নাইনিতাল, শিলিগুৰি, বাটৰ বন্ধু , হোটেলৰ ৰহস্য ইত্যাদি..

১৯৯২ মানৰ কথা৷ গৰম বন্ধৰ সময়ত ফুৰিবলৈ ওলালো নাইনিতালৰ পিনে৷ মোৰ চিনাকী লোক এজন আছিল নাইনিতালৰ ওচৰৰ ভোৱালী নামৰ ঠাইত ৷ তেখেতৰ ওচৰলৈকে যাম বুলি ভাবি আছিলো বহুদিনৰ পৰা ৷ সুবিধা পাই যাত্ৰা কৰিলো, বেৰেলিলৈকে ৰেলেৰে, তাৰ পৰা বাছেৰে কাঠগোদাম, আৰু কাঠগোদামৰ পৰা আন এখন বাছেৰে গৈ ওলালোগৈ ভোৱালী ৷

ভোৱালীৰ লগতে নাইনিতাল, সাততাল আদি আশে-পাশে থকা ঠাই কিছুমান চাই তিনি-চাৰিদিন পাৰ কৰি দিলো ৷ লাহে লাহে ঘৰলৈ ঘূৰাৰ সময় চমু চাপিল ৷ কিন্তু টেলিভিচন চাই খবৰ পালো অসম তথা উত্তৰ বঙ্গত আৰম্ভ হোৱা ভয়াবহ বানপানীৰ বিষয়ে ৷ অসমলৈ ৰেল চলাচল বন্ধ৷ সদায় সন্ধিয়াৰ বাতৰি চাওঁ, একেই খবৰ, অসমলৈ ৰেল চলাচল বন্ধ ৷ কেতিয়া পুনৰ ৰেল চলিব, কোনেও নাজানে ৷  

লক্ষ্ণৌ..

তেনেদৰে কেইটামান দিন পাৰ হৈ গ’ল ৷ বন্ধুৰ ঘৰত থাকি থাকি আমনি লাগিল ৷ তেখেতক আৰু আমনি দিবলৈ মন নকৰি, এদিন যি হয় হ’ব বুলি মৰসাহ কৰি ওলাই আহিলো ৷ কাঠগোদামৰ পৰা ৰেলত উঠিলো লক্ষ্ণৌ অভিমুখে ৷ ৰাতিপুৱা লক্ষ্ণৌ পাই খবৰ ল’লো অসমৰ পিনে কিবা ৰেল চলিছেনে নাই ৷ কোনো খবৰ নাপাই হতাশ হ’লো ৷ ওচৰৰে হোটেল এখনত আশ্ৰয় ল’লো ৷ ৰাতিটো পাৰ কৰি পিছদিনা আকৌ ষ্টেচন পালোগৈ ৷ কোনো খবৰ নাই ৷ আগলৈ যি হয় দেখা যাব বুলি , বিহাৰৰ কাটিহাৰলৈকে বুলি টিকেট এটা কৰি ৰেলত উঠি দিলো৷ উত্তৰ বঙ্গ তেতিয়াও পানীৰ তলত বুলি বাংলা বাতৰি কাকত এখনত পঢ়িবলৈ পালো ৷ অনিশ্চয়তাৰে ভৰা মন এটা লৈ কাটিহাৰ অভিমুখে আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো ৷

কাটিহাৰ..

পিছদিনা ৰাতিপুৱাতে কাটিহাৰ পাই খবৰ লৈ গম পালো আসাম মেইলনে কিবা এখন ৰেল আহি আছে, নিউজলপাইগুৰিৰ পিনে যাবলৈ ৷ মনটো আনন্দত উথলি উঠিল ৷ টিকেট এটা কাটি লৈ আগ্ৰহেৰে বাট চালো ৰেলখনলৈ ৷ যথা সময়ত ৰেলখন আহিল, ডবা এটাত উঠি পৰিলো ৷ ডবাত বহি থকা মানুহ এজনক সুধিলো, ৰেলখন আগলৈ যাব নে নাই, তেওঁ ক’ব নোৱাৰো বুলি ক’লে৷ অলপ পাছত টিকেট পৰীক্ষা কৰিবলৈ আহিল ৰেলকৰ্মচাৰী এজন৷ তেখেতকে সুধিলো,

“ৰেলখন গুৱাহাটীলৈকে যাবনে?”

