সংঘৰ্ষ আৰু সাফল্যৰ আন নাম: চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন

সংঘৰ্ষ আৰু সাফল্যৰ আন নাম: চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন

চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন চলচ্চিত্ৰ জগতৰ এটা চিৰস্মৰণীয় নাম, হিলউদৰ বিখ্যাত তাৰকা৷ তেওঁ একেদিনাই সেই স্থান অজৰ্ন কৰা নাছিল৷ আচলতে যথেষ্ট দুখ-কষ্ট সহ্য কৰিব লগা হৈছিল তেওঁ জীৱনত৷ তেওঁৰ জীৱনৰ সংঘৰ্ষৰ কাহিনীয়ে সকলোকে প্ৰেৰণা যোগাব পাৰে৷

এটা সময়ত তেওঁৰ আৰ্থিক অৱস্থা ইমান শোচনীয় আছিলযে তেওঁ ঘৈণীয়েকৰ অলঙ্কাৰ চুৰ কৰি বিক্ৰি কৰিব লগা হৈছিল৷ অৱস্থা বেয়া হৈ গৈ থাকিল আৰু এসময়ত তেওঁ হৈ পৰিছিল গৃহহীন৷ নিউইয়ৰ্কৰ বাচ আস্থানতে তেওঁ তিনি ৰাতি কটাবলগীয়া হৈছিল৷ ঘৰৰ ভাড়া দিবলৈ পইচা নাছিল৷ আহাৰ কিনিবলৈও পইচা নাছিল৷ অৱশেষত তেওঁ নিজৰ অতি মৰমৰ কুকুৰটোকে মদৰ দোকান এখনলৈ অহা অচিনাকী মানুহ এজনৰ ওচৰত বেচি দিব লগা হৈছিল মাত্ৰ ২৫ ডলাৰত৷ কুকুৰটোক খুৱাবলৈ তেওঁৰ টকা নথকাৰ বাবেই সেই চৰম পদক্ষেপটো ল’বলগীয়া হৈছিল৷ কুকুৰটো বেচি কান্দি কান্দি তেওঁ আতৰি গৈছিল৷

তাৰ দুসপ্তাহ পাছত তেওঁ মহম্মদ আলি আৰু চুক ৱেপনাৰৰ মাজত হোৱা বক্সিং খেল এখন চায়৷ সেই খেলখন চাই তেওঁ অনুপ্ৰাণিত হয় বিখ্যাত চিনেমা ৰকিৰ কাহিনী লিখিবলৈ৷ তেওঁ ২০ ঘন্টা বহি বহি সেই চিনেমাৰ চিত্ৰনাট্য লিখিলে৷ সেইখন তেওঁ বেচিবলৈ চেষ্টা কৰিলে আৰু চিত্ৰনাট্যখনৰ বাবে ষ্টুডিঅ’ এটাৰ পৰা তেওঁ ১২৫,০০০ টকাৰ অফাৰ পালে৷ কিন্তু তেওঁৰ আছিল মাত্ৰ এটা অনুৰোধ: চিনেমাখনৰ মূল নায়ক তেওঁ নিজে হ’ব৷ ৰকিৰ চৰিত্ৰ তেওঁ ৰূপায়িত কৰিব৷ কিন্তু ষ্টুডিঅ’টো মান্তি নহ’ল৷ তেওঁলোকে এজন ভাল প্ৰকৃত ষ্টাৰকহে ৰকি হিচাবে ল’ব বিচাৰিলে৷

তেওঁলোকে ক’লে “ তেওঁ দেখিবলৈ ভাল নহয়, কথা কোৱাৰ ধৰণটোও থিক নহয়”৷ তেওঁ চিত্ৰনাট্যখন লৈ ওলাই আহিল৷ কেইসপ্তাহমান পাছত সেই একেটা ষ্টুডিঅ’ই তেওঁক চিত্ৰনাট্যখনৰ বাবে ২৫০,০০০ ডলাৰ দিবলৈ ওলাল৷ তেওঁ মান্তি নহ’ল৷ তেওঁলোকে ৩৫০,০০০ ডলাৰ আগবঢ়ালে৷ তথাপি তেওঁ অমান্তি হ’ল৷ তেওঁলোকক তেওঁৰ চিনেমাখন লাগে , তেওঁক নালাগে৷ তেওঁ ক’লে নহব৷ তেওঁ নায়ক হ’বই লাগিব৷

