মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত .. কীৰ্তনঘৰত

মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত .. কীৰ্তনঘৰত

সৰুৰে পৰা বৰগীত শুনি শুনি ডাঙৰ হৈছিলো৷ সন্ধিয়া মাৰ লগত প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলো বৰগীত গাই গাই ৷ ১৯৬৯ চনত বৰপেটালৈ অহাৰ পাছতহে বৰগীতৰ সূক্ষ্ম দিশবোৰৰ সৈতে পৰিচয় ঘটে৷

তেতিয়া মই বৰপেটা বিদ্যাপীঠৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ৷ বৰপেটালৈ অহা কিছুদিন হৈছেহে মাত্ৰ৷ কোনোবা এজনে খবৰ দিলে বৰপেটা চৰকাৰী উচ্চতৰ হাইস্কুলত এটা মইনা পাৰিজাত আৰম্ভ কৰা হৈছে বুলি ৷ দুজনমান উৎসাহী বন্ধুৰ সৈতে মইনা পাৰিজাতত যোগ দিলোঁগৈ৷ প্ৰথম দিনাই আমাক এটা বৰগীত শিকোৱা হ’ল৷

“গোকুল চলৰে মুৰাৰু ৰে….”

শিকাবলৈ আহিছিল বিখ্যাত বৰগীত গায়ক নৰেন দাস৷

এমাহমান পাছতে খবৰ পালোঁ দক্ষিণহাটীৰ জীৱনলতা ছোৱালী হাইস্কুলত অসম কেশৰী মইনা পাৰিজাত নামেৰে আন এটা মইনা পাৰিজাত আৰম্ভ হ’ব ধৰা কথাটো৷ মোৰ ঘৰৰ ওচৰ হোৱা বাবে আৰু লগ-সমনীয়া সেইপিনে বেছি থকা বাবে তালৈকে গ’লোঁগৈ৷

অসম কেশৰী মইনা পাৰিজাতত আমাক নিয়মিত ভাবে বৰগীত শিকাবলৈ আহিছিল বৰপেটা কীৰ্তন ঘৰৰ কেৱলীয়া ভকত এজন৷

“আৰে চিন্তিত গোপিনী পেখিয়ে নৈৰাশ..” আছিল আমাক শিকোৱা প্ৰথমটো বৰগীত৷

বৰগীতৰ তাল বেলেগ-বেলেগ বুলি আৰু তালবোৰ আমি সচৰাচৰ শুনি থকা আধুনিক গীত , লোকগীত আদিৰ তালতকৈযে অলপ বেলেগ সেই কথা বুজি পালো৷ এটা চক্ৰত তালটো ঘূৰি থাকে৷ এবাৰ এৰিলে আকৌ ঠিক ঠাইত ধৰিব নোৱাৰিলে তালটো ওলট-পালট হৈ যায়৷ সেইবাবে গোৱাৰ সময়ত হাতেৰে তাল দি থকা হয়৷ সেই সকলো কথা ভালদৰে আয়ত্ব কৰিবলৈ ধৰিছিলো ৷ কেৱলীয়া ভকত গৰাকীৰ মই এজন প্ৰিয় ছাত্ৰ হৈ পৰিছিলো অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে৷ মাজে-মাজে তেখেতে মিলন মন্দিৰত চলোৱা পাঠদানতো যোগদান কৰিছিলোঁগৈ আৰু বৰগীতৰ লগতে কৃষ্ণ নৃত্য, চালি নৃত্য, ঝুমুৰা নৃত্য আদিও শিকিছিলো৷

সেইসময়ৰে কথা৷ তেতিয়া বোধকৰো মই ষষ্ঠ শ্ৰেণীত ৷ এদিন সন্ধিয়া কিবা কাৰণত দক্ষিণহাটীৰ পিনে গৈছিলো৷ কীৰ্তনঘৰত কিবা এখন ডাঙৰ অনুষ্ঠান চলি আছিল৷ চাবলৈ বুলি ভিতৰ সোমালো আৰু মঞ্চৰ কাষ পালোঁগৈ৷ মোক দেখি মোৰ গুৰু কেৱলীয়া ভকত গৰাকীয়ে কাষলৈ মাতি ক’লে,

