ভিলাই

ভিলাই..


জিৰ জিৰ বৰষুণত
মূৰ দোঁৱাই
তিতি থিয় হৈ
বাটৰ কাষত
গছবোৰ সলনি হৈ পৰা
ছাঁয়ালৈ
নিজৰ সম্মুখতে
ঘটিত হোৱা এই ৰূপান্তৰণ,


টপ্-টপকৈ সৰি থকা টোপালত
জিলমিলোৱা পোহৰবোৰ
আৰু ৰং-বিৰঙৰ ডাৱৰৰ
যাদু ৰচনা কৰা
কাৰখানাৰ চিমনিবোৰ,


ইফালে বাট
সিফালে বাট
মাজেৰে পাৰহৈ যোৱা
ৰেলৰ চিৰিবোৰ,


এই মাথোন সলনি হৈছে হয়তো
পালপাতি কৰা ডিউটিবোৰ,
ক্ৰচিঙৰ গেটত
আৱদ্ধ হৈ পৰা
ভীৰৰ অস্থিৰতা,

চাকি-বন্তিৰ এনে সময়তে
ঘৰ পাবলৈ অস্থিৰ
তেনেকুৱা ভীৰত
মইহে কেতিয়াও নহ’লো
চাইকেল ৰখাই
হেণ্ডেলত ওলোমাই থোৱা
পাচলিৰ মোনা,


মোৰ হাতঘড়ীত
কিয় নহ’ল
ঘৰলৈ ওভতাৰ সময়,
এনেই হোৱা নাই
মুম্বাইৰ পৰা কলকাতালৈ যোৱা
ডাউন গাড়ী এখন
পাৰ হৈ যোৱা,


কোনো ক্ৰুৰ সিদ্ধান্ত অবিহনে
কিদৰে সম্ভৱ হ’ব
এটি বীতৰাগ মন
কিদৰে হ’ব
এটি আধ্যাত্মিক সন্ধ্যা….

মূল (হিন্দী): সতীশ জয়চৱাল;  অনুবাদ: ডঃ মাখন লাল দাস

ভাল ল’ৰা

ভাল ল’ৰা

পাঠকে ছোৱালীজনীৰ বাবে বহুদিনৰ পৰাই ভাল ল’ৰা এটা বিচাৰি আছে৷ ছোৱালী কম্পিউটাৰ ইঞ্জিনিয়াৰ৷ নাম থকা কোম্পানীত কাম কৰে৷ ভাল নাচে, গানো গায়৷ দেখিবলৈও চিনেমাৰ অভিনেত্ৰীৰ দৰেই৷ স্বভাৱে-চৰিত্ৰই সতী-সাৱিত্ৰীতকৈ কোনো গুণে কম নহ’ব যেন লাগে৷ যি ঘৰলৈকে বোৱাৰী হৈ যাব সেই ঘৰেই ভাগ্যবান বুলি ভাবিব লাগিব৷ পঢ়ি থকা অৱস্থাতে আন বহুতৰ নিচিনাকৈ ল’ৰা এটা যোগাৰ কৰি ল’ব নোৱাৰিলে তাই৷ হয়তো দেউতাক বিয়া-বাৰুৰ ক্ষেত্ৰত খুব কাঢ়া বুলি ভাবিয়েই তাই সাবধানে দিনবোৰ পাৰ কৰিলে৷ কিন্তু এতিয়া দৰা বিচাৰি হায়ৰাণ হৈছে দেউতাক পাঠক৷

পাঠক মোৰ বাল্যবন্ধু৷ ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজতো একেলগে পঢ়া দুয়ো৷ পাছ কৰি তেওঁ ৰিফাইনাৰিৰ চাকৰিত সোমাল, মই সোমালোঁ কলেজতে শিক্ষকতাৰ কামত৷ বিয়াও প্ৰায় একে সময়তে পাতিছিলো দুয়ো৷ প্ৰায়েই অহা-যোৱা চলিছিল দুয়ো ঘৰৰ মাজত৷ এতিয়া অৱসৰ পাই ওচৰা-ওচৰিকৈ ফ্লেট কিনি প্ৰায় একেলগে আছোঁহি৷

প্ৰথমতে ছোৱালীজনীৰ বাবে দৰাৰ কথা ভাবি বেছি মূৰ ঘমোৱা নাছিল পাঠকে৷ ইমান ভাল ছোৱালী যেতিয়া অতি সহজে দৰা পাবই বুলি নিশ্চিন্তে বহি আছিল৷ প্ৰথমতে তাই পঢ়ি-শুনি থিতাপি লওঁক, তাৰপাছত বিয়া-বাৰুৰ কথা লাহে-ধীৰে ভাবিব লাগিব৷ কেতিয়াবা কথা-প্ৰসঙ্গত পাঠকে কৈছিল৷ ছোৱালীৰ পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতিয়েই ইমান দিনে মনোযোগ দি আহিল পাঠকে৷ তাইও দেউতাকক নিৰাশ নকৰি খুব ভালদৰেই পাছ কৰি গ’ল সকলো পৰীক্ষা৷

কিন্তু ছোৱালীৰ বিয়াৰ চিন্তা মনলৈ অহাৰ পাছৰে পৰা দৰা বিচাৰি পাঠক ভাগৰি পৰিছে৷ দৰাৰ ক্ষেত্ৰত পাঠকৰ চৰ্ত বহুত৷ ল’ৰা ইঞ্জিনিয়াৰ হ’ব লাগিব৷ ভাল চাকৰি কৰা হ’ব লাগিব৷ দেখোতো ভাল হ’ব লাগিব৷ ভাল পৰিয়ালৰ হ’ব লাগিব৷ স্বভাৱ-চৰিত্ৰ ভাল হ’ব লাগিব৷ কেৱল অসমীয়া হ’লেই নহ’ব, পাৰিলে তেওঁৰ নিজৰ অঞ্চলৰ মূল বাসিন্দা হ’ব লাগিব৷ সেইবোৰ ঠিকে থাকিলেও নহ’ব পঞ্জিকা মতেও ৰাহি-যোৰাও মিলিব লাগিব৷ এবাৰ খুব ভাল ল’ৰা এজনৰ খবৰ পাই পাঠকক জনাইছিলো৷ পাঠকে পঞ্জিকা চাই নাকচ কৰি পেলালে৷ তাৰপাছত কিছুদিন বিয়াৰ কথা তল পৰি আছিল৷ আজি হঠাতে ৰাতিপুৱাতে পাঠকৰ ফোন পালোঁ৷

“আবেলি এপাক ঘৰলৈ আহিবাচোন৷”

“কিয়? কিবা পাতিছা নেকি?”

“নাই৷ ল’ৰা এজন ফুৰিবলৈ আহিব৷ তোমাক চিনাকি কৰাই দিম বুলি ভাবিছো৷ সোনকালে আহিবা”

অৱসৰ পোৱা মানুহ৷ হাতত সময় অপৰ্যাপ্ত৷ ভাত-পানী খাই সোনকালেই পাঠকৰ ঘৰ পালোঁগৈ৷ পাঠকেই কথাটো উলিয়ালে৷

“ভাল ল’ৰা এজনৰ খবৰ পালোঁ৷ ইঞ্জিনিয়াৰ, পুণেত থাকে৷ পঞ্জিকা মতেও মিলাই চাইছো৷ মিলিছে৷ মাজনীক ইতিমধ্যে পুণেত দেখি পচন্দও কৰিছে৷”

“খুব ভাল কথা৷ সোনকালে সকলো ঠিক কৰি দিয়া তেনেহলে৷” মই অতি উৎসাহেৰে ক’লো৷

“ল’ৰাজন দুদিনমানৰ কাৰণে ঘৰলৈ আহিছে৷ খবৰটো পাই আজি ঘৰলৈ মাতিছো৷ তোমাৰ কলেজৰ পৰাই পাছ কৰা ল’ৰা৷ তুমি চিনি পাব পাৰা৷ সেইকাৰণে তোমাৰ মত এটাও লৈ ল’ব খুজিছো৷”

“ল’ৰাজন কি ইঞ্জিনিয়াৰ? চিভিল যদি ভালদৰে চিনি পাম৷”

“নহয়, ইলেক্ট্ৰিকেল৷ তথাপি তুমি চিনি পাবও পাৰা৷ হোষ্টেলত আছিলতো৷ অলপ কথা-বতৰা পাতি চাবা৷”

মইও হয়ভৰ দি ৰৈ থাকিলোঁ ল’ৰাজনৰ বাবে৷ ভালো লাগিল মোৰ মতামতকো পাঠকে ইমান গুৰুত্ব দিব খোজা দেখি৷ দুয়ো ইটো-সিটো কথা পাতি কিছু সময় পাৰ কৰিলোঁ৷ বেছি সময় বাট চাব লগা নহ’ল৷ ল’ৰাজন আহি ওলাল৷ মুখখন চিনাকি চিনাকি লাগিল৷ পাঠকনীয়ে আথে-বেথে বহুৱালে৷ পাঠকে মোক চিনাকি কৰি দিলে৷ আশাকৰা ধৰণেই ল’ৰাজন মোৰ চিনাকি পোৱাৰ পাছত অলপ নাৰ্ভাচ হোৱা যেন লাগিল৷ 

দুই-এটা কথাৰ আদান-প্ৰদান হোৱাৰ পাছত পাঠকনী পাকঘৰত সোমাল৷ পাঠকো ভিতৰলৈ গ’ল ল’ৰাজনৰ লগত মোক অকলে এৰি দি৷ মই কথা আৰম্ভ কৰিলো৷ কথা মানে যেন মৌখিক পৰীক্ষাহে৷ নাম কি? এতিয়া কি কৰি আছা? কোন চনত পাছ কৰিছিলা? কোন হোষ্টেলত আছিলা? ইত্যাদি ইত্যাদি৷

ল’ৰাজনে উত্তৰ দি গ’ল মোৰ প্ৰশ্নবোৰৰ এটা এটাকৈ৷ চন আৰু হোষ্টেলৰ কথা জনাৰ লগে লগেই ফট-ফটকৈ বহুতো কথা মনত পৰি গ’ল মোৰ৷

পাঠক সোমাই আহিল৷ পাঠকনীয়ে চাহ-জলপান দি গ’ল৷ কিছুসময় কথা-বতৰা চলিল৷ তাৰপাছত ল’ৰাজন বিদায় লৈ গ’লগৈ৷

“চিনি পালানে ল’ৰাজন?” আশাকৰা মতেই পাঠকৰ প্ৰথম প্ৰশ্ন৷

“পাইছো৷ মই অধীক্ষক হৈ থকা হোষ্টলতে আছিল৷” উত্তৰ দিলোঁ৷ কিন্তু মোৰ মনটোত সমান্তৰাল ভাবে বেলেগ এটা চিন্তা চলি আছিল বুলি পাঠকে সহজে অনুমান কৰি আকৌ পোনে-পোনে সুধিলে,

“কেনেকুৱা ল’ৰা? ভালনে? তোমাৰ মতামত কি?”

এইবাৰহে দোমোজাত পৰিলো৷ ল’ৰাজনক চিনি পোৱাৰ পাছত ল’ৰাজনৰ বিষয়ে যিমানখিনি কথা মনত পৰিছে গোটেইখিনি জনাই দিয়া উচিত হ’বনে নাই মনতে ঠাৱৰ কৰিব নোৱাৰি উত্তৰ দিলোঁ,

“নাই, মই চিনি পাইছো যদিও মাত্ৰ এদিনহে লগ পাইছিলো৷ গতিকে কেনেকুৱা ল’ৰা সেই বিষয়ে মতামত নিদিয়াই ভাল হ’ব৷”

“মাত্ৰ এদিন? সেইটো আকৌ কেনেকুৱা কথা? তুমি অধীক্ষক হৈ থকা হোষ্টেলতে আছিল হেনো ল’ৰাজন?” পাঠকৰ স্বাভাৱিক প্ৰশ্ন৷

“মই তিনিবছৰ বাহিৰত আছিলো উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে৷ উভতি আহি হোষ্টেলৰ অধীক্ষকৰ দায়িত্ব লৈছিলো৷ ইতিমধ্যে ল’ৰাজনে ফাইনেল পৰীক্ষা দি সেই হোষ্টেল এৰি গৈছিল মাত্ৰ৷ ফাইনেলৰ ৰিজাল্ট দিয়াৰ পাছত হোষ্টেলৰ ক্লিয়াৰেঞ্চ ল’বলৈ, মানে হোষ্টেলত একো দিবলগীয়া নাই বুলি চাৰ্টিফিকেট ল’বলৈহে মোৰ ওচৰলৈ আহিছিল৷ এদিনৰ চিনাকি মাত্ৰ৷”

“মাত্ৰ এদিন লগ পালা৷ তাকো ইমান বছৰ আগতে৷ তথাপি ল’ৰাজন চিনি পালানে?” পাঠকৰ পৰা এইটো প্ৰশ্নও আহিব পাৰে বুলি মই ভয় কৰি আছিলো৷ সকলো কথা কৈ দিয়াই ভাল হ’ব বুলি ভাবি উত্তৰ দিলোঁ,

