At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Tuesday 18 February 2014

ইমানকৈ কিয় খজুৱায়?



ইমানকৈ কিয় খজুৱায়?
১৯৮২-৮ চনমানৰ কথা৷ ১৯৮২ চনত দিল্লী এচিয়াডৰ সময়ত গুৱাহাটীলৈ টেলিছিচন আহিল৷ লগ-লগে আমিও টেলিভিচনত ক্ৰিকেট খেল চাবলৈ সুবিধা পালো৷ তাৰ আগতে আমি ৰেডিওত কমেন্টেৰী শুনিয়েই সন্তুষ্ট থাকিবলগা হৈছিল৷ টেলিভিচন অহাৰ পাছত খেল চা পৰা লো৷ সকলোৰে ঘৰত টেলিভিচন নাছিল৷ টেলিভিচন থকা ঘৰত ওচৰ-চুবুৰীয়া লোকে আহি ভিৰ কৰেহি খেল চাবলৈ৷ বিশেষকৈ ৰা-ডেকাসকলে৷ ঘৰৰ মানুহে আমনি পালেও বাধা নিদিয়ে কাৰণ পাকে-প্ৰকাৰে টেলিভিচন প্ৰদৰ্শনৰ যোগেৰে নিজকে ধনীমানুহ বুলি প্ৰতিপন্নও কৰাও হয় আৰু ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ মাজত জনপ্ৰিয় হোৱাৰ সুবিধা এটাও গ্ৰহণ কৰা হয়৷ তেতিয়া অৱশ্যে আজিকালিৰ দৰে ইমান সঘনাই খেল নহৈছিল৷
তেতিয়া মই অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি আছো৷ মোৰ বন্ধু এজনৰ ঘৰ গুৱাহাটীৰ চানমাৰিৰ ফালে এবাৰ কিবা কাৰণত সেইফালে যাবলগীয়া হৈছিল৷ দিনটো আন একো কাম নাছিল৷ বন্ধুজনে লে,
: লা, আমাৰ ঘৰলৈ৷ তাতে ক্ৰিকেট খেল চাম টেলিভিচনত৷
তেতিয়া ভাৰত আৰু পাকিস্থানৰ মাজত টেষ্টখেল চলি আছিল৷ ভাৰতৰ দলটো গৈছিল পাকিস্থান ভ্ৰমণৰ বাবে৷ গাভাস্কাৰ , বিশ্বনাথ, বেংচৰকাৰ, কপিলদেৱ, দিলীপ দোশী ইত্যাদি আছিল দলত৷ মইও ভালেই পালো খেল চোৱাৰ প্ৰস্তাৱটো পাই৷
বন্ধুজনৰ ঘৰ পালোঁগৈ৷ বন্ধুজনে টেলিভিচনটো অন কৰিলে৷ ব্লেক এণ্ড হোৱাইট টেলিভিচন৷ লাহে লাহে পৰ্দাত ভাহি উঠিল খেলপথাৰ৷ ছবিবোৰ খুব বেছি স্পষ্ট নহৈছিল তেতিয়া৷ এন্টেনাৰ দিশ সঠিক হোৱা-নোহোৱাৰ ওপৰত ছবিৰ মানদণ্ড নিৰ্ভৰ কৰে৷ তদুপৰি ছবি প্ৰসাৰণৰ প্ৰযুক্তিও এতিয়াৰ সমান উন্নত নাছিল৷ তথাপি ভালদৰে ধৰিব পাৰি সকলো গতিবিধি খেলুৱৈ সকলৰ৷ আজিকালি ডিজিটেল কেবল-টিভি চোৱা সকলে তেনেকুৱা প্ৰসাৰণ চাই আৰু ভাল নাপাব৷ কিন্তু সেই সময়ত সেয়া আমাৰ বাবে অমূল্য সম্পদ যেন আছিল৷
অতি আগ্ৰহেৰে আমি খেল চাবলৈ ধৰিলো৷ ভাৰতৰ বেটিং৷ বিশ্বনাথ আৰু বেংচৰকাৰ ক্ৰিজত আছিল৷ ৰসিক মেন্টেটৰ জনে মন্তব্য কৰিলে,
: য়ে দোনো বহুত অচ্ছে বেটচমেন হেয়, লেকিন দোনো ফৰ্ম মে নেহি হেয়
(দুয়ো ভাৰতৰ দুজন আগশাৰীৰ বেটচমেন, অতি ভাল বেটচমেন৷ তাত কোনো সন্দেহ নাই৷ কিন্তু সেইসময়ত বেয়া ফৰ্মত আছিল বোধকৰো দুয়োজন)
কথাষাৰত ৰস পাই দুয়ো বন্ধুৱে হেঁপাহ পলুৱাই হাঁহিলো৷
নতুনকৈ খেল চাবলৈ পাইছো মাত্ৰ৷ বহুকথা তেতিয়াও ভালদৰে বুজি পোৱা হোৱাই নাই৷ কিন্তু খুব সোনকালে সকলো খুটি-নাটি শিকি-বুজি উঠিব ধৰিছো৷
অলপ পাছত চাহ-বিৰতি নে দ্ৰিংকচ কিবা এটা ল৷ দুয়োজন বেটচমেনে হাতৰ গ্লাভচ আৰু ভৰিত পিন্ধা পেড দুযোৰ খুলি ষ্টাম্পচৰ কাষতে মাটিত পেলাই থৈ চাহ/দ্ৰিংকচ খাবলৈ ল৷ আমিও খেলপথাৰখনকে চাই বহি থাকিলো৷ সেইসময়ত সঘনাই বিজ্ঞাপনো নিদিছিল বোধহয়৷ ইতিমধ্যে বন্ধুৰ মাকে আমালৈ চাহ-বিস্কুট লৈ আহিল৷ আমি চাহ খাবলৈ ধৰিলো৷ বন্ধুৰ মাকো কাষৰ চকী এখনত বহি টেলিভিচন চাবলৈ ধৰিলে৷ মাইকী মানুহে ক্ৰিকেট বেছি বুজি নাপায় তেতিয়া৷ তথাপি আমি চাই থকা বাবে বাধ্য হৈ তাকেই চাই থাকিল৷ আন কোনো চেনেলো নাছিল তেতিয়া৷ মাত্ৰ এটাই চেনেল: দূৰদৰ্শন৷ যি চলি থাকে তাকেই চাব লাগে৷
হঠাতে তেখেতে সুধিলে,
: ফিল্ডত সেই মানুহদুটা কিয় বাগৰি পৰি আছে ইমান সময়?
: কোন দুটা মানুহ?
বন্ধুৱে মাকক সুধিলে৷
: সৌ দুটাফিল্ডৰ মাজত৷
মাকে উত্তৰ দিলে৷
অলপ মন দি চাই বুজিলো, পথাৰত বেলেগে বেলেগে পৰি থকা পেডচ , গ্লাবচখিনিকে মাকে মানুহ পৰি থকা বুলি ভাবিছে৷
মোৰ বন্ধুজনে অলপ লাজ পালে আৰু মাকক আচল কথাটো বুজাই দিলে৷
মাকো নিমাতে বহি থাকিল আমাৰ কাষত৷
খেল আকৌ আৰম্ভ ল৷ পাকিস্থানৰ বলাৰৰ হাতত বল৷ বোধকৰো ইমাৰাণ খান আমিও অতি আগ্ৰহেৰে  খেল চাবলৈ ধৰিলো দুটামান ওভাৰ পাৰ ল৷ হঠাতে বন্ধুজনৰ মাকে প্ৰশ্ন কৰিলে,
: হেৰি নহয়.. পাকিস্থানৰ প্লেয়াৰ বিলাকে ইমানকৈ কিয় খজুৱায় অ’?
এইবাৰ বন্ধুজনে মাকক একো উত্তৰ নিদিলে৷
বলটো হাতত লৈ বলাৰ-ফিল্ডাৰ সকলোৱে পেন্টত ঘঁহে৷ বলটোৰ টাফাল যাতে চিকচিকাই থাকে৷ তেতিয়া বলৰ চুইং বেছি হয়৷ কথাটো অলপ-চলপ জানিছিলো৷
কিন্তু নতুনকৈ ক্ৰিকেটখেল চাবলৈ শিকা বন্ধুৰ মাকেনো জানিব সেইবোৰ কথা? গতিকে পাকিস্থানী খেলুৱৈসকলৰ প্ৰচণ্ড খজুৱতি হোৱা বুলিয়েই ভাবিলে তেখেতে
পাছলৈ সেই খজুৱতিয়ে অৱশ্যে আমাৰ কপিলদেৱহঁতকো পালে৷

No comments:

Post a Comment