কাণতলীয়া প্ৰমাণ…

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত শিক্ষকতা কৰি থকা সময়ৰ কথা ৷ জালুকবাৰীৰ পৰা ফাঁচীবজাৰলৈ যাবৰ বাবে চিটিবাছ এখনত বহি আছো৷ গুৱাহাটীৰ যানজঁটৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ প্ৰায়েই চিটিবাছেৰে অহাযোৱা কৰাৰ অভ্যাস আছিল৷ সেইদিনাও চিটিবাছ এখনত বহি পৰিলো আবেলি সময়ত৷ বাছৰ ভিতৰত তিনি-চাৰিজনমানহে মানুহ৷ গতিকে বাছখন চলিবলৈ যথেষ্ট সময় আছে বুলি বুজি পালো৷

দ্ৰাইভাৰজনো বহি আছিল নিজৰ আসনত৷ কাষত থকা পথালি আসনখনত আন এজন মানুহ৷ দুয়ো বাৰে বিংকৰা কথা পাতি আছিল ৷ তেওঁলোকৰ কথা শুনি শুনি সময়খিনি সোনকালেই পাৰ হ’ব বুলি বুজিলো৷ 

কথাৰ মাজতে অতি বিজ্ঞৰ দৰে দ্ৰাইভাৰজনে মন্তব্য কৰিলে,

“যোৱাহে, আজিকালি মহাত্মা গান্ধীৰ দিন নাই৷”

তাৰপাছত আৰু কিবা কিবি কথা চলিল , ময়ো শুনি শুনি আমোদ ল’লো৷

অলপ পাছত লাহে লাহে, চলো নচলোকৈ বাছখন আগবাঢ়িল৷  আদাবাৰী, মালিগাওঁ, পেট্ৰল পাম্প, কামাখ্যা, ভূতনাথ পাৰ হ’লো৷ শান্তিপুৰ স্টপেজ পাৰ হোৱাৰ পাছতে দেখিলো অসম পুলিচৰ চিপাহী এজনে দ্ৰাইভাৰজনক বাছখন ৰখাবলৈ ইঙ্গিত দিছে৷ দ্ৰাইভাৰজনে লগে লগে বাছখন নৰখাই মূৰটো লৰাই ইঙ্গিত দিলে যে অকণমান আগত ৰখাব আৰু সেইমতেই বাছখন ৰখাই দিলে৷

বাছখন ৰ’বলৈহে পালে৷ চিপাহীজন ধুমুহাৰ দৰে বাছৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল আৰু দ্ৰইভাৰজনক দিলে এটা প্ৰচন্ড কাণতলীয়া চৰ৷

“সি মোক ইঙ্গিত দিব আহে….*****..” সকলোৱে শুনাকৈ চিপাহীজনে নিজৰ বীৰত্ব তথা কৰ্তৃত্ব জাহিৰ কৰি ক’লে৷

বেচেৰা দ্ৰাইভাৰজন লাজতে আধামৰা হ’ল৷

“হয়তো, দ্ৰাইভাৰ মানুহ৷ চিপাহী দৌতা সকলৰ আদেশ উলংঘা কৰাৰ সাহস কৰিব লাগেনে? বাটে-পথে তেৰাসকলক ভগবান বুলি মানি নচলিলে কাণতলীয়া চৰতকৈও বহু কিবা কিবি আশীৰ্বাদ পাব লগীয়া হ’ব পাৰে৷” মনতে ভাবিলো৷

দ্ৰাইভাৰজনলৈ পুতৌ হ’ল৷ কিন্তু হঠাতে তেওঁ অলপ আগতে কৰা মন্তব্যটো মনত পৰিল:

“যোৱাহে, আজিকালি মহাত্মা গান্ধীৰ দিন নাই৷”

নিজে কোৱা কথাৰ প্ৰমাণ আধাঘন্টাৰ ভিতৰতে পালে বেচেৰা দ্ৰাইভাৰজনে, কাণতলীয়া চৰৰ যোগেৰে৷

মুখেৰে মিচিকিয়া হাঁহি এটাহে ওলাই আহিল৷ এটি সংজ্ঞাবিহীন হাঁহি৷