নাইনিতাল, শিলিগুৰি, বাটৰ বন্ধু , হোটেলৰ ৰহস্য ইত্যাদি..

১৯৯২ মানৰ কথা৷ গৰম বন্ধৰ সময়ত ফুৰিবলৈ ওলালো নাইনিতালৰ পিনে৷ মোৰ চিনাকী লোক এজন আছিল নাইনিতালৰ ওচৰৰ ভোৱালী নামৰ ঠাইত ৷ তেখেতৰ ওচৰলৈকে যাম বুলি ভাবি আছিলো বহুদিনৰ পৰা ৷ সুবিধা পাই যাত্ৰা কৰিলো, বেৰেলিলৈকে ৰেলেৰে, তাৰ পৰা বাছেৰে কাঠগোদাম, আৰু কাঠগোদামৰ পৰা আন এখন বাছেৰে গৈ ওলালোগৈ ভোৱালী ৷

ভোৱালীৰ লগতে নাইনিতাল, সাততাল আদি আশে-পাশে থকা ঠাই কিছুমান চাই তিনি-চাৰিদিন পাৰ কৰি দিলো ৷ লাহে লাহে ঘৰলৈ ঘূৰাৰ সময় চমু চাপিল ৷ কিন্তু টেলিভিচন চাই খবৰ পালো অসম তথা উত্তৰ বঙ্গত আৰম্ভ হোৱা ভয়াবহ বানপানীৰ বিষয়ে ৷ অসমলৈ ৰেল চলাচল বন্ধ৷ সদায় সন্ধিয়াৰ বাতৰি চাওঁ, একেই খবৰ, অসমলৈ ৰেল চলাচল বন্ধ ৷ কেতিয়া পুনৰ ৰেল চলিব, কোনেও নাজানে ৷  

লক্ষ্ণৌ..

তেনেদৰে কেইটামান দিন পাৰ হৈ গ’ল ৷ বন্ধুৰ ঘৰত থাকি থাকি আমনি লাগিল ৷ তেখেতক আৰু আমনি দিবলৈ মন নকৰি, এদিন যি হয় হ’ব বুলি মৰসাহ কৰি ওলাই আহিলো ৷ কাঠগোদামৰ পৰা ৰেলত উঠিলো লক্ষ্ণৌ অভিমুখে ৷ ৰাতিপুৱা লক্ষ্ণৌ পাই খবৰ ল’লো অসমৰ পিনে কিবা ৰেল চলিছেনে নাই ৷ কোনো খবৰ নাপাই হতাশ হ’লো ৷ ওচৰৰে হোটেল এখনত আশ্ৰয় ল’লো ৷ ৰাতিটো পাৰ কৰি পিছদিনা আকৌ ষ্টেচন পালোগৈ ৷ কোনো খবৰ নাই ৷ আগলৈ যি হয় দেখা যাব বুলি , বিহাৰৰ কাটিহাৰলৈকে বুলি টিকেট এটা কৰি ৰেলত উঠি দিলো৷ উত্তৰ বঙ্গ তেতিয়াও পানীৰ তলত বুলি বাংলা বাতৰি কাকত এখনত পঢ়িবলৈ পালো ৷ অনিশ্চয়তাৰে ভৰা মন এটা লৈ কাটিহাৰ অভিমুখে আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো ৷

কাটিহাৰ..

পিছদিনা ৰাতিপুৱাতে কাটিহাৰ পাই খবৰ লৈ গম পালো আসাম মেইলনে কিবা এখন ৰেল আহি আছে, নিউজলপাইগুৰিৰ পিনে যাবলৈ ৷ মনটো আনন্দত উথলি উঠিল ৷ টিকেট এটা কাটি লৈ আগ্ৰহেৰে বাট চালো ৰেলখনলৈ ৷ যথা সময়ত ৰেলখন আহিল, ডবা এটাত উঠি পৰিলো ৷ ডবাত বহি থকা মানুহ এজনক সুধিলো, ৰেলখন আগলৈ যাব নে নাই, তেওঁ ক’ব নোৱাৰো বুলি ক’লে৷ অলপ পাছত টিকেট পৰীক্ষা কৰিবলৈ আহিল ৰেলকৰ্মচাৰী এজন৷ তেখেতকে সুধিলো,

“ৰেলখন গুৱাহাটীলৈকে যাবনে?”