মানুহজনে মোৰ ফালে চাই নিৰ্বিকাৰ ভাবে উত্তৰ দিলে,

“এন জে পিলৈ যাব ৷ তাৰ আগলৈ নাযায়, গুৱাহাটীলৈ ৰেল চলাচল আৰম্ভ হবলৈ এমাহমান লাগিব পাৰে, কোনেও নাজানে৷”

“তেনেহলে আমি গুৱাহাটী কেনেকৈ যাম?” মই হতাশ হৈ সুধিলো ৷

“সাতুৰি যায়, নাওঁ লৈ যায়, যেনেকৈ যায়, আপোনাৰ কথা ৷” মানুহজনে অলপ ঠাট্টাৰ সুৰেৰেই ক’লে ৷

মানুহজনৰ কথাত মোৰ অলপ খং উঠিল ৷

“কি আচৰিত মানুহ, অলপো সহানুভুতি নাই,” মনতে ভাবিলো ৷ মনটো গধুৰ হৈ পৰিল ৷ অচিনাকী ঠাই, কি কৰিম, ক’লৈ যাম, হাতত থকা টকা-পইচাবোৰো শেষ হৈ যাব সোনকালে ৷ তেতিয়া এ টি এম আদি ব্যৱস্থাও নাছিল ৷ ঘৰৰ স’তে কোনো যোগাযোগ নাই কেবাদিনো ধৰি ৷ যি হয় হ’ব বুলি ঈশ্বৰক প্ৰাৰ্থনা কৰি আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো ৷

প্ৰায় ছয়-সাত ঘন্টাৰ বাট, কাটিহাৰৰ পৰা নিউ জলপাইগুৰিলৈ ৷ ওচৰতে বহি থকা ডেকা এজনৰ সতে কথা-বতৰা আৰম্ভ কৰিলো ৷ ডেকাজন ত্ৰিপুৰাৰ, বাংলাভাষী, বি এছ এফত কাম কৰে, জম্মুৰ পিনে থাকে ৷ পৰিয়াল থাকে ত্ৰিপুৰাত ৷ পৰিবাৰ সন্তান-সম্ভৱা ৷ দিন চমু চাপি আহিছে ৷ গতিকে যেনে-তেনে ঘৰ পাবগৈ লাগে ৷ বানপানীয়ে গোটেইখন খেলি-মেলি কৰি দিলে ৷ তথাপি কিবা উপায় কৰি ত্ৰিপুৰালৈকে যাবলৈ মন বান্ধি লৈছে ৷ তেওঁক পাই মনটো অলপ ভাল লাগিল৷ নানা বিষয়ৰ কথা পাতি সময় পাৰ কৰি দিলো ৷

শিলিগুৰি…

সন্ধিয়া সাত মান বজাত ৰেলখন নিউ জলপাইগুৰিত উপস্থিত হ’ল ৷ আৰু আগলৈ নাযায় বুলি নিশ্চিত ভাবে জানি, ৰেলৰ পৰা নামি পৰিলো ৷ লগত বঙালী ডেকাজন ৷ সেই অচিনাকী ঠাইত, তেওঁকেই মোৰ সাৰথি কৰি ল’লো ৷

স্টেচনৰ সম্মুখতে চকী-টেবুল পাৰি ল’ৰা কেইজন মান বহি আছিল ৷ আমাক দেখি মাত লগালে,

“গুৱাহাটী যাব নেকি? আহক, বাছ আছে ৷”

লগৰ ডেকাজনে আগবাঢ়ি গৈ খবৰ ল’লে ৷ বুজা গ’ল, ল’ৰা কেইজন আচলতে দালাল ৷ নিজা কোনো বাছ নাই ৷ কেতিয়া, ক’ৰ পৰা বাছ আহিব আৰু যাব, তাৰো ঠিকনা নাই ৷ ভাৰাও খুজিছে তিনি-চাৰি গুণ৷ উপায়বিহীন হৈ পৰা যাত্ৰী সকলৰ অৱস্থাৰ পৰা বিশেষ লাভ আদায় কৰাৰ অনৈতিক প্ৰয়াস মাথোন৷

