At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Thursday 5 December 2013

আমাৰ বিশ্বকাপ জয়…বিশ্বাসেই নহয়..



আমাৰ বিশ্বকাপ জয়বিশ্বাসেই নহয়..

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত চাকৰি কৰি থকা সময়ৰ অতি ৰোমাঞ্চকৰ দিশ এটা আছিল শিক্ষকৰ ক্ৰিকেট টুৰ্ণামেন্টবোৰ৷ কলেজতে মাজে মাজে শিক্ষকৰ দলটোৱে ছাত্ৰৰ সৈতে খেলিছিলো৷ দুই-এবাৰ ছাত্ৰৰ দলক হৰুৱাইছিলোও৷ কিন্তু আমাৰ বাবে সকলোতকৈ উপভোগ্য টুৰ্ণামেন্টখন আছিল খানাপাৰাৰ ভেটেৰনেৰী কলেজৰ শিক্ষকসকলে আয়োজন কৰা প্ৰতাপ পাঠক সোৱঁৰণী আন্তঃ মহাবিদ্যালয় শিক্ষক টুৰ্ণামেন্টখন৷ ভেটেৰনেৰী কলেজ, বি বৰুৱা কলেজ, মেডিকেল কলেজ, গুৱাহাটী কলেজ, প্ৰাগজ্যোতিষ কলেজ, পাণ্ডু কলেজ, সন্দিকৈ কলেজ , অসম অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিষ্ঠান, গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয় আদি দলসমূহৰ লগতে আমিও যোগদান কৰিছিলো৷(দুবাৰমান কামৰূপ একাডেমী স্কুলৰ শিক্ষকৰ দলেও যোগদান কৰিছিল) সেই প্ৰতিযোগিতাৰ যোগেদি গুৱাহাটীৰ কলেজ শিক্ষকসকলৰ মাজত বিশেষ বন্ধুত্বপূৰ্ণ সম্বন্ধ গঢ় লৈ উঠিছিল৷ শিক্ষকসলৰ মাজত ভাল খেলালোক দুজনমানহে থাকে৷ বাকীসকলক শিকাই-মেলি, বিশেষভাবে প্ৰশিক্ষণ দি দল গঠন কৰা হয়৷ ভেটেৰনেৰী কলেজ, বি বৰুৱা কলেজ, মেডিকেল কলেজ আৰু বিশ্ববিদ্যালয়ৰ দল কেইটা যথেষ্ট শক্তিশালী আছিল৷ অসম অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিষ্ঠানৰ দলটো নিয়মীয়া নাছিল যদিও শক্তিশালী আছিল৷ আমাৰ দলটোত এঘাৰজন খেলুৱৈ কোনোমতেহে গোট খায়৷ তথাপি প্ৰায়েই আমি চেমিফাইনেল পৰ্যন্ত যাওঁ আৰু ভেটেৰনেৰী, মেডিকেল, বিশ্ববিদ্যালয় নাইবা বি বৰুৱাৰ লগত পৰাজিত হওঁ৷
লাহে-লাহে ভেটেৰনেৰী কলেজৰ খেলুৱৈসকলৰ বয়স হৈ অহাত আমি সমানে-সমানে ফেৰ মাৰিব পৰা হলোঁগে৷ দুবাৰমান ফাইনেলো পালোঁগৈ৷ কিন্তু প্ৰতিবাৰেই পৰাজি্ত হওঁ৷ আমাৰ খেলুৱৈসকল ফাইনেল পালে অতিশয় আনন্দিত হয় কাৰণ ভেটেৰনেৰী কলেজে দুপৰীয়াৰ আহাৰত গাহৰি খুৱায়৷ আমাৰ খেলুৱৈসকলে গাহৰি খাই লাঞ্চৰ পাছত দৌৰিব নোৱাৰা হয় আৰু আমি পৰাজিত হওঁ৷ কোনেও পিছে দুখ নকৰে তেখেতসকলৰ হাতত পৰাস্ত লেও৷
