এজন শিক্ষা বিষয়াই দিয়া শিক্ষা..

এজন শিক্ষাবিষয়াই দিয়া শিক্ষা..

যদি সোধা হয় অসমত কি কাম কৰিবলৈ সকলোতকৈ টান, বিভিন্নজনে বিভিন্ন উত্তৰ দিব৷ কিন্তু প্ৰাইমেৰী স্কুলৰ চাকৰিৰ সৈতে জড়িত বহুতেই হয়তো মানি ল’ব যে কোনো এগৰাকী প্ৰাইমেৰী স্কুলৰ শিক্ষক/শিক্ষয়িত্ৰীক এখন জিলাৰ পৰা আন এখন জিলালৈ বদলি কৰি অনাটোও অতি কঠিন কাম৷ তেনে তিতা-কেঁহা অভিজ্ঞতা মোৰো হৈ গৈছে৷

তেতিয়া মই চাকৰি কৰো অসম অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ত৷ শ্ৰীমতী বৰপেটাত, এখন প্ৰাইমেৰী স্কুলৰ শিক্ষয়িত্ৰী৷ মাকৰ ঘৰত থাকে, লগত আমাৰ এবছৰীয়া সন্তানটো৷ স্বামীৰ লগত একেঠাইতে থাকি কাম কৰিবলৈ মন যোৱাটো স্বাভাৱিক৷

মই সঘনাই বৰপেটালৈ গৈ থকা বাবে এদিন কলেজৰ অধ্যক্ষ মহোদয়ে ক’লে,

: তুমি ইমান বৰপেটালৈ গৈ থাকিবলগা হৈছে৷ শ্ৰীমতীক বদলি কৰি অনাৰ ব্যৱস্থা কৰা ভাল৷ ডি পি আই মোৰ ভাল বন্ধু৷ তেওঁলৈ চিঠি এখন লিখি দিছো৷ তুমি গৈ লগ কৰাগৈ৷

তেখেতে চিঠি এখন লিখি দিলে৷ মই ভাবিলো কাম হৈ গ’ল আৰু৷ অতি আনন্দেৰে ডি পি আই অফিচ পালোগৈ আৰু যথেষ্ট আত্ম-বিশ্বাসেৰে তেখেতৰ কোঁঠাত সোমালো৷ হাতে হাতে চিঠিখন দিলো৷ চিঠিখন হাতত লৈ তেখেতে মোক বহিবলৈ ক’লে৷

চিঠিখন পঢ়ি তেখেতে ক’লে,

: ক’ত পদ খালী আছে সেইটো গম পালে মই লগে লগে কৰাই দিম৷ গতিকে খালী পদ দেখুৱাই দিবলৈ মই জিলাৰ অফিচলৈ লিখি দিম৷ তাৰপাছত হৈ যাব৷

তাৰপাছত চিঠিখনতে কিবা এটা লিখি মোক সহায়ক এজনৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই দিলে৷ সহায়কগৰাকীয়ে চিঠি এখন টাইপ কৰিলে, ডি পি আইৰ চহী ল’লে আৰু তিনিমান বজাত চিঠিখন হাতত দিলে৷ সকলোখিনি ভালে-ভালেই হ’ল৷ ভাবিলো, কাম হ’লেই আৰু৷

পিচদিনা জিলাৰ অফিচটোনো ক’ত মানুহক সুধি সুধি উলিয়ালো৷ মূল বিষয়াজনক চিঠিখন দি থিয় হৈ থাকিলো৷ চিঠিখন পঢ়ো-নপঢ়োকৈ তেখেতে পঢ়িলে৷ বহুসময় পাছত লাহেকৈ উত্তৰ দিলে,

: ক’ত পদ খালী আছে বিচাৰি চাব লাগিব৷ লগে-লগে আমি ক’ব নোৱাৰিম৷

তাৰপাছত সহায়ক এজনক মাতি ক’লে,

: ক’ৰবাত পদ খালী আছে নেকি চাই মোক জনাবচোন৷

সহায়কজনৰ নিৰ্বিকাৰ ভংগী৷

তাৰপাছত মোলৈ চাই ক’লে,

: আপুনি দুদিনমান পাছত আহিব৷

মোৰো থিয় হৈ হৈ আমনি লাগিছিল৷ উভতি আহিলো৷ তাৰপাছত দুবাৰমান গ’লো৷ বিষয়াজনক লগ নাপাই সেই সহায়কজনকে সোধো, “কিবা খবৰ পালেনে?” একো সদুত্তৰ হ’লে নাপালো৷

এদিন আন এজন অধ্যাপকক লগত লৈ দুয়ো পুনৰ সেই কাৰ্যালয় পালোঁগে৷ সেইদিনা বিষয়াজন আছিল বুলি জানি ভাল লাগিল৷ দুয়ো বিষয়াজনৰ কোঁঠাত সোমালো৷ আমালৈ কেৰাহিকৈ চালে আৰু সম্মুখত থকা কোনোবা এজনৰ লগত কথা পতাত ব্যস্ত হ’ল৷ কথা পাতি শেষেই নহয়৷ আমি কথা উলিয়াবলৈ সুবিধা বিচাৰি থাকোঁতেই প্ৰায় এঘন্টামান পাৰ হ’ল বোধহয়৷ এসময়ত থিয় হৈ হৈ ভৰিৰ বিষ উঠিল৷ অৱশেষত কথা পতাৰ সুবিধা ওলাল৷ সেই একেই উত্তৰ পালো৷ খালীপদ নাই বুলিও নকয়, আছে বুলিও নকয়, চাব লাগিব বুলিহে কয়৷ সেইটো চাবলৈকে কাৰো সময় নাই৷ নে আগ্ৰহ নাই? 

দুয়ো লাহে লাহে বাহিৰ ওলাই আহিলো৷ অ'ত-ত'ত জুম বান্ধি থকা মানুহবোৰলৈ চাই বিভিন্ন চিন্তা মনলৈ আহিল৷

খুব অপমানিত বোধ কৰিলো তেনেদৰে কোঠাৰ ভিতৰত ইমানসময় আমাক থিয় কৰাই থোৱা বাবে৷ মোৰ লগতে মোৰ জ্যেষ্ঠ অধ্যাপকজনকো সেই বিষয়াজনৰ ওচৰলৈ নি থিয় কৰাই থৈ অপমানিত কৰা বাবে দুখো লাগিল৷ তেখেতে পিছে একো নকলে৷ শ্ৰীমতীৰ বাবে খালীপদৰ সন্ধান কৰিবলৈ সেই কাৰ্যায়লৈ গৈ আৰু লাভ নাই বুলি বুজি পালো৷ প্ৰক্ৰিয়াটো তাতেই সমাপ্ত কৰিলো, তাৰ যোগেৰে অৱশ্যে বহু কথাই বুজি পালো৷