“তই বৰগীত এটা গাব লাগিব৷”

মই ভয় খাই অলপ আপত্তি কৰি ক’লো,

: নাই, মই মানসিক ভাবে সাজু হৈ নাই অহা, নাগাওঁ৷

তেখেতে জোৰ দি ক’লে৷ “তই সদায় গাই আছ নহয়৷ কোনো ৰিহাৰ্চেল নালাগে৷ গাব লাগিব৷ “

মইও মান্তি হ’লো৷ আগতে তেনেকুৱা কোনো অনুষ্ঠানত বৰগীত বা আন একো গান গাই পোৱা নাই বুলি ক’ব লাগিব৷ কীৰ্তন ঘৰৰ চৌহদত আয়োজিত তেনে ডাঙৰ অনুষ্ঠানত বৰগীত গাবলৈ পোৱাটো সৌভাগ্যৰ কথা বুলি ভাবিলো৷

সময় চমু চাপি আহিল৷ মোৰ বুকুখনে পিছে ধান বানিবলৈ ধৰিলে৷ যিমান পাৰো নিজকে সুস্থিৰ কৰিবলৈ প্ৰচেষ্টা চলাই থাকিলো৷

অৱশেষত মোৰ নামটো ঘোষণা কৰি দিয়া হ’ল৷ ভয়ে-ভয়ে মঞ্চত প্ৰৱেশ কৰিলো৷ চাওঁ-নাচাওঁকৈ সম্মুখলৈ চাই পঠিয়ালোঁ৷ একেবাৰে সম্মুখত , মাটিত পাৰি দিয়া বিশেষ আসনত বহি আছিল বুঢ়া সত্ৰাধিকাৰ মহোদয়৷ তেখেতৰ পিনে চালো৷ চকুৱে চকুৱে পৰিল৷ বুকুৰ ভিতৰত কলিজাটোৱে প্ৰচণ্ড জোৰেৰে ধপ-ধপাবলৈ ধৰিলে৷ কাণ-মূৰ গৰম হৈ আহিবলৈ ধৰিলে৷

ভয়ে-ভয়ে আৰম্ভ কৰিলোঁ মোৰ বৰগীত.. মাধৱদেৱ বিৰচিত বৰগীত এটি৷ লগত কোনে খোল সঙ্গত কৰিছিল মনত নাই৷ তাল নিজেই হাতত লৈছিলো৷ কিন্তু এফাকি কোনোমতে গোৱাৰ পাছত ডিঙি শুকাই আহিল৷ বাৰে-বাৰে ঢোক গিলিবলৈ ধৰিলো৷ ক’ৰ তাল ক’লৈ গ’ল হিচাব নাই৷ সম্মুখত বহি মোৰ পিনে একান্তমনে চাই থকা মানুহবোৰলৈ যিমানেই চাওঁ সিমানেই অধিক ঢোক গিলোঁ৷ তেনেদৰে কোনোমতে ঘামি-জামি বৰগীতটো সামৰি মঞ্চৰ পৰা নামি আহিলো৷

কেৱলীয়া ভকতজন মোৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিল৷ মই লাজ-লাজকৈ তেখেতৰ পিনে চালো৷ তেখেতে মোলৈ চাই গালি পৰাৰ দৰেই ক’লে,

“ধেৎ….”

মাথোন সিমানেই৷ তাৰ মাজেৰেই ক’বলগা সকলোখিনি কৈ দিলে তেখেতে৷ মই একো উত্তৰ নিদিলো৷ তাৰপাছত তলমূৰকৈ আঁতৰি আহি আন্ধাৰৰ আঁৰ লৈ ঘৰ পালোঁহি৷

সেয়াই আছিল বৰপেটা কীৰ্তন ঘৰত মোৰ প্ৰথম আৰু শেষ বৰগীত৷