বি বৰুৱা কলেজৰ শিক্ষকসকল আমাতকৈ বয়সত সৰু আৰু অধিক পাৰ্গত৷ লাহে-লাহে তেওঁলোকৰ দলটোৱে সকলোতকৈ শক্তিশালী ৰূপত আত্মপ্ৰকাশ কৰিলে৷ সেইবাৰ চেমিফাইনেলত বি বৰুৱা কলেজে ভেটেৰনেৰী কলেজক হৰুৱালে৷ ইফালে আমি ফাইনেল পালোঁ৷
ফাইনেলৰ দিনা গাহৰি খোৱাৰ লোভত সচৰাচৰ ১১জন গোট নোখোৱা আমাৰ দলত ১৬জন মানুহ গোট খালে৷ নিয়মীয়া খেলুৱৈৰ ভিতৰত বোধকৰো দুৰ্লভ হাজৰিকা, অশোক বৰুৱা, অৰূপ শৰ্মা, অপূৰ্ব দাস, ভাস্কৰ জ্যোতি দাস, তপন জ্যোতি শৰ্মা, আনোৱাৰ হুছেইন, বিমল ডেকা আৰু মই৷ কলেজৰ বাছখন লৈ  আমি ডেকা ৰাৰ দৰে চিঞৰ-বাখৰ কৰি খানাপাৰা পালোঁগৈ৷ বাছৰ পৰা নামিয়েই অৰূপ শৰ্মাই বিহু নাম জুৰিলে আৰু সকলোৱে এপাক নাচি লো৷
 
ফাইনেলখেলৰ বাবে অতি সুন্দৰ আয়োজন কৰা হৈছিল৷ টচ ল৷ আমাৰ ভাগত পৰিল ফিল্ডিং৷ গাহৰি নোখোৱা অৱস্থাতো চাৰিজনমানৰ বাহিৰে আমাৰ খেলুৱৈসকলে বৰ বেছি লৰ-চৰ কৰিব নোৱাৰে৷ তথাপি আনন্দমনেৰে খেলিবলৈ ধৰিলো৷ বি বৰুৱাৰ দলটো আমাৰ বাবে অলপ অচিনাকী আছিল৷ কাক কেনেদৰেগেজুকৰি আউট কৰিব পাৰি ভালদৰে জনা নাছিলো৷ চাওঁতে চাওঁতে তেওঁলোকৰ ১০০ ৰাণ লেই৷ ভাগৰি পৰিলো বলৰ পিছে-পিছে দৌৰি দৌৰি৷ খেলখন ৩০ অভাৰৰ হয়৷ ৩০ অভাৰ ফিল্ডিং কৰা সহজ কথা নাছিল৷ বলাৰসকলো ভাগৰি পৰিল৷ একো কৌশলেই কাম নিদিয়ে৷ তেওঁলোকে ৰাণ কৰিয়েই আছে নিৰ্দ্দয় ভাবে৷ অৱশেষত ৩০ অভাৰ শেষ ল৷ আমিও স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালো৷ ভৰি চোচোঁৰাই চোচোঁৰাই পেভিলিয়নলৈ উভতিলো৷ গিলাচে গিলাচে পানী খাই অনিচ্ছা স্বত্বেও স্কৰবোৰ্ডলৈ চালো৷ ডাঙৰ ডাঙৰ আখৰেৰে লিখি থোৱা ১৯৬ সংখ্যাটোৱে আমাৰ ফালে চাই যেন অট্টহাস্যহে কৰি আছে এনেকুৱা লাগিল৷
 
তাৰপাছত সেই বহু আকংক্ষিত গাহৰিৰ মাংসৰ সৈতে লাঞ্চ৷ সকলো পাহৰি ৰাইজসকলে গোগ্ৰাসে গিলিলে ভেটেৰনেৰী কলেজৰ বন্ধুসকলক হিয়াভৰা আশীৰ্বাদ দি৷
আমাৰ দলটোৱে আগতে কেতিয়াও ১৫০ৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি পোৱা নাই৷ ১৯৬ৰ কথাতো ভাবিবই নোৱাৰি৷ আমিও সেইবিষয়ে একো নাভাবিলো৷ খেলিবলৈ আহিছো, স্ফূৰ্তি কৰি খেলিলেই , এনে মনোভাবেৰে আমি সাজু লো আমাৰ বেটিঙৰ বাবে৷