ডেকাজনে ক’লে,

"ইহঁতৰ বিশ্বাস নাই৷ আজি ৰাতিটো শিলিগুৰিত কটাই কালি ৰাতিপুৱাতে শিলিগুৰিৰ পৰা বাছ বিচাৰিম৷”

ময়ো হয়ভৰ দিলো৷

কথা মতে কাম ৷ দুয়ো ৰিক্সা এখনত উঠি পৰিলো, শিলিগুৰি অভিমুখে৷ প্ৰায় পাঁচ কিলোমিটাৰমানৰ বাট ৷ অন্তত: গুৱাহাটীলৈ কিবা-কিবি ৰাস্তাৰে ঘূৰাই পকাই বাছ চলিব ধৰিছে বুলি বুজি পালো৷ মনটো অলপ ভাল লাগিল ৷

হোটেলৰ ৰহস্য….

শিলিগুৰি পাই হোটেল এখনত উঠিলো ৷ ৰাতি প্ৰায় ১০ মান বাজিছিল৷  আমি ততাতৈয়াকৈ কিবা খাই আহোঁ বুলি হোটেলৰ মানুহজনক কৈ খোৱা-বস্তু বিচাৰি গ’লো ৷ খাই-বৈ আধাঘন্টামান পাছত হোটেলৰ দুৱাৰমুখ পাই দেখো, দুৱাৰ বন্ধ ৷ বেল বজালো, নোখোলে, চিঞৰি মাতিলো,   কোনো সাৰ-সুৰ নাই ৷ অলপ সময় তেনেদৰে পাৰ হ’ল৷ তাৰ পাছত অধৈৰ্য হৈ লগৰ ডেকাজনে দুৱাৰত গুৰিয়াবলৈ ধৰিলে ৷ ফৌজী মানুহ, গৰম তেজ ৷ তথাপি কোনো ওলাই নাহিল দুৱাৰ খুলি দিবলৈ ৷

ডেকাজনে ক’লে, “ব’লক পুলিচ থানালৈ যাওঁ৷”

শিলিগুৰি, মোৰ বাবে সম্পূৰ্ণ অচিনাকী ঠাই ৷ তাতে ৰাতি প্ৰায় বাৰ বাজিবৰ হৈছিল ৷ ডেকাজনৰ সাহসতে আগবাঢ়িলো থানালৈ বুলি ৷ থানা পাই ডেকাজনে প্ৰথমে নিজকে বি এচ এফৰ জোৱান বুলি চিনাকী দি গোটেই ঘটনাটো বিৱৰি ক’লে ৷ থানাত থকা বিষয়া জনে মন দি শুনিলে ৷ তাৰ পাছত আমাক আশ্বাস দি ক’লে,

“আপোনালোক যাওক, আমি ফোন কৰি দিম, হোটেলৰ দুৱাৰ খুলিব৷”

আমিও হোটেললৈ খোজ ল’লো ৷ আহি পাই দেখো, আমাৰ বাবে দুৱাৰ খুলি কোনোবা এজন ৰৈ আছে ৷ আমি কোনো কথা নকৈ পোনে পোনে নিজৰ কোঠাত সোমালৈগৈ ৷

অসমলৈ..

পিছদিনা ৰাতিপুৱাতে হোটেল এৰি বজাৰ পালোগৈ ৷ বাছৰ খবৰ ল’লো৷ কোনোমতে দুটা চীট যোগাৰ হ’ল বাছ এখনত ৷ গাঁও-ভূঁইৰ মাজেৰে বাছখন ঘূৰি-পকি যাব, গতিকে প্ৰায় দুগুণ ভাড়া ল’লে ৷ তথাপি অতি সন্তুষ্ট মনেৰে বাছত বহি পৰিলো ৷ লাহে লাহে বাছ চলিবলৈ ধৰিলে ৷ বানপানীৰ সংহাৰীৰূপ চকুত পৰিবলৈ বেছিপৰ নালাগিল ৷

প্ৰায় ২৪ ঘন্টাৰ কষ্টকৰ বাছ যাত্ৰাৰ মূৰত গুৱাহাটী পালোহি ৷ ডেকাজনৰ পৰা বিদায় লৈ জালুকবাৰী অভিমুখে আগবাঢ়িলো ৷ যেন মৃত্যুৰ মুখৰ পৰাহে হাত সাৰি আহিলো, এনে অনুভৱ হ’ল ৷