মানুহজনে মোৰ ফালে চাই নিৰ্বিকাৰ ভাবে উত্তৰ দিলে,

“এন জে পিলৈ যাব ৷ তাৰ আগলৈ নাযায়, গুৱাহাটীলৈ ৰেল চলাচল আৰম্ভ হবলৈ এমাহমান লাগিব পাৰে, কোনেও নাজানে৷”

“তেনেহলে আমি গুৱাহাটী কেনেকৈ যাম?” মই হতাশ হৈ সুধিলো ৷

“সাতুৰি যায়, নাওঁ লৈ যায়, যেনেকৈ যায়, আপোনাৰ কথা ৷” মানুহজনে অলপ ঠাট্টাৰ সুৰেৰেই ক’লে ৷

মানুহজনৰ কথাত মোৰ অলপ খং উঠিল ৷

“কি আচৰিত মানুহ, অলপো সহানুভুতি নাই,” মনতে ভাবিলো ৷ মনটো গধুৰ হৈ পৰিল ৷ অচিনাকী ঠাই, কি কৰিম, ক’লৈ যাম, হাতত থকা টকা-পইচাবোৰো শেষ হৈ যাব সোনকালে ৷ তেতিয়া এ টি এম আদি ব্যৱস্থাও নাছিল ৷ ঘৰৰ স’তে কোনো যোগাযোগ নাই কেবাদিনো ধৰি ৷ যি হয় হ’ব বুলি ঈশ্বৰক প্ৰাৰ্থনা কৰি আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো ৷

প্ৰায় ছয়-সাত ঘন্টাৰ বাট, কাটিহাৰৰ পৰা নিউ জলপাইগুৰিলৈ ৷ ওচৰতে বহি থকা ডেকা এজনৰ সতে কথা-বতৰা আৰম্ভ কৰিলো ৷ ডেকাজন ত্ৰিপুৰাৰ, বাংলাভাষী, বি এছ এফত কাম কৰে, জম্মুৰ পিনে থাকে ৷ পৰিয়াল থাকে ত্ৰিপুৰাত ৷ পৰিবাৰ সন্তান-সম্ভৱা ৷ দিন চমু চাপি আহিছে ৷ গতিকে যেনে-তেনে ঘৰ পাবগৈ লাগে ৷ বানপানীয়ে গোটেইখন খেলি-মেলি কৰি দিলে ৷ তথাপি কিবা উপায় কৰি ত্ৰিপুৰালৈকে যাবলৈ মন বান্ধি লৈছে ৷ তেওঁক পাই মনটো অলপ ভাল লাগিল৷ নানা বিষয়ৰ কথা পাতি সময় পাৰ কৰি দিলো ৷

শিলিগুৰি…

সন্ধিয়া সাত মান বজাত ৰেলখন নিউ জলপাইগুৰিত উপস্থিত হ’ল ৷ আৰু আগলৈ নাযায় বুলি নিশ্চিত ভাবে জানি, ৰেলৰ পৰা নামি পৰিলো ৷ লগত বঙালী ডেকাজন ৷ সেই অচিনাকী ঠাইত, তেওঁকেই মোৰ সাৰথি কৰি ল’লো ৷

স্টেচনৰ সম্মুখতে চকী-টেবুল পাৰি ল’ৰা কেইজন মান বহি আছিল ৷ আমাক দেখি মাত লগালে,

“গুৱাহাটী যাব নেকি? আহক, বাছ আছে ৷”

লগৰ ডেকাজনে আগবাঢ়ি গৈ খবৰ ল’লে ৷ বুজা গ’ল, ল’ৰা কেইজন আচলতে দালাল ৷ নিজা কোনো বাছ নাই ৷ কেতিয়া, ক’ৰ পৰা বাছ আহিব আৰু যাব, তাৰো ঠিকনা নাই ৷ ভাৰাও খুজিছে তিনি-চাৰি গুণ৷ উপায়বিহীন হৈ পৰা যাত্ৰী সকলৰ অৱস্থাৰ পৰা বিশেষ লাভ আদায় কৰাৰ অনৈতিক প্ৰয়াস মাথোন৷

ডেকাজনে ক’লে,

"ইহঁতৰ বিশ্বাস নাই৷ আজি ৰাতিটো শিলিগুৰিত কটাই কালি ৰাতিপুৱাতে শিলিগুৰিৰ পৰা বাছ বিচাৰিম৷”

ময়ো হয়ভৰ দিলো৷

কথা মতে কাম ৷ দুয়ো ৰিক্সা এখনত উঠি পৰিলো, শিলিগুৰি অভিমুখে৷ প্ৰায় পাঁচ কিলোমিটাৰমানৰ বাট ৷ অন্তত: গুৱাহাটীলৈ কিবা-কিবি ৰাস্তাৰে ঘূৰাই পকাই বাছ চলিব ধৰিছে বুলি বুজি পালো৷ মনটো অলপ ভাল লাগিল ৷

হোটেলৰ ৰহস্য….