বেটিং আৰম্ভ ল৷ প্ৰথম নে দ্বিতীয় অভাৰতে আমাৰ অপেনাৰজন আউট লেই৷ কেইঅভাৰমান পাছত দ্বিতীয় এজন৷ স্ক তেতিয়া ২২ মাত্ৰ৷ ২২ ৰাণত দুটা উইকেট আঠ নে দহ অভাৰত৷ নং বেটচমেনৰ পাছত বেটিং কৰিবপৰা আচলতে কোনো নাই আমাৰ দলত৷ ইফালে বি বৰুৱাৰ দল আনন্দত আত্মহাৰা৷ ক্ৰিজত আমাৰ দুৰ্লভ হাজৰিকা আৰু অপূৰ্ব দাস৷ এজন অতি ধীৰ-স্থিৰ আৰু আনজন ধুমাধাৰ স্ট্ৰোক লগোৱা খেলুৱৈ৷ দুয়ো লাহে লাহে খেলিবলৈ ধৰিলে৷ দুৰ্লভ হাজৰিকাই সুন্দৰ গ্ৰাউণ্ড স্ট্ৰোক লগাই দুটামান বাউণ্ডেৰী মাৰিলে৷ সিফালে অপূৰ্ব দাসেও মাৰিলে দুটামান চিক্সাৰ৷ তাকে দেখি বি বৰুৱা দলে প্ৰায় সকলো ফিল্ডাৰ বাউন্ডেৰীত ৰাখি দিলে৷ বাউণ্ডেৰী নোহোৱাকৈ ৰাখিব পাৰিলেই জয় সুনিশ্চত বুলি ধৰি লে যিহেতু তেখেতসকলৰ ৰাণ বিশাল৷ সেই সুবিধা লৈ আমাৰ বেটচমেনদুজনে লাহে-লাহে এক-দুইকৈ ৰাণ লৈ থাকিল৷ 

চাওঁতে-চাওঁতে দুয়ো আমাক ১০০ ৰাণৰ দেওনা পাৰ কৰাই দিলে৷ দুৰ্লভ হাজৰিকাৰ কঁকালৰ বিষ৷ কঁকালত ধৰি-ধৰি দৌৰে বাবে দুই ৰাণৰ ঠাইত এক ৰাণ হয়৷ তথাপি ৰাণ আগবাঢ়ি গৈ থাকিল৷ অপূৰ্ব দাসে মাজে মাজে এটা-দুটা চিক্সাৰো মাৰিলে৷ ১২০ ৰাণমান পলেগৈ আমাৰ স্কৰ৷ আমাৰো মনত অলপ আশাৰ সঞ্চাৰ ল৷ তেনেতে অপূৰ্ব দাস আউট হোৱাত সেই ক্ষীণ আশা আকৌ মাৰ ল৷ এইবাৰ ওলাল ভাস্কৰ জ্যোতি দাস বেটিং কৰিবলৈ৷ বয়সত আমাতকৈ যথেষ্ট সৰু৷ বৰ উৎসাহী৷ ছয় আৰু চাৰি নামাৰিলে হাতৰ খজুৱতি নমৰেই৷ আমি উপদেশ দিলো, চাই-চিতি খেলিবা, তৎক্ষণাত ছয় মাৰিবলৈ নাযাবা, দুৰ্লভ হাজৰিকাক চাপোৰ্ট দিবা ইত্যাদি৷ ভাস্কৰ দাস গৈ দুৰ্লভ হাজৰিকাৰ লগ লে৷ দুৰ্লভ হাজৰিকাই কিবা উপদেশ দিলে৷ দুয়ো খেলিবলৈ লে৷ ৰাণ ধৰিলে আকৌ লাহে-লাহে৷ ১৪০ মান হোৱাত দুৰ্লভ হাজৰিকা আউট হোৱাত আমি সকলো শেষ বুলি বুজিলো৷ এইবাৰ ওলাল তপন জ্যোতি শৰ্মা৷ ফাষ্ট বলাৰ, গাত জোৰ আছে, ছয় মাৰিব পাৰে৷ কিন্তু ১৯৬ যে বহু দূৰ৷ ইফালে অভাৰ শেষ হওঁ হওঁ৷ তথাপি আমি তপন শৰ্মাক উৎসাহ দি পঠালো৷