আনন্দ-উত্তেজনাত বাটৰ বন্ধু, ত্ৰিপুৰাৰ সেই ডেকাজনৰ নাম-ঠিকনা লবলৈকো পাহৰি গ’লো ৷ তেওঁক লগ নোপোৱা হ’লে মোৰ কি অৱস্থা হ’লহেতেন ক’ব নোৱাৰো ৷ কোনে জানে কেতিয়াবা হয়তো আকৌ তেওঁক লগ পাম ক’ৰবাত, বাটে-ঘাটে ৷

লেতেৰা মৰণ...

লেতেৰা মৰণ…

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা৷ তেতিয়া বোধহয় আমি চতুৰ্থ বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ৷ ছয় নম্বৰ হোস্টেলৰ পৰা আমি জাক পাতি ক্লাচ কৰিবলৈ যাওঁ৷ আজি-কালিৰ দৰে বাছত উঠি ক্লাচ কৰিবলৈ যোৱা নিয়ম আমাৰ সময়ত নাছিল৷ সেই দহ মিনিটমান সময় বাৰে-বিংকৰা কথা পাতি পাতি যাওঁ৷ কোনে কি কয়, কথাৰ একো লাগ-বান্ধ নাথাকে৷ সেই পদ-যাত্ৰা আচলতে বেচ উপভোগ্য আছিল আমাৰ সকলোৰে বাবে৷

আজিকালিৰ কথা ক’ব নোৱাৰো, চেচলেল বোলা বস্তুটো হ’লে আমাৰ বাবে অতি ভয়াবহ আছিল৷ গোটেই বিষয়টোৱেই আছিল ৰহস্যময়৷ কি কৰিলে কি ফলা-ফল ভোগ কৰিব লগা হ’ব পাৰে সেই বিষয়ে নানা জনৰ নানা মত৷ অধ্যাপক সকলৰ বিষয়ে নানা ধৰণৰ আখ্যন-উপাখ্যান আদি জন-শ্ৰুতি হিচাবে চলি আহিছিল আৰু এটাৰ পাছত এটাকৈ ভৰ্তি হোৱা বাৰ্ষিকৰ ছাত্ৰ সকলোৰে সৌভাগ্য ঘটিছিল সেই আখ্যান-উপাখ্যানৰ মৌ-ৰস পান কৰাৰ৷ সেই জনশ্ৰুতিৰ সুফল ভোগ কৰিবলৈ পাইছিলো মই অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়লৈ অহাৰ আগতে৷ অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থকা মোৰ ককাইদেৱে এটা ৰং চঙীয়া চোলা চিলাইছিল কিন্তু চেচনেলৰ ভয়ত পিন্ধিবলৈ সাহস নকৰি মোকে পিন্ধিবলৈ দিছিল৷ অৱশ্যে অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়লৈ অহাৰ পাছত সেইটো পিন্ধাৰ সাহস ময়ো গোটাব পৰা নাছিলো৷

তেনে এজন বিশেষ ভাবে সুখ্যাতিপ্ৰাপ্ত অধ্যাপকৰ ঘৰৰ আগেৰেই আমি নিতৌ খোজ কাঢ়ি কলেজলৈ যাব লাগে৷ তেখেতৰ বিষয়ে আখ্যান অনেক৷ প্ৰেক্টিকেল পৰীক্ষাত কোনোবাই যদি কয়, “চাৰ এইটো নোৱাৰো, বেলেগ এটা দিয়ক”, তেখেতে লাহেকৈ, অতি মৰম লগাকৈ হেনো কয়, “ঠিক আছে, অহা বছৰ ভালদৰে পঢ়ি আহিবাদেই৷”, মানে, সেইবাৰলৈ চেটেপ, প্ৰেক্টিকেলত বেক৷ শুনিবলৈ পোৱা যায় যে পঞ্চম বাৰ্ষিকত তেখেতে পঢ়োৱা বিষয় এটাত হেনো এবাৰ প্ৰায় গোটেইখিনি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়েই বেক পাব লগা হৈছিল৷ তেখেতে হেনো কাৰোবালৈ চাই মিচিকিয়া হাঁহি মৰা মানে কথা বিষম, মানে বেক পোৱাটো সুনিশ্চিত৷ এনেবোৰ ভয়াবহ আখ্যন শুনাৰ পাছত তেখেতৰ ঘৰৰ সম্মুখত কথা পতাৰ সাহস কোনো পগলা কুকুৰে কামোৰা ছাত্ৰইহে কৰিব পাৰিব৷ সেয়েহে, তেখেতৰ ঘৰৰ ওচৰ পালে ইমান পৰে হাঁহি-খিকিন্দালি কৰি অহা যুবক সকল নিমাত হৈ তল-মূৰকৈ পাৰ হৈ যায়৷ সেই ত্ৰিশ চেকেন্ড সময় পাৰ নহয় হে নহয়৷

