মোৰ এমুঠি গীত...মোৰেই কন্ঠত

http://www.youtube.com/watch?v=y1ELQ44oWAw

মোৰ ভাষা নাই..

জাগা বন্ধু জাগা...

মাহী আৰু হাঁহি

মাহী আৰু হাঁহি

গুৱাহাটীত তিনিগৰাকী মাহী থাকে৷ 

তাৰে এগৰাকী মাহীৰ ঘৰলৈ প্ৰায়েই গৈছিলো কটন কলেজ আৰু অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ত৷ মাহীৰ ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ স’তে আমি প্ৰায় সমনীয়া হোৱা বাবে, একেলগে উমলি-জামলি ডাঙৰ হৈছিলো বুলি ক’ব পাৰি৷ পঢ়া-শুনাত আমাৰ ফলাফল খুব ভাল হৈছিল বাবে মহা-মাহীহঁতে আমাক লৈ বৰ গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছিল৷

কালক্ৰমত আমি চাকৰি কৰিবলৈ ল’লো৷ মই সোমাই পৰিলো অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত, এজন প্ৰবক্তা হিচাবে৷ ইতিমধ্যে মাহীৰ সৰুটো ল’ৰাও ডাঙৰ হৈ আহিল৷ সি পঢ়া-শুনা নকৰে, কেৰম, ক্ৰিকেট আদি খেলি ঘূৰি ফুৰে, তাৰ যে কি হ’ব? মহা-মাহীৰ খুব চিন্তা৷ মই মহাক এদিন ক’বলৈহে পালো, 

“চিন্তা নকৰিব, খেলি থাকিব দিয়ক, সি ভালেই হ’ব,” মহা একেবাৰে জাঙুৰ খাই উঠিল৷ মোকেই গালি পাৰিব ধৰিলে ল’ৰাটোৰ হৈ ওকালতি কৰা বুলি৷ 

ল’ৰাটো এদিন অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ হৈ পৰিল৷ মোৰেই ছাত্ৰ৷ মহা-মাহীক ক’লো, “এতিয়া সি মোৰ ছাত্ৰ, আপোনালোকে একো নক’ব আৰু৷”

সময় বাগৰি গ’ল৷ ল’ৰাটিয়ে ভালদৰেই পাছ কৰিলে৷ মহা-মাহীৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিল৷ ভাল চাকৰি পালে৷ এটাৰ পাছত এটাকৈ চাকৰি সলাই সলাই বিদেশ পালেগৈ৷ তাক লৈ সকলোৱে গৌৰৱবোধ কৰিবলৈ ধৰিলে৷

মাহীৰ ঘৰলৈ যোৱাটো কম হৈ আহিল, নিজৰ পৰিয়ালক লৈ ব্যস্ত হৈ পৰিলো৷ প্ৰায় দুবছৰ মান বিৰতিৰ পাছত এদিন মাহীৰ ঘৰলৈ গ’লো৷ নান ধৰণৰ কথা বতৰা চলিল৷ কিবা এটা কথা প্ৰসঙ্গত মাহীয়ে মন্তব্য কৰিলে, “ ইমান ভাল ৰিজাল্ট কৰি তোৰনো কি হ’ল?”

মই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি মনে মনে থাকিলো৷

ঘৰলৈ  ওভটাৰ সময়ত বাৰে বাৰে মনটোক আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে, মাহীৰ মন্তব্যটোৱে৷ 

“ এৰা, মোৰনো কি হ’ল? মই অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ এজন সাধাৰণ শিক্ষকহে হ’লো৷ আমেৰিকা, অস্ট্ৰেলিয়া আদি দেশত কাম কৰিবলৈ যোৱা সকলহে আচল মানুহ৷” চিন্তা  কৰি কৰি কেতিয়া আহি  মহাবিদ্যালয়ৰ চৌহদত প্ৰবেশ কৰিলো গমকে নাপালো৷ 

হাত-মুখ ধুই , নিশাৰ আহাৰ খাই, পঢ়া মেজত বহি পৰিলো৷ 

“অহাকালি হীট-ত্ৰেন্সফাৰৰ ক্লাচ আছে৷” মনত পৰিল৷ 

কিতাপ দুখনমান মেলি লৈ, হাতত কাগজ কলম লৈ ক্লাচ-নোট বনোৱাত ব্যস্ত হৈ পৰিলো৷ মুখত বিৰিঙি উঠিল এটি হাঁহি৷ 

সংজ্ঞাবিহীন হাঁহি৷

Words have power...

