনি পোৱা নাই? এফালৰ পৰা কাটি থৈ যাম….” আৰু বহুত কিবা কিবি…
হয়তো গালি পাৰিবলৈ সাজু হৈয়েই আহিছিল গোকুল৷
সাহস পাই ৰূপকেও ফেৰ পাতি ধৰিলে চিনিয়ৰ দুজনক৷
কথা বিষম দেখি চিনিয়ৰ দুজনে গোটেই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ তাতেই সমাপ্তি ঘটাই আমাক টেবুলৰ তলৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ ক’লে৷ আমি কানি-কাপোৰ জোকাৰি বাহিৰ ওলাই আহিলো৷
সেইসময়ত লক্ষীমপুৰৰ গোকুল আমাৰ বাবে হৈ পৰিল ৰক্ষাকৰ্তা বীৰ৷
চিনিয়ৰ দুজনকহে আৰু কেতিয়াও ভাল ভাবে ল’ব নোৱাৰিলো৷