সেইদিনা, লান্স-ব্ৰেকত আমি হোস্টেলৰ পিনে গৈ আছো৷ অধ্যাপক জনৰ ঘৰৰ ওচৰ পাব ধৰোতেই বিপৰীত দিশৰ পৰা বায়ু বেগে উৰি আহিল হালধীয়া ৰঙৰ বিশেষ ধৰণৰ মটৰ-চাইকেল এখন৷ নতুন ছাত্ৰ এজন আহিছে, ডাঙৰ মানুহৰ ল’ৰা৷ হোস্টেলত নাথাকে৷ অতিপাত ব্যস্ত৷ প্ৰচন্ড বেগেৰে সেই হালধীয়া মটৰ চাইকেলখন চলাই আমাৰ সকলোৰে আগেৰে আহে আৰু নিমিষতে নোহোৱা হৈ যায়৷ তেওঁৰ মুখখনো ভালদৰে দেখাৰ সৌভাগ্য আমাৰ নহয়৷ সেইদিনা সেই অসময়ত কি কাৰণে কলেজলৈ আহিছিল নাজানো, কিন্তু যিটো বেগেৰে আমাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ গ’ল, তাকে দেখি ৰাজীব লোচন শৰ্মা নামৰ আমাৰ সকলোতকৈ ৰসিক বন্ধুজনে মাত নলগাই নোৱাৰিলে৷ৰাজীবে মন্তব্য কৰিলে,

“কেতিয়াবা ই বৰ লেতেৰাকে’ মৰিব দেই৷”

লেতেৰাকে’ মৰিব.. মৰণ মৰণেই, কিনো আৰু লেতেৰা , চাফা আছে? …কথাটো ভাবি বৰ ৰস পালো, স্থান কাল পাত্ৰ সকলো পাহৰি গ’লো আৰু মোৰ স্বভাৱজাত অট্টহাস্য মাৰি মাৰি ক’বলৈ ধৰিলো,

“হা: হা: হা: , লেত্তেৰা মৰণ.. হা: হা: হা:”

আৰু, ঠিক সেই মুহূৰ্তত আমি আছিলো সেই সুপ্ৰসিদ্ধ অধ্যাপকজনৰ ঘৰৰ সম্মুখত৷ মোৰ চকুত পৰিল, অধ্যাপকজন গেটখুলি বাহিৰ ওলাই আহিব ধৰিছে আৰু মোৰ অট্টহাস্য কাণত পৰাত মোৰ ফালে আচৰিত হৈ চাইছে৷

মোৰ মেলা মুখ মেলা হৈয়ে থাকিল৷ বুকুখনে ধান বানিবলৈ ধৰিলে৷ তাৰ পাছত সম্পূৰ্ণ নিমাত হৈ পৰিলো৷ হোস্টেল পোৱাৰ পাছত নানা ধৰণৰ হিচাব নিকাচ কৰিব ধৰিলো৷ অধ্যাপকজনে আমাৰ একো ক্লাচ নাপায়৷ কিন্তু তেখেতৰ ঘৰৰ কাষতে আমাৰ হেড চাৰৰ ঘৰ৷ তেখেতে নিশ্চয় আমাৰ হেড চাৰক কৈ মোক কিবা কৰিব৷ ভয়তে ৰাতি টোপনি নহা হ’ল৷ কিছুদিন তেখেতৰ ঘৰৰ আগেৰে গ’লেও ভীৰৰ মাজত লুকাই লুকাই যোৱা কৰিলো৷

ভাবিলো, সেই মটৰ চাইকেল চলোৱা ডেকজনৰ লেতেৰা মৰণ নহল,  এতিয়া মইহে মৰিলো, লেতেৰা মৰণেৰে৷ দিন পাৰ হৈ গ’ল৷ মইও কোনো বিপদত নপৰাকৈ পাৰ হৈ আহিলো৷ অৱশ্যে লেতেৰা মৰণৰ স্মৃতিয়ে আজিও কেতিয়াবা ভুমুকি মাৰি যায়৷

Man: a combination of Ass, Dog and Monkey..