“কেতিয়াবা মনত থাকি যায়৷ ল’ৰাজনৰ আচলতে অলপ টকা দিবলৈ বাকী আছিল৷ বেছি নহয় এশ টকামান আছিল বোধকৰো৷ এটকাও বাকী থাকিলে ক্লিয়াৰেঞ্চ মই নিদিওঁ কাৰণ কলেজৰ পৰা একেবাৰে ওলাই যোৱাৰ পাছত আৰু সেই টকা পোৱাৰ কোনো আশা নাথাকে৷ গতিকে পাছত ময়েই ভৰিবলগীয়া হ’ব৷” পাঠক নিজেও ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজৰ হোষ্টেলত থাকি অহা৷ সকলো জানেই বুলি জানিও অলপ ব্যাখ্যা কৰি ক’লো৷

“ল’ৰাজনক ক্লিয়াৰেঞ্চ দিয়া নাছিলা নেকি তুমি?” পাঠকে জেৰা কৰাৰ দৰেই সুধিলে৷ 

ক্ষন্তেক ৰৈ উত্তৰ দিলো,

“এদিন ৰাতিপুৱাতে আহি ওলাইছিল ল’ৰাজন ক্লিয়াৰেঞ্চ ল’বলৈ৷ মই টকা দিবলৈ বাকী থকা ল’ৰাবোৰৰ তালিকাখন চালো৷ ল’ৰাজনৰ নামটো প্ৰায় ওপৰতে আছিল৷ তেওঁক জনাই দিলো তেওঁৰ অলপ দিবলগা থকা কথাটো৷ ল’ৰাজনে অনুৰোধ কৰি কৈছিল,

“ছাৰ, মই দূৰৰ পৰা আহিছো৷ লগত বেছি টকা নাই৷ ক্লিয়াৰেঞ্চটো দি দিয়ক৷ মোৰ মাহীৰ ঘৰ ইয়াতে৷ অফিচৰ কামখিনি কৰি আবেলি মাহীৰ ঘৰৰ পৰা টকাখিনি আনি আপোনাক দি থৈ যামহি৷ আপোনাক কথা দিছো৷ মোক বিশ্বাস কৰক৷”

ল’ৰাজনৰ কথাত পতিয়ন গৈ ক্লিয়াৰেঞ্চৰ ফৰ্মখনত চহী কৰি দিলো৷ ল’ৰাজন গ’লগৈ৷ সেইদিনা আবেলি নাহিল৷ পিছদিনাও নাহিল৷ বছৰ পাৰ হৈ গ’ল৷ কোনোদিনেই নাহিল৷ আজিহে ইমান দিনৰ মূৰত আকৌ মুখা-মুখি হৈছোঁ৷ মূখখন অলপ অলপ চিনিব পাৰিছিলো৷ নামটো কোৱাত গোটেই ঘটনাটো মনত পৰি গ’ল৷ ল’ৰাজনৰ বিষয়ে অৱশ্যে মই আৰু একো নাজানো” কথাখিনি কৈ শেষ কৰি পাঠকৰ পিনে চালো৷ মোৰ বুকুৰ পৰা বোজা এটা আঁতৰি যোৱা যেন লাগিল৷ 

পাঠক কিছু সময় মনে মনে থাকিল৷ তাৰপছত লাহেকৈ মাত দিলে,

“ভুল তোমাৰেই৷ তুমি ইমান সহজে সকলোকে বিশ্বাস কৰি লোৱা৷ ল’ৰাজন বুধিয়ক৷ আজিৰ যুগৰ লগত খাপ খাই চলিব পৰা ল’ৰা৷ সেইটো একো ডাঙৰ দোষ বা দ্ৰবেক বুলি ক’ব নোৱাৰি৷”

মই পাঠকৰ কথাখিনি শলাগি থলোঁ৷ বিদায় লৈ ঘৰ পালোঁহি৷ দুদিনমান পাছত বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখন পাম বুলি প্ৰায় নিশ্চিত হ’লো৷

আপিগিলানে কলাত লবো…

আপিগিলানে কলাত লবো…

সৰুতে বৰ চাপৰ আছিলো৷ মূৰটো ডাঙৰ, নাকটোও চেপেটা বাবে আৰু অধিক চাপৰ দেখা গৈছিল মোক৷ কিছুমানে “গাইথা” বুলি জোকাইছিল৷ কিছুমানে জোকাইছিল “মাদা” (শকত) বুলি৷ ওখ হোৱাৰ দুৰ্বাৰ হেঁপাহ এটা মনত পুহি ৰাখিছিলো৷ এবাৰ অষ্টম নে নৱম শ্ৰেণীত থাকোঁতে বৰপেটাত অসম বিজ্ঞান সমিতিৰ অধিৱেশন এখন হৈছিল৷ প্ৰদৰ্শনী চাবলৈ আমি শাৰী পাতিছিলো৷ সকলোতকৈ চাপৰ বাবেই হয়তো মোক একেবাৰে আগত থিয় কৰাই দিয়া হৈছিল৷ দুৱাৰমুখতে আছিল এখন দীঘল আইনা৷ মূৰৰ পৰা ভৰিলৈকে সম্পূৰ্ণকৈ দেখা যায়৷ তাতে নিজৰ চেহেৰাটো ভালদৰে চালো৷ চাই দৃষ্টি ঘূৰাই দিলোঁ৷ সঁচাকৈয়ে মই ইমান চাপৰ৷

মোৰ সহপাঠী প্ৰভাতো প্ৰায় মোৰ সমানেই ওখ আছিল৷ দুয়ো আছিলো নলে-গলে লগা বন্ধু৷ হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাৰ আগে আগে এদিন সন্ধিয়া দুয়ো চাউলখোৱা নদীৰ দলঙৰ ওপৰেৰে গৈ আছিলো অলপ মুকলি বতাহ খোৱাৰ মানসেৰে৷ সেই সময়ত বহুতো যুৱক তাত গোট খায়, একে উদ্দেশ্যেৰেই৷ 

আমি খোজ কাঢ়ি কিছুদূৰ পাৰ হৈ যোৱাৰ পাছতে প্ৰভাতে মাত দিলে,

“সিহঁতে আমাক দুটাক দেখি কি কৈছে মন কৰিলিনে?”

“নাই কৰা৷ মই বেলেগ কিবা চিন্তা কৰি আছিলোঁ৷” মই উত্তৰ দিলোঁ৷

“আমাক দেখি সিহঁতে কৈছে, কি সৰু-সৰু ছলিয়ে৷ আহুন কলেজত গেলি আপিগিলানে কলাত লবো৷ (ইহঁত কলেজলৈ গ’লে ছোৱালী বিলাকে কোলাত ল’ব)৷”

একো উত্তৰ নিদিলো৷ ওখ হোৱাৰ বাসনা আৰু অধিক প্ৰবল হ’ল৷ দুৱাৰত ধৰি ওলমি থকা, ৰিঙত ধৰি উঠা-নমা কৰা আদি ব্যায়াম কৰি থাকিলো৷

সময় বাগৰি গ’ল৷ চাপৰ বুলি কোনেও হাঁহিব নোৱাৰা অৱস্থা এটা পালোঁ৷

কলেজত অৱশ্যে কোনেও কোলাত ল’বলৈ সাহস নকৰিলে৷

থমকি ৰৈছো

কিবা এটা নতুন কৰাৰ মানসেৰে এই ব্লগটো লিখিবলৈ লৈছিলো৷ জীৱনৰ অনুভৱ আদি লিখিছিলো৷ তাৰ পাছত অনূদিত কবিতা, অণুগল্প আদি৷ গৰুৰ বিষয়ে ৰচনা এখন ধেমালিতে লিখি পেলাইছিলো৷ ৰচনাখনে যথেষ্ট সমাদৰ পোৱাত ৰস ৰচনা আৰু ৰগৰ লিখিবলৈ লওঁ৷ গল্পও লিখি থাকো৷
নিজকে সাহিত্যিক সাহিত্যিক লাগিবলৈ ধৰে৷
এতিয়া অলপ থমকি ৰৈছো৷
নিজকে কিছুমান কথা সুধি চাইছো৷
কিহৰ বাবে, কাৰ বাবে লিখি আছো?
সাহিত্যিক বুলি বিখ্যাত হোৱাৰ উচ্চাকাংক্ষা নাই৷
ৰগৰ লিখি দুই-একক ৰস যোগোৱাৰো আৰু মন নাই৷
মোৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতা আনে পঢ়ি কিবা লাভবান হ'বনে?
ইয়াৰ লেখাবোৰ কিতাপ আকাৰে প্ৰকাশ কৰিবলৈ লৈছো pothi.com আৰু createspace.com যোগেৰে। স্থায়ী স্মৃতি হিচাবে ৰৈ ৰাওক বুলি।
কিতাপবোৰ কিনি কোনোবাই পঢ়িব বুলি অৱশ্যে আশা কৰা নাই।

প্ৰশ্ন নাপালো বুজি, কোব খালো খুজি..

প্ৰশ্ন নাপালো বুজি, কোব খালো খুজি..

১৯৬৯ চন৷ মই বৰপেটা বিদ্যাপীঠৰ চতু্ৰ্থ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ তেতিয়া৷ শ্বিলঙৰ পৰা বৰপেটালৈ অহা এমাহমান হৈছেহে মাত্ৰ৷ বৰপেটাৰ মাত-কথা ভালদৰে বুজিব পৰা হোৱাই নাই৷

স্কুলত শিক্ষকসকলে কোৱা কথাবোৰো লাহেলাহে বুজি উঠিব ধৰিছো৷ শিক্ষকসকলৰ ভিতৰত সকলোতকৈ ভয় কৰিছিলো নৰেন শৰ্মা চাৰক৷ আমাক হিন্দী শিকাইছিল৷ হাতত বেতডাল অনবৰতে থাকেই৷ হিন্দীৰ বৰ্ণমালা শিকা হৈ গ’ল৷ আখৰবোৰ ভালদৰেই চিনি পোৱা হৈছো৷ চাৰে ছাত্ৰবোৰক বোৰ্ডৰ ওচৰলৈ মাতি নি কিবা কিবি লিখিবলৈ কয়৷ নোৱাৰিলে পিঠিত চেটেপ চেটেপ বেতৰ কোব৷ কেতিয়াবা হিন্দীত লিখি দিয়ে সেইটো লিখিব লাগে অসমীয়াত৷ কেতিয়াবা অসমীয়াত লিখি দি সেইটো লিখিবলৈ কয় হিন্দীত৷ তেনেদৰে দুটামান দিন পাৰ হে গ’ল৷ হিন্দী আখৰবোৰ ভালদৰেই চিনি পাওঁ বাবে মোৰ অলপো ভয় লগা নাছিল কিবা লিখিবলৈ দিলে পাৰিম বুলি জানি৷

এদিন মোৰ পাল পৰিল৷ চাৰে বোৰ্ডত অসমীয়াতে লিখিলে, “পইচা”৷ মোক ক’লে হিন্দীত লিখা৷ মই অলপো চিন্তা নকৰাকৈ ধামধুম লিখি দিলো, “पइचा” ৷ লিখা শেষ হ’বলৈহে পালে , পিঠিত বেতৰ কোব পৰিলেই৷ কেইটা পৰিল হিচাব নাই৷ কাণমূৰ গৰম হৈ গ’ল৷ লাজে-অপমানে নিজৰ ঠাইত আহি বহিলোহি৷ অসমীয়া আখৰ কেইটা হিন্দী আখৰেৰে লিখিবলৈ দিয়া বুলি ভাবিয়েই তেনেদৰে লিখিছিলো৷ মুখেৰে একো নামাতিলো৷ চকুৰ পানীও নোলাল৷

চাৰে বাকী ছাত্ৰবোৰলৈ চাই সুধিলে কোনোবাই পাৰিব নেকি লিখিবলৈ৷ কোনোবা এজন উঠি আহি লিখি দিলে, “पैसा” ৷ চাৰে শলাগিলে৷ সকলোৰে আগত বৰ লাজ পালো৷ মই ভাবিলো, সেইটোতো মইও জানিছিলো৷ অসমীয়া আখৰ কেইটা হিন্দী আখৰেৰে লিখিবলৈ কোৱা বুলি ভাবিহে মই তেনেদৰে লিখিছিলো৷ কিন্তু জানিলে কি হ’ব? প্ৰশ্ন বুজি নাপালে পিঠিত বেতৰ কোব পৰিবই৷

