সজ….অসজ…… মহৎ লোকৰ মত..

সজ….অসজ…… মহৎ লোকৰ মত..

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত প্ৰবক্তা হিচাবে চাকৰিত যোগ দিয়া ডেৰবছৰ পাছতে বিবাহ-পাশত আৱদ্ধ হওঁ ৷ সেই সময়ত চৌহদত কোৱাৰ্টাৰৰ খুব অভাৱ আছিল বাবে তিন নম্বৰ ছাত্ৰাবাসৰ ওচৰতে থকা চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ কৰ্মচাৰীৰ বাবে সজা  সৰু কোৱাৰ্টাৰ এটাতে আমি থাকিবলৈ ল’লো ৷ অতি সাধাৰণ আচবাব, সা-সৰঞ্জামেৰে আমাৰ নতুন সংসাৰ আৰম্ভ কৰোঁ ৷

এদিন আবেলি শ্ৰীমতীৰ সৈতে খোজ কাঢ়িবলৈ ওলালোঁ ৷ তিনি নম্বৰ হোষ্টেলৰ আগেৰে খোজ কাঢ়ি আগবাঢ়ি গৈ এ. পি. আৰ. ও. চৌহদ পাৰ হৈ একেবাৰে সাতমাইল পালোঁগৈ ৷ তাতে দোকান এখনত দুপদমান সামগ্ৰী কিনি দুয়ো উভতি খোজ ল’লো ঘৰলৈ বুলি ৷

তেতিয়া বেলি মাৰ যাব ধৰিছে ৷ 

আহি আহি কলেজৰ চৌহদৰ গেটখন পালোঁহি ৷ তিনি নম্বৰ ছাত্ৰাবাসৰ আগ পাবৰ হ'ল ৷ সম্মুখৰ পৰা এদল ছাত্ৰ আহি আছিল ৷  চাৰি-পাঁচজন মান ছাত্ৰৰ সেই দলটো নিশ্চয় সন্ধিয়া চাহ-পানী খাবলৈ ওলাই গৈছিল ৷ আমাৰ একেবাৰে ওচৰ আহি পালে দলটো ৷ 

আমাৰ পিনে লক্ষ্য কৰি দলটোৰ মাজৰে এজনে মন্তব্য কৰিলে, আমি শুনাকৈ.. নিশ্চয় আমাক উদ্দেশ্য কৰি...

“ সজ পথেৰে গ’লেই……. “

মন্তব্যটোৰ আচল অৰ্থ বুজিবলৈ মোৰ অসুবিধা নহ’ল ৷  কাৰণ ময়ো সেইখন কলেজতে ছাত্ৰাবাসত থাকি পাছ কৰি উঠিছো মাত্ৰ তিনিবছৰ আগতে ৷ 

আচলতে মোৰ শ্ৰীমতীক মোৰ কোনো অবিবাহিতা বান্ধৱী বুলি সন্দেহ কৰি ছাত্ৰজনে তেনেদৰে মন্তব্য কৰিলে ৷

আমাৰ কাষেৰে দলটো পাৰ হৈ গ’ল ৷ কোনোবা এজনে নিশ্চয় সেই মন্তব্য কৰা ছাত্ৰজনক সেয়া মোৰ পত্নী বুলি ক’লে কাৰণ পিছপিনৰ পৰা আকৌ এটা মন্তব্য ভাঁহি আহি মোৰ কাণত পৰিল,

: “ আবে, হয় নেকি বে.. একেবাৰে বুঢ়ী দেখোন.. “

শ্ৰীমতীৰ টনচিলৰ সমস্যা আছিল বাবে ডিঙিয়ে-মূৰে কাপোৰ মেৰিয়াই লৈছিল সেইদিনা ৷ সেইবাবে হয়তো অধিক বয়স বুলি ভাবিলে সেই ছাত্ৰজনে ৷ কথাটো বুজিবলৈ অসুবিধা নহ’ল ৷  শ্ৰীমতীৰ সহপাঠী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰ সেইসময়ত কলেজৰ তৃতীয় ষান্মাসিকতহে পঢ়ি আছিল ৷ সেই মন্তব্য দিয়া ছাত্ৰজনতকৈও বয়সত সৰু ৷

শ্ৰীমতীয়ে একো মন্তব্য নিদিলে ৷ কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱালে ৷ 

মই লাজ পোৱা উচিত, গৌৰৱ কৰা উচিত নে খং কৰা উচিত একো ধৰিবই নোৱাৰিলো ৷