God created the donkey and said to it. ""You will be a donkey. You will work un-tiringly from sunrise to sunset 
carrying burdens on your back. You will eat grass, you will have no intelligence and you will live 50 years."
The donkey answered: "To live 50 years is much. Give me only 20 years"
God granted his wish. 

God created the dog and said to it: "You will guard the house of man. You will be his best Friend. You will eat the scraps that he gives you and you will live 30 years.You will be a dog. "
The dog answered: "Sir, to live 30 years is too much,give me only 15 years.
" God granted his wish.

God created the monkey and said to it: "You will be a monkey. You will swing from branch to branch doing tricks.
You will be amusing and you will live 20 years. " 
The monkey answered: "To live 20 years is too much, give me only 10 years."
God granted his wish.

Finally God created man ... and said to him: "You will be man, the only rational creature on the face of the earth.
You will use your intelligence to become master over all the animals. You will dominate the world and you will live 20 years."

Man responded: "Sir, I will be a man but to live only 20 years is very little, give me the 30 years that the donkey refused, the 15 years that the dog did not want and the 10 years the monkey refused.
" God granted man's wish
.........................................................................................

And since then, man lives

20 years as a man , 
Marries and spends 30 years like a donkey, working and carrying all the burdens on his back.
Then when his children are grown, he lives 15 years like a dog taking care of the house and eating whatever is given to him,
So that when he is old, he can retire and live 10 years like a monkey, going from house to house and from one son or daughter to another doing tricks to amuse his grandchildren.

(Coolected from the status update of my friend Brigadier Arun Bajpai..

কবি আৰু কবিতাৰ সতে ....

কবিতা লিখাৰ হাবিয়াস এটা সৰুৰে পৰা আছিল কিন্তু কবি হলে কেতিয়াও হ'ব নোৱাৰিলো৷ কবি জাতিটোৱেই অলপ বেলেগ৷ সৰু সৰু কথাকে ইমান সুন্দৰকৈ সজায়! চিধা-চিধি কথাবোৰকে নতুন ভাবেৰে উপস্থাপন কৰে, শব্দৰ , ভাৱৰ, মায়াজাল ৰচি! কবিসকলৰ প্ৰতি অন্তৰত সদায় এটা দুৰ্বলতা আছিল সৰুৰে পৰা, আজিও আছে৷ 
চাকৰিৰ খাটিৰত ভাৰতৰ বিভিন্ন ঠাইত থাকিব লগা হোৱাত ভালেমান কবি-সাহিত্যিকৰ সান্নিধ্য লাভ কৰাৰ সুযোগ ঘটিছে৷ ইন্টাৰনেটৰ যোগেৰে অনেকৰ স'তে বন্ধুত্ব গঢ় লৈ উঠিছে৷ সাহিত্যৰ সৈতে যেন নতুনকৈ প্ৰেম-কাহিনীৰ সূত্ৰপাত ঘটিছে, এনে অনুভৱ হয়৷ 
মৌলিক কবিতা লিখাৰ প্ৰতিভা হয়তো মোৰ নাই, কিন্তু আন ভাষাৰ কবিতা কিছুমান অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰি ভাল লগা হ'ল৷ ভালেকেইজন প্ৰতিষ্ঠিত কবিৰ কবিতাত হাত দিয়াৰো সাহস গোটালো, কেইগৰাকীমানক ব্যক্তিগত ভাবে লগ পোৱাৰো সুযোগ পালো, জবলপুৰ, কোটা. দিল্লী, জয়পুৰ আদি ঠাইত৷ 
পাহৰিব নোৱাৰা অভিজ্ঞতা..