ইমান বছৰ পাৰ হৈ গ’ল৷ সেই কোব কেইটা আজিও পাহৰিব পৰা নাই৷

পাতল ভাজি.. তাকে খাম আজি

পাতল ভাজি.. তাকে খাম আজি

প্ৰায় ত্ৰিশবছৰমান আগৰ কথা৷ প্ৰথম মুম্বাইলৈ গৈছো৷ লগত থকা কেইজনো প্ৰথমবাৰৰ বাবেই মুম্বাইলৈ গৈছে৷ গৈ ধৰমশালা এটাত উঠিলো৷ সন্ধিয়া ওলাই গৈ হঠাতে ব্যস্ত বজাৰৰ পৰা মুকলি ৰাজপথ এটা দেখিলো৷ তাৰ কিছু দূৰৰ পৰাই সাগৰ৷ পথৰ কাষে-কাষে চকুৰে মনিব পৰালৈকে শাৰী-শাৰীকৈ লাইট৷ অভিনৱ দৃশ্য৷ প্ৰায় দুমিনিটমান স্তব্ধ হৈ একে ঠাইতে ৰৈ থাকিলো৷ লগৰ এজনে কলে, “মেৰিন দ্ৰাইভ, কুইনচ নেকলেচ…”

মুম্বাই আৰু মেৰিন দ্ৰাইভ৷ শুনিছিলো৷ আজি দেখিলো৷ হেঁপাহ পলুৱাই উপভোগ কৰিলো সেই মায়াময় পৰিৱেশ৷

নিশাৰ আহাৰ খাবলৈ সাধাৰণ ৰেষ্টোঁৰা এখনত সোমালো৷ বোৰ্ড এখনত খোৱা-বস্তুৰ তালিকাখন লিখি থোৱা আছিল৷ প্ৰায় সকলোবোৰ নামেই অচিনাকী৷ কিবা এটা অৰ্ডাৰ দি খালো৷ কোনোমতে ক্ষুধা নিবাৰণ হ’ল ৰাতিটোৰ বাবে৷

পিছদিনা ৰাতিপুৱা আকৌ একেখন ৰেষ্টোঁৰাত সোমালো৷ ইতিমধ্যে আমি দুজনমানে অলপ চিনি পাব ধৰিছো কোনবিধ কি বস্তু৷ আমি কিবা এবিধ বস্তুৰ অৰ্ডাৰ দিলো৷ 

লগৰ এজন কিন্তু অলপ ব্যতিক্ৰম আছিল৷ তেওঁ লিষ্টখন চালে, কান্দা ভাজি, ….., পা্তল ভাজি….আৰু অৰ্ডাৰ লবৰ বাবে কাষত ৰৈ থকা ল’ৰাজনলৈ চাই ক’লে,

“এক প্লেট পাতল ভাজি…”

“ মাত্ৰ পাতল ভাজি? আৰু একো নালাগে?” ল’ৰাজনে আচৰিত হৈ সুধিলে৷

“ নালাগে, মই একপ্লেট  পাতল ভাজিয়েই খাম৷”

কিছুসময় পাছত আমাৰ খোৱাবস্তুবোৰ আহিল৷ কিন্তু পাতল ভাজি অৰ্ডাৰ দিয়াজন ৰৈ থাকিল৷

অলপ পাছত ল’ৰাজনে এখন ডাঙৰ প্লেটত পাতল ভাজি লৈ আহি আমাৰ লগৰীয়াজনৰ সম্মুখত থ’লে৷ আমি সকলোৱে পাতল ভাজিনো কি চালোঁ৷

চাই দেখো, প্লেটখনত কেৱল হালধীয়া পানী আৰু মাজতে এডোখৰ আলু, যেন সাগৰৰ মাজত এটা দ্বীপহে৷ অৰ্ডাৰ দিয়াজনে আমাৰ ফালে চাই লাজতে সেমেনা-সেমেনি কৰিব ধৰিলে৷ 

পাতল ভাজি লৈ অহা ল’ৰাজনে ক’লে,

“ এইটো অকলে কেনেকৈ খাব? মই দীঘল পাওৰুটি এটা লৈ আহিছো৷ তাৰ লগতে খাওঁক৷”

বেচেৰা লগৰীয়াজনে পাওৰুটিটো হাত পাতি ল’লে বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে৷ তাৰপাছত এডোখৰ ভাঙি ডুবাই দিলে “পাতল ভাজি”ত৷

আমি মিচিক-মাচাককৈ হাঁহি খোৱাত মন দিলো৷

নিশাৰ বীৰ.. উন্নত শিৰ

নিশাৰ বীৰ.. উন্নত শিৰ

১৯৭৬ চন৷ কটন কলেজৰ প্ৰাক-বিশ্ববিদ্যালয় শ্ৰেণীত নাম ভৰ্তি কৰি ফাৰ্ষ্ট মেছত আবাসী হিচাবে থাকিবলৈ লৈছো৷ পুৰণি ছাত্ৰ বা দাদা সকলে ৰাতি নিজৰ ৰুমলৈ মাতি নি চা-চিনাকি হৈ থাকে৷ নানা ধৰণৰ প্ৰশ্ন সোধে৷ ধেমালিও কৰে৷ কেতিয়াবা ভালো লাগে, কেতিয়াবা ভয় লাগে৷ তথাপি কোনো আপত্তি নকৰাকৈ জ্যেষ্ঠসকলৰ আদেশ শিৰোধাৰ্য কৰি সকলো কৰি গৈ আছিলো৷

নবাগত আদৰণি সভা হোষ্টেলত বেলেগকৈ হয়৷ সেইদিনা ৰাতিহে হেনো চা-চিনাকি অলপ বেছিকৈ হয়৷ ভাবি ভয় লাগি আছিল৷

অৱশেষত সেই দিনটো আহি পালে৷ সন্ধিয়া আদৰণি সভা শেষ হ’ল৷ নিমন্ত্ৰিত অতিথি আদি সকলো গ’লগৈ৷ ৰাতি দহমানবজাৰ পৰা আৰম্ভ হ’ল এক বিশেষ কাৰ্যক্ৰম৷ মেডকেল পৰীক্ষা৷ চা-চিনাকিৰ সেইটো হেনো বিশেষ পৰ্ব৷ আমাক এজন এজনকৈ এটা বিশেষ কোঠালৈ মাতি নিয়া হ’ল৷ ভিতৰত হেনো কিবা মেডিকেল কৰা হয়৷  আমি নিজৰ পাল কেতিয়া পৰে বুলি অপেক্ষা কৰি থাকিলো৷

অৱশেষত মোৰ পাল পৰিল৷ কোনে মাতিলে মনত নাই৷ লাহেকৈ ভিতৰ সোমাই গ’লো৷ কোঠাটোৰ ভিতৰৰ লাইটটো জলোৱা নাই৷ বাহিৰৰ পৰা লাইটৰ পোহৰত দেখিলো এখন টেবুলৰ কাষত দুজন চিনিয়ৰ৷ এজন প্ৰাকবিশ্ববিদ্যালয় দ্বিতীয় বাৰ্ষিক আৰু আনজন বি.এ. প্ৰথম বাৰ্ষিকৰ৷

মোক আদেশ দিয়া হ’ল দিগাম্বৰ হ’বলৈ৷ মই নহওঁ বুলি ক’লো৷ আকৌ জোৰকৈ ক’লে৷ মই মান্তি নহ’লো৷

“টেবুলৰ তলত সোমাই থাকা৷” এচুকত থকা টেবুল এখনৰ পিনে আঙুলিয়াই এজনে মোক আদেশ দিলে৷ মই টেবুলৰ তলত সোমাবলৈ আঁঠু কাঢ়ি দেখিলো ইতিমধ্যে আন এজন সোমাই আছে৷ চিনি পালো৷ শিৱসাগৰৰ মৃদুল ৷ তাৰমানে দিগাম্বৰ হ’বলৈ অস্বীকাৰ কৰিলে মৃদুলেও৷ ভাল লাগিল৷

সৰু টেবুলখনৰ তলতে কুচিমুচি দুয়ো সোমাই থাকিলো৷

তাৰপাছত কোন কোন আহিল আৰু কি কি হ'ল চাবলৈ নহ'ল৷ 

কিছুসময় পাৰ হ'ল৷
সোমাই আহিল লক্ষীমপুৰৰ গোকুল৷ লগত চতিয়াৰ ৰূপক৷ চিনিয়ৰ দুজনে আদেশ দিবলৈহে পালে, গোকুলে চিঞৰি চিঞৰি গালি পাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে …. 

“চিনি পোৱা নাই? এফালৰ পৰা কাটি থৈ যাম….” আৰু বহুত কিবা কিবি…
হয়তো গালি পাৰিবলৈ সাজু হৈয়েই আহিছিল গোকুল৷

সাহস পাই ৰূপকেও ফেৰ পাতি ধৰিলে চিনিয়ৰ দুজনক৷

কথা বিষম দেখি চিনিয়ৰ দুজনে গোটেই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ তাতেই সমাপ্তি ঘটাই আমাক টেবুলৰ তলৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ ক’লে৷ আমি কানি-কাপোৰ জোকাৰি বাহিৰ ওলাই আহিলো৷

সেইসময়ত লক্ষীমপুৰৰ গোকুল আমাৰ বাবে হৈ পৰিল ৰক্ষাকৰ্তা বীৰ৷

চিনিয়ৰ দুজনকহে আৰু কেতিয়াও ভাল ভাবে ল’ব নোৱাৰিলো৷

সংঘৰ্ষ আৰু সাফল্যৰ আন নাম: চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন

সংঘৰ্ষ আৰু সাফল্যৰ আন নাম: চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন

চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন চলচ্চিত্ৰ জগতৰ এটা চিৰস্মৰণীয় নাম, হিলউদৰ বিখ্যাত তাৰকা৷ তেওঁ একেদিনাই সেই স্থান অজৰ্ন কৰা নাছিল৷ আচলতে যথেষ্ট দুখ-কষ্ট সহ্য কৰিব লগা হৈছিল তেওঁ জীৱনত৷ তেওঁৰ জীৱনৰ সংঘৰ্ষৰ কাহিনীয়ে সকলোকে প্ৰেৰণা যোগাব পাৰে৷

এটা সময়ত তেওঁৰ আৰ্থিক অৱস্থা ইমান শোচনীয় আছিলযে তেওঁ ঘৈণীয়েকৰ অলঙ্কাৰ চুৰ কৰি বিক্ৰি কৰিব লগা হৈছিল৷ অৱস্থা বেয়া হৈ গৈ থাকিল আৰু এসময়ত তেওঁ হৈ পৰিছিল গৃহহীন৷ নিউইয়ৰ্কৰ বাচ আস্থানতে তেওঁ তিনি ৰাতি কটাবলগীয়া হৈছিল৷ ঘৰৰ ভাড়া দিবলৈ পইচা নাছিল৷ আহাৰ কিনিবলৈও পইচা নাছিল৷ অৱশেষত তেওঁ নিজৰ অতি মৰমৰ কুকুৰটোকে মদৰ দোকান এখনলৈ অহা অচিনাকী মানুহ এজনৰ ওচৰত বেচি দিব লগা হৈছিল মাত্ৰ ২৫ ডলাৰত৷ কুকুৰটোক খুৱাবলৈ তেওঁৰ টকা নথকাৰ বাবেই সেই চৰম পদক্ষেপটো ল’বলগীয়া হৈছিল৷ কুকুৰটো বেচি কান্দি কান্দি তেওঁ আতৰি গৈছিল৷

তাৰ দুসপ্তাহ পাছত তেওঁ মহম্মদ আলি আৰু চুক ৱেপনাৰৰ মাজত হোৱা বক্সিং খেল এখন চায়৷ সেই খেলখন চাই তেওঁ অনুপ্ৰাণিত হয় বিখ্যাত চিনেমা ৰকিৰ কাহিনী লিখিবলৈ৷ তেওঁ ২০ ঘন্টা বহি বহি সেই চিনেমাৰ চিত্ৰনাট্য লিখিলে৷ সেইখন তেওঁ বেচিবলৈ চেষ্টা কৰিলে আৰু চিত্ৰনাট্যখনৰ বাবে ষ্টুডিঅ’ এটাৰ পৰা তেওঁ ১২৫,০০০ টকাৰ অফাৰ পালে৷ কিন্তু তেওঁৰ আছিল মাত্ৰ এটা অনুৰোধ: চিনেমাখনৰ মূল নায়ক তেওঁ নিজে হ’ব৷ ৰকিৰ চৰিত্ৰ তেওঁ ৰূপায়িত কৰিব৷ কিন্তু ষ্টুডিঅ’টো মান্তি নহ’ল৷ তেওঁলোকে এজন ভাল প্ৰকৃত ষ্টাৰকহে ৰকি হিচাবে ল’ব বিচাৰিলে৷

তেওঁলোকে ক’লে “ তেওঁ দেখিবলৈ ভাল নহয়, কথা কোৱাৰ ধৰণটোও থিক নহয়”৷ তেওঁ চিত্ৰনাট্যখন লৈ ওলাই আহিল৷ কেইসপ্তাহমান পাছত সেই একেটা ষ্টুডিঅ’ই তেওঁক চিত্ৰনাট্যখনৰ বাবে ২৫০,০০০ ডলাৰ দিবলৈ ওলাল৷ তেওঁ মান্তি নহ’ল৷ তেওঁলোকে ৩৫০,০০০ ডলাৰ আগবঢ়ালে৷ তথাপি তেওঁ অমান্তি হ’ল৷ তেওঁলোকক তেওঁৰ চিনেমাখন লাগে , তেওঁক নালাগে৷ তেওঁ ক’লে নহব৷ তেওঁ নায়ক হ’বই লাগিব৷