শিলিগুৰি পাই হোটেল এখনত উঠিলো ৷ ৰাতি প্ৰায় ১০ মান বাজিছিল৷  আমি ততাতৈয়াকৈ কিবা খাই আহোঁ বুলি হোটেলৰ মানুহজনক কৈ খোৱা-বস্তু বিচাৰি গ’লো ৷ খাই-বৈ আধাঘন্টামান পাছত হোটেলৰ দুৱাৰমুখ পাই দেখো, দুৱাৰ বন্ধ ৷ বেল বজালো, নোখোলে, চিঞৰি মাতিলো,   কোনো সাৰ-সুৰ নাই ৷ অলপ সময় তেনেদৰে পাৰ হ’ল৷ তাৰ পাছত অধৈৰ্য হৈ লগৰ ডেকাজনে দুৱাৰত গুৰিয়াবলৈ ধৰিলে ৷ ফৌজী মানুহ, গৰম তেজ ৷ তথাপি কোনো ওলাই নাহিল দুৱাৰ খুলি দিবলৈ ৷

ডেকাজনে ক’লে, “ব’লক পুলিচ থানালৈ যাওঁ৷”

শিলিগুৰি, মোৰ বাবে সম্পূৰ্ণ অচিনাকী ঠাই ৷ তাতে ৰাতি প্ৰায় বাৰ বাজিবৰ হৈছিল ৷ ডেকাজনৰ সাহসতে আগবাঢ়িলো থানালৈ বুলি ৷ থানা পাই ডেকাজনে প্ৰথমে নিজকে বি এচ এফৰ জোৱান বুলি চিনাকী দি গোটেই ঘটনাটো বিৱৰি ক’লে ৷ থানাত থকা বিষয়া জনে মন দি শুনিলে ৷ তাৰ পাছত আমাক আশ্বাস দি ক’লে,

“আপোনালোক যাওক, আমি ফোন কৰি দিম, হোটেলৰ দুৱাৰ খুলিব৷”

আমিও হোটেললৈ খোজ ল’লো ৷ আহি পাই দেখো, আমাৰ বাবে দুৱাৰ খুলি কোনোবা এজন ৰৈ আছে ৷ আমি কোনো কথা নকৈ পোনে পোনে নিজৰ কোঠাত সোমালৈগৈ ৷

অসমলৈ..

পিছদিনা ৰাতিপুৱাতে হোটেল এৰি বজাৰ পালোগৈ ৷ বাছৰ খবৰ ল’লো৷ কোনোমতে দুটা চীট যোগাৰ হ’ল বাছ এখনত ৷ গাঁও-ভূঁইৰ মাজেৰে বাছখন ঘূৰি-পকি যাব, গতিকে প্ৰায় দুগুণ ভাড়া ল’লে ৷ তথাপি অতি সন্তুষ্ট মনেৰে বাছত বহি পৰিলো ৷ লাহে লাহে বাছ চলিবলৈ ধৰিলে ৷ বানপানীৰ সংহাৰীৰূপ চকুত পৰিবলৈ বেছিপৰ নালাগিল ৷

প্ৰায় ২৪ ঘন্টাৰ কষ্টকৰ বাছ যাত্ৰাৰ মূৰত গুৱাহাটী পালোহি ৷ ডেকাজনৰ পৰা বিদায় লৈ জালুকবাৰী অভিমুখে আগবাঢ়িলো ৷ যেন মৃত্যুৰ মুখৰ পৰাহে হাত সাৰি আহিলো, এনে অনুভৱ হ’ল ৷

আনন্দ-উত্তেজনাত বাটৰ বন্ধু, ত্ৰিপুৰাৰ সেই ডেকাজনৰ নাম-ঠিকনা লবলৈকো পাহৰি গ’লো ৷ তেওঁক লগ নোপোৱা হ’লে মোৰ কি অৱস্থা হ’লহেতেন ক’ব নোৱাৰো ৷ কোনে জানে কেতিয়াবা হয়তো আকৌ তেওঁক লগ পাম ক’ৰবাত, বাটে-ঘাটে ৷