অৱশেষত ষ্টুডিঅ’টোৱে তেওঁক চিত্ৰনাট্যৰ বাবে ৩৫,০০০ ডলাৰ দিলে আৰু চিনেমাৰ মূল নায়ক হিচাবে তেওঁকেই ল’লে৷ ৰকি নিৰ্মিত হ’ল আৰু ইতিহাস ৰচনা হ’ল৷ চিনেমাখনে শ্ৰেষ্ঠ চিনেমা, শ্ৰেষ্ঠ পৰিচালক আৰু শ্ৰেষ্ঠ সম্পাদনাৰ বাবে অস্কাৰ বঁটা লাভ কৰে৷ আনকি তেওঁৰ নাম শ্ৰেষ্ঠ অভিনেতা বঁটাৰ বাবেও প্ৰস্তাৱিত হৈছিল৷ ৰকি চিনেমাখন আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চলচ্চিত্ৰ পঞ্জীত সৰ্বকালৰ এখন শ্ৰেষ্ঠ চিনেমা হিচাবেও অন্তৰ্ভুক্ত হয়৷

তেওঁ লাভ কৰা ৩৫,০০০ ডলাৰেৰে তেওঁ কৰা প্ৰথম কামটো আছিল হৃদয়স্পৰ্শী৷ সৰ্বপ্ৰথমে তেওঁ বেচি দিয়া মৰমৰ কুকুৰটো আকৌ কিনিলে৷ কুকুৰটোৰ বাবে তেওঁ সেই মদৰ দোকানৰ আগত তিনিদিন অপেক্ষা কৰি থাকিল সেই অচিনাকী মানুহজনৰ বাবে৷ তৃতীয়দিনা সেই মানুহজন কুকুৰটো লগত লৈ তালৈ আহিল৷ ষ্টেলোনে মানুহজনক বুজাই ক’লে কিয় বাধ্য হৈ তেওঁ কুকুৰটো বেচিব লগা হৈছিল আৰু কুকুৰটো তেওঁ ওভোটাই কিনি ল’ব বিচাৰে বুলি৷ মানুহজন মান্তি নহ’ল৷ ষ্টেলোনে তেওঁক ১০০ ডলাৰ দিলে৷ মানুহজন মান্তি নহ’ল৷ ৫০০ ডলাৰ যাচিলে তথাপি মান্তি নহ’ল৷ আনকি ১০০০ ডলাৰতো মান্তি নহ’ল৷ অবিশ্বাস্য হ’লেও সত্য যে ষ্টেলোনে যিটো কুকুৰ মাত্ৰ ২৫ ডলাৰত বেচিছিল সেইটো ঘুৰাই পাবলৈ ১৫,০০০ ডলাৰ দিবলগা হ’ল৷ তথাপি তেওঁ কিনিলে, নিজৰ মৰমৰ কুকুৰটো৷

এসময়ৰ ভিকহু সেই চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন আজি পৃথিবীবিখ্যাত অভিনেতা, মেগাষ্টাৰ৷

ভিকহু হোৱাটো নিশ্চয় বেয়া কথা৷ হয়তো আপোনাৰ বহুতো সপোন আছে কিন্তু সেইবোৰ বাস্তৱত ৰূপায়িত কৰিবলৈ আপুনি অক্ষম, অতি নিঃকিন৷ আমাৰ বহতৰে এনেকুৱা সপোন থাকে৷

জীৱনটো কঠিন৷ হয়তো সুযোগবোৰ আহিব আৰু আপোনাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ যাব কাৰণ আপুনি এজন অতি সাধাৰণ মানুহ৷ মানুহে হয়তো আপোনাৰ সৃষ্ট বস্তুটো বিচাৰিব কিন্তু আপোনাক নিবিচাৰে৷ জগতখন বৰ নিষ্ঠুৰ৷ যদি আপুনি ইতিমধ্যেই বিখ্যাত, ধনী নাইবা প্ৰভাৱশালী লোকৰ সৈতে পৰিচিত নহয় তেনেহলে জগতত আপুনি অধিক কষ্টই পাব৷

হয়তো আপোনাৰ মুখৰ আগতে দুৱাৰ জপাই দিব, মানুহে আপোনাৰ যশ চুৰ কৰি নিব আৰু আপোনাৰ আশা চুৰমাৰ কৰি পেলাব৷ হয়তো আপুনি অহৰহ চেষ্টা চলাই যাব কিন্তু একো নঘটিব৷