অৱশেষত ষ্টুডিঅ’টোৱে তেওঁক চিত্ৰনাট্যৰ বাবে ৩৫,০০০ ডলাৰ দিলে আৰু চিনেমাৰ মূল নায়ক হিচাবে তেওঁকেই ল’লে৷ ৰকি নিৰ্মিত হ’ল আৰু ইতিহাস ৰচনা হ’ল৷ চিনেমাখনে শ্ৰেষ্ঠ চিনেমা, শ্ৰেষ্ঠ পৰিচালক আৰু শ্ৰেষ্ঠ সম্পাদনাৰ বাবে অস্কাৰ বঁটা লাভ কৰে৷ আনকি তেওঁৰ নাম শ্ৰেষ্ঠ অভিনেতা বঁটাৰ বাবেও প্ৰস্তাৱিত হৈছিল৷ ৰকি চিনেমাখন আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চলচ্চিত্ৰ পঞ্জীত সৰ্বকালৰ এখন শ্ৰেষ্ঠ চিনেমা হিচাবেও অন্তৰ্ভুক্ত হয়৷

তেওঁ লাভ কৰা ৩৫,০০০ ডলাৰেৰে তেওঁ কৰা প্ৰথম কামটো আছিল হৃদয়স্পৰ্শী৷ সৰ্বপ্ৰথমে তেওঁ বেচি দিয়া মৰমৰ কুকুৰটো আকৌ কিনিলে৷ কুকুৰটোৰ বাবে তেওঁ সেই মদৰ দোকানৰ আগত তিনিদিন অপেক্ষা কৰি থাকিল সেই অচিনাকী মানুহজনৰ বাবে৷ তৃতীয়দিনা সেই মানুহজন কুকুৰটো লগত লৈ তালৈ আহিল৷ ষ্টেলোনে মানুহজনক বুজাই ক’লে কিয় বাধ্য হৈ তেওঁ কুকুৰটো বেচিব লগা হৈছিল আৰু কুকুৰটো তেওঁ ওভোটাই কিনি ল’ব বিচাৰে বুলি৷ মানুহজন মান্তি নহ’ল৷ ষ্টেলোনে তেওঁক ১০০ ডলাৰ দিলে৷ মানুহজন মান্তি নহ’ল৷ ৫০০ ডলাৰ যাচিলে তথাপি মান্তি নহ’ল৷ আনকি ১০০০ ডলাৰতো মান্তি নহ’ল৷ অবিশ্বাস্য হ’লেও সত্য যে ষ্টেলোনে যিটো কুকুৰ মাত্ৰ ২৫ ডলাৰত বেচিছিল সেইটো ঘুৰাই পাবলৈ ১৫,০০০ ডলাৰ দিবলগা হ’ল৷ তথাপি তেওঁ কিনিলে, নিজৰ মৰমৰ কুকুৰটো৷

এসময়ৰ ভিকহু সেই চিলভাষ্টাৰ ষ্টেলোন আজি পৃথিবীবিখ্যাত অভিনেতা, মেগাষ্টাৰ৷

ভিকহু হোৱাটো নিশ্চয় বেয়া কথা৷ হয়তো আপোনাৰ বহুতো সপোন আছে কিন্তু সেইবোৰ বাস্তৱত ৰূপায়িত কৰিবলৈ আপুনি অক্ষম, অতি নিঃকিন৷ আমাৰ বহতৰে এনেকুৱা সপোন থাকে৷

জীৱনটো কঠিন৷ হয়তো সুযোগবোৰ আহিব আৰু আপোনাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ যাব কাৰণ আপুনি এজন অতি সাধাৰণ মানুহ৷ মানুহে হয়তো আপোনাৰ সৃষ্ট বস্তুটো বিচাৰিব কিন্তু আপোনাক নিবিচাৰে৷ জগতখন বৰ নিষ্ঠুৰ৷ যদি আপুনি ইতিমধ্যেই বিখ্যাত, ধনী নাইবা প্ৰভাৱশালী লোকৰ সৈতে পৰিচিত নহয় তেনেহলে জগতত আপুনি অধিক কষ্টই পাব৷

হয়তো আপোনাৰ মুখৰ আগতে দুৱাৰ জপাই দিব, মানুহে আপোনাৰ যশ চুৰ কৰি নিব আৰু আপোনাৰ আশা চুৰমাৰ কৰি পেলাব৷ হয়তো আপুনি অহৰহ চেষ্টা চলাই যাব কিন্তু একো নঘটিব৷

হয়তো আপুনি আশাহত হ’ব৷ আপুনি ভিকহুত পৰিণত হ’ব৷ হয়তো জীৱিকাৰ বাবে অতি সাধাৰণ কাম কৰিবলগীয়া হ’ব৷ হয়তো নিজৰ ভাতমুঠি যোগাৰ কৰিবলৈও কষ্ট হ’ব৷ আৰু হয়তো ফুটপাথত শুবলগীয়াও হ’ব পাৰে৷ এনেকুৱা ঘটে, ঘটি থাকে৷

কিন্তু আপোনাৰ সপোন ধ্বংস কৰিবলৈ কাকো অনুমতি নিদিব৷ লাগিলে যিয়েই নঘটক সপোনটো সযতনে জীয়াই ৰাখক৷ আপোনাৰ আশা নোহোৱা কৰি পেলালেও সপোন দেখি থাকক৷ আপোনাক বাৰে বাৰে খেদি পঠিয়ালেও সপোন দেখি থাকক৷

সপোন দেখি থাকক৷

আপুনি আচলতে কিমান কি কৰিবলৈ সমৰ্থ সেইটো আপোনাৰ বাহিৰে কোনেও ভালদৰে নাজানে৷ মানুহে হয়তো আপুনি দেখাত কেনেকুৱা নাইবা আপোনাৰ কি আছে তাৰ ভিত্তিতেই আপোনাৰ বিষয়ে কিবা এটা মতপোষণ কৰি ল’ব৷ কিন্তু যুঁজি থাকক৷ যুঁজি থাকক ইতিহাসৰ পাতত আপোনাৰ নিজৰ ঠাই অকণমানৰ বাবে৷ যুঁজি থাকক নিজৰ অকণ নাম আৰু যশস্যাৰ বাবে৷

কেতিয়াও এৰি নিদিব৷

লাগিলে আপোনাৰ যথাসৰ্বস্ব বেচি দি কুকুৰৰ লগতে শুবলগীয়া হওঁক৷ তথাপি একো নাই৷ যেতিয়ালৈকে আপুনি জীয়াই আছে আপোনাৰ কাহিনীৰ অন্ত পৰা নাই৷

যুদ্ধ কৰি যাওক৷ আপোনাৰ সপোন আৰু আশা জীয়াই ৰাকক৷

মূল : নাম্মাটিভি চেনেল ; অসমীয়া ৰূপান্তৰ: ডঃ মাখন লাল দাস

The Duplicate key..

The Duplicate Key..
I shifted to an apartment yesterday, managed through a broker. I was given a key of the door. I was advised by an well-wisher not to use the lock fitted to the door and to buy an external lock since there may be some duplicate key with the builder or the middle-man.
I purchased a lock last night. Came out of my apartment this morning ready to leave for college, closed the door and tried to put my new lock on the latch fixed on the door. I was not successful and wanted to check whether I had used the right key. As I tried to go inside, to my horror I found the door locked. The door got automatically locked , I am locked out....I looked for the key and was horrified to find that I had left the key inside as I was going to use the new external lock.
what to do?
I went down, told the caretaker what had happened. He said sheepishly that I was not alone to have made such a mistake. the door gets automatically locked once one comes out and one needs to be careful.
The caretaker called the middle-man who came with a bunch of keys. He selected two keys from among them be tried. The first one did not work. Then the next one was tried. My heart was beating faster. It went inside. The caretaker tried it hard. And the door opened. I heaved a sigh of relief.
The middle-man thought for a while. Separated the key that worked from the bunch and handed that over to me and advised me to be careful in future..
Looking at the key I started wondering, wasn't it good that I got locked out. Otherwise this duplicate key would have been with middle-man without myself being aware of it.

আইটী আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?

আইটী আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?

১৯৭১ চন৷ পাকিস্তানৰ সৈতে আমাৰ যুদ্ধ চলি আছিল৷ মই আছিলো এজনী ষোড়শী—উৎপতীয়া আৰ্মি ছোৱালী৷ এদিন ৰাতি দেউতাই ক’লে যে আমি গোটেইবোৰ লক্ষ্ণৌ ষ্টেচনলৈ যাব লাগিব যুদ্ধত আহত হোৱা সেনাৰে ভৰা ৰেল এখন লগ পাবলৈ, তেওঁলোকৰ বেছিভাগেই হ’ব আঘাতপ্ৰাপ্ত আৰু আমি তেওঁলোকক আহাৰ-পানী যোগাই উৎসাহ দিবলৈ যাম৷ তেওঁলোক চিকিৎসাৰ বাবে মিলিটেৰী হস্পিটেললৈ গৈ আছে৷

মোৰ মনত পৰে, সেইয়া ৰাতিৰ সময় আছিল আৰু ষ্টেচনত আৰ্মিয়ে আহাৰ আৰু পানীৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল৷ ৰেলখন লাহে লাহে প্লেটফৰ্ম পালেহি৷ মই নাৰ্ভাচ হ’লো৷ বেয়াকৈ আঘাতপ্ৰাপ্ত হৈ যন্ত্ৰণাত কেঁকাই থকা মানুহবোৰকনো মই কি ক’ম? মোকনো দেউতাই কিয় ইমান জোৰ কৰিছে যাবলৈ? মই হয়তো সহ্য কৰিব নোৱাৰিম আৰু মা-দেউতাক হতাশহে কৰিম৷ আন আন অফিচাৰ আৰু তেওঁলোকৰ ভাৰ্যাসকলৰ লগতে মোৰ মাও যাবলৈ ওলাইছিল বাবে মই অলপ সাহস পালো৷

ৰেলখন ৰোৱাৰ পাছত মোৰ হাতত কিছু খোৱাবস্তু আৰু পানী দি মোক ডবা এটালৈ যাবলৈ কোৱা হ’ল৷ ভিতৰত সকলোবয়সৰ মানুহ আছিল আৰু কিছুমান মোতকৈ এক বা দুইবছৰ ডাঙৰ ল’ৰা, কিন্তু কোনোৱে কেঁকাই থকা নাছিল, যদিও কিছুমানৰ অৎগ-প্ৰত্যংগ বেয়াধৰণে ছিঙি গৈছিল আৰু বহুতৰে মূৰ আৰু মুখবোৰ বেণ্ডেজেৰে বন্ধা আছিল৷

মই ফুটা-নুফুটা থোকাথুকি মাতেৰে ক’লো, তেওঁলোকৰ ত্যাগৰ প্ৰতি মই কিমান শ্ৰদ্ধা কৰো আৰু তেওঁলোক মোৰ বাবে বীৰ বুলি৷ তেওঁলোকে মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি ক’লে, “আইটী, আমাৰ কাম এতিয়াও শেষ হোৱা নাই৷ আমি যুদ্ধলৈ কেতিয়া উভতি যাব পাৰিম?”

মই অবাক হৈ পৰিলো৷ এনে এটা উত্তৰ মই আশা কৰা নাছিলো৷ এনেদৰে বেয়াকৈ জখম হোৱা মানুহৰ পৰা যিসকলক সমৰক্ষেত্ৰৰ হস্পিটেলত যেনেতেনে চিলাই মাৰি দিয়া হৈছে আৰু এতিয়া চিকিৎসাৰ বাবে কমাণ্ড হস্পিটেললৈ লৈ যোৱা হৈছে৷ কিছুমানৰ হাত-ভৰি আদি কাটি পেলোৱা হ’ব, আন কিছুমানৰ বাবে হয়তো মাহৰ পাছত মাহজোৰা অস্ত্ৰোপচাৰৰ প্ৰয়োজন হ’ব বোম আৰু বুলেটে বেয়াধৰণে কৰা ক্ষতিবোৰ মেৰামতি কৰিবলৈ৷ তথাপি তেওঁলোক উভতি যাব বিচাৰে কাম শেষ কৰিবলৈ!!!

শত্ৰুৱে তেওঁলোকৰ শৰীৰহে ভাঙিছে কিন্তু মনোবল ভাঙিব পৰা নাই৷

পিছদিনা দেউতাই মোক হস্পিটেললৈ গৈ থাকিবলৈ ক’লে যিসকল চিঠি লিখিব পৰা অৱস্থাত নাই সেইসকলৰ হৈ চিঠি লিখি দিবলৈ৷ হস্পিটেলৰ এটা অংশত ইনটেনচিভ কেয়াৰত থকা এজন ডেকা অফিচাৰ দেখিলো যাৰ ৰাজহাড় ছিন্ন-ভিন্ন হৈ গৈছিল আৰু কোনোমতে জীৱনটো খামুচি ধৰি আছিল৷ কিছুদিন পাছতে তেওঁৰ মৃত্যু হৈছিল৷ মোৰ মা-দেউতা আৰু তেওঁৰ মাক-দেউতাক তেওঁৰ কাষত আছিল৷ তেওঁ তেওঁলোকক কৈছিল তেওঁৰ কোনো দুখ নাই বুলি৷ যদিও তেওঁ সম্পূৰ্ণৰূপে নিথৰ হৈ আছিল, মোৰ এনেকুৱা লাগিছিল তেওঁ যেন তেওঁৰ বুটজোতাৰে থিয় হৈ আমাৰ দেশৰ পতাকাখনক চেলুট দিহে মৃত্যু বৰণ কৰিলে৷

আন এটা কোঠাত শাৰী শাৰী বিচনাত থকা জোৱানবোৰে মোক কৈছিল তেওঁলোকৰ কোমল বয়সীয়া ভাৰ্যা আৰু মাক-দেউতাকলৈ চিঠিত কি কি লিখিব লাগিব৷ তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ লিখা চিঠিবোৰ উৎসাহপূৰ্ণ আছিল আৰু মূল বিষয়টোও আছিল একেই; “ আমাক খুব ভালদৰে যত্ন লোৱা হৈছে৷ কিন্তু আমি সোনকালে ঘৰলৈ যাম বুলি আশা নকৰিবা কাৰণ আমি উভতি গৈ শত্ৰুক পৰাস্ত কৰিব লাগিব৷”

দিন বাগৰি যোৱাৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ কিছুমান অস্থিৰ হৈ পৰিব ধৰিলে আৰু মোক অনুৰোধ কৰিলে ডাক্তৰক ক’বলৈ যাতে তেওঁলোকক যাবলৈ এৰি দিয়ে যুদ্ধলৈ৷ তেওঁলোকৰ উৎসাহ আৰু দেশপ্ৰেম চমকপ্ৰদ আছিল৷ মোৰ লাজ লাগিছিল নিজকে ইমান নিখুঁত, সুস্থ অথচ কামত নলগা যেন অনুভৱ কৰি৷ যেতিয়া ডাক্তৰসকলক মই তেওঁলোকৰ বিষয়ে সুধিলো তেওঁলোকে জনালে যে মই যিসকলৰ হৈ চিঠি লিখি আছো সেইসকলৰ এজনো আৰু যুদ্ধ কৰিব পৰাকৈ সক্ষম হৈ নুঠিব৷ তেওঁলোকক অৱসৰ দিব লাগিব৷ “ কিন্তু তেওঁলোক ইমান ডেকা হৈ আছে”, মই যুক্তি দিওঁ৷ আপোনালোকে সোনকালেই তেওঁলোকক আকৌ যুদ্ধ কৰিব পৰাকৈ সুস্থ কৰি তুলিব পাৰিব৷”

সৈনিক হ’ব পৰাকৈ সক্ষম নহ’ব বুলি মোক কোৱা হ’ল৷

আৰু ইফালে মোৰ আহত বীৰসকলে ভাবি আছে তেওঁলোক আকৌ সেনাবাহিনীলৈ যাব য’লৈ যাবলৈ তেওঁলোকে মনে-প্ৰাণে বিচাৰে৷ এনে চমকপ্ৰদ মনোবলৰ এই মানুহখিনিৰ ভৱিষ্যতত বাৰু কি আছে? সেনাবাহিনীয়েই আছিল তেওঁলোকৰ জীৱন আৰু তেওঁলোক আহত হৈছে আমাক সুৰক্ষা দিবলৈ৷

আন কোঁঠাবোৰৰ পৰা পৃথকে ৰখা আন এটা কোঠাত বেয়া ধৰণে জ্বলি যোৱা ডেকা অফিচাৰ এজন আছিল৷ তেওঁৰ প্ৰেমিকালৈ লিখা চিঠিবোৰত কোৱা হৈছিল প্ৰেমিকাই যাতে তেওঁক পাহৰি যায় কাৰণ তেওঁ এতিয়া আৰু প্ৰেমিকাই চিনিপোৱা মানুহজন হৈ থকা নাই৷ তেওঁৰ পোৰা চিনবোৰ গোটেই জীৱন থাকি যাব৷ তেওঁ কেতিয়াও আপত্তি নকৰিছিল আৰু চিঠি লিখাত সহায় কৰি দিয়া বাবে মোৰ প্ৰতি সদায় কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিছিল৷

তেওঁৰ প্ৰেমিকাই উত্তৰত লিখিছিল তাই তেওঁৰ বাহিৰে আন কাকো বিয়া নকৰায় বুলি৷ তেওঁৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙিছিল৷ তেওঁৰ দাগবোৰ ভাল হ’ব, তেওঁ সোনকালেই সুস্থ হ’ব বুলি মই উৎসাহ দিছিলো৷

মই দিনৰ পিছত দিন ধৰি দেখি অহা তেওঁলোকৰ সাহস আৰু ভাৰতবৰ্ষৰ প্ৰতি থকা অসীম প্ৰেম বৰ্ণনা কৰিবলৈ উপযুক্ত শব্দ বিচাৰি পোৱা নাই৷ কেৱল এটা কথাই মই জানিছিলো যে এৰাতিৰ ভিতৰতে মই ডাঙৰ হৈ গৈছিলো আৰু সেই অভিজ্ঞতাৰ কথা মই কেতিয়াও নাপাহৰো৷ মোৰ নিজকে অতি সৰু যেন লাগিছিল কিন্তু গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছিলো যে এনেকুৱা যোগ্য ব্যক্তি আমাৰ আছে আমাৰ দেশখন ৰক্ষা কৰিবলৈ৷


মূল: আচালী বাৰ্মা  :::: অনুবাদ: ডঃ মাখন লাল দাস

মীৰাটৰ চাৰিজন যুৱক..

মীৰাটৰ চাৰিজন যুৱক..

২০০৯ চনৰ কথা৷ উত্তৰ প্ৰদেশৰ মীৰাট নামে ঠাইৰ ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ এখনত ডিৰেক্টৰ হিচাবে যোগদান কৰিছো মাত্ৰ৷ পল্লৱপুৰমৰ কাষতে থকা হাউচিং কলনী এটাত থাকিবলৈ লোৱা দুদিনমান হৈছেহে৷ অকলে থাকোঁ৷ সন্ধিয়া কাষতে থকা বজাৰখনলৈ ওলাই গৈছো৷ দুই-এটা সৰু-সুৰা বস্তু কিনি উঠি ভাবিলো চুলিখিনি অলপ কাটি লোৱা যাওঁক৷ চেলুন এখন বিচাৰি পালো৷ ভিতৰত খালী ঠাই নোহোৱা বাবে বাহিৰতে থিয় দি অপেক্ষা কৰি থাকিলো৷

তেতিয়া সন্ধিয়া ৮ মান বাজিছে৷ মই চেলুনৰ আগত থিয় হৈ বজাৰৰ পিনে চাই আছো৷ হঠাতে চকুত পৰিল চাৰিজন ডেকা৷ ওখ-ওখ, প্ৰকাণ্ড-প্ৰকাণ্ড চেহেৰা৷ ডেকা কেইজনে দূৰৰ পৰা মোলৈ চাই থকা  যেন লাগিল৷ মইও সেইফালে চাই থাকিলো৷ ডেকা কেইজনে নিজৰ মাজত কিবা আলোচনা কৰা যেন লাগিল৷ তাৰপাছত মোৰ পিনে আগবাঢ়ি আহিব ধৰিলে৷ মই চাই থাকিলো৷ হয়তো চুলি কাটিবলৈকে আহিছে৷ কিন্তু মোৰ পিনে পোনে-পোনে আহি থকা দেখি অলপ ভয়ো লাগিবলৈ ধৰিলে৷ একেবাৰে নতুন ঠাই৷ কাকো চিনি নাপাওঁ৷ ডেকা কেইজনে মোক কিবা অনিষ্ট কৰিবলৈ অহা নাইতো? যিমান পাৰো সহজ হৈ থিৰে থাকিলো৷ চাওঁতে চাওঁতে ডেকাকেইজন আহি একেবাৰে ওচৰ পালেহি৷

হয়, মোৰ পিনেই চোঁচা মাৰি আহিছে৷ এজন একেবাৰে কাষ চাপি আহিল৷ মই অবাক হৈ চাই থাকিলো৷ তাৰপাছত হঠাতে এজন এজনকৈ গোটেই কেইজনে মোৰ ভৰি চুই প্ৰণাম কৰিলে৷

“তোমালোক কোন?” মই অবাক হৈ সুধিলো৷

“ছাৰ আমি আপোনাৰ কলেজৰ বি বি এ ছাত্ৰ৷ আপুনি নতুনকৈ আহিছে৷ কলেজত আপোনাক দেখিছো৷”

মোৰ কাৰণে সেইটো এটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ ধৰণৰ অভিজ্ঞতা৷

একেবাৰে মাজ-বজাৰত তেনেদৰে সন্মান পাই অভিভূত হৈ পৰিলো৷

ভাৰতীয় সংস্কৃতি জীয়াই আছে, এতিয়াও৷ বাটে-হাটে, ফুটপাথে সকলোতে৷

এখেত ক'ৰ পৰা আহিল?

এখেত ক’ৰ পৰা আহিল?

ভাবিলে লাজ লাগে এতিয়াও৷ আজিকালিৰ মানুহে লিফ্ট কেতিয়াবা নহয় কেতিয়াবা ব্যৱহাৰ কৰেই আৰু ব্যৱহাৰ কৰিবলৈও শিকি যায় সোনকালেই৷ যিসময়ৰ কথা ইয়াত ক’ব খুজিছো সেই সময়ত গুৱাহাটীৰ এল আই চি বিল্ডিংটোৱেই বোধকৰো সকলোতকৈ ওখ বিল্ডিং আছিল অসমৰ ভিতৰতে৷

কিবা এটা কামত দিল্লীলৈ গৈছিলো৷ মানুহ এজনক লগ পাবলৈ ডাঙৰ অফিচ এটালৈ গৈছিলো, অকলে৷ প্ৰকাণ্ড ডাঙৰ বিল্ডিং৷ পোন্ধৰ-বিশ মহলামান হ’ব কিজানি৷

ৰিচেপচনত সোধোঁতে মানুহজন ক’ত বহে মোক জনাই দিলে৷ কোন মহলাৰ, কোন কোঠাত , কেই নম্বৰ আসনত বহে মোক কৈ দিলে৷ সিমান ওপৰলৈ যাবলৈ লিফ্টেৰে যাবই লাগিব৷ প্ৰকাণ্ড স্বয়ংক্ৰিয় লিফ্ট৷ দুজনমান মানুহ সোমাল৷ পাছে-পাছে মইও সোমালো৷ মানুহকেইজনে কিবা-কিবি বুটাম টিপিলে৷ মই ভয়তে একো নিটিপিলো৷ মই যাব লগা ফ্লোৰৰ বুটামটো কোনেও নিটিপিলে৷ মানুহবোৰ এজন এজনকৈ ওলাই গ’ল লিফ্টৰ পৰা৷ মই লিফ্টৰ ভিতৰত অকলে৷ মই যাবলগা ফ্লোৰৰ বাবে বুটাম টিপিবলৈ অলপ সাহস গোটাবলৈ লওঁতেই লিফ্টটো নিজে নিজে ওপৰলৈ গৈ থাকিল৷ মই নামিবলগীয়া ফ্লোৰ পাৰ হৈ গ’ল৷ গৈয়েই থাকিল ওপৰলৈ৷ কেনেদৰে ৰখাব লাগে নাজানি মই যি হয় হ’ব বুলি ভিতৰতে ৰৈ থাকিলো৷

তেনেদৰে লিফ্টটো গৈ গৈ একেবাৰে ওপৰ পালেগৈ৷ কিমান ওপৰ পালে নাজানো৷ মই ভাগ্যক ধিয়াই ভিতৰতে ৰৈ থাকিলো৷ অলপ পাচত লিফ্টটো ওপৰত গৈ ৰৈ গ’ল৷ কোনো মানুহ নোসোমাল৷ সেইটো ফ্লোৰত আচলতে কোনো অফিচেই নাই বোধকৰো৷ গতিকে কোনো মানুহ উঠা-নমা তাত নকৰে বুলি বুজিলো৷ তাৰপাছত লিফ্টটো আকৌ তলমুখে গতি কৰিলে৷ ওপৰৰ পৰা আহি প্ৰথমে যি মহলাত ৰ’ল, তাতে মানুহ এজন সোমাই আহিল৷ মানুহজন ভিতৰ সোমাই আহিয়েই মোক দেখি অতি আচৰিত ভাবে মোৰ ফালে চালে৷

হয়তো ভাবিলে, “এওঁ আকৌ ক’ৰ পৰা আহিল? ওপৰততো কোনো অফিচ নাই৷”

মই অতি গহীন হৈ বেলেগ ফালে চাই থাকিলো৷

অলপ পাছত লিফ্টটো ৰ’ল৷ মই নামিবলগীয়া ফ্লোৰতে৷ দুৱাৰ খোল খালে৷ মই বেগাই বাহিৰ ওলাই দীঘলকৈ উশাহ এটা লৈ ভাবিলো, ৰক্ষা৷ আজিলৈ বাচিলো৷

উভতি আহোঁতে কেনেদৰে আহিলো মনত নাই৷ 

ভাল নে বেয়া?

ভাল নে বেয়া?

এজন লেখকে লিখি আছিল:
যোৱা বছৰ মোৰ গলব্লাডাৰ অপাৰেচন হ’ল৷ বহুদিন বিচনাত থাকিলো৷
মোৰ ৬০ বছৰ হ’ল৷ চাকৰিও শেষ৷
মোৰ দেউতাৰো মৃত্যু হ’ল৷
লগতে মোৰ ল’ৰাৰ এক্সিডেন্ট হৈ ভৰি ভাঙিল৷ বহু খৰচ হ’ল৷

বছৰটো বৰ বেয়া আছিল মোৰ বাবে৷

পিছফালৰ পৰা পত্নীয়ে চাই আছিল৷ তেওঁ ওলাই গৈ কাগজ এখনত কিবা লিখিলে৷ সোমাই আহিল আৰু মুখেৰে একো নকৈ কাগজখন লেখকজনৰ কাষত থ’লে৷


তাত লিখা আছিল..
যোৱাবছৰ মোক কষ্ট দি থকা গলব্লেডাৰটো গুচাই দিয়া হ’ল৷ এতিয়া আৰাম পাইছো৷
যোৱা বছৰ চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ পালো৷ মোৰ হাতত এতিয়া মই ভাল পোৱা কাম কৰিবলৈ প্ৰচুৰ সময়৷
যোৱা বছৰ দেউতা কোনো কষ্ট নোপোৱাকৈ গ’লগৈ৷
যোৱাবছৰ দুৰ্ঘটনাত পৰিও ল’ৰাটোৰ জীৱন ৰক্ষা পৰিল৷

সঁচাকৈ, যোৱাবছৰটোত ঈশ্বৰে আমাক বহুত সহায় কৰিলে৷

আমাৰ জীৱনলৈ নানান পৰিস্থিতি আহি থাকে কিন্তু তাৰ প্ৰভাৱ কি হ’ব সেইটো আমি বাছি ল’ব পাৰো৷

(ফেচবুকত পোৱা পোষ্ট এটাৰ আধাৰত)

সৌজন্যতাৰ কিছুমান অলিখিত নীতি..

সৌজন্যতাৰ কিছুমান অলিখিত নীতি..

দৈনন্দিন জীৱনত আমি অনেক মানুহৰ সৈতে মিলা-মিচা কৰোঁ, বহুতৰ পৰা সহায় লওঁ, বহুতৰ লগত কথা-বতৰা চলে৷ ঘৰত-বাহিৰত আমি আনৰ লগত কেনেদৰে ব্যৱহাৰ কৰি চলিলে আমাৰ সম্বন্ধ মধুৰ হৈ থাকিব পাৰে তালৈ আমি মন কৰা নিশ্চয় উচিত৷ এই বিষয়ে ইন্টাৰনেটত পোৱা কথাকেইটামান ইয়াতে সন্নিৱিষ্ট কৰা হৈছে৷

১)শেষৰ ডোখৰ কাৰ বাবে?

ধৰক আপোনাক কোনোবাই পিজা খুৱাবলৈ লৈ গ’ল৷ ডাঙৰ পিজা এটা কেবাডোখৰো কৰি আপোনালোকৰ আগত ৰখা হ’ল৷ সকলোৱে খোৱাৰ পাছত ৰৈ যোৱা শেষৰ ডোখৰ যিজনে খুৱাবলৈ খৰচ কৰিছে তেওঁলৈ ৰখাটো ভদ্ৰতাৰ চিন৷ যদিহে তেওঁ নাখাওঁ বুলি কয় তেতিয়াহে আনে খোৱা উচিত৷

২) স্পীকাৰ ফোন কেতিয়া ?

আনৰ লগত ফোনত কথা পাতোঁতে স্পীকাৰফোন ব্যৱহাৰ নকৰাই ভাল যদিহে ফোনটো হাতেৰে ধৰিবলৈ আপোনাৰ অসুবিধা হোৱা নাই৷ কাৰণ সিফালৰ মানুহজনে কিবা গোপন কথাও আপোনাক ক’ব পাৰে যিটো আনে শুনাটো তেওঁ নিবিচাৰিবও পাৰে৷

৩) প্ৰতিদান কেনেদৰে?

ধৰক কিবা এটা কামত সহায় কৰি দিবলৈ আপোনাৰ ঘৰলৈ বন্ধু এজন মাতিছে৷ তেওঁ নিশ্চয় বিনিময়ত কোনো টকা বা ফীজ নলয়৷ তেনেক্ষেত্ৰত ভালদৰে চাহ-জলপান খুৱাই পঠিয়াবলৈ নাপাহৰিব৷

৪) ধাৰ পৰিশোধ কৰক:

কাৰোবাৰ পৰা টকা ধাৰে ল’লে আমি যিমান পাৰো সোনকালে পৰিশোধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত লাগিলে এটকাই হওঁক আৰু ধাৰ দিয়া মানুহজনৰ প্ৰয়োজন হও্ক বা নহওঁকেই৷

৫) চাহ একাপ তেওঁকো খুৱাওক:

যদি আপোনাক বন্ধু এজনে চাহ একাপ খুৱালে, যিমান পাৰে সোনকালে তেওঁকো সুবিধা বুজি চাহ একাপ খুৱাই দিয়ক৷

৬) আনক শুনাবৰ প্ৰয়োজন নাই:

ৰাজহুৱা ঠাইত মোবাইলত গান, ভিডিও আদি বজালে ভলিউমটো যিমান পাৰে কমাই লোৱা উচিত ৷ পৰাপক্ষত হেডফোন ব্যৱহাৰ কৰা উচিত৷

৭) ভুমুকি নামাৰিব:

কাৰোবাৰ মোবাইল বা কম্পিউটাৰ ব্যৱহাৰ কৰিলে তেখেতৰ কোনো বস্তুতেই ভুমুকি নামাৰিব৷ বহুতো কথাই ব্যক্তিগত৷ আনে চোৱাটো কোনেও ভাল নাপায়৷

৮) সঁহাৰি দিয়ক:

কোনো বন্ধুৰ পৰা ফোন আহিল৷ আপুনি হয়তো মিটিঙত আছে বা বাথৰুমত আছিল৷ যদিহে আপুনি ফোন কৰিব পৰা অৱস্থাত নাথাকে, অন্ততঃ মেচেজ এটা কৰি দিয়া ভাল৷

৯) কৃতজ্ঞতা জনাওঁক:

কাৰোবাৰ পৰা বাইক বা গাড়ীখন কিবা কামৰ বাবে খুজি ল’লে ওভোটাই দিয়াৰ সময়ত বেছিকৈ তেল ভৰাই দিয়ক কৃতজ্ঞতাৰ চিন স্বৰূপে৷

১০)বেলেগ ঠাই বিচাৰি লওঁক:

কাৰোবাৰ লগত কিবা তৰ্ক লাগিলে ৰাজহুৱা ঠাইত চিঞৰ-বাখৰ কৰি উপলুঙাৰ পাত্ৰ নহ’ব৷ কোনো সুবিধাজনক ঠাইত তৰ্ক কৰক, যদি কৰিবই লাগে৷

১১) ৰাতিপুৱাৰ বিচনাখন:

কাৰোবাৰ ঘৰত আলহীকৈ ৰাতি থাকিব লগা হ’লে ৰাতিপুৱা বিচনাখন ভালদৰে পাৰি থোৱাটো ভদ্ৰতাৰ চিন৷

১২) কিতাপখন নাপাহৰিব:

আনৰ পৰা কিতাপ পঢ়িবলৈ আনি উভোতাই দিবলৈ বহুতেই পাহৰি যায়৷ তেনে ভুল নকৰিব৷ যিমান পাৰে সোনকালে কিতাপবোৰ ঘূৰাই দিবলৈ যত্ন কৰিব৷

১৩) অলপ সহায়:

যদি আনে আপোনাৰ বাবে ভাত ৰান্ধি দিছে, খোৱাৰ পাছত বাচন-বৰ্তন খিনিকে ধুই দিবলৈ আগবাঢ়ি যাব৷ তাৰ যোগেৰে আপোনাৰ কৃতজ্ঞতাৰ মনোভাৱ প্ৰকাশ পাব৷

১৪)আনৰ অসুবিধালৈ মন কৰক:

আমাৰ যিকোনো কামে আনক অসুবিধা দিয়া বুলি বুজিলে সেইকাম কৰাৰ পৰা বিৰত থকাই ভাল৷ উদাহৰণ স্বৰূপে চিগাৰেটৰ ধোঁৱাই আনক অসুবিধা দিয়া বুলি সকলোৱে জানে বাবেই ৰাজহুৱা স্থানত ধূম্ৰপান নিষেধ কৰা হৈছে৷ কোনেনো কি কৰিব বুলি সেই নিয়ম ভঙ্গ নকৰিব৷

মন শান্ত ৰখাৰ উপায়..

মন শান্ত ৰখাৰ উপায়..

মানুহৰ মনটো অতি সহজে অশান্ত হয়৷ ইয়াক নিয়ন্ত্ৰণত ৰখাটো বৰ টান৷ মন শান্ত ৰখাৰ কিছুমান ব্যৱহাৰিক উপায় হৈছে..

আপোনাক নোসোধালৈকে কোনো কামত হস্তক্ষেপ নকৰিব৷ নপতা ফুকন কোনেও ভাল নাপায়৷
যিমান গিলিব পাৰে সিমানহে মুখত ভৰাওক৷ অৰ্থাৎ নিজৰ সামৰ্থ অনুসাৰেহে কাম হাতত লওক৷

ক্ষমা কৰিবলৈ আৰু কিছুমান কথা পাহৰিবলৈ শিকক৷

যশস্যা লাভ কৰাৰ লালসা নাৰাখিব৷ আনৰ সাফল্য দেখি ঈৰ্ষা নকৰিব৷

পৰিস্থিতিৰ সৈতে খাপ খাবলৈ শিকক, যি সলনি নহয় বা কৰিব নোৱাৰি তাক সহ্য কৰিবলৈ শিকক৷

কাম পিছুৱাই নাৰাখিব আৰু এনে কাম নকৰিব যাৰ বাবে পিছত অনুতাপ হয়৷

মগজু খালী কৰি নাৰাখিব৷ ভাল চিন্তাৰে মগজু পৰিপুৰ্ণ কৰি ৰাখক৷

কিন্তু সকলোতকৈ প্ৰয়োজনীয় কথাটো হৈছে ,

ঈশ্বৰৰ সৈতে আপোনাৰ সম্বন্ধ ঠিক কৰি ৰাখক৷

যিসকল লোকে নিয়মিত ভাবে ঈশ্বৰৰ বাক্য পঢ়া আৰু ধ্যান কৰাত মন দিয়ে,

ঈশ্বৰৰ লগত নিবিড় সম্বন্ধ বজাই ৰাখে,

তেনেলোকৰ মন শান্ত থাকে৷

প্ৰতিকূল পৰিস্থিতিটো তেনেলোকে মনৰ শান্তি নেহেৰুৱায় কাৰণ লগত ঈশ্বৰৰ সহায় থকা বুলি জানে৷

কপালৰ তামোল..

কপালৰ তামোল..

অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বাৰ্ষিকত পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা৷ সেই সময়ত গুৱাহাটী মেডিকেল কলেজৰ লগত আমাৰ তুমুল সংঘৰ্ষ চলি আছে৷ জন নামৰ খাচীয়া ছাত্ৰ এজনৰ গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ চিকিৎসালয়ত ঘটা মৃত্যুৰ পৰাই সেই কাজিয়াৰ সূত্ৰপাত৷

ইফালে কলেজত খেলা-ধূলাও চলি আছে৷ হকী মই নতুনকৈ খেলিবলৈ শিকিছো৷ এদিন আবেলি প্ৰথম ছাত্ৰাবাসৰ সম্মুখৰ খেলপথাৰত খেলৰ আগে-আগে অনুশীলন চলি আছিল৷ বল স্কুপ কেনেকৈ কৰিব লাগে তাকে দুই এজনে চেষ্টা কৰি আছিল৷ মইও নিজৰ কৌশল প্ৰদৰ্শন কৰাৰ মানসেৰে দূৰৰ পৰা হাতত স্টিক লৈ দৌৰি আহি বলটো স্কুপ কৰি দেখুৱাবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷ স্টিকডাল বলটোৰ তলত সুমুৱাই দি বলটো ডাঙি দূৰলৈ মাৰি পঠিয়াবলৈ চেষ্টা কৰিলো৷ কিন্তু বৰষুণত তিতি কোমল হৈ থকা মাটিত স্টিকডাল খোঁচ খাই লাগি ধৰিল৷ মই নিজৰ বেগতে আগুৱাই গৈ থাকিলো আৰু স্টিকডালৰ আনটো মূৰত মোৰ কপালখন প্ৰচণ্ড জোৰত খুন্দা খালে৷ ঠিক দুই চকুৰ মাজতে৷ ক্ষন্তেকৰ বাবে চকুৰে আন্ধাৰ দেখিলো যদিও নিজক কোনোমতে চম্ভালি একাষত গৈ থিয় হৈ থাকিলো৷ লাহে লাহে কপালখন বিষাবলৈ ধৰিছিল যদিও খেলৰ নিচাত সকলো পাহৰি থাকিলো৷

খেলৰ অন্তত হোষ্টেললৈ গৈ ঠাণ্ডা পানীৰে ভালদৰে গা ধুলো৷ ইতিমধ্যে কপালত আঘাত পোৱা ঠাইখিনি ফুলি উঠি এটা তামোলৰ সমান ডাঙৰ হৈছে৷ গা ধুই উঠি আয়নাত চাই দেখো কপালৰ তামোলটোৱে নীলা ৰং ধৰিছে৷ বিষো বাঢ়ি আহিব ধৰিলে৷ বিষ কমাবলৈ চেষ্টা কৰি কিবা এটা মলম ঘঁহি যিমান পাৰো সহ্য কৰি থাকিলো৷ বিষকমোৱা দৰব এটা খাই ৰাতিটো কোনোমতে পাৰ কৰিলো৷

পিছদিনা কেম্পাচত থকা ডাক্তৰৰ ওচৰ পালোগৈ৷ ডাক্তৰে ভালদৰে চাই গহীনাই ক’লে, “ আঘাত পোৱাৰ পাছতে একো নকৰি ঠাণ্ডা পানীৰে গা ধু্ই দিয়া কাৰণে গোটেইটো টান হৈ শিল যেন হৈ গৈছে৷ অপাৰেচন কৰিব লাগিব৷ মেডিকেলৰ লগত কাজিয়া চলি আছে৷ মেডিকেললৈতো যাব নোৱাৰিবা৷ ময়েই কাটি দিম৷ আজি নহয়, দুদিনমান পাছত এদিন৷”

মোৰ মুখৰ মাত হৰিল৷ বেজী এটা ল’বলৈও মোৰ ভয় লাগে৷ অপাৰেচনৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰো৷ চিন্তাক্লিষ্ট ভাবে হোষ্টেললৈ উভতিলো৷ তেনেদৰেই এদিন নে দুদিন পাৰ হ’ল৷ ইফালে কপালৰ তামোলটোৱে কপালত ভালদৰেই নিজৰ স্থান দখল কৰি লৈছে৷ বিষটো অলপ কমিছিল যদিও তামোলটোৰহে আকাৰ একেই আছিল৷

এদিন আবেলি মোৰ ডাঙৰ দাদা আহি ওলালহি৷  আহিয়েই মোক দেখি কি হ’ল সুধিলে৷ মই বিবৰি ক’লো৷ ডাক্তৰে কাটি দিম বুলি কোৱা বুলিও ক’লো৷ দাদাই ক’লে, “ এতিয়া নাকাটিবিচোন৷ মই এটা মলম লিখি দিছো৷ সেইটো এসপ্তাহমান ঘঁহি চা৷ কমি যাব লাগে৷”

দাদাই লিখি দিয়া মলমটো সেইদিনাৰ পৰাই কপালৰ তামোলটোত ঘঁহিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷ ঘঁহি উঠিয়েই তামোলটো চাওঁ, কিজানিবা অলপ সৰু হ’লেই৷ তেনেদৰে এসপ্তাহমান ঘঁহাৰ পাছত তামোলটোৰ আকাৰ সৰু হৈ আহিবলৈ ধৰিলে৷ মোৰ উৎসাহ বাঢ়ি গ’ল৷ অতি নিষ্ঠাৰে মলম ঘঁহি থাকিলো আৰু প্ৰায় পোন্ধৰ দিনমানৰ পাছত তামোলটো প্ৰায় নোহোৱা হৈ পৰিল৷ দাদাই দিয়া মলমে মোক অপাৰেচনৰ পৰা বচালে৷

কপালত মগুমাহ এটাৰ  সমান টেমুনা এটা অৱশ্যে এতিয়াও আছে৷

কলেজীয়া দিনৰ স্মৃতি হিচাবে ৰাখি থৈছো তাক৷

সান্নিধ্যৰ শক্তি..

সান্নিধ্যৰ শক্তি..

কে্তিয়াবা কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈয়ে মনটো বেয়া লাগে৷ উৰুঙা উৰুঙা লাগে৷ একো কৰিবৰ যেন মন নাই, এনেকুৱা লাগে৷

কিন্তু যদি আমি ভালপোৱা, আমাৰ বাবে চিন্তা কৰা , আমাৰ কোনো বিশ্বাসযোগ্য পৰিয়ালৰ লোক বা আত্মীয় বা বন্ধুৰ লগত অলপ সময় কটাওঁ, আমাৰ মনটো হয়তো ভাল লাগিব ধৰে৷ বহুতৰেই এনেকুৱা অভিজ্ঞতা আছে৷

আচলতে মানুহে অকলে থাকি ভাল নাপায়৷ মানুহৰ মনটোৱে সঙ্গ বিচাৰে৷ সুখ-দুখৰ কথা পাতিবলৈ, আনৰ আগত মনৰ কথা ক’বলৈ, দুখ পাতলাবলৈ, উৎসাহ পাবলৈ৷

কেতিয়াবা মনে বিচাৰিলেও তেনেকুৱা সুবিধা আমাৰ হাতত নাথাকিবও পাৰে৷ হয়তো আমি কোনো ঠাইত অকলে থাকিবলগীয়াও হ’ব পাৰে৷ তেতিয়া বহুতেই নিসঙ্গতা, হতাশা আদিত ভুগে৷

আমি প্ৰায়েই এই কথাটো পাহৰি থাকোঁ যে আমাৰ সকলোতকৈ আপোন আৰু বিশ্বাসী বন্ধু হ’ব পাৰে ঈশ্বৰেই৷ ঈশ্বৰত বিশ্বাস কৰি, ঈশ্বৰত ভৰসা কৰা লোকে ঈশ্বৰক অতি আপোনভাবে, অতি ওচৰৰ পৰা পাব পাৰে৷ ঈশ্বৰৰ সান্নিধ্যত সময় কটোৱা, ঈশ্বৰৰ ভৰসাতে আগবঢ়া লোকৰ জীৱনত নিৰাশা, হতাশা, নিসঙ্গতাৰ স্থান নাই৷ বৰং তেনেলোকৰ জীৱনে আন বহুতৰ জীৱনত ইতিবাচক, ধনাত্মক প্ৰভাৱহে পেলায়৷

গতানুগতিকতা….

গতানুগতিকতা….

আমি একেটা কামকে বাৰে বাৰে কৰি থাকিলে যন্ত্ৰৰ নিচিনা হৈ পৰো৷ মনেৰে একো নভবাকৈয়ে কামটো কৰিব পৰা হওঁ৷ আনকি আন্ধাৰতো আমি লাইটৰ চুইচটো বিচাৰি পোৱা হৈ যাওঁ৷ বা গাড়ীৰ চালকৰ হাতখন বা ভৰিখন প্ৰয়োজন সাপেক্ষে নিৰ্দিষ্ট ঠাইলৈ যায়৷

একেটা কামকে আমি ভাল নাপালেও কৰি থাকিবলগীয়া হ’ব পাৰে৷ কেতিয়াবা বাধ্য হৈ, কেতিয়াবা আনক দেখুৱাবলৈ৷

কল-কাৰখানাত কাম কৰা মানুহৰ বাবে আচলতে এইটো এটা প্ৰয়োজনীয় গুণো হ’ব পাৰে কাৰণ বাৰে বাৰে একে কাম কৰি থাকিলে কামটো অধিক নিখুত হয় আৰু কম সময়তে কৰিব পৰা হয়৷ খেলুৱৈ সকলে বাৰে বাৰে অভ্যাস কৰে, অনুশীলন কৰে৷

কিন্তু এনে গতানুগতিকতা বা যান্ত্ৰিকতাৰ পৰা বিপদো আছে৷ আমি গতানুগতিক হৈ চলি থাকিলে যন্ত্ৰৰ নিচিনা হৈ পৰিব পাৰো৷ আমাৰ মন, আমাৰ আবেগ-অনুভূতি আদি নিষ্ক্ৰিয় যেন হৈ পৰিব পাৰে৷ বিশেষকৈ আত্মিক জীৱনত এইটো বেছিকৈ খাটে৷ আমি কৰিব লাগে কাৰণেই প্ৰাৰ্থনা কৰো, বিভিন্ন ৰীতি-নীতি পালন কৰো কিন্তু হয়তো ঈশ্বৰৰ উপস্থিতি বা সান্নিধ্য লাভৰ পৰা বঞ্চিত হৈ থাকিব পাৰো৷

গতানুগতিকতাৰ পৰা সাৰ পাবলৈ শিকিব লাগে৷

কিমান লাগে?

কিমান লাগে?

এজন বৃদ্ধলোকে কৈছিল,

“ সৰুতে আমি গাৱঁত আছিলো৷ পথাৰত খেলি-ধূলি ডাঙৰ হ’লো৷ 

সৰুতে ভাবিছিলো চহৰলৈ গৈ ভাল চাকৰি এটা কৰিব পাৰিলে, ডাঙৰ ঘৰ এটা বনাব পাৰিলে, গাড়ী এখন কিনিব পাৰিলে, ধুনীয়া ছোৱালী এগৰাকী বিয়া কৰিব পাৰিলে, সুন্দৰ পৰিয়াল এটা হ’লে, মই অতি সুখী হ’ম৷ 

সেইবোৰ পাবলৈ প্ৰাণপণে কষ্ট কৰিছিলো৷

লাহে লাহে জীৱনত সেই সকলো পালো৷  

কিন্তু হাবিয়াস বাঢ়ি গ’ল৷ 

সৰু ঘৰৰ পাছত ডাঙৰ ঘৰলৈ মন মেলিলো৷ সৰু গাড়ীৰ পাছত বেছি দামী বিলাসী গাড়ী এখন কিনিবলৈ মন যোৱা হ’ল৷ 

ঘৰত এটাৰ পাছত এটাকৈ নতুন নতুন লাহ-বিলাহৰ সামগ্ৰী কিনি থাকিলো৷ কিন্তু তথাপি শেষ নাই৷ বজাৰত নতুন কিবা এটা, আৰু ভাল এটা ওলায়৷ আৰু কিনিবলৈ  মন যায়….. 

এতিয়া এই বৃদ্ধ বয়সত ভাব হৈছে, লাহ-বিলাহৰ পিছে-পিছে ঘূৰি জীৱনটো শেষ কৰি দিলো কিন্তু প্ৰকৃত অৰ্থত জীৱনটো উপভোগ কৰাই নহ’ল৷”’

আমাৰ প্ৰয়োজনৰ কেতিয়াও শেষ নাই৷ 

আমি সন্তুষ্ট হ’বলৈ নিশিকিলে আমাৰ জীৱনটো মৰীচিকাৰ পিছে পিছে দৌৰা জীৱনৰ দৰে হ’ব আৰু জীৱনৰ প্ৰকৃত প্ৰয়োজনীয় বিষয় হেৰাই যাব৷

ক'তে মৰোঁ মই

ক'তে মৰোঁ মই...

১)
অফিচাৰ: হেভ ইউ ৰিটেন মাই চেকিউ?
কেৰানী: ছাৰ, চেকিউ নহয়, চেক বুলি ক'ব লাগে৷
অফিচাৰ (অলপ লাজ পাই): অ: শ্লিপ অব মাই টাংগিউ ..
কেৰাণী: ছাৰ, টাংগিউ নহয়, টাং বুলি ক'ব লাগে৷
অফিচাৰ: (খঙেৰে) দোন্ট আৰ্গ ৷   (আৰগু)

2)
বহুদিন আগৰ কথা৷ এজন চাহাবে স্টেচন মাষ্টাৰৰ ওচৰলৈ গৈ সুধিলে,
চাহাব: হু ইজ দা স্টেচন মাষ্টাৰ?
মাস্টাৰ: আই ইজ দা স্টেচন মাষ্টাৰ৷
চাহাব: অ', ইউ আৰ?
মাস্টাৰ: ইয়েচ, আই আৰ৷

৩)
শিক্ষক: বৃত্ত মানে কি ইংৰাজীতে কোৱাচোন৷
ছাত্ৰ: এ কিৰকুল ইজ এ ফাইগুৰ বোউন্ডেদ বাই এ লীন ৷
শিক্ষক: ইওৰ ফুটুৰে দুম৷

(বহুদিন আগতে শুনিছিলো)

“সংগ্ৰাম আন এটি নাম জীৱনৰে..”

“সংগ্ৰাম আন এটি নাম জীৱনৰে..”

“চক্ৰৱৎ পৰিৱৰ্তন্তে দুখানি চ সুখানি চ” বুলি কোৱা শুনিছিলো সৰুতেই৷ মানুহৰ জীৱনত দুখ-সুখৰ দিনবোৰ হেনো সলনি হৈ থাকে৷ কথাষাৰ ইমান সোনকালে আমাৰ জীৱনত ফলিয়াব বুলি ভবা নাছিলো৷

১৯৬৮ চনৰ ৮ ডিচেম্বৰ তাৰিখে শ্বিলঙত মাত্ৰ ৪৩ বছৰ বয়সতে দেউতাৰ পৰলোকপ্ৰাপ্তি ঘটাৰ লগে-লগে আমাৰ জীৱনলৈ অমানিশা নামি আহে৷ তেতিয়া মই তৃতীয় শ্ৰেণীত, ডাঙৰ দাদা অষ্টম আৰু সৰু দাদা ষষ্ঠ শ্ৰেণীত৷ সৰু ভাইটি প্ৰথম শ্ৰেণীত আৰু একেবাৰে সৰু ভাইটি স্কুললৈ যোৱাই নাই৷ কেৱল ষষ্ঠ শ্ৰেণীলৈকে পঢ়া মাৰ বয়স আছিল প্ৰায় ৩০ বছৰ মাত্ৰ৷ মা বা ডাঙৰ দাদা মেট্ৰিক পাছ কৰা হ’লে হয়তো দেউতাৰ বিভাগতে চাকৰি এটা হৈ গ’লহেতেন “কম্পেচনেট গ্ৰাউণ্ডত৷ সেইটোও নহ’ল৷ ফেমিলি পেন্সন হিচাবে পোৱা টকা কেইটাৰেই আমি গোটেই পৰিয়ালটো চলিব লাগিব বুলি বুজি পালো৷ আত্মীয়-স্বজন কাৰো পৰাই কোনো ধৰণৰ সহায় পোৱাৰো আশা ক্ষীণ৷ সম্মুখত জীৱনৰ দীঘল বাট৷ নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় দিয়াৰ বাদে আন উপায় নাই৷

যাৱতীয় চৰকাৰী আনুষ্ঠানিক কাম-কাজৰ অন্তত আমি বয়-বস্তুৰে সৈতে বৰপেটা পালোঁহি৷ ককাহঁতৰ ভগা-ছিগা ঘৰত আমাৰ পৰিয়ালটোৰ বাবে থকা ঠাই নহ’ব বাবেই কীৰ্তন ঘৰৰ ওচৰৰ দলাহাটীত ৰত্ন ওজাৰ ঘৰটো আমাৰ বাবে ভাড়া লোৱা হ’ল মাহে ১৫ টকাত৷ তাতে আৰম্ভ হ’ল আমাৰ জীৱনৰ এক নতুন অধ্যায়৷ সৰুৰে পৰা আমি বাহিৰতে আছিলো৷ নগাঁও, তিতাবৰ আৰু শ্বিলং৷ বৰপেটালৈ তাৰ আগতে তিনিবাৰমানহে আহিছিলো৷ বৰপেটাৰ পৰিৱেশত নিজকে অতি আচহুৱা অনুভৱ কৰিলেও লাহে লাহে নিজক খাপ খুৱাই ল’ব ধৰিলো৷ দেউতাই পঢ়া বৰপেটা বিদ্যাপীঠ হাইস্কুলতে দাদা দুজনৰ সৈতে মোকো নাম লিখাই দিয়া হ’ল৷ সৰু ভাই দুজনক বিলৰতাৰী হাটীৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত নাম ভৰ্ত্তি কৰি দিয়া হ’ল৷

পঢ়া-শুনাত আমি গোটেই কেইজনেই ভাল আছিলো৷ পঢ়া-শুনা কৰি জীৱনটো গঢ় দিয়াৰ বাহিৰে বেলেগ উপায়ো নাছিল৷ তদুপৰি স্কুলৰ শিক্ষক তথা গোটেই বৰপেটাবাসী ৰাইজৰ দেউতাৰ প্ৰতি থকা ভাল ভাৱ আৰু আমাৰ প্ৰতি থকা শুভেচ্ছা-সদিচ্ছাই আমাক অধিক ভাল হবলৈ উদগণি যোগাইছিল৷

সময় বাগৰি গ’ল৷ ফেমিলি পেন্সন হিচাবে পোৱা ১৫৮ টকাৰেই আমি টুক-টাককৈ চলি থাকিলো৷ ডাঙৰ দাদাই অঙ্কত লেটাৰ সহ প্ৰথম বিভাগত মেট্ৰিক পাছ কৰিলে৷ বহুতে উপদেশ দিলে দেউতাৰ বিভাগতে চাকৰিত সোমাই ল’বলৈ৷ আমি বাধা দিলো৷ ক’লো,

“সি পঢ়ক৷ এতিয়া চাকৰিত সোমালে গোটেই জীৱন সি কেৰাণী হৈয়ে থাকি যাব৷ তাতকৈ গুৱাহাটীত থকা মাটিডোখৰ বিক্ৰি কৰি দিয়াই ভাল৷ সি যি মন যায় তাকে পঢ়ক৷ “

সেইমতেই আমি আগবাঢ়িলো৷

বৰপেটাৰ মেটুৱাকুছিত এডোখৰ মাটি কিনি লৈ আমি আটাইটি মিলি সৰুকৈ খেৰীঘৰ এটাও ইতিমধ্যে সাজি ল’লো৷ সকলো সাঁচতীয়া ধন প্ৰায় তাতেই শেষ হ’ল৷ ইতিমধ্যে ডাঙৰ দাদাই প্ৰাক বিশ্ববিদ্যালয় পাছ কৰিলে৷  ত্ৰিবান্দ্ৰম মেডিকেল কলেজত বি ডি এচ পাঠ্যক্ৰমৰ বাবে অসমৰ বাবে থকা চাৰিখন আসনৰ এখন আসন দাদাই পালে৷ আমি সাহস কৰি পঠিয়াই দিলো৷ সৰু দাদাই অঙ্কত অসমৰ ভিতৰত সৰ্ব্বোচ্চ নম্বৰ লৈ প্ৰ্থম বিভাগত মেট্ৰিক পাছ কৰিলে৷ ইফালে মইও অবিভক্ত কামৰূপ জিলাৰ ভিতৰত প্ৰথম স্থান লৈ ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰ বৃত্তি লাভ কৰি মাহে দহ টকাকৈ পাবলৈ ধৰিলো৷ কিন্তু ধনৰ অভাৱ ভালদৰেই অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলো৷ ত্ৰিবান্দ্ৰমত পঢ়ি থকা দাদালৈ প্ৰতিমাহে ৩০০-৩৫০ টকা মান পঠিয়াব লাগে৷ মাই হাতৰ-কাণৰ সকলো বন্ধকত থৈ ধাৰ ল’বলৈ ধৰিলে৷ গুৱাহাটীৰ মাটিডোখৰ বিক্ৰি কৰাৰ বাহিৰে আন উপায় নাথাকিল৷ সেই কামৰ বাবে গুৱাহাটীত থকা ডাঙৰ মহাক দায়িত্ব দিয়া হ’ল৷ প্ৰতিমাহে আমাৰ প্ৰয়োজন বাঢ়ি গৈ থাকিল৷

আমি ধন উপাৰ্জনৰ কিবা উপায় কৰিব পাৰি নেকি তাৰেই সন্ধানত লাগিলো৷ উপায় এটা ওলাল৷ বাতৰি কাগজৰ ঠোঙা বনাই গেলামালৰ দোকানত বিক্ৰি কৰিলে কিছু লাভ হয়৷ আমি বজাৰৰ পৰা বাতৰি কাগজ আৰু ঠোঙাৰ তলত লগাবলৈ ডাঠ কাগজ হিচাবে জোতাৰ দোকানৰ পৰা কাগজৰ বাকচ কিনি আনি ঘৰত আজৰি সময়ত ঠোঙা বনাবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷ সেইবোৰ ৰ’দত শুকুৱাই বেগত ভৰাই বজাৰৰ দুখনমান দোকানত বিক্ৰি কৰি দিয়া হয়৷ তাৰেই দুপইচা লাভ হয়৷ এতিয়াও মনত পৰে৷ মাঘবিহুৰ উৰুকাৰ দিনা ওচৰ-চুবুৰীয়া সকলো গোটেই ৰাতি সাৰে থাকি বিহু পালন কৰাৰ সময়ত আমি গোটেই ৰাতি ঘৰৰ ভিতৰত লেমৰ পোহৰত কাগজৰ ঠোঙা বনাইছিলো৷

তেতিয়া মই অষ্টম শ্ৰেণীত৷  ঠোঙা বিক্ৰি কৰা দোকানৰ মালিকে তেখেতৰ কশ্ৰেণীত পঢ়া ল’ৰাটোক পঢ়ুৱাবলৈ মোক দায়িত্ব দিলে৷ মাহে ৮ টকা৷ তাৰ পাছত আৰু দুটামান টিউচন পালো৷ ৰাতিপুৱাই চাইকেলখন লৈ ওলাই যাওঁ৷ ল’ৰাটোক শিকাই পোনে-পোনে স্কুললৈ যাওঁ৷ লেজাৰৰ সময়ত ঘৰলৈ আহি ভাত খাই ছুটীৰ পাছত বাহিৰে বাহিৰে আকৌ বাকী টিউচনলৈ যাওঁ৷ সৰু দাদাৰ ওচৰলৈও অঙ্ক শিকিবলৈ দুই-এজন ছাত্ৰ আহিবলৈ ধৰিলে৷ আৰ্থিক ভাবে আমি অলপ সকাহ পালো৷

প্ৰাক-বিশ্ববিদ্যালয় পৰীক্ষাত সৰু দাদাই প্ৰথম স্থান অধিকাৰ কৰি সকলোকে চমক খুৱালে৷ অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত পঢ়িবলৈ গ’ল৷ তেতিয়া মই দশম শ্ৰেণীত৷ টকা-পইচা যোগাৰ কৰি দাদাদুজনলৈ পঠিউৱাৰ দায়িত্ব মোৰ ওপৰত পৰিল৷ টিউচনো কৰি থাকিলো , অষ্টম শ্ৰেণীত থকা ভাইজনকো টিউচন যোগাৰ কৰি দিলো৷ কাগজৰ ঠোঙাৰ ব্যৱসায়ো চলি থাকিল সমান্তৰাল ভাবে৷

হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত পঞ্চম স্থান অধিকাৰ কৰি পাছ কৰাৰ সূত্ৰেই সেই সময়ৰ অসমৰ শিক্ষা-তথা গৃহমন্ত্ৰী স্বৰ্গীয় হিতেশ্বৰ শইকীয়া দেৱৰ সৈতে সাক্ষাৎ হয়৷ তেখেতে উৎসাহ দি মোক কটন কলেজত নাম ভৰ্ত্তি কৰাই দিয়ে৷ তেখেতৰ বৰপুত্ৰ জিন্টু তেতিয়া অষ্টম শ্ৰেণীত পঢ়ে৷ জিন্টুৰ পঢ়া-শুনা চাই দিবলৈ মোক দায়িত্ব দিয়া হ’ল৷ মই পৰম নিষ্ঠাৰে সেই কাম কৰি গ’লো৷ গুৱাহাটীত আৰু দুটামান টিউচন যোগাৰ কৰি লৈ মোৰ সকলো খৰচ নিজেই উলিয়াবলৈ ধৰিলো৷ ইতিমধ্যে গুৱাহাটীৰ মাটি বিক্ৰি হৈ গৈছিল আৰু দাদাহঁতৰ খৰচ তাৰেই যোগান ধৰা হৈছিল৷

মাটি বিক্ৰি কৰি পোৱা টকাও শেষ হ’ল৷  ডাঙৰ দাদাও পাছ কৰি আহিল৷ বেঙ্কৰ ধাৰ লৈ বঙাইগাঁওত ক্লিনিক খুলি ল’লে৷ আমাৰ সকলোৰে দায়িত্বও দাদাই লৈ ল’লে৷ লাহে-লাহে দিনবোৰ ভালৰ পিনে আহিবলৈ ধৰিলে৷

দুখৰ পাছত আকৌ সুখ৷

“পঢ়া-শুনা কৰি কি হ’ব” বুলি কোৱা বহুতকে লগ পাইছো৷ কিন্তু আমাক পঢ়া-শুনাইহে মানুহ হোৱাত সহায় কৰিলে৷ সেই দুখ-কষ্টৰ সময়চোৱাত জগতখন ভালদৰে চিনি পালো৷ যিসকলে আমাক সহায় কৰিলে সেই সকলৰ ওচৰত আমি চিৰকৃতজ্ঞ৷