কুকুৰাৰ গু... মুখ ধো.

কুকুৰাৰ গু.. মুখ ধো

সৰুৰে পৰা অলপ অঁকৰা স্বভাৱৰ আছিলো৷ সৰু কথাতে কেতিয়াবা খং উঠে৷ খং উঠিলে ৰক্ষা নাই গোটেই দিনটো খঙতে থাকোঁ৷

তিতাবৰত থকা সময়ৰ কথা৷ তেতিয়া প্ৰথম/দ্বিতীয় শ্ৰেণীমানত পঢ়োঁ৷ এদিন ৰাতিপুৱা অলপ দেৰিলৈকে বিচনাতে আছিলো৷ মা আহি সোনকালে উঠি মুখ-হাত ধুই ল'বলৈ তাগিদা দি গ'লহি৷ আকৌ আহি দেখে মই বিচনাতে আছোঁ, উঠিবৰ মনেই নাই৷ আকৌ তাগিদা দি কিবা এটা ক'লে৷ মোৰ উঠিল খং৷
ক'লো, "নুঠো যোৱা , মুখো নোধোওঁ৷"

মাই ক'লে, "উঠ যদি উঠ, নহলে মুৰ্গীৰ গু খুৱাই দিম৷"

আমাৰ ঘৰত এজাক মুৰ্গী আছিল৷ গতিকে মুৰ্গীৰ গু অতি সহজে পোৱা যাব পাৰে৷ মইও এলাপেচা ভকত নহয়৷ নিজৰ জিদত অতল হৈ থাকিলো৷ বিচনাতে পৰি থাকিলো৷ ভাবিলো, চাওঁচোন কেনেকৈ মুৰ্গীৰ গু খুৱায়৷

প্ৰায় পাঁচ মিনিটমান পাছত মা হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে আহি পিছপিনেৰে মোৰ মুখত ক'লা ক'লা কিবা এসোপামান হেঁচি হেঁচি দিলে ভৰাই৷ মই বিচনাতে উঠি বহি কান্দিবলৈ ধৰিলো মুৰ্গীৰ গু খুৱালে বুলি৷ মা আঁতৰি গ'ল৷

মই বিচনাতে বহি থুৱাই থাকিলো৷ ঘিণো লাগিল৷ তাৰপাছত কিবা মন গ'ল ক'লা ৰঙৰ পদাৰ্থবোৰ পৰীক্ষা কৰি চাবলৈ৷ বিচনাত পৰি থকা ক'লা পদাৰ্থ এডোখৰ হাতত তুলি লৈ পৰীক্ষা কৰি চালো৷চাই দেখো সেয়া মুৰ্গীৰ গু নহয়, এঙাৰহে৷

মুৰ্গীৰ গু বুলি ঘিণতে মোৰ টোপনি কেনিবা উৰিল৷
মুখখন লেতেৰা হ'ল বাবে মুখ নুধুলেও উপায় নাই৷
খুব লাজ লাগিল৷ খঙো মাৰ গ'ল৷
লাহে লাহে বিচনাৰ পৰা নামি আহিলো৷
মাৰ বুদ্ধি নশলাগি নোৱাৰিলো৷