At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Sunday 12 January 2014

পিঠা খাবি, পিঠা খাবি.. আজিও ভাল লাগে ভাবি..

পিঠা খাবি, পিঠা খাবি.. আজিও ভাল লাগে ভাবি..

তেতিয়া মোৰ বয়স তিনি/চাৰি বছৰমান আছিল হয়তো৷ আমি আছিলো নগাঁৱৰ ওচৰৰ শেনচোৱা নামৰ ঠাইৰ চৰকাৰী ৰেচমপাম এখনত৷

মাঘবিহুৰ সময়ত মোৰ মামা এজন গুৱাহাটীৰ পৰা শেনচোৱালৈ আহিছিল৷ মামা তেতিয়া কটন কলেজৰ ছাত্ৰ৷ বিহুৰ বন্ধত ঘৰলৈ নগৈ আমাৰ ঘৰলৈ ফুৰিবলৈ আহিছিল৷

মোৰ ডাঙৰ দাদা দুজন মোতকে আঢ়ৈ আৰু পাঁচবছৰ ডাঙৰ৷ উৰুকাৰ দিনা পামত থকা ল’ৰাবিলাকে আবেলিৰে পৰা মেজি আৰু ভেলাঘৰ সজাত ব্যস্ত হ’ল ধানখেৰৰ নৰা , বাঁহ আদিৰে৷ ডাঙৰেও সহায় কৰি দিলে৷ মইও সন্ধিয়ালৈকে তাতে থাকিলো৷ ৰাতি বোধকৰো ভোজ-ভাতৰো আয়োজন হ’ল তাতেই৷ কথা-বতৰাৰ পৰা বুজি পালো যে ৰাতি ডাঙৰ ল’ৰা আৰু মানুহবোৰ তাতে থাকিব ভোজ-ভাত খাই স্ফূৰ্ত্তি কৰি, গোটেই ৰাতি৷ মোৰো তাতে একেলগে থকাৰ মন আছিল৷ ৰাতি ঘৰত মা-দেউতাই ভাত খাই শুবলৈ ক’লে৷ সেই ৰাতি ঠাণ্ডাত বাহিৰলৈ যাব নালাগে বুলি বিচনাত শুৱাই থ’লে৷ সাৰ পালে মোক এবাৰ মেজিৰ ফাললৈ যাবলৈ দিব বুলি কোৱা হ’ল৷ মইও অনিচ্ছা স্বত্বেও বিচনাত পৰিলো৷ ইফালে মাই শোৱা কোঠাতে বহি পিঠা বনোৱাত লাগিল৷ গৰম গৰম তিল পিঠাৰ গোন্ধৰ আমেজ লৈ লৈ মোৰো টোপনি আহিল৷

মাই উৰুকাৰ দিনা গোটেই ৰাতি পিঠা বনায়৷ গৰমে গৰমে পিঠা খাই বৰ ভাল লাগে যদিও বেছিকৈ খাবলৈ নাপাওঁ৷ মাজৰাতি হঠাতে মোৰ টোপনি ভাঙিল৷ সাৰ পাই দেখো বিচনাত কেৱল মইহে৷ দূৰৰ পৰা চিঞৰ-বাখৰ, কিৰিলি আদিৰ শব্দও ভাহি আহিল৷ বুজি পালো, মোক শুৱাই থৈ দাদাহঁত মেজিঘৰৰ ফালে গুছি গ’ল৷ মোৰ খং-ঠেঁহ-অভিমান অলপ বেছি৷ খঙতে বিচনাতে হাত-ভৰি আচাৰি কান্দিবলৈ ধৰিলো৷ মোৰ কান্দোন শুনি পিঠা বনাই থকা মাৰ কাষত বহি থকা মামাজন ওচৰ চাপি আহি মোলৈ চাই সুধিলে,

: কিয়ে? কিয়’ কান্দচা?

মোৰ খংটো বেছিহে হ’ল আৰু জোৰকৈ কান্দিবলৈ ধৰিলো৷ 
মামাই এইবাৰ সুধিলে,
: পিঠা খাবি?
মই একো উত্তৰ নিদি মুখ মেলি কান্দি থাকিলো৷

মামাই গৰম পিঠা এখন আনি মোৰ মুখত দিলে ভৰাই৷ মোৰ কান্দোন বন্ধ হ’ল৷ গৰম মচমচীয়া তিল পিঠাখন হেঁপাহ পলুৱাই খালো৷ খাই শেষ হোৱাৰ পাছত আকৌ কান্দোন আৰম্ভ৷ আকৌ মামাই সুধিলে,
: পিঠা খাবি?
আকৌ এখন গৰম পিঠা মুখত দিলে গুজি৷ সেইখন খাই শেষ কৰি আকৌ কান্দোন৷ আকৌ মামাই ভৰাই দিলে মুখত আন এখন পিঠা৷
তেনেদৰে কিমানখন পিঠা খালো সেই ৰাতি তাৰ হিচাব নাই৷ পিছলৈ সেইটো মামা আৰু মোৰ মাজত এটা খেলৰ  নিচিনা হৈ পৰিল৷ তেনেদৰে কেতিয়া ৰাতি পুৱাল গমেই নাপালো৷
বাকী সকলো কথা তল পৰিল৷ মই যেন পিঠাৰ লোভতহে কন্দাৰ ভাও জুৰিছিলো কথাটো তেনেকুৱা হ’ল৷
বহুদিনলৈ মোক দাদাহঁতে জোকাই থাকিল,
“পিঠা খাবি? পিঠা খাবি?”

আজিও মনত পৰে উৰুকাৰ সময়ত সেই গৰম গৰম মচমচীয়া তিল পিঠাৰ কথা৷

No comments:

Post a Comment