• Do you keep telling yourself how difficult life is? If you do, you will always see difficulties everywhere.
• Do you keep telling yourself how poor you are? If you do, your subconscious mind will always be busy justifying these thoughts.

Change the words and sentences you use, and you will get different results. The way you phrase a sentence will always affect the results, and some results could be quite dramatic.

This applies to words you repeat in your mind, words you say aloud, and words you read.

Different words affect people and differently and cause different reactions. This applies to work interviews, dating, advertising, relationships, conversations and every sort of communication.

The words you repeat in your mind, in your inner conversations, also have a tremendous power. If you change them, you can change your life, and also how people treat you.

Pay attention to the words you constantly repeat in your mind. Be aware of what is going on in your mind, when you are not too busy, such as while waiting in line, travelling by bus or train, walking, or at any other time you are mentally not busy.

What kind of words do you repeat in your mind?

If you always say:

• I am weak
• I am poor
• I cannot...
• This is a problem

Change the words, and instead say:

• I am strong.
• I am rich.
• I can.
• This a solvable challenge

Say these words with faith and conviction, not just uttering them without believing them. This might be difficult at first, but if you persist, the inner resistance will get weaker, and the words would sink into your subconscious mind. When this happens, things would start changing in your life.

Remember that words have power:

1. Words can change your life
2. Words affect how you feel
3. Words affect how you react
4. Words affect how you treat people, and how you treat them
5. Different words bring different results

Are you seeking to improve your life, earn more money, develop new habits, achieve success, or make changes in your life?

Learn how to use affirmations effectively. This is easy and simple.

Everything you need to know about affirmations and how to use them for every goal and situation.

Source: Unknown

The Millionaire and Three Beggars...

There was a good natured millionaire in the town. Three beggars thought of approaching him for help.

The first man went to the millionaire and said: "O Boss! I want five rupees. Please give me." The millionaire was taken aback at this man's impudence. "What! You demand five rupees from me as though I owe you the money! How dare you? How can I afford to give five rupees to a single beggar? Here, take these two rupees and get away," he said. The man went away with the two rupees.

The next beggar went to the millionaire and said: "Oh Boss! I have not taken a square meal for the past ten days. Please help me."

"How much do you want?" asked the millionaire.

"Whatever you give me," replied the beggar.

"Here, take this ten rupee note. You can have nice food for at least three days." The beggar walked away with the ten rupee note.

The third beggar came. "Oh Boss, I have heard about your noble qualities. Therefore, I have come to see you. Men of such charitable disposition are verily the manifestations of God on earth," he said.

"Please sit down," said the millionaire. "You appear to be tired. Please take this food," he said, and offered food to the beggar.

"Now please tell me what I can do for you."

"Oh Boss," replied the beggar; "I merely came to meet such a noble personage that you are. You have given me this rich food already. What more need I get from you? You have already shown extraordinary kindness towards me. May God bless you!"

But the millionaire, struck by the beggar's spirit, begged of the beggar to remain with him, built a decent house for him in his own compound, and looked after him for the rest of his life.

God is like this good millionaire. Three classes of people approach Him, with three different desires and prayers. There is the greedy man full of vanity, full of arrogance, full of desires. He demands the objects of worldly enjoyment from God. Since this man, whatever be his vile desires, has had the good sense to approach God, He grants him some part of the desired objects (even these very soon pass away, just as the two rupees the first beggar got are spent before nightfall).

The other type of devotee prays to the Lord for relief from the sufferings of the world, but is better than the first one, in as much as he is ready to abide by His Will. To him the Lord grants full relief from suffering, and bestows on him much wealth and property.



The third type he merely prays to the Lord: "O Lord, Thou art Existence-Absolute, Knowledge-Absolute, Bliss-Absolute, etc., etc." What does he want? Nothing. But the Lord is highly pleased with his spirit of renunciation, of desirelessness and of self-surrender. Therefore, He makes him eat His own food, I.e., He grants this man Supreme Devotion to Himself. Over and above this, He makes the devotee to live in His own House For ever afterwards this devotee dwells in the Lord's Abode as a Liberated Soul.

