At the outset.. বাট চ'ৰাতে

Welcome to my world..
I am not a writer nor a poet. Just trying to narrate some of my experiences .. I am usually comfortable in writing in Assamese, my mother tongue. Have written few blogs in English and have tried my hands in composing few poems in Hindi too.. My Hindi speaking friends may excuse me for my audacity to do so..

মোৰ জগতলৈ আদৰিছো...
কোনো কবি সাহিত্যিক মই নহয়, কিছুমান অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনা মাথোন কৰিছো ইয়াত.. মাতৃভাষা অসমীয়াতে লিখি ভাল পাওঁ যদিও ইংৰাজীতো লিখিছো.. হিন্দী ভাষাতো দুটামান কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰি চাইছো....

Translate

Tuesday 22 October 2013

“খন্তীয়া ত”ৰ খজুৱতি



“খন্তীয়া ত”ৰ খজুৱতি

প্ৰথম স্কুললৈ যাবলৈ আৰম্ভ কৰিছো৷ নগাঁৱৰ ওচৰৰ শেনচোৱাৰ আলিটাঙনি নিম্ন বুদিয়াদী বিদ্যালয়লৈ৷ আমি থাকোঁ শেনচোৱাৰ চৰকাৰী ৰেচম পামত৷ স্কুললৈ বেছি দূৰ নহয়৷ খোজ কাঢ়ি কাঢ়ি যাওঁ৷ পানীখোৱা ছুটিৰ সময়ত ওচৰৰে ক্ষিতীশৰ দোকানৰ পৰা পাঁচ পইচাৰ শুকান বুট কিনি খাওঁ৷ পাঁচ পইচাৰ বুট খাই শেষ কৰিব নোৱাৰি৷ সেয়া ১৯৬৪ চনৰ কথা৷

আমাৰ ক শ্ৰেণী আৰু মোৰ সৰু দাদাৰ দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ শিক্ষয়িত্ৰী একেগৰাকীয়েই৷ দুয়োটা শ্ৰেণী তেখেতেই চম্ভালে৷ তেখেতৰ গিৰিয়েকে আমি থকা ৰেচম পামখনতে কাম কৰে আৰু থাকে ৰেচম পামতেই৷ গতিকে তেখেতৰ লগত আমাৰ ঘৰুৱা সম্বন্ধ৷ প্ৰায়েই তেখেতসকলৰ ঘৰলৈ যাওঁ৷ বাইদেৱে বৰ মৰম কৰে৷ বিশেষকৈ স্কুললৈ যোৱাৰ সময়ত গৈ প্ৰায়েই হাজিৰ হওঁ৷ তেখেতে গৰম গাখীৰত মুড়ি তিয়াই খাবলৈ দিয়ে৷ কাণৰ কাষত মুড়িৰ বাতিটো ল’লে ফট্ ফট্ শব্দ শুনিবলৈ পোৱা যায়, তাকে শুনি বৰ ভাল পাওঁ৷
ক শ্ৰেণীত বেছি দিন হোৱা নাই৷ স্বৰবৰ্ণ শেষ হোৱাৰ পাছত বাইদেৱে ব্যঞ্জনবৰ্ণ শিকাবলৈ লৈছে৷ এদিন বাইদেৱে ক’লে,
“আজি এটা এটাকৈ সকলোকে মাতি বোৰ্ডত আখৰ লিখিবলৈ দিম৷ নোৱাৰিলে মাৰ খাবি৷”

প্ৰথমে এজনক মাতিলে আৰু কিবা এটা লিখিবলৈ দিলে৷ তাৰপাছত আৰু এজন৷ এজন এজনকৈ মাতি আছে আৰু এটা এটাকৈ আখৰ লিখিবলৈ দি আছে: ঙ, ট, ঋ, ঞ ইত্যাদি৷ যিবোৰে লিখিব নোৱাৰে, পিঠিত একোব, দুকোব পাই গৈ আছে৷ আমাৰো বুকুৰ ধপধপনি বাঢ়ি গৈ আছে৷

এটা সময়ত মোৰ নাম মাতিলে৷ মই উঠি বোৰ্ডৰ কাষ পালোঁগৈ৷ ইতিমধ্যে প্ৰায়বোৰ আখৰ বেলেগৰ ভাগত পৰি শেষ হৈছিল৷ মোৰ ভাগত বা এতিয়া কি পৰে, ভাবি ভয় লাগিবলৈ ধৰিলে৷ 

বাইদেৱে ক’লে,
“লিখা, খন্তীয়া ত” 

মোৰ মূৰত আকাশী সৰগ ভাগি পৰিল৷ হে হৰি, এতিয়া কি কৰোঁ৷ কেনেকুৱা বা আছিল এই খন্তীয়া ত টো৷ নামটো এবাৰ নে দুবাৰ শুনিছিলো৷ তাৰ চেহেৰাটোহে দেখোন এতিয়া মনত নপৰে৷ ইফালে বাইদেউৰ লগতে সকলোৱে মোৰ ফালে চাই আছে৷ মই কি কৰো কি নকৰো একো ঠাৱৰ কৰিব নোৱাৰি অলপ পৰ ৰ’লো৷ তাৰপাছত পিঠিখন খজুৱাবলৈ ধৰিলো৷ প্ৰথমতে লাহে লাহে, তাৰপাছত অলপ খৰকৈ, যেন বিছাইহে ডাকিলে৷ 

মোৰ অভিনয় দেখি বাইদেৱে বুজি পালে৷ মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি ক’লে,
“অ’ চাওঁ , তোমাক বিছাই ডাকিলে নেকি? বিৰাট খজুৱাইছে? আঁহা, মই খজুৱাই দিওঁ৷”

মইও সাহস পাই বাইদেউৰ ওচৰলৈ গৈ পিঠিখন উলিয়াই দিলো৷ বাইদেৱে অলপ খজুৱাই দিলে৷ তেনে কৰোঁতে মোক যে পিঠিত একোব দিবলগীয়া আছিল কথাটো বাইদেৱে পাহৰি গ'ল৷ তাৰপাছত নিজৰ ঠাইত গৈ বহিবলৈ ক’লে৷ পিছে বুজা সকলে সকলো বুজিলে৷

আজিও পিঠিৰ খজুৱতি উঠিলে বাউদেউৰ কথা মনত পৰে৷

No comments:

Post a Comment