অন্তৰৰ শূণ্যতা

জবলপুৰৰ পৰা উৰাজাহাজেৰে দিল্লীলৈ গৈ আছিলো৷ দুঘন্টাৰ বাট৷ উৰাজাহাজৰ ভিতৰত একে ঠাইতে বহি থাকিব লগা হয়৷ বিশেষকৈ উৰিবৰ আৰু নামিবৰ সময়ত চীটবেল্ট লগাই, লৰচৰ নকৰাকৈ একে ঠাইতে বহি থকাটো বাধ্যতামূলক৷ বাকী সময়খিনিতো বিশেষ কৰিব লগা একো নাথাকে৷ কিবা অলপ চলপ খাই কিছু সময় পাৰ কৰিব পাৰি৷ পঢ়িবলৈ কিবা হাতত থাকিলে অলপ সময় কটোৱাটো সহজ হয়৷ তথাপি আমনি লাগি যাব খোজে৷ খিৰীকিৰে বাহিৰলৈ চালেও চাব লগা বিশেষ একো নাথাকে৷ মুকলি, শূণ্য আকাশখন আৰু মাজে মাজে ডাৱৰবোৰ৷ বেছি ওপৰেৰে উৰিলে ডাৱৰো দেখা নাযায়৷ এঘন্টা সময়েই নাযায় নুপুৱায় যেন লাগে৷ অলপ সময়ৰ পাছত কেচুৱাই কান্দিব ধৰে, সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৱে আমনি কৰিব ধৰে৷

মোৰ পাছৰ চীটটোত সৰু ছোৱালী এজনী বহি আছিল৷ লগত আছিল মাক আৰু ভায়েক৷ দেউতাক অলপ দুৰৰ চীট এটাত বহি আছিল৷ ছোৱালীজনী এবাৰ দেউতাকৰ ওচৰলৈ যায়, কিছু সময় পাছত আকৌ মাকৰ ওচৰলে ঘুৰি আহে৷ মাজে মাজে কিবা কিবি চিঞৰি হুলস্থূল কৰে৷ মোৰ লগতে বাকী মানুহবোৰেও ছোৱালীজনীৰ উৎপাতত আমনি পাবলৈ ধৰিছিল৷ মুখ ফুটাই কোনেও একো কোৱা নাছিল৷

মনলৈ ভাব আহিল, মানুহে বাৰু কিয় আমনি পায়? মানুহ অস্থিৰ হয়৷ কিবা নহয় কিবা এটা কৰি মানুহ ব্যস্ত থাকিব বিচাৰে৷ একো নকৰাকৈ থাকিব লগাটো মানুহৰ বাবে শাস্তিৰ নিচিনা হয়৷ নানান আমোদ-প্ৰমোদৰ ব্যৱস্থা মানুহে কৰি লয়৷ কিবা নহ্য় কিবা এটা কৰি থাকিবলৈ মানুহে ভাল পায়৷ কৰিবলৈ একো নাথাকিলে হয়টো টেলিভিচনটো অন কৰি লৈ বহি থাকি ভাল পায়৷ কিন্তু আমি বাৰু নিজকে ইমান ব্যস্ত ৰাখোনে যে ঈশ্বৰৰ কথা ভাবিবলৈ সময়কে নাপাওঁ? বা এই জীবনৰ সতে জড়িত বিষয়বোৰৰ কথা, মৃত্যুৰ সিপাৰৰ জীৱনৰ কথা ভাবিবলৈ আহৰিকে নাপাওঁ?

Billy Graham নামৰ এগৰাকী বিখ্যাত ব্যক্তিয়ে Peace with God নামৰ তেওঁৰ বিখ্যাত কিতাপত লিখিছিল যে মানুহৰ অন্তৰত এটা বিৰাট শূণ্যতা আছে৷ মানুহ যি দিনাৰ পৰা পাপত পতিত হৈ ঈশ্বৰৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হ’ল সেই দিনাৰ পৰাই মানুহ আত্মিক ভাবে মৰিল, ঈশ্বৰৰ লগত সংযোগ নোহোৱা হ’ল আৰু মানুহৰ অন্তৰত সেই শূণ্যতাৰ সৃষ্টি হ’ল৷ মানুহে কিবা নহয় কিবা প্ৰকাৰে সেই শূণ্যতা পূৰণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি থাকে৷ সেই বাবেই মানুহ ইমান অস্থিৰ ৷