হয়তো আপুনি আশাহত হ’ব৷ আপুনি ভিকহুত পৰিণত হ’ব৷ হয়তো জীৱিকাৰ বাবে অতি সাধাৰণ কাম কৰিবলগীয়া হ’ব৷ হয়তো নিজৰ ভাতমুঠি যোগাৰ কৰিবলৈও কষ্ট হ’ব৷ আৰু হয়তো ফুটপাথত শুবলগীয়াও হ’ব পাৰে৷ এনেকুৱা ঘটে, ঘটি থাকে৷

কিন্তু আপোনাৰ সপোন ধ্বংস কৰিবলৈ কাকো অনুমতি নিদিব৷ লাগিলে যিয়েই নঘটক সপোনটো সযতনে জীয়াই ৰাখক৷ আপোনাৰ আশা নোহোৱা কৰি পেলালেও সপোন দেখি থাকক৷ আপোনাক বাৰে বাৰে খেদি পঠিয়ালেও সপোন দেখি থাকক৷

সপোন দেখি থাকক৷

আপুনি আচলতে কিমান কি কৰিবলৈ সমৰ্থ সেইটো আপোনাৰ বাহিৰে কোনেও ভালদৰে নাজানে৷ মানুহে হয়তো আপুনি দেখাত কেনেকুৱা নাইবা আপোনাৰ কি আছে তাৰ ভিত্তিতেই আপোনাৰ বিষয়ে কিবা এটা মতপোষণ কৰি ল’ব৷ কিন্তু যুঁজি থাকক৷ যুঁজি থাকক ইতিহাসৰ পাতত আপোনাৰ নিজৰ ঠাই অকণমানৰ বাবে৷ যুঁজি থাকক নিজৰ অকণ নাম আৰু যশস্যাৰ বাবে৷

কেতিয়াও এৰি নিদিব৷

লাগিলে আপোনাৰ যথাসৰ্বস্ব বেচি দি কুকুৰৰ লগতে শুবলগীয়া হওঁক৷ তথাপি একো নাই৷ যেতিয়ালৈকে আপুনি জীয়াই আছে আপোনাৰ কাহিনীৰ অন্ত পৰা নাই৷

যুদ্ধ কৰি যাওক৷ আপোনাৰ সপোন আৰু আশা জীয়াই ৰাকক৷

মূল : নাম্মাটিভি চেনেল ; অসমীয়া ৰূপান্তৰ: ডঃ মাখন লাল দাস

The Duplicate key..

The Duplicate Key..
I shifted to an apartment yesterday, managed through a broker. I was given a key of the door. I was advised by an well-wisher not to use the lock fitted to the door and to buy an external lock since there may be some duplicate key with the builder or the middle-man.
I purchased a lock last night. Came out of my apartment this morning ready to leave for college, closed the door and tried to put my new lock on the latch fixed on the door. I was not successful and wanted to check whether I had used the right key. As I tried to go inside, to my horror I found the door locked. The door got automatically locked , I am locked out....I looked for the key and was horrified to find that I had left the key inside as I was going to use the new external lock.
what to do?
I went down, told the caretaker what had happened. He said sheepishly that I was not alone to have made such a mistake. the door gets automatically locked once one comes out and one needs to be careful.
The caretaker called the middle-man who came with a bunch of keys. He selected two keys from among them be tried. The first one did not work. Then the next one was tried. My heart was beating faster. It went inside. The caretaker tried it hard. And the door opened. I heaved a sigh of relief.
The middle-man thought for a while. Separated the key that worked from the bunch and handed that over to me and advised me to be careful in future..
Looking at the key I started wondering, wasn't it good that I got locked out. Otherwise this duplicate key would have been with middle-man without myself being aware of it.

আইটী আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?

আইটী আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?

১৯৭১ চন৷ পাকিস্তানৰ সৈতে আমাৰ যুদ্ধ চলি আছিল৷ মই আছিলো এজনী ষোড়শী—উৎপতীয়া আৰ্মি ছোৱালী৷ এদিন ৰাতি দেউতাই ক’লে যে আমি গোটেইবোৰ লক্ষ্ণৌ ষ্টেচনলৈ যাব লাগিব যুদ্ধত আহত হোৱা সেনাৰে ভৰা ৰেল এখন লগ পাবলৈ, তেওঁলোকৰ বেছিভাগেই হ’ব আঘাতপ্ৰাপ্ত আৰু আমি তেওঁলোকক আহাৰ-পানী যোগাই উৎসাহ দিবলৈ যাম৷ তেওঁলোক চিকিৎসাৰ বাবে মিলিটেৰী হস্পিটেললৈ গৈ আছে৷