তপন শৰ্মা আৰু ভাস্কৰ দাসে লাহে-লাহে খোপনি পুতি লে ক্ৰিজত৷ তাৰপাছত এটা-দুটা বাউণ্ডেৰী৷ ৰাণ বাঢ়ি গৈ থাকিল৷ আমাৰ ৰাণ ১৯৬ৰ ওচৰ চাপি অহাৰ লগে-লগে বি বৰুৱা দলৰো উত্তেজনা বাঢ়ি অহা বুলি আমি বাহিৰৰ পৰাই বুজি পালো৷ ইফালে বি বৰুৱাৰ লগত হৰা ভেটেৰনেৰীৰ শিক্ষকসকলে আমি জিকিলেই ভাল পায় যদিও লাঞ্চৰ সময়ত খবৰ বলৈ আহি বি বৰুৱাৰ ৰাণ দেখি হতাশ হৈ গুছি গৈছিল৷ কিন্তু আমাৰ ৰাণ লাহে-লাহে ওচৰ চাপি যোৱাত আকৌ খেল-পথাৰত গোট খাই আমাক উৎসাহ যোগাব ধৰিছিলহি৷
বি বৰুৱাৰ দলটো দোমোজাত পৰিল আক্ৰমণ কৰে নে ৰাণ বচায় তাকে লৈ৷ ইফালে ৰাণ বাঢ়িগৈ ১৭২মান লগৈ৷ আনফালে ওভাৰ বাকী আছে মাত্ৰ দুটা৷ আমি আশা এৰি নিদিলো৷ প্ৰাণটাকি চিঞৰি থাকিলো বাহিৰৰ পৰা৷ আগতে যিবোৰ একৰাণ হৈছিল এতিয়া দুয়ো দৌৰি-দৌৰি দুইৰাণ বলৈ ধৰিলে৷ বি বৰুৱাৰ ফিল্ডিঙো চেদেলি-ভেদেলি হৈ পৰিছে৷ তেনেদৰে সেই অভাৰত আহিল ১০ ৰাণ৷ মুঠ ৰাণ ১৮২, জিকিবলৈ লাগে ১৫ ৰাণ৷ অভাৰ বাকী আছে এটা৷ আমাৰ উত্তেজনা চৰম শিখৰত৷ দুজনমানে চিগাৰেট টানি-টানি পেকেটৰ পাছত পেকেট শেষ কৰিছে৷
শেষ অভাৰ:  
ক্ৰিজত বীৰৰ দৰে থিয় দি আছে ভাস্কৰ জ্যোতি দাস আৰু সমানে সহযোগিতা আগবঢ়াই আছে তপন জ্যোতি শৰ্মাই৷ জিকিবলৈ লাগে ১৫ ৰাণ৷ বি বৰুৱাৰ অধিনায়ক ধ্ৰুৱই (মোৰ সৰু ভাইটিৰ লগৰ বাবে নামকাঢ়ি মাতোঁ আজিও) ভালদৰে ফিল্ডিং সজালে৷ সকলো সাজু ল৷ চাৰিওফালে নিস্তব্ধ পৰিবেশ৷ আমি যেন ঢোক গিলিবলৈও পাহৰি গৈছো, এনে লাগিল৷ বলৰ সম্মুখীন ভাস্কৰ দাস৷ সকলোৰে চকু সেইফালে৷
জয়ৰ অন্যতম নায়ক: ভাস্কৰ জ্যোতি দাস
প্ৰথম বল: বেটত ঘুৰাই দিলে ভাস্কৰে প্ৰচণ্ড জোৰত৷ ধুমুহা বেগেৰে বল গৈ বাউণ্ডেৰী পাৰ ল৷ আমি আনন্দত আত্মহাৰা৷ চাৰি ৰাণ ল৷ আৰু লাগে ১১ ৰাণ, বল আছে টা৷ কিবা এটা হৈ যাব পাৰে৷ ইফালে বি বৰুৱাৰ অধিনায়কে আকৌ এবাৰ ফিল্ডিং সজালে৷
 
দ্বিতীয় বল, আকৌ ভাস্কৰ দাসৰ পাল৷ এইবাৰ অলপ চৰ্ট পিটচ বল৷ আকৌ সৰ্বশক্তিৰে দিলে বেট ঘূৰাই ভাস্কৰ দাসে৷ বল উঠিল আকাশৰ পিনে৷ আমাৰো চকু আকাশলৈ৷ বলটো আমাৰ ফালে আহি আছে৷ দুজনমান ফিল্ডাৰ দৌৰিছে কেচ ধৰিবলৈ৷ আমি ভাবিলো সকলো শেষ৷ বলটো উৰি উৰি আহি আছে, আহি আছে৷ আহি আহি এটা সময়ত ঠিক আমাৰ ভৰিৰ সম্মুখতে