১৯৬৮ চনৰ কথা৷ বছৰৰ আৰম্ভণিতে দেউতা শ্বিলঙলৈ বদলি হোৱাত আমি তিতাবৰৰ পৰা শ্বিলং পাওঁগৈ৷ তেতিয়া মেঘালয় গঠন হোৱা নাছিল৷ শ্বিলং অসমৰ ৰাজধানী হৈ আছিল৷ নতুন ঠাই, নতুন পৰিবেশৰ লগত খাপ খাই পৰিলো সোণকালেই৷
নিউ কেন্সেস্ট্ৰেচৰ শঙ্কৰদেৱ বিদ্যাপীঠৰ তৃতীয়শ্ৰেণীত মোক নাম লিখাই দিয়া হ'ল৷ মোক লৈ মুঠতে ১৬ জন ল'ৰা-ছোৱালী৷ পাঁচ জন ল'ৰা, বাকী কেইগৰাকী ছোৱালী৷ চাৰিখন বেঞ্চত চাৰিজনকৈ বহিব লাগে৷ বাণী, অপূৰ্ব, হেমেন আৰু মই একেলগে এখন বেঞ্চত বহোঁ, বাকীজন ল'ৰা , ছোৱালীৰ লগত বহে৷ স্বাভাবিকতে আমাৰ চাৰিজনীয়া গোটটোৰ মাজত যথেষ্ট ঘনিষ্ঠতা৷
বাণী আৰু অপূৰ্বৰ দেউতাকে চৰকাৰী অফিচত কাম কৰে, হেমেনৰ দেউতাক কিন্ত বৰ ডাঙৰ মানুহ৷ অসম চৰকাৰৰ এজন মন্ত্ৰী৷ তেখেতসকলৰ বাসস্থান স্কুলৰ পৰা বেছি দুৰ নহয়৷
বাণী আৰু অপূৰ্বৰ ঘৰলৈ প্ৰায়েই গৈছিলো পানীখোৱা ছুটীৰ সময়ত, হেমেনৰ ঘৰলৈ যাবলৈহে সুযোগ বিচাৰি আছিলো৷ মন্ত্ৰীৰ ঘৰ বা কেনেকুৱা হয়, চাবৰ বৰকৈ মন গৈছিল৷
এদিন সুযোগ মিলিল৷ হেমেনেই কিবা কামত মোক ঘৰলৈ মাতিলে৷ মইও সোণালী সুযোগ পালো৷ ছুটীৰ পাছত পোনে পোনে হেমেনৰ ঘৰ পালোগৈ৷ প্ৰকান্ড চোহদটোত সোমাই ক্ষন্তেক থৰ লাগি ৰ'লো৷ হেমেনে গোটেই ঘৰটো দেখুৱালে৷ হেপাহ পলুৱাই চালো৷ হঠাতে চকু গ'ল এচুকত থকা টেলিফোনটোলৈ৷
"তোমালোকৰ ঘৰত টেলিফোন আছে? তুমি টেলিফোন কৰিব জানানে? ", মই আগ্ৰহেৰে সুধিলো৷
"জানোতো৷ তোমালোকৰ ঘৰত নাই নেকি?", সি সুধিলে৷
"নাই, দেউতাৰ অফিচতহে আছে৷ মই টেলিফোন কৰি পোৱা নাই আজিলৈকে৷" অলপ আক্ষেপভৰা সুৰেৰে মই ক'লো৷
"ঠিক আছে৷ মই আজি তোমাক ফোন কৰিম, তুমি দেউতাৰ অফিচত গৈ ৰৈ থাকিবা অলপ পাছত৷" হেমেনে সহানুভূতি দেখুৱাই ক'লে৷
"পিছে, দেউতাৰ নম্বৰটোবা কি?" মই অলপ চিন্তা কৰি ক'লো৷
"মই উলিয়াই ল'ব পাৰিম৷ তুমি সোনকালে গৈ ৰৈ থাকাগৈ৷" হেমেনে আশ্বাস দি ক'লে৷
মই প্ৰায় লৰ ধৰিলো দেউতাৰ অফিচলৈ৷ দেউতাৰ অফিচটো স্কুলৰ পৰা আমাৰ ঘৰলৈ যোৱা বাটতে পৰে৷ বিশ মিনিট মান পাছত দেউতাৰ অফিচ পালো ৷ অফিচ পাই দেউতাক দেখা দিলো৷ তাৰ পাছত দুৱাৰ মুখত চুচুক চামাক কৈ ৰৈ থাকিলো৷ দেউতা নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷
মোৰ সময় নাযায়হে নাযায়৷ ফোনটোও নাবাজেহে নাবাজে৷ তেনেদৰে প্ৰায় আধাঘন্টামান পাৰ হ'ল৷ মাজতে দেউতাই মোৰ ফালে প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চালে৷ মই অলপ ভয়ে ভয়ে বেলেগ ফালে চাই পঠিয়ালো৷ ভাবিলো, হেমেনে কিজানি নম্বৰটো বিচাৰি নাপালে৷ নহলে কিজানি পাহৰি গ'ল৷হতাশ হৈ পৰিব ধৰিলো৷
তেনেতে দেউতাৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ দেউতাই ৰিচিভাৰটো তুলি ল'লে৷ মই দুৰৈৰ পৰাই কাণ পাতি ৰ'লো৷ কিবা অলপ কথাৰ আদান-প্ৰদান হ'ল৷ তাৰপাছত দেউতাই মাত দিলে,
"অ' সোনকন (মোৰ ঘৰত মতা নাম), তোৰ ফোন৷"
মই ধুমুহাৰ দৰে কোঠাত প্ৰবেশ কৰি ৰিচিভাৰটো দেউতাৰ হাতৰ পৰা লৈ কাণখন লগাই ৰৈ থাকিলো৷ দেউতাই মোৰ ফালে চাই ক'লে, "হেল্লো বুলি ক আকৌ৷"
মই লাহেকৈ ক'লো, "হেল্লো"৷
সিফালৰ পৰা মাত এটা ভাহি আহিল৷
"হেমেন, অ' হেমেন৷" হেমেনৰ মাকে হেমেনক চিঞৰি চিঞৰি মাতিছে বুলি বুজিলো৷
হেমেন আহিল৷ ফোনটো ল'লে আৰু তপৰাই ক'লে.
"অ' মাখন, তুমি যে ফোন কৰিবলৈ কৈছিলা , কৰিলো৷" সেইখিনিকে কৈ মই কিবা কোৱাৰ আগতেই হেমেনে ফোনটো থৈ দিলে৷মইও ফোনটো যথাস্থানত থৈ দেউতাক হেমেনৰ পৰিচয় দিলো৷
মনটো আনন্দতে উথলি উঠিল৷ যেন পৃথিবীহে জয় কৰিলো, এনেকুৱা লাগিল৷
দিন পাৰ হ'ল৷ সেই বছৰৰে ডিচেম্বৰ মাহৰ ৮ তাৰিখে দেউতাৰ আকস্মিক মৃত্যু হোৱাৰ পাছত আমিও শ্বিলং এৰি থৈ বৰপেটা পালোহি৷
হেমেনৰ লগত আৰু মুখা-মুখি হোৱাৰ সুযোগ মিলা নাই৷ ক'ত, কেনেদৰে আছে নাজানো৷ এতিয়া হাতে হাতে মোবাইল ফোন হ'ল৷ হঠাতে মোবাইলত যদি হেমেনৰ পৰা ফোন এটা পালোহেতেন, কিমান যে ভাল লাগিলহেতেন!!!!
নিউ কেন্সেস্ট্ৰেচৰ শঙ্কৰদেৱ বিদ্যাপীঠৰ তৃতীয়শ্ৰেণীত মোক নাম লিখাই দিয়া হ'ল৷ মোক লৈ মুঠতে ১৬ জন ল'ৰা-ছোৱালী৷ পাঁচ জন ল'ৰা, বাকী কেইগৰাকী ছোৱালী৷ চাৰিখন বেঞ্চত চাৰিজনকৈ বহিব লাগে৷ বাণী, অপূৰ্ব, হেমেন আৰু মই একেলগে এখন বেঞ্চত বহোঁ, বাকীজন ল'ৰা , ছোৱালীৰ লগত বহে৷ স্বাভাবিকতে আমাৰ চাৰিজনীয়া গোটটোৰ মাজত যথেষ্ট ঘনিষ্ঠতা৷
বাণী আৰু অপূৰ্বৰ দেউতাকে চৰকাৰী অফিচত কাম কৰে, হেমেনৰ দেউতাক কিন্ত বৰ ডাঙৰ মানুহ৷ অসম চৰকাৰৰ এজন মন্ত্ৰী৷ তেখেতসকলৰ বাসস্থান স্কুলৰ পৰা বেছি দুৰ নহয়৷
বাণী আৰু অপূৰ্বৰ ঘৰলৈ প্ৰায়েই গৈছিলো পানীখোৱা ছুটীৰ সময়ত, হেমেনৰ ঘৰলৈ যাবলৈহে সুযোগ বিচাৰি আছিলো৷ মন্ত্ৰীৰ ঘৰ বা কেনেকুৱা হয়, চাবৰ বৰকৈ মন গৈছিল৷
এদিন সুযোগ মিলিল৷ হেমেনেই কিবা কামত মোক ঘৰলৈ মাতিলে৷ মইও সোণালী সুযোগ পালো৷ ছুটীৰ পাছত পোনে পোনে হেমেনৰ ঘৰ পালোগৈ৷ প্ৰকান্ড চোহদটোত সোমাই ক্ষন্তেক থৰ লাগি ৰ'লো৷ হেমেনে গোটেই ঘৰটো দেখুৱালে৷ হেপাহ পলুৱাই চালো৷ হঠাতে চকু গ'ল এচুকত থকা টেলিফোনটোলৈ৷
"তোমালোকৰ ঘৰত টেলিফোন আছে? তুমি টেলিফোন কৰিব জানানে? ", মই আগ্ৰহেৰে সুধিলো৷
"জানোতো৷ তোমালোকৰ ঘৰত নাই নেকি?", সি সুধিলে৷
"নাই, দেউতাৰ অফিচতহে আছে৷ মই টেলিফোন কৰি পোৱা নাই আজিলৈকে৷" অলপ আক্ষেপভৰা সুৰেৰে মই ক'লো৷
"ঠিক আছে৷ মই আজি তোমাক ফোন কৰিম, তুমি দেউতাৰ অফিচত গৈ ৰৈ থাকিবা অলপ পাছত৷" হেমেনে সহানুভূতি দেখুৱাই ক'লে৷
"পিছে, দেউতাৰ নম্বৰটোবা কি?" মই অলপ চিন্তা কৰি ক'লো৷
"মই উলিয়াই ল'ব পাৰিম৷ তুমি সোনকালে গৈ ৰৈ থাকাগৈ৷" হেমেনে আশ্বাস দি ক'লে৷
মই প্ৰায় লৰ ধৰিলো দেউতাৰ অফিচলৈ৷ দেউতাৰ অফিচটো স্কুলৰ পৰা আমাৰ ঘৰলৈ যোৱা বাটতে পৰে৷ বিশ মিনিট মান পাছত দেউতাৰ অফিচ পালো ৷ অফিচ পাই দেউতাক দেখা দিলো৷ তাৰ পাছত দুৱাৰ মুখত চুচুক চামাক কৈ ৰৈ থাকিলো৷ দেউতা নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷
মোৰ সময় নাযায়হে নাযায়৷ ফোনটোও নাবাজেহে নাবাজে৷ তেনেদৰে প্ৰায় আধাঘন্টামান পাৰ হ'ল৷ মাজতে দেউতাই মোৰ ফালে প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চালে৷ মই অলপ ভয়ে ভয়ে বেলেগ ফালে চাই পঠিয়ালো৷ ভাবিলো, হেমেনে কিজানি নম্বৰটো বিচাৰি নাপালে৷ নহলে কিজানি পাহৰি গ'ল৷হতাশ হৈ পৰিব ধৰিলো৷
তেনেতে দেউতাৰ ফোনটো বাজি উঠিল৷ দেউতাই ৰিচিভাৰটো তুলি ল'লে৷ মই দুৰৈৰ পৰাই কাণ পাতি ৰ'লো৷ কিবা অলপ কথাৰ আদান-প্ৰদান হ'ল৷ তাৰপাছত দেউতাই মাত দিলে,
"অ' সোনকন (মোৰ ঘৰত মতা নাম), তোৰ ফোন৷"
মই ধুমুহাৰ দৰে কোঠাত প্ৰবেশ কৰি ৰিচিভাৰটো দেউতাৰ হাতৰ পৰা লৈ কাণখন লগাই ৰৈ থাকিলো৷ দেউতাই মোৰ ফালে চাই ক'লে, "হেল্লো বুলি ক আকৌ৷"
মই লাহেকৈ ক'লো, "হেল্লো"৷
সিফালৰ পৰা মাত এটা ভাহি আহিল৷
"হেমেন, অ' হেমেন৷" হেমেনৰ মাকে হেমেনক চিঞৰি চিঞৰি মাতিছে বুলি বুজিলো৷
হেমেন আহিল৷ ফোনটো ল'লে আৰু তপৰাই ক'লে.
"অ' মাখন, তুমি যে ফোন কৰিবলৈ কৈছিলা , কৰিলো৷" সেইখিনিকে কৈ মই কিবা কোৱাৰ আগতেই হেমেনে ফোনটো থৈ দিলে৷মইও ফোনটো যথাস্থানত থৈ দেউতাক হেমেনৰ পৰিচয় দিলো৷
মনটো আনন্দতে উথলি উঠিল৷ যেন পৃথিবীহে জয় কৰিলো, এনেকুৱা লাগিল৷
দিন পাৰ হ'ল৷ সেই বছৰৰে ডিচেম্বৰ মাহৰ ৮ তাৰিখে দেউতাৰ আকস্মিক মৃত্যু হোৱাৰ পাছত আমিও শ্বিলং এৰি থৈ বৰপেটা পালোহি৷
হেমেনৰ লগত আৰু মুখা-মুখি হোৱাৰ সুযোগ মিলা নাই৷ ক'ত, কেনেদৰে আছে নাজানো৷ এতিয়া হাতে হাতে মোবাইল ফোন হ'ল৷ হঠাতে মোবাইলত যদি হেমেনৰ পৰা ফোন এটা পালোহেতেন, কিমান যে ভাল লাগিলহেতেন!!!!
No comments:
Post a Comment