কোনে কি খাই পাইছে?

কোনে কি খাই পাইছে?

ভুলতে কিবা বুলি কিবা বেলেগ খাই দিয়াৰ অভিজ্ঞতা আমাৰ বহুতৰে আছে৷ বিশেষকৈ সৰু থাকোঁতে এনেকুৱা প্ৰায়েই ঘটে ৷ ডাঙৰ অৱস্থাতো কেতিয়াবা এনে ভ্ৰমৰঙ্গ নোহোৱা নহয়৷

এবাৰ ফেচবুকত এইবিষয়ে জানিব বিচৰাত বিভিন্ন জনৰ পৰা মন্তব্য আহিছিল নিজৰ নিজৰ অভিজ্ঞতা জনাই৷ তাকেই ইয়াত আগবঢ়োৱা হৈছে ৰসৰ সমল যোগাবলৈ বুলি৷

এজনে আমুলৰ ঠাইত বেচন খাইছিল ৷ আন এজনে আকৌ পানী বুলি চ’দা পানী খাইছিল৷ এবাৰ এজনে হেনো গাখীৰ বুলি উঁই মৰা দৰৱ খাইছিল ৷ তেখেতৰ অৱস্থা কি হৈছিল সহজেই অনুমেয়৷ আন এজনে আকৌ গ্লুকোন ডি বুলি খোৱা চ’ডাকে খাইছিল৷

আনহাতে হেমন্ত কুমাৰ শৰ্মাই সৰু থাকোঁতে বাদাম বুলি ছাগলীৰ লাদকে খাইছিল৷ সৰুতে, কেচুৱা থাকোঁতে মোৰ সৰু ভাইটিয়ে কেৰেলুৱা এডালকে চোবাই দিছিল৷ কি বুলি ভাবি চোবাইছিল সিহে জানে৷

মাধুৰ্য বৰাই পানী বুলি খাইছিল ইনভাৰ্টাৰৰ বাবে আনি থোৱা দিষ্টিল্ড ৱাটাৰ৷ তেখেতে বৰ বেছি একো পাৰ্থক্য অনুভৱ নিশ্চয় নকৰিলে৷

ডাঙৰত হোৱা অভিজ্ঞতা অলপ বেলেগ হ’বও পাৰে৷ যেনে পানী বুলি হুইস্কিৰ লগত হেনো এজনে ভদকা মিহলাই খাইছিল৷ আন এজনে আকৌ পানী বুলি ভদকাকে খাই দিছিল৷ তাৰপাছত কি হ’ল সহজেই অনুমেয়৷ তেনেদৰে ভুলতেই নিচাসক্ত হৈ পৰিলে দোষ কাৰ?

পানী বুলি চাৰ্ফৰ পানী খাই দিছিল মোৰ শান্ত-শিষ্ট বন্ধু এজনে৷

এবাৰ আকৌ ৰাতি হেমন্ত কুমাৰ শৰ্মাৰ ঘৰত চোৰ সুমাই ভোকতে এবটল জেন্টিল খাই দিলে৷ তাৰপাছত বমি কৰি কৰি গোটেই ঘৰটোকে লেতেৰা কৰি পেলালে৷ তেনেকুৱা চোৰ নাহিলেই ভাল৷ অৱশ্যে কেনেধৰণৰ চোৰ আহিলেনো ভাল?

অৰ্ণৱ জ্যোতি মহন্তই দৈ বুলি চূণ হাতত দিছিল- যেতিয়া দুই বছৰ বয়স আছিল তেতিয়া । কিন্তু ঈশ্বৰৰ আশীৰ্বাদত তেওঁ নাখালে , তেওঁৰ কাপোৰযোৰেহে খালে । ৰক্ষা !!!

মোৰ বান্ধৱী এগৰাকীৰ সৰু ভায়েক তেতিয়া চেঙেলীয়া ডেকা৷ এদিন জহকালি দুপৰীয়া ৰ’দত ঘামি-জামি আহি ৰেফ্ৰিজাৰেটৰটো খুলি পানী বুলি ভিনেগাৰৰ বটলটোকে লৈ খাই দিছিল৷ পানীৰ বটলৰ লগত ভিনেগাৰৰ বটলনো কোনে ৰাখি থৈছিল? তেতিয়াৰে পৰা হেনো তেখেতৰ ভিতৰখন চিকচিকাই থকাকৈ পৰিষ্কাৰ৷

এজনে আকৌ বাবলগাম বুলি চাবোনকে চোবাইছিল ভুলতে৷

নবজ্যোতি ডেকাৰ অভিজ্ঞতা আকৌ বেলেগ৷ তেওঁ ভেচলিন বডিলোচন বুলি একে লগে থকা একে ৰঙৰ চেম্পুকে গাত সানি লৈছিল৷ তাৰপাছত গাটো আকৌ এবাৰ ভালদৰে ধুব লগা হৈছিল নিশ্চয়৷

গৌতম কাশ্যপে আকৌ সৰু থাকোঁতে মমেৰে বনোৱা সজাই থোৱা আঙুৰকে সঁচা আঙুৰ বুলি ভাবি চোবাই দিছিল৷

পোহৰ দত্তৰ অভিজ্ঞতা এনেধৰণৰ:

“ মই এম বি এ কৰি থকা সময়ৰ কথা৷ এদিন ৰাতি টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই পানী খাবলৈ বুলি পাকঘৰ পালোঁগৈ৷ লাইটো জ্বলি থকা নাছিল৷ আন্ধাৰে-মুন্ধাৰে মই পানীৰ বটল বুলি মিঠাতেলৰ বটলটোকে হাতত লৈ ডিঙিত ঢালি দিলো…… ওহ.. কি ভয়ংকৰ অভিজ্ঞতা৷ সেই ৰাতিৰ কথা ভাবিলে মোৰ এতিয়াও খং উঠে৷

ক্ৰিম খাই ভাল নোপোৱা অসমীয়া মানুহ কমেই আছে৷ এবাৰ এজনে ক্ৰিম বুলি ভাবি চূণকে খাইছিল এখন বিয়াত৷ তাৰপাছত কি দশা হ’ব পাৰে সহজেই অনুমেয়৷ কেবাদিনো হেনো ভাত খাব পৰা নাছিল তেখেতে৷

ৰাতিপুৱা টোপনি ভালদৰে নভঙাকৈ দাঁত ব্ৰাছ কৰিবলৈ গৈ এজনৰ কি দশা হৈছিল শুনক৷ তেখেতে আকৌ টুথপেষ্ট বুলি খজুৱতিৰ মলমকে ব্ৰাছত লগাই দাঁত ব্ৰাছ কৰিছিল৷ তেখেতৰ দাঁত আৰু কেতিয়াও নখজুৱায় নিশ্চয়৷

এনেধৰণৰ হাঁহি উঠা ঘটনা প্ৰায় সকলোৰে ক্ষেত্ৰত ঘটে৷ সাৱধানতাৰ প্ৰয়োজন আছে সকলোৰে বাবে৷ ঘৰত কেঁচুৱা আদি থাকিলে বিষাক্ত সামগ্ৰী, দৰৱ বা আন যিকোনো হানিকাৰক সামগ্ৰী কণমানিহঁতে চুব নোৱাৰা ঠাইত ৰখাটো নিশ্চয় অতি প্ৰয়োজনীয় কথা৷