পৰিলহি৷ আমাৰ বিশ্বাস নহল৷ হঠাতে কোনোবাই চিঞৰিলে চিক্স চিক্স৷ আম্পায়াৰে দুই হাত ওপৰলৈ ডাঙিলে৷ আমি পাগলৰ দৰে জপিয়াবলৈ ধৰিলো৷ দহ ৰাণ ল৷ আৰু মাত্ৰ  ৰাণ থাকিল৷ বল আছে চাৰিটা৷ কি ? জিকিম নেকি? অতি উৎকণ্ঠাৰে বাট চালো ৷ ইফালে বি বৰুৱাৰ অধিনায়কে বলাৰক কিবা নিৰ্দেশ দিলে৷
তৃতীয় বল:
ভাস্কৰ দাসে আকৌ মাৰিলে প্ৰচণ্ড জোৰে৷ কিন্তু এইবাৰ ফিল্ডাৰে বচালে৷ দুই ৰাণ লে দৌৰি দৌৰি৷ ১২ ৰাণ ল৷ আৰু লাগে ৰাণ জিকিবলৈ৷
চতুৰ্থ বল:
ভাস্কৰ দাসৰ বেটত ভালদৰে নালাগিল৷ তথাপি দিলে দৌৰ৷ বিজুলী বেগে তপন শৰ্মাও আহিল সিটো দিশৰ পৰা৷ ৰাণ৷ ১৩ ৰাণ ল৷ জিকিবলৈ লাগে আৰু ৰাণ৷ আমাৰ উত্তেজনা চৰম শিখৰত৷ দুটা বলত ৰাণ৷ বনে? কিন্তু ভাস্কৰ দাস যে নন স্ট্ৰাইকাৰ এইবাৰ? পাৰিবনে তপন শৰ্মাই? যদি আউট হৈ যায়? নখ কামুৰিবলৈ ধৰিলো উত্তেজনাত৷
পঞ্চম বল: ইতিমধ্যে বি বৰুৱাৰ খেলুৱৈসকলো নাৰ্ভাচ হৈ পৰিছে খেলখনে ভাবিব নোৱাৰা ধৰণে লুটি-বাগৰ মৰা বাবে৷ সকলো ফিল্ডাৰ ওচৰ চাপি আহিছে ৰাণ বচাবলৈ৷ আমাৰ বুকু ধপ ধপ৷ সকলোৰে চকু তপন শৰ্মাৰ ওপৰত৷ তপন শৰ্মা সাজু ল৷ বলাৰে দিলে এটা অভাৰ পিটচ বল৷ তপন শৰ্মাই দিলে প্ৰাণটাকি বেট ঘুৰাই৷ বেটৰ কাণত লাগি উৰি লেগ চাইডলৈ৷ তিনিজনমান ফিল্ডাৰ পিছে পিছে দৌৰিলে৷ইফালে সৰ্বশক্তিৰে দৌৰিলে ভাস্কৰ দাস আৰু তপন শৰ্মাই৷ ফিল্ডাৰে বলটো ধৰালৈকে এক ৰাণ সম্পূৰ্ণ কৰিলে৷ কিন্তু কোনো বিলম্ব নকৰি দ্বিতীয় ৰাণৰ বাবে লৰ মাৰিলে৷ ফিল্ডাৰেও বল দিলে দলিয়াই৷ উইকেট কিপাৰৰ খেলি-মেলি লাগিল৷ তপন শৰ্মাই দুইৰাণ সম্পূৰ্ণ কৰিলে৷ আমি দলে-বলে ফিল্ডৰ মাজলৈ লৰ ধৰিলো৷ কেইজনমানে গৈ ভাস্কৰ দাসক কান্ধত উঠাই লে৷ বি বৰুৱাৰ খেলুৱৈ সকল  কিছুসময় তভক মাৰি থিয় হৈ ল৷ কিহৰ পৰা কি লগৈ তাকে ভাবি৷
বিজয়সূচক চটটো মাৰি আনন্দত আত্মহাৰা হোৱা তপন শৰ্মাই কলে ,
: শেষ বলটোলৈকে ৰিস্ক লোৱা নাই আৰু, একেলগে দুই ৰাণ দৌৰি দিলো৷
আমাৰ লগতে ভেটেৰনেৰী কলেজৰ শিক্ষকসকলেও সকলোকে অভিবাদন জনালে৷
উল্লেখযোগ্য যে সেয়েই আছিল আমাৰ প্ৰথম আৰু শেষ জয়৷ কিন্তু সেই জয় ১৯৮৩ৰ ভাৰতৰ বিশ্বকাপ জয়ৰ সমানেই মনত থকা জয়৷

2 comments: