আমি মন্দমতি-ঘড়ী মেৰামতি

আমি মন্দমতি-ঘড়ী মেৰামতি

সকলো কাম নিজহাতে কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা স্বভাৱটো আমি জন্মসূত্ৰে পাইছিলো৷ দেউতাই নোৱাৰা কাম নাছিল বুলিব পাৰি৷ কাঠ মিস্ত্ৰীৰ কাম, বাঁহ-বেতৰ কাম, দৰ্জীৰ কাম আনকি তাঁত-বাতিৰ কাম- সকলো কৰিছিল আৰু আমাকো সৰুকালৰ পৰাই কাম কৰোৱাইছিল৷ এবাৰ গৌৰীসাগৰৰ পৰা বিশেষ ধৰণৰ বেত আনি দেউতাই একে ৰাতিৰ ভিতৰতে বেতৰ বিচনী এখন বৈ উলিয়াইছিল৷ বিচনীখন প্ৰায় ৩০ বছৰমানলৈকে আছিল৷

বেছিদিন দেউতাৰ ছত্ৰছায়াত থাকিবলৈ নাপালো যদিও আমাৰ গাতো তেনেকুৱা স্বভাৱ অলপ-অচৰপ থাকি গ’ল৷ যিকোনো বস্তু প্ৰথমে নিজে মেৰামতি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ, নোৱাৰিলেহে আনৰ সহায় লওঁ৷ 

তেতিয়া আমি হাইস্কুলত, বৰপেটা বিদ্যাপীঠত পঢ়ো৷ আমাৰ টেবুল ঘড়ীটো বেয়া হৈ আছিল৷ তেতিয়া সময় চাবলৈ হাতঘড়ীও নাছিল৷ যথেষ্ট অসুবিধা হৈছিল৷ ঘড়ীটো জোকাৰি দিলে চলে, আকৌ কিছুসময়ৰ পাছত বন্ধ হয়৷ এদিন সৰুদাদাই ঘড়ীটো নিজে ভাল কৰিব পাৰি নেকি চাবলৈ মন মেলিলে৷ দুপৰীয়া ভাত-পানী খাই ঘড়ী মেৰামতিৰ বাবে সাজু হ’ল৷ ঘড়ীটো টেবুলত উবুৰিয়াই লৈ পিছপিনৰ ঢাকনিখন খুলিবলৈ স্ক্ৰু কেইটা এটা এটাকৈ খুলিলে৷ আটাইকেইটা স্ক্ৰু খোলা হ’ল৷ তেতিয়া লাহেকৈ ঢাকনি খন টানি খুলি পেলালে৷ কিন্তু তেনে কৰোঁতেই কিবা এটা হেৰফেৰ হ’ল হবলা৷ ঘড়ীটোৰ ভিতৰৰ সকলো সা-সৰঞ্জাম চিটিকি ওলাই আহি গোটেই মজিয়াখনত সিঁচৰতি হৈ পৰিল৷ এটা কথা আমি বুজিলো৷ ঘড়ীটোৰ চাবি পূৰাকৈ দিয়া আছিল৷ গতিকে স্প্ৰিংডাল খোল খাবলৈ সুবিধা পাই গোটেই ঘড়ীটোকে তচনচ কৰি পেলালে৷

মজিয়াত পৰি থকা ঘড়ীৰ অংগ-প্ৰত্যংগবোৰ আমি এফালৰ পৰা বুটলিবলৈ ধৰিলো৷ তাৰপাছত সেই সকলোবোৰ গামোচা এখনেৰে বান্ধি মেকানিকৰ ওচৰলৈ লৈ গ’লো৷ মেকানিকে সুধিলে,

: এইটো কি কথা? কেনেকৈ এই অৱস্থা হ’ল ঘড়ীটোৰ?

দাদাই কিবা এটা মনেসজা কাহিনী বৰ্ণনা কৰিলে৷ মেকানিকজনে সন্দেহৰ ভাবেৰে চালে, তাৰপাছত ক’লে,

: ঠিক আছে৷ দুদিনমান পাছত লৈ যাবা৷ একেবাৰে অইলিং চইলিং কৰি দিম৷

তেনেদৰে ঘড়ীটো পুনৰ জী উঠিল৷ কিন্তু সেই অইলিং কৰা কথাটো মোৰ মূৰত সুমাই থাকিল৷ চিলাই মেচিন, চাইকেল আদিত মাজে-মাজে তেল দিয়া অভ্যাস আমাৰ আছিল, কিন্তু ঘড়ীত তেল দিয়া কথাটো প্ৰথম শুনিলো৷

কেইবছৰমান পাছত এটা পুৰণি হাত-ঘড়ী লাভ কৰাৰ সৌভাগ্য হ’ল৷ ঘড়ীটো কিছুদিন ঠিকেই চলিছিল যদিও মাজে-মাজে বন্ধ হোৱা বেমাৰটো হ’ল৷ এইবাৰ মই অকলে৷ ভাবিলো অলপ অইলিং কৰি ল’লে ঘড়ী একেবাৰে ফনফনাই চলিব৷ যেনে কথা তেনে কাম৷ ঘড়ীটো অইলিং কৰিবলৈ সাজু হ’লো৷ ঘড়ীটো চলি আছিল৷ পিছপিনৰ ঢাকনিখন খুলিলো৷ সৰু স্প্ৰিংডাল লৰচৰ কৰি থকা দেখিলো ঘড়ীটো চলি থকা বাবে৷ তাৰপাছত চাইকেল/চিলাইকলত দিয়া তেলৰ বটলটোৰ পৰা খুব সাবধানে এটোপাল তেল বাকি দিলো ৷ তেলটোপা পৰাৰ লগে লগে নিমিষতে ইমানপৰে লৰচৰ কৰি থকা স্প্ৰিংডাল স্তব্ধ হৈ পৰিল৷ বুজিলো কথা গুৰুতৰ৷ আৰু একো কাৰুকাৰ্য নকৰি ঢাকনিখন আগৰ ঠাইত লগাই বন্ধ কৰিলো৷ তাৰপাছত কেইবাৰমান জান-প্ৰাণ দি জোকাৰি চালো ঘড়ীটো৷ নাই , কোনো সাৰ-সুৰ নাই৷ দুখ লাগিল, চলি থকা ঘড়ীটো নষ্ট কৰা বাবে৷

পিছদিনা এজন ঘড়ী মেকানিকৰ শৰণ ল’লো৷ অতি অজলা ল’ৰাৰ দৰে তেখেতলৈ ঘড়ীটো আগবঢ়াই দি ক’লো,

: চাওকচোন, কি বা হৈছে, ঘড়ীটো কিছুদিনৰ পৰা নচলা হৈছে দেখোন৷

তেখেতে ঘড়ীটো হাতত লৈ এবাৰ চালে৷ তাৰপাছত পিছপিনৰ ঢাকনিখন খুলিলে৷ মইও একো নজনাৰ দৰে অভিনয় কৰি চাই থাকিলো৷ ঘড়ীটো খুলিয়েই মেকানিকজনে মোলৈ চাই ক’লে,

: ইয়াত তেল কোনে দিছিল?

: তেল? কি তেল? 

: চব কাম যদি আপোনালোকেই কৰে, আমিনো কিয় আছো? ঘড়ীত দিয়া তেল বেলেগ নহয়৷

মোৰ মুখলৈ নোচোৱাকৈয়ে মেকানিকজনে ক’লে৷

মইও মনে মনে থকাই ভাল বুলি ভাবিলো৷

কালক্ৰমত সৰু দাদা আৰু মই দুয়ো ইঞ্জিনিয়াৰ হলোঁগৈ৷

অৱশ্যে একো যন্ত্ৰ-পাতি বেয়া কৰাৰ অভিলেখ আমাৰ দুয়োৰে নাই৷

(মেকানিকজনে কোৱা কথাটো অৱশ্যে পাছত ভালদৰে বুজিছো৷ আনকি বেলেগ বেলেগ মেচিনৰ বাবেও বেলেগ বেলেগ গ্ৰেডৰ লুব্ৰিকেটিং অয়ল থাকে)