Source: unknown

কাণতলীয়া প্ৰমাণ…

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত শিক্ষকতা কৰি থকা সময়ৰ কথা ৷ জালুকবাৰীৰ পৰা ফাঁচীবজাৰলৈ যাবৰ বাবে চিটিবাছ এখনত বহি আছো৷ গুৱাহাটীৰ যানজঁটৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ প্ৰায়েই চিটিবাছেৰে অহাযোৱা কৰাৰ অভ্যাস আছিল৷ সেইদিনাও চিটিবাছ এখনত বহি পৰিলো আবেলি সময়ত৷ বাছৰ ভিতৰত তিনি-চাৰিজনমানহে মানুহ৷ গতিকে বাছখন চলিবলৈ যথেষ্ট সময় আছে বুলি বুজি পালো৷

দ্ৰাইভাৰজনো বহি আছিল নিজৰ আসনত৷ কাষত থকা পথালি আসনখনত আন এজন মানুহ৷ দুয়ো বাৰে বিংকৰা কথা পাতি আছিল ৷ তেওঁলোকৰ কথা শুনি শুনি সময়খিনি সোনকালেই পাৰ হ’ব বুলি বুজিলো৷ 

কথাৰ মাজতে অতি বিজ্ঞৰ দৰে দ্ৰাইভাৰজনে মন্তব্য কৰিলে,

“যোৱাহে, আজিকালি মহাত্মা গান্ধীৰ দিন নাই৷”

তাৰপাছত আৰু কিবা কিবি কথা চলিল , ময়ো শুনি শুনি আমোদ ল’লো৷

অলপ পাছত লাহে লাহে, চলো নচলোকৈ বাছখন আগবাঢ়িল৷  আদাবাৰী, মালিগাওঁ, পেট্ৰল পাম্প, কামাখ্যা, ভূতনাথ পাৰ হ’লো৷ শান্তিপুৰ স্টপেজ পাৰ হোৱাৰ পাছতে দেখিলো অসম পুলিচৰ চিপাহী এজনে দ্ৰাইভাৰজনক বাছখন ৰখাবলৈ ইঙ্গিত দিছে৷ দ্ৰাইভাৰজনে লগে লগে বাছখন নৰখাই মূৰটো লৰাই ইঙ্গিত দিলে যে অকণমান আগত ৰখাব আৰু সেইমতেই বাছখন ৰখাই দিলে৷

বাছখন ৰ’বলৈহে পালে৷ চিপাহীজন ধুমুহাৰ দৰে বাছৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল আৰু দ্ৰইভাৰজনক দিলে এটা প্ৰচন্ড কাণতলীয়া চৰ৷

“সি মোক ইঙ্গিত দিব আহে….*****..” সকলোৱে শুনাকৈ চিপাহীজনে নিজৰ বীৰত্ব তথা কৰ্তৃত্ব জাহিৰ কৰি ক’লে৷

বেচেৰা দ্ৰাইভাৰজন লাজতে আধামৰা হ’ল৷

“হয়তো, দ্ৰাইভাৰ মানুহ৷ চিপাহী দৌতা সকলৰ আদেশ উলংঘা কৰাৰ সাহস কৰিব লাগেনে? বাটে-পথে তেৰাসকলক ভগবান বুলি মানি নচলিলে কাণতলীয়া চৰতকৈও বহু কিবা কিবি আশীৰ্বাদ পাব লগীয়া হ’ব পাৰে৷” মনতে ভাবিলো৷

দ্ৰাইভাৰজনলৈ পুতৌ হ’ল৷ কিন্তু হঠাতে তেওঁ অলপ আগতে কৰা মন্তব্যটো মনত পৰিল:

“যোৱাহে, আজিকালি মহাত্মা গান্ধীৰ দিন নাই৷”

নিজে কোৱা কথাৰ প্ৰমাণ আধাঘন্টাৰ ভিতৰতে পালে বেচেৰা দ্ৰাইভাৰজনে, কাণতলীয়া চৰৰ যোগেৰে৷

মুখেৰে মিচিকিয়া হাঁহি এটাহে ওলাই আহিল৷ এটি সংজ্ঞাবিহীন হাঁহি৷