মোৰ মনত পৰে, সেইয়া ৰাতিৰ সময় আছিল আৰু ষ্টেচনত আৰ্মিয়ে আহাৰ আৰু পানীৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল৷ ৰেলখন লাহে লাহে প্লেটফৰ্ম পালেহি৷ মই নাৰ্ভাচ হ’লো৷ বেয়াকৈ আঘাতপ্ৰাপ্ত হৈ যন্ত্ৰণাত কেঁকাই থকা মানুহবোৰকনো মই কি ক’ম? মোকনো দেউতাই কিয় ইমান জোৰ কৰিছে যাবলৈ? মই হয়তো সহ্য কৰিব নোৱাৰিম আৰু মা-দেউতাক হতাশহে কৰিম৷ আন আন অফিচাৰ আৰু তেওঁলোকৰ ভাৰ্যাসকলৰ লগতে মোৰ মাও যাবলৈ ওলাইছিল বাবে মই অলপ সাহস পালো৷

ৰেলখন ৰোৱাৰ পাছত মোৰ হাতত কিছু খোৱাবস্তু আৰু পানী দি মোক ডবা এটালৈ যাবলৈ কোৱা হ’ল৷ ভিতৰত সকলোবয়সৰ মানুহ আছিল আৰু কিছুমান মোতকৈ এক বা দুইবছৰ ডাঙৰ ল’ৰা, কিন্তু কোনোৱে কেঁকাই থকা নাছিল, যদিও কিছুমানৰ অৎগ-প্ৰত্যংগ বেয়াধৰণে ছিঙি গৈছিল আৰু বহুতৰে মূৰ আৰু মুখবোৰ বেণ্ডেজেৰে বন্ধা আছিল৷

মই ফুটা-নুফুটা থোকাথুকি মাতেৰে ক’লো, তেওঁলোকৰ ত্যাগৰ প্ৰতি মই কিমান শ্ৰদ্ধা কৰো আৰু তেওঁলোক মোৰ বাবে বীৰ বুলি৷ তেওঁলোকে মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি ক’লে, “আইটী, আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?”

মই অবাক হৈ পৰিলো৷ এনে এটা উত্তৰ মই আশা কৰা নাছিলো৷ এনেদৰে বেয়াকৈ জখম হোৱা মানুহৰ পৰা যিসকলক সমৰক্ষেত্ৰৰ হস্পিটেলত যেনেতেনে চিলাই মাৰি দিয়া হৈছে আৰু এতিয়া চিকিৎসাৰ বাবে কমাণ্ড হস্পিটেললৈ লৈ যোৱা হৈছে৷ কিছুমানৰ হাত-ভৰি আদি কাটি পেলোৱা হ’ব, আন কিছুমানৰ বাবে হয়তো মাহৰ পাছত মাহজোৰা অস্ত্ৰোপচাৰৰ প্ৰয়োজন হ’ব বোম আৰু বুলেটে বেয়াধৰণে কৰা ক্ষতিবোৰ মেৰামতি কৰিবলৈ৷ তথাপি তেওঁলোক উভতি যাব বিচাৰে কাম শেষ কৰিবলৈ!!!

শত্ৰুৱে তেওঁলোকৰ শৰীৰহে ভাঙিছে কিন্তু মনোবল ভাঙিব পৰা নাই৷

পিছদিনা দেউতাই মোক হস্পিটেললৈ গৈ থাকিবলৈ ক’লে যিসকল চিঠি লিখিব পৰা অৱস্থাত নাই সেইসকলৰ হৈ চিঠি লিখি দিবলৈ৷ হস্পিটেলৰ এটা অংশত ইনটেনচিভ কেয়াৰত থকা এজন ডেকা অফিচাৰ দেখিলো যাৰ ৰাজহাড় ছিন্ন-ভিন্ন হৈ গৈছিল আৰু কোনোমতে জীৱনটো খামুচি ধৰি আছিল৷ কিছুদিন পাছতে তেওঁৰ মৃত্যু হৈছিল৷ মোৰ মা-দেউতা আৰু তেওঁৰ মাক-দেউতাক তেওঁৰ কাষত আছিল৷ তেওঁ তেওঁলোকক কৈছিল তেওঁৰ কোনো দুখ নাই বুলি৷ যদিও তেওঁ সম্পূৰ্ণৰূপে নিথৰ হৈ আছিল, মোৰ এনেকুৱা লাগিছিল তেওঁ যেন তেওঁৰ বুটজোতাৰে থিয় হৈ আমাৰ দেশৰ পতাকাখনক চেলুট দিহে মৃত্যু বৰণ কৰিলে৷

আন এটা কোঠাত শাৰী শাৰী বিচনাত থকা জোৱানবোৰে মোক কৈছিল তেওঁলোকৰ কোমল বয়সীয়া ভাৰ্যা আৰু মাক-দেউতাকলৈ চিঠিত কি কি লিখিব লাগিব৷ তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ লিখা চিঠিবোৰ উৎসাহপূৰ্ণ আছিল আৰু মূল বিষয়টোও আছিল একেই; “ আমাক খুব ভালদৰে যত্ন লোৱা হৈছে৷ কিন্তু আমি সোনকালে ঘৰলৈ যাম বুলি আশা নকৰিবা কাৰণ আমি উভতি গৈ শত্ৰুক পৰাস্ত কৰিব লাগিব৷”

দিন বাগৰি যোৱাৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ কিছুমান অস্থিৰ হৈ পৰিব ধৰিলে আৰু মোক অনুৰোধ কৰিলে ডাক্তৰক ক’বলৈ যাতে তেওঁলোকক যাবলৈ এৰি দিয়ে যুদ্ধলৈ৷ তেওঁলোকৰ উৎসাহ আৰু দেশপ্ৰেম চমকপ্ৰদ আছিল৷ মোৰ লাজ লাগিছিল নিজকে ইমান নিখুঁত, সুস্থ অথচ কামত নলগা যেন অনুভৱ কৰি৷ যেতিয়া ডাক্তৰসকলক মই তেওঁলোকৰ বিষয়ে সুধিলো তেওঁলোকে জনালে যে মই যিসকলৰ হৈ চিঠি লিখি আছো সেইসকলৰ এজনো আৰু যুদ্ধ কৰিব পৰাকৈ সক্ষম হৈ নুঠিব৷ তেওঁলোকক অৱসৰ দিব লাগিব৷ “ কিন্তু তেওঁলোক ইমান ডেকা হৈ আছে”, মই যুক্তি দিওঁ৷ আপোনালোকে সোনকালেই তেওঁলোকক আকৌ যুদ্ধ কৰিব পৰাকৈ সুস্থ কৰি তুলিব পাৰিব৷”

সৈনিক হ’ব পৰাকৈ সক্ষম নহ’ব বুলি মোক কোৱা হ’ল৷

আৰু ইফালে মোৰ আহত বীৰসকলে ভাবি আছে তেওঁলোক আকৌ সেনাবাহিনীলৈ যাব য’লৈ যাবলৈ তেওঁলোকে মনে-প্ৰাণে বিচাৰে৷ এনে চমকপ্ৰদ মনোবলৰ এই মানুহখিনিৰ ভৱিষ্যতত বাৰু কি আছে? সেনাবাহিনীয়েই আছিল তেওঁলোকৰ জীৱন আৰু তেওঁলোক আহত হৈছে আমাক সুৰক্ষা দিবলৈ৷

আন কোঁঠাবোৰৰ পৰা পৃথকে ৰখা আন এটা কোঠাত বেয়া ধৰণে জ্বলি যোৱা ডেকা অফিচাৰ এজন আছিল৷ তেওঁৰ প্ৰেমিকালৈ লিখা চিঠিবোৰত কোৱা হৈছিল প্ৰেমিকাই যাতে তেওঁক পাহৰি যায় কাৰণ তেওঁ এতিয়া আৰু প্ৰেমিকাই চিনিপোৱা মানুহজন হৈ থকা নাই৷ তেওঁৰ পোৰা চিনবোৰ গোটেই জীৱন থাকি যাব৷ তেওঁ কেতিয়াও আপত্তি নকৰিছিল আৰু চিঠি লিখাত সহায় কৰি দিয়া বাবে মোৰ প্ৰতি সদায় কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিছিল৷

তেওঁৰ প্ৰেমিকাই উত্তৰত লিখিছিল তাই তেওঁৰ বাহিৰে আন কাকো বিয়া নকৰায় বুলি৷ তেওঁৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিছিল৷ তেওঁৰ দাগবোৰ ভাল হ’ব, তেওঁ সোনকালেই সুস্থ হ’ব বুলি মই উৎসাহ দিছিলো৷

মই দিনৰ পিছত দিন ধৰি দেখি অহা তেওঁলোকৰ সাহস আৰু ভাৰতবৰ্ষৰ প্ৰতি থকা অসীম প্ৰেম বৰ্ণনা কৰিবলৈ উপযুক্ত শব্দ বিচাৰি পোৱা নাই৷ কেৱল এটা কথাই মই জানিছিলো যে এৰাতিৰ ভিতৰতে মই ডাঙৰ হৈ গৈছিলো আৰু সেই অভিজ্ঞতাৰ কথা মই কেতিয়াও নাপাহৰো৷ মোৰ নিজকে অতি সৰু যেন লাগিছিল কিন্তু গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছিলো যে এনেকুৱা যোগ্য ব্যক্তি আমাৰ আছে আমাৰ দেশখন ৰক্ষা কৰিবলৈ৷


মূল: আচালী বাৰ্মা  :::: অনুবাদ: ডঃ মাখন লাল দাস

মীৰাটৰ চাৰিজন যুৱক..

মীৰাটৰ চাৰিজন যুৱক..

২০০৯ চনৰ কথা৷ উত্তৰ প্ৰদেশৰ মীৰাট নামে ঠাইৰ ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ এখনত ডিৰেক্টৰ হিচাবে যোগদান কৰিছো মাত্ৰ৷ পল্লৱপুৰমৰ কাষতে থকা হাউচিং কলনী এটাত থাকিবলৈ লোৱা দুদিনমান হৈছেহে৷ অকলে থাকোঁ৷ সন্ধিয়া কাষতে থকা বজাৰখনলৈ ওলাই গৈছো৷ দুই-এটা সৰু-সুৰা বস্তু কিনি উঠি ভাবিলো চুলিখিনি অলপ কাটি লোৱা যাওঁক৷ চেলুন এখন বিচাৰি পালো৷ ভিতৰত খালী ঠাই নোহোৱা বাবে বাহিৰতে থিয় দি অপেক্ষা কৰি থাকিলো৷

তেতিয়া সন্ধিয়া ৮ মান বাজিছে৷ মই চেলুনৰ আগত থিয় হৈ বজাৰৰ পিনে চাই আছো৷ হঠাতে চকুত পৰিল চাৰিজন ডেকা৷ ওখ-ওখ, প্ৰকাণ্ড-প্ৰকাণ্ড চেহেৰা৷ ডেকা কেইজনে দূৰৰ পৰা মোলৈ চাই থকা  যেন লাগিল৷ মইও সেইফালে চাই থাকিলো৷ ডেকা কেইজনে নিজৰ মাজত কিবা আলোচনা কৰা যেন লাগিল৷ তাৰপাছত মোৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিব ধৰিলে৷ মই চাই থাকিলো৷ হয়তো চুলি কাটিবলৈকে আহিছে৷ কিন্তু মোৰ পিনে পোনে-পোনে আহি থকা দেখি অলপ ভয়ো লাগিবলৈ ধৰিলে৷ একেবাৰে নতুন ঠাই৷ কাকো চিনি নাপাওঁ৷ ডেকা কেইজনে মোক কিবা অনিষ্ট কৰিবলৈ অহা নাইতো? যিমান পাৰো সহজ হৈ থিৰে থাকিলো৷ চাওঁতে চাওঁতে ডেকাকেইজন আহি একেবাৰে ওচৰ পালেহি৷

হয়, মোৰ পিনেই চোঁচা মাৰি আহিছে৷ এজন একেবাৰে কাষ চাপি আহিল৷ মই অবাক হৈ চাই থাকিলো৷ তাৰপাছত হঠাতে এজন এজনকৈ গোটেই কেইজনে মোৰ ভৰি চুই প্ৰণাম কৰিলে৷

“তোমালোক কোন?” মই অবাক হৈ সুধিলো৷

“ছাৰ আমি আপোনাৰ কলেজৰ বি বি এ ছাত্ৰ৷ আপুনি নতুনকৈ আহিছে৷ কলেজত আপোনাক দেখিছো৷”

মোৰ কাৰণে সেইটো এটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ ধৰণৰ অভিজ্ঞতা৷

একেবাৰে মাজ-বজাৰত তেনেদৰে সন্মান পাই অভিভূত হৈ পৰিলো৷

ভাৰতীয় সংস্কৃতি জীয়াই আছে, এতিয়াও৷ বাটে-হাটে, ফুটপাথে সকলোতে৷