ৰসিক পুলিচ..

ৰসিক পুলিচ..

ভালেমানদিন আগৰ কথা৷ বিশেষ কামত তেজপুৰলৈ গৈছিলো৷ আবেলি তেজপুৰৰ পৰা গাড়ীৰে গুৱাহাটীলৈ আহি আছো৷ কলীয়া ভোমোৰা দলং পাৰ হওঁতেই আন্ধাৰ হ’ল৷ গাড়ী নিজে চলাওঁ৷ কাষত মোৰ নবছৰীয়া ল’ৰাটো৷ পিছৰ চীটত দুজন বন্ধু৷ বাৰে-বিংকৰা কথা পাতি পাতি আহি থাকোঁতে কেতিয়া নগাঁও পাবৰ হ’ল গমেই নাপালো৷ পুৰণিগুদাম পাৰ হৈ নগাঁও পোৱাৰ আগতে এঠাইত আৰক্ষীৰ চেকপোষ্ট এটা পালোঁহি৷ আমাক ৰ’বলৈ ঈঙ্গিত দিলে৷ গাড়ীখন ৰখাই বাওঁফালৰ খিৰিকিৰ গ্লাচখন নমাই দিলো৷ তেতিয়া চাৰিওফালে আন্ধাৰ৷ গাড়ীৰ ভিতৰৰ লাইটটো জ্বলাই দিলো৷ কৰ্তব্যৰত আৰক্ষী এজন ওচৰ চাপি আহিল৷ খিৰিকিৰে জুমি ভিতৰখন চালে৷ তাৰপাছত অলপ ভয় ভয় কৰি মোৰ কাষত বহি থকা মোৰ সৰু ল’ৰাটোলৈ চালে৷ আমিও তেওঁলৈ চাই থাকিলো৷ 

তাৰপাছত সকলোকে আচৰিত কৰি মোৰ সৰু ল’ৰাটোক উদ্দেশ্য কৰি আৰক্ষীজনে ক’লে,

“অ’ , আমি ইমান দিনৰ পৰা যিটো ল’ৰা বিচাৰি আছিলো সেই ল’ৰাটো দেখোন এইটো৷ ব’লা ভাইটি থানালৈ ব’লা৷”

মোৰ ল’ৰাটোৱে থতমত খালে৷  কি ক’ব কি নক’ব ভাবি নাপালে৷ আৰক্ষীজনৰ পিনে ভেবা লাগি চাই থাকিল৷ মুখেৰে কেৱল “উহঁ, আঁহ, কি?” আদি দুটামান শব্দ ওলাল৷ 

হাঁহি ৰখাব নোৱাৰি মই সশব্দে হাঁহি দিলো৷

আৰক্ষীজনেও মিচিকিয়াই হাঁহিলে৷

“ভাইটি ক’ৰ পৰা আহিলা?” তেওঁ সুধিলে৷

“তেজপুৰ,” মোৰ ল’ৰাটোৱে ভয়তে সেহাই সেহাই উত্তৰ দিলে৷

“ক’লৈ যাবা?”

“গুৱাহাটী,” ল’ৰাটোৱে অলপ সাহস পাই উত্তৰ দিলে৷

“যাবা দেই ভাইটি,” বুলি আৰক্ষীজনে আমাক বিদায় দিলে৷

দিনে-ৰাতিয়ে চোৰ-ডকাইত, পকেটমাৰ, উগ্ৰপন্থী আদিৰ পিছত লাগি থকা, জাৰকালি নিশা পথৰ দাঁতিত থিয় হৈ এখনৰ পাছত এখনকৈ গাড়ী ৰখাই পৰীক্ষা কৰি থকা আৰক্ষী এজনৰোযে ৰসবোধ একেই থাকিব পাৰে কথাটো আকৌ ভালদৰে উপলব্ধি হ’ল৷ 

কিয়জানো মানুহজন আপোন আপোন